Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018

Μία; Μόνο μία; Μακάρι, Θεούλη μου, αν υπάρχεις και μ’ ακούς, μακάρι λέω, να ήταν μόνο μία.




Αυτή η απαίσια, η μπάσα, η βραχνή, η υστερική, η άγνωστη και ταυτόχρονα τόσο γνώριμη φωνή, μακάρι να ήταν μόνο μία. Θα την σκότωνα επί τόπου. Θα την έκανα ότι ήθελα. Θα την είχα του χεριού μου. Θα την είχα διώξει τώρα που μιλάμε.
Σίγουρα όμως δεν πρόκειται για τη δική μου φωνή. Η δική μου είναι όμορφη, μελωδική. Κάνει και για ραδιόφωνο. Το έχω ψάξει καλά το πράγμα. Κοντεύω να πάρω πτυχίο. Ως εδώ το αστείο. Δυστυχώς δεν είναι μία. Είναι πάρα πολλές οι φωνές που με βασανίζουν τα βράδια - πάντα μετά τα μεσάνυχτα με επισκέπτονται ξέρουν τι κάνουν- και παρ’ όλα τα χρόνια που έχουν περάσει, ακόμα άκρη δεν έχω βγάλει. Και τα χρόνια δεν είναι και λίγα. Βρε λέτε  να μην υπάρχει γιατρειά; Ποιος ξέρει…
Ο φόβος έχει γίνει κολλητός μου. Φοβάμαι πάρα πολύ. Και τις φωνές τις φοβάμαι και τον γιατρό μου φοβάμαι και τον θάνατο φοβάμαι. Ειδικά τον τελευταίο τον τρέμω. Να, αυτά που γράφω τώρα φυσικά και δεν θα του τα δώσω να τα διαβάσει. Του γιατρού μου εννοώ. Και πάλι δεν καταλαβαίνω  γιατί, αφού είναι πολύ καλός άνθρωπος και πολύ συνεργάσιμος. Αλλά; Παντού υπάρχει ένα «αλλά». Το πρώτο πράγμα που θα κάνει σίγουρα, είναι να μου αυξήσει τη δόση των φαρμάκων. Κι εγώ δεν θέλω καθόλου να μου συμβεί κάτι τέτοιο, γιατί είδα κι έπαθα να φτάσω μέχρι εδώ. Έχω δώσει μάχες και μάχες για να παίρνω τόσα λίγα. Που δεν είναι λίγα, αλλά σε σύγκριση με εκείνο το καλοκαίρι που είχα υποτροπιάσει πάλι και ήμουν μέσα,  καμία σχέση.
Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Η φωνή μέσα μου, όταν μεγαλώνει, πολλαπλασιάζεται. Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό. Ειλικρινά. Γίνονται πολλές φωνές και δεν με αφήνουν να κοιμηθώ. Είναι τρομακτικές φωνές. Ουρλιάζουν μέσα στο κεφάλι μου. Μπορούν ακόμα να μου τρυπήσουν και τα τύμπανα. Και να φανταστείτε ότι  παίρνω ειδικό χάπι και για αυτό. Αλλά καθώς φαίνεται δεν κάνει τίποτα.
Μεταξύ μας, αυτή η λέξη, μου προκαλεί αηδία. Το χάπι. Δεν είναι ένα. Τα χάπια. Φάγανε τα καλύτερά μου χρόνια. Χάπια για να κοιμηθώ και χάπια για να ξυπνάω. Χάπια για να μην τρέμω. Χάπια για να μην έχω νεύρα. Χάπια για να μην ακούω τη φωνή που είναι καλά κρυμμένη μέσα μου. Δεν πάει πουθενά. Εύχομαι μια μέρα να βγάλει τον σκασμό και να με αφήσει ήσυχο. Προσεύχομαι να ησυχάσω. Να απαλλαγώ μια για πάντα. Θεέ μου, κάνε κάτι, σε ικετεύω.
Λέω στον εαυτό μου, κάθε βράδυ «μη δίνεις σημασία» ιδέα σου θα’ ναι. Κι αυτή εκεί. Δυνατή κι ακλόνητη σαν βράχος, να μου αραδιάζει  ασυναρτησίες.
Ότι είμαι άχρηστος κι ατάλαντος, ότι τίποτα δεν θα καταφέρω να κάνω στη ζωή μου και άλλα τέτοια κουλά. Προσπαθώ ο δύστυχος. Προσπαθώ να βάλω τα δυνατά μου και να την αγνοώ. Να το παίζω υπεράνω. Να γίνω λίγο ζνομπ, πράγμα που δεν είμαι. Άλλες φορές το παίζω πιο σκληρός και τη διώχνω, αλλά αυτή δεν με ακούει. Πως γίνεται, λοιπόν, να την ακούω εγώ πεντακάθαρα και να μη με ακούει αυτή; Και αναρωτιέμαι αν οι άλλοι μου κάνουν πλάκα και έχουν κρύψει ένα μικρό μαγνητόφωνο να με ζαλίζει κάθε βράδυ την ίδια ώρα.
Αυτό που ζω είναι για γέλια και για κλάματα. Η ζωή μου έχει μετατραπεί σε εφιάλτη ο οποίος μπερδεύεται με τους πραγματικούς εφιάλτες αλλά σε κανέναν δεν το δείχνω γιατί φοβάμαι, το είπαμε αυτό. Αποφάσισα να τα εξομολογηθώ όμως. Όλα. Μεγάλη απόφαση πήρα, το ξέρω. Όχι για να το παίξω «ιστορία», τύπου «κοιτάξτε με, έχω αυτό και ξεχωρίζω», αλλά για έναν και μόνο λόγο. Να πείσω και τους υπόλοιπους που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με μένα ότι δεν είναι μόνοι.
Όχι, άνθρωποι, δεν είστε μόνοι! Η φωνή που κρύβεται μέσα σας κρύβεται και μέσα μου και στον γείτονα, ακόμα και στον παραδίπλα, και ας μη το λέει.    
Η φωνή ή οι φωνές είναι πολλές και κυριαρχούν τον πλανήτη μας. Κάνουν ότι γουστάρουν και δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Μη φοβάστε λοιπόν! Μπόρα είναι και θέλω να πιστεύω ότι θα περάσει! Πόσο κρατάει μια μπόρα; Μια δυνατή βροχή; Μια καταιγίδα; Όσο μια στιγμή! Στο χέρι μας είναι! Σωστά; Σωστά!






ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ


Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2018

ΒΡΕΧΕΙ…






…ΚΙ ΕΝΑΣ ΣΚΥΛΟΣ ΤΡΕΧΕΙ στην γκρίζα πόλη να κρυφτεί σε μια γωνιά ζεστή. Δεν έχει ταυτότητα, όνομα και ιδιότητα. Δεν έχει σπίτι ούτε οδό ούτε αριθμό. Θυμάται τις καλές εποχές που είχε ένα πιάτο φαγητό και λίγο καθαρό νερό. Θυμάται όλες εκείνες τις στιγμές που τον κάνανε ευτυχισμένο. Τώρα σιωπή. Σιωπή γκρίζα κι αυτή και μοναξιά. Του λείπουν τα παιδιά της γειτονιάς που παίζανε μαζί του όλο το καλοκαίρι. Τώρα μοναξιά και δεν ζητάει πολλά. Ένα κεραμίδι να σκεπαστεί και ένα γλυκό χάδι, μια αγκαλιά. Θα ήθελε να έχει όνομα. Θα ήθελε να έχει ένα σπίτι. Τίποτα από όλα αυτά. Τίποτα.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΠΑΝΑΡΙΤΗ - ΌΣΑ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΔΕΝ ΛΗΣΜΟΝΟΥΝ


Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2018

Η κριτική της Μίνας Ταβουλάρη για το βιβλίο μου «Η ΦΩΝΗ ΜΕΣΑ ΜΟΥ»




Είναι ένα φθινοπωρινό αλλά ζεστό μεσημέρι. Φτάνω στην τελευταία σελίδα του βιβλίου «Η φωνή μέσα μου» , του Κωνσταντίνου Ιωακειμίδη. Δυο μέρες χρειάστηκαν από την ώρα που διάβασα την πρώτη σελίδα ώσπου να φτάσω στην τελευταία. Μικρό βιβλίο, θα σκεφτείτε, σύντομη ιστορία. Ναι, οι σελίδες του είναι μόλις 85. Όχι, δεν πρόκειται για ιστορία. Πρόκειται για εξομολόγηση : «Άλλωστε, πόσο κρατάει μια εξομολόγηση; Δέκα λεπτά; Είκοσι;» όπως λέει ο συγγραφέας.
Σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου. Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά! Ο Φίλιππος, ο ήρωας του βιβλίου, παλεύει με την ψυχική νόσο – κατάθλιψη, σχιζοφρένεια, διπολική διαταραχή. Ο αγώνας του υπήρξε «υπεράνθρωπος» και συνεχίζει! Η εξομολόγησή του είναι σκληρή, αληθινή! Η απόδοσή της από τον συγγραφέα, απίστευτα, ρεαλιστική! Η ενσυναίσθησή του είναι τεράστια! Με την εξαιρετικά δυνατή πένα του, περιγράφει γλαφυρά, τα μαρτύρια, τις αγωνίες, την απόγνωση του ήρωα, αλλά και τον αγώνα και την ανάγκη του για λύτρωση , για ζωή! Γίνεται ένα με τον Φίλιππο, τον νιώθει απόλυτα, τον αγκαλιάζει, τον ακολουθεί όταν εκείνος χάνεται στο σκοτάδι του νου του, παλεύει με την αυτοκαταστροφή, φλερτάρει ασταμάτητα με την παράκρουση και τον θάνατο! Πολύ δυνατό βιβλίο, πάρα πολύ!!
Θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες από τις σκέψεις που μου γεννήθηκαν διαβάζοντας. Η πηγή της δύναμής μας βρίσκεται στους ανθρώπους που στέκουν δίπλα μας είτε αυτοί είναι οι γονείς μας, είτε οι φίλοι ή ,στην καλύτερη περίπτωση, και οι δυο μαζί!! Η αδιαφορία, η αποστασιοποίηση, η υποκρισία ως προς όλους όσοι αντιμετωπίζουν ψυχική νόσο , αποτελούν συνηθισμένα φαινόμενα στις μέρες μας , αλλά και ανα τους αιώνες! Το βιβλίο του Κωνσταντίνου Ιωακειμίδη, με έβαλε στη διαδικασία να επαναπροσδιορίσω τη θέση μου ως φίλη, συγγενής, γειτόνισσα ανθρώπων που ανεβαίνουν δίπλα μου τον προσωπικό τους Γολγοθά! Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, όλοι γνωρίζουμε κάποιον. Όλοι, ενδεχομένως, σε κάποια στιγμή της ζωής μας, έχουμε δει τον «γκρεμό»… «Η φωνή μέσα μου» είναι ένα δυνατό, τσουχτερό χαστούκι! Τον Φίλιππο βρέθηκαν άνθρωποι να τον στηρίξουν , οι γονείς του, η φίλη του η Αλίκη,ο ξάδελφός του, γιατροί, άνθρωποι που εργάζονται στον τομέα της ψυχικής υγείας. Στάθηκε τυχερός! Γνωρίζω όμως περιπτώσεις ανθρώπων που , όχι μόνο δεν έχουν πού να στηριχτούν, αλλά αποτελούν και μίασμα ακόμα και για τις ίδιες τις οικογένειές τους (αν όχι, πρωτίστως, γι αυτές)! 
Είναι , πιστεύω, υποχρέωση ημών των, υποτίθεται, «λογικών», να λάβουμε δράση όπου είναι δυνατόν. Ένα τηλέφωνο σε μια υπηρεσία ψυχικής υγείας, μια σύσταση σε κοινωνικό λειτουργό για έλεγχο,όπου διαπιστώσουμε πρόβλημα, είναι βήματα σωστά και διακριτικά! Ας μην κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας σε μια φωνή βοήθειας…ακόμα και μια απλή «καλημέρα», μπορεί να κάνει μια ψυχή ευτυχισμένη, χωρίς να θέσουμε σε κίνδυνο την πολυπόθητη ψυχική και οικογενειακή μας «ισορροπία»…ο φόβος αποτελεί εμπόδιο σε όλους τους τομείς της ζωής!
Σκεφτείτε και κάτι ακόμα. Όλοι είμαστε «καλά» μέχρι «κάτι» να μας «χτυπήσει την πόρτα»…σκεφτείτε τότε να ουρλιάζετε για βοήθεια και να μην υπάρχει κανείς…
Κωνσταντίνε, σ’ ευχαριστώ για την αφύπνιση, για το θάρρος και για την , εν τέλει, αισιοδοξία που βλάστησαν στο βιβλίο σου!!
Βιβλιόφιλοι, διαβάστε , ακούστε όσα έχει να σας πει η φωνή του Φίλιππου και συντονίστε την με τη δική σας, τη δική μου, τη φωνή του ανθρώπου δίπλα σας…
Καλή συνέχεια, Κωνσταντίνε!!





Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2018

Η Νίκη Μουσούλη γράφει για το βιβλίο μου «Η ΦΩΝΗ ΜΕΣΑ ΜΟΥ»




