Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου 2018

Η ΦΩΝΗ ΜΕΣΑ ΜΟΥ

Μία; Μόνο μία; Μακάρι Θεούλη μου, αν υπάρχεις και μ’ ακούς, μακάρι λέω να ήταν μόνο μία. Αυτή η απαίσια, η μπάσα, η βραχνή, η υστερική, η άγνωστη και ταυτόχρονα τόσο γνώριμη φωνή μακάρι να ήταν μόνο μία. Θα την σκότωνα επί τόπου. Θα την έκανα ότι ήθελα. Θα την είχα του χεριού μου. Θα την είχα διώξει τώρα που μιλάμε.

Σίγουρα όμως δεν πρόκειται για τη δική μου φωνή. Η δική μου είναι όμορφη, μελωδική. Κάνει και για ραδιόφωνο. Το έχω ψάξει καλά το πράγμα. Κοντεύω να γίνω επιστήμονας. Να πάρω πτυχίο. Ως εδώ το αστείο. Δυστυχώς δεν είναι μία. Είναι πάρα πολλές οι φωνές που με βασανίζουν τα βράδια (πάντα μετά τα μεσάνυχτα με επισκέπτονται ξέρουν τι κάνουν) και παρόλα τα χρόνια που έχουν περάσει ακόμα άκρη δεν έχω βγάλει. Και τα χρόνια δεν είναι και λίγα. Βρε λες  να μην υπάρχει γιατρειά; Ποιος ξέρει…

Ο Φόβος έχει γίνει κολλητός μου. Φοβάμαι πάρα πολύ. Και τις φωνές τις φοβάμαι και τον γιατρό μου φοβάμαι και τον θάνατο φοβάμαι. Ειδικά τον τελευταίο τον τρέμω. Να, αυτά που γράφω τώρα φυσικά και δεν θα του τα δώσω να τα διαβάσει. Του γιατρού μου φυσικά. Και πάλι δεν καταλαβαίνω το γιατί αφού είναι πολύ καλός άνθρωπος και πολύ συνεργάσιμος. Αλλά; Παντού υπάρχει ένα «αλλά». Το πρώτο πράγμα που θα κάνει σίγουρα είναι να μου αυξήσει τη δόση των φαρμάκων. Κι εγώ δεν το θέλω αυτό καθόλου να μου συμβεί κάτι τέτοιο γιατί είδα κι έπαθα να φτάσω μέχρι εδώ. Έχω δώσει μάχες και μάχες για να παίρνω τόσα λίγα. Που δεν είναι λίγα αλλά σε σύγκριση με εκείνο το καλοκαίρι – πώς να το ξεχάσω είχα υποτροπιάσει πάλι και ήμουν μέσα -  καμία σχέση.

Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα και μάλιστα είναι σοβαρό. Η φωνή μέσα μου όταν μεγαλώνει πολλαπλασιάζεται. Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό. Ειλικρινά. Γίνονται πολλές φωνές και δεν με αφήνουν να κοιμηθώ. Είναι τρομακτικές φωνές. Ουρλιάζουν μέσα στο κεφάλι μου. Μπορούν ακόμα να μου τρυπήσουν και τα τύμπανα. Και να φανταστείς ότι  παίρνω ειδικό χάπι και για αυτό. Αλλά καθώς φαίνεται δεν κάνει τίποτα.

Μεταξύ μας, αυτή η λέξη, μου προκαλεί αηδία. Το χάπι. Δεν είναι ένα. Τα χάπια. Φάγανε τα καλύτερά μου χρόνια. Χάπια για να κοιμηθώ και χάπια για να ξυπνάω. Χάπια για να μην τρέμω. Χάπια για να μην έχω νεύρα. Χάπια για να μην ακούω τη φωνή που είναι καλά κρυμμένη μέσα μου. Δεν βγαίνει με καμία Παναγία. Δεν πάει πουθενά. Εύχομαι μια μέρα να βγάλει τον σκασμό! Να το βουλώσει και να με αφήσει ήσυχο. Προσεύχομαι να ησυχάσω. Να απαλλαχθώ μια για πάντα. Θεέ μου κάνε κάτι σε ικετεύω.
Λέω στον εαυτό μου, κάθε βράδυ, μη δίνεις σημασία παιδί μου, ιδέα σου θα’ ναι. Κι αυτή εκεί. Δυνατή κι ακλόνητη σαν βράχος. Να μου αραδιάζει ένα τσουβάλι μαλακίες. Όλο ασυναρτησίες μου λέει.

Ότι είμαι άχρηστος κι ατάλαντος, ότι τίποτα δεν θα καταφέρω να κάνω στη ζωή μου, ότι είμαι ανίκανος για όλα και άλλα τέτοια κουλά. Προσπαθώ ο δύστυχος. Προσπαθώ να βάλω τα δυνατά μου και να την αγνοώ. Να το παίζω υπεράνω. Να γίνω λίγο ζνομπ πράγμα που δεν είμαι. Άλλες φορές το παίζω πιο σκληρός και τη διώχνω αλλά αυτή δεν με ακούει. Πως γίνεται, λοιπόν, να την ακούω εγώ πεντακάθαρα και να μη με ακούει αυτή; Και αναρωτιέμαι: Αν οι άλλοι μου κάνουν πλάκα και κάπου έχουν κρύψει ένα μικρό μαγνητόφωνο να με ζαλίζει κάθε βράδυ την ίδια ώρα, που το έχουνε χώσει κι εγώ δεν το βρίσκω;

Αυτό που ζω είναι για γέλια και για κλάματα. Η ζωή μου έχει μετατραπεί σε εφιάλτης ο οποίος μπερδεύεται με τους πραγματικούς εφιάλτες αλλά σε κανέναν δεν το δείχνω γιατί φοβάμαι το είπαμε αυτό. Αποφάσισα να τα εξομολογηθώ όμως. Όλα. Μεγάλη απόφαση πήρα το ξέρω. Όχι για να το παίξω ιστορία, τύπου «κοιτάξτε με έχω αυτό και ξεχωρίζω» αλλά για έναν και μόνο λόγο. Να πείσω και τους υπόλοιπους που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με μένα ότι δεν είναι μόνοι.

Όχι άνθρωποι, δεν είστε μόνοι! Η φωνή που κρύβεται μέσα σας κρύβεται και μέσα μου και στον γείτονα ακόμα και στον παραδίπλα και ας μη το λέει.    
Η φωνή η οι φωνές είναι πολλές και κυριαρχούν τον πλανήτη μας. Έχουν το πάνω χέρι στις ζωές μας. Κάνουν ότι γουστάρουν και δεν μπαίνουν υπό έλεγχο. Μη φοβάστε λοιπόν! Μπόρα είναι και θέλω να πιστεύω ότι θα περάσει! Πόσο κρατάει μια μπόρα; Μια δυνατή βροχή; Μια καταιγίδα; Όσο μια στιγμή! Στο χέρι μας είναι! Σωστά; Σωστά!