Βιβλιοπρόταση | Χρυσούλα Διπλάρη | Εργαστήριο Ραπτικής | Εκδόσεις 24 γράμματα

 

«Η μόδα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια μορφή κοινωνικής ζωής, που επιτρέπει τη συνένωση της τάσης για κοινωνική εξίσωση και ομοιογενοποίηση με αυτήν της ποικιλίας και της ατομικής διαφοροποίησης.»    

George Simmel

(Γερμανός φιλόσοφος / «Η Μόδα» 1895)

                                                                

 

Το «Εργαστήριο Ραπτικής», είναι ένα μυθιστόρημα που πραγματεύεται τα έργα και τις ημέρες των μοδιστρών των λαϊκών συνοικιών του Πειραιά, ακολουθώντας τις βελονιές τους από το 1947 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80.

Η Πάτρα – η κεντρική ηρωίδα – και οι φιλενάδες της, ράφτρες κι αυτές, κορίτσια λαϊκά που φιλοδοξούν να έχουν, μέσα από τη δουλειά τους, μια καλύτερη μοίρα από εκείνη που προδιαγράφει η τάξη και η οικονομική τους κατάσταση, τολμούν να ονειρευτούν ένα καλύτερο κόσμο, στον οποίο θα έχουν μέρος ενεργό. Μέσω της δουλειάς τους έρχονται σε επαφή με όλα τα κοινωνικά στρώματα και δημιουργούν έναν καινούργιο τόπο, στον οποίο εμπλέκονται όλοι με όλους, καταργώντας σε κάποιες περιπτώσεις, ακόμα και τις ταξικές διαφορές.

Το «Εργαστήριο Ραπτικής» είναι ένα βιβλίο – πασαρέλα, όπου παρελαύνουν, εκτός της μόδας, οι κοινωνικές αλλαγές, και τα ιστορικά – πολιτικά γεγονότα, σε βάθος τριών δεκαετιών… ένα βιβλίο, που ενώ έχει σε πρώτο πλάνο τις γυναίκες, στην ουσία μιλά για έναν ολόκληρο κόσμο, που χτίστηκε με κόπο μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ή όπως πολύ σοφά σκέφτεται η Πάτρα, «ένα καινούργιο κόσμο, που ράφτηκε από τα κουρέλια του παλιού…»

 

           «Ψάξε για τη γυναίκα μέσα στο φόρεμα. Αν δεν υπάρχει γυναίκα, δεν υπάρχει φόρεμα.»

Coco Chanel

(Γαλλίδα σχεδιάστρια μόδας / 1883 – 1971)

 

«Τα κορίτσια ξενύχτησαν για να ετοιμάσουν το νυφικό, γιατί έπρεπε να ετοιμάσουν και τα δικά τους φουστάνια για τον γάμο, χώρια το συγγενολόι, χώρια οι πελάτισσες… Αλλά καμιά τους δεν διαμαρτυρήθηκε. Αυτό έλειπε, με τέτοια χαρά, να διαμαρτύρονταν κιόλας! Η Πάτρα νόμιζε πως πάντρευε την μικρή της αδελφή, ενώ η Μπέμπα πάλι, έραβε τραγουδώντας, έχοντας στο μυαλό  το δικό της γάμο και το δικό της νυφικό. Όσο για την Μαρίνα, τι να πει κανείς; Νόμιζε πως θα σπάσει η καρδιά της από το τεράστιο κύμα της ευτυχίας που φούσκωνε εντός της και δεν άφηνε χώρο σε τίποτα άλλο εκεί μέσα. Περίμεναν και οι τρεις με αδημονία το βραδάκι, να τελειώσουν με τις άλλες τους δουλειές, για να μαζευτούν στο σπίτι της Μαρίνας και να καταπιαστούν με το δύσκολο, μα τόσο ευχάριστο έργο της κατασκευής του νυφικού. Η δαντέλα σαντιγί, ήταν τόσο αέρινη, που ήθελε τεράστια προσοχή για να μην σχιστεί ή τρυπήσει, όπως την έκοβαν και την συναρμολογούσαν. Το μπούστο, έπρεπε να ντουμπλαριστεί από μέσα με σατέν ντουσές για να είναι αδιαφανές και το σατέν ήταν τόσο ρευστό, που γλιστρούσε ανάμεσα στα χέρια και τους ξέφευγε, λες και προσπαθούσαν να κρατήσουν νερό. Τα δάχτυλά τους ήταν κατατρυπημένα από τις καρφίτσες, που χώνονταν ανάμεσα στο τούλι ξεφεύγοντας από τις τρυπίτσες του κι έμπαιναν ανάμεσα στα ανάγλυφα λουλούδια της δαντέλας, μεταμορφώνοντάς την σε ένα κήπο γεμάτο τριαντάφυλλα με αγκάθια. Τα μάτια τους πονούσαν από την συγκέντρωση, ράβοντας τα ατέλειωτα μέτρα της πλούσιας φούστας με βελονιές στέρεες και αόρατες. Αλλά τις είχε συνεπάρει τόσο η χαρά της δημιουργίας, που τίποτα δεν τις αποκάρδιωνε. Τα πρόσωπά τους αναψοκοκκινισμένα από την προσδοκία, τα μάτια τους λαμπερά, τα μαλλιά και τα ρούχα τους γεμάτα κλωστές και ξέφτια… και τα χέρια τους… τα χέρια τους πετούσαν πάνω από τα πανιά, ραμφίζοντας με τις βελόνες τον αέρα, σαν σμάρι χελιδόνια που βουτάνε για τροφή. Κι όπως έραβαν και σιγοτραγουδούσαν ή μουρμούριζαν ανταλλάσσοντας νέα, κουτσομπολιά και μυστικά, σκυμμένες πάνω από το ρούχο, που σιγά-σιγά έπαιρνε μορφή και σχήμα, επιτελούσαν λες μια ιερή λειτουργία αποκλειστικά γυναικεία και μυστηριώδη, ευλογώντας την ομορφιά και την χαρά της ζωής.»