Πρώτη φορά μου έτυχε να διαβάσω μαρτυρία. Ο πρωταγωνιστής μας αφηγείται την ιστορία της ζωής του μέσα από τα ψυχολογικά προβλήματα που αντιμετωπίζει.
Θεωρώ πως πρέπει να διαβαστεί από όλους, είτε έχουν είτε όχι κάποιο ψυχολογικό. Είναι κατ εμέ εγχειρίδιο δύναμης διότι μέσα από τις σελίδες του αντλείς δύναμη και σε προκαλεί να αντιμετωπίσεις τους δαίμονες σου. Για μένα είναι ένα άκρως αισιόδοξο βιβλίο το οποίο σου υπαγορεύει πως όσα προβλήματα και αν υπάρχουν αν έχεις ανθρώπους να σε στηρίζουν μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Ακόμα και αν όλα φαίνονται χαμένα ή δύσκολα ο άνθρωπος πάντα έχει την δύναμη να τα καταφέρει, αρκεί φυσικά να έχει την απαραίτητη θέληση να το κάνει. 
Ο τρόπος γραφής του συγγραφέα είναι δομημένος έτσι ούτως ώστε να μπεις από την πρώτη παράγραφο στην ψυχοσύνθεση του πρωταγωνιστή. Το κείμενο φεύγει πραγματικά σφαίρα. Το βιβλίο δεν σε αφήνει γα κανένα λόγο να το αφήσεις ή να κοιτάξεις πόσο σου έχει απομείνει ακόμα μέχρι να τελειώσει. Κάπου κοντά στις τελευταίες σελίδες συνειδητοποιείς πως τελειώνει κάτι που για κανένα λόγο δεν θες.
Ο τίτλος του βιβλίου πλαισιωμένος από ένα λευκό φως σαν από προβολέα μέσα στο γκρίζο φόντο, υποδεικνύει πως ακόμα και στα χειρότερα σκοτάδια περνάει φως.        

Καλησπέρα φίλες και φίλοι. Αύριο Σάββατο στις 18:00 το απόγευμα είμαι καλεσμένος στην εκπομπή «Alexia’s Secrets» στο Almaradio.fm. Μείνετε συντονισμένοι!!!


Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2018

Η άποψη της Δήμητρας Παναρίτη για το βιβλίο μου "Η ΦΩΝΗ ΜΕΣΑ ΜΟΥ"




Θα έχετε συναντήσει, αρκετές φορές φαντάζομαι, κάτι «περίεργους» τύπους στο δρόμο, στο μετρό, στις δημόσιες υπηρεσίες που φαίνονται σαν να είναι χαμένοι στο διάστημα. Ανθρώπους που τρέμουν τα χέρια τους, η φωνή τους και που αφού τους ρίξετε ένα υποτιμητικό βλέμμα, περνάτε αδιάφορα από δίπλα τους κάνοντας τον σταυρό σας σαν να βλέπετε εξωγήινο. Μπορεί οι ίδιοι άνθρωποι να βρίσκονται στο φιλικό ή οικογενειακό σας περιβάλλον, να σας κρύβουν το μαρτύριο που περνούν και κάθε φορά που τους συναντάτε, μετά να τους κοροϊδεύετε πίσω από την πλάτη τους. Η φωνή που έχει κάνει "κατάληψη" στο μυαλό τους, συνήθως, δεν είναι μία αλλά πολλές και τρομακτικές. Φωνές που απειλούν, προσβάλλουν, αποδοκιμάζουν, ουρλιάζουν μέσα στο κεφάλι τους και ενώ θέλουν να τις "σκοτώσουν" δεν μπορούν δίχως την κατάλληλη στήριξη.
Ο Φίλιππος -ο ήρωας του βιβλίου- είναι ένας τέτοιος τύπος, που δεν έζησε, δεν χάρηκε, δεν βίωσε όλα όσα ονειρεύτηκε και πάντα τον έπνιγε το «γιατί». Ένιωθε πως ήταν το παράσιτο της οικογένειας αλλά και ο προβληματικός του σχολείου όταν τα υπόλοιπα αγόρια της τάξης δεν τον έκαναν παρέα. Ώσπου ήρθε η στιγμή να πάει στον ψυχολόγο… κι ύστερα άρχισαν τα χάπια, οι κρίσεις πανικού, οι απόπειρες αυτοκτονίας και όλα αυτά που βιώνουν οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν παρόμοια θέματα με την υγεία τους.
Δεν θα πω περισσότερα για την ιστορία αλλά γι αυτά που με έκανε να αισθανθώ «Η φωνή μέσα μου». Θα αποφύγω τις βαρύγδουπες εκφράσεις γιατί δεν μου αρέσουν, θα πω μόνο ότι με άγγιξε και με συγκίνησε. Κατάφερα να μπω στη θέση του ήρωα και να τον νιώσω και είναι αυτό που λέμε μερικές φορές πώς ένα από τα θετικά που προσφέρει γενικότερα το βιβλίο στον αναγνώστη, είναι ότι αυξάνει την ενσυναίσθηση. Σπουδαίο πράγμα να μπορείς να μπαίνεις στη θέση του άλλου! Ίσως μόνο έτσι καταφέρουμε να γίνουμε ανώτεροι άνθρωποι, γιατί ανώτερους μας κάνει η καλή συμπεριφορά και οι καλοί τρόποι που οφείλουμε να έχουμε ειδικά απέναντι σε εκείνους που δείχνουν "διαφορετικοί". Κι αν νομίζουμε πως τα ξέρουμε όλα τότε θα πρέπει να μάθουμε και κάτι ακόμα: πως η φωνή μέσα στο μυαλό κάποιου μπορεί να γίνει επικίνδυνη