 

Το βιβλίο της Χρυσούλας Διπλάρη θυμίζει έντονα σκηνές από τις αγαπημένες ταινίες του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου τις οποίες όλοι μας τις έχουμε δει αμέτρητες φορές. Το κομψοτέχνημα της συγγραφέως τα έχει όλα. Γέλια και δάκρυα. Χαρά και λύπη. Όλα όσα συνέβησαν εκείνη την εποχή είναι πραγματικά γεγονότα τα οποία σε συνδυασμό με τη μυθοπλασία και την χαρακτηριστική πένα της συγγραφέως όχι απλά μαγεύουν τον αναγνώστη αλλά και τον καθηλώνουν. Γιατί αυτό είναι το «Εργαστήριο Ραπτικής» ένα καθηλωτικό μυθιστόρημα το οποίο ήρθε για να μείνει και να ταράξει τα λογοτεχνικά ύδατα της χώρας. Και όσο υπερβολικός και αν μπορεί να ακούγομαι με αυτές τις φράσεις μπορείτε να το διαπιστώσετε και μόνοι σας όταν το διαβάσετε. Μη σας τρομάξει ο όγκος του βιβλίου. Κυλάει σαν το νερό.

 

Το βιβλίο ανήκει στην κατηγορία αυτών που δεν μπορείς να τα αφήσεις εύκολα από τα χέρια σου. Η ιστορία σε κερδίζει από τις πρώτες κιόλας σελίδες και είναι τόσο καλογραμμένη που δεν σε αφήνει να την αφήσεις. Δεν θα σας κουράσει σε καμία περίπτωση πιστέψτε με. Δεν υπάρχει κάτι το περιττό και δεν κάνει πουθενά κοιλιά. Χωρίς στολίδια και φιοριτούρες το βιβλίο αυτό σε κάνει να χάνεσαι στις λέξεις του οι οποίες να σημειώσω δεν είναι επιτηδευμένες. Σκοπός της συγγραφέως δεν είναι να εντυπωσιάσει τους αναγνώστες αλλά να τους ταξιδέψει. Επίσης η συγγραφέας δεν κάνει επίδειξη των εγκυκλοπαιδικών της γνώσεων.

Η συγγραφέας, με την έμπειρη πένα της, έχει πιάσει εκείνη την εποχή λες και την έζησε η ίδια αυτοπροσώπως. Σε ασπρόμαυρο φόντο, θυμίζει σκηνικό από ταινία του Παζολίνι. Προτείνω αυτό το βιβλίο γιατί είναι ότι καλύτερο έχει γράψει μέχρι σήμερα η συγγραφέας. Πρέπει να το διαβάσετε αν σας αρέσει η ποιοτική σύγχρονη λογοτεχνία. Πιστέψτε με θα σας κρατήσει την καλύτερη συντροφιά τα ζεστά μεσημέρια του καλοκαιριού.

 

Θέλω να δώσω πολλά συγχαρητήρια στη συγγραφέα. Να συνεχίσει έτσι να μας εκπλήσσει ευχάριστα. Να μας εντυπωσιάζει με τα υπέροχα βιβλία της. Πιστεύω ότι ανέβασε πολύ ψηλά τον πήχη και μπράβο της και πολύ καλά έκανε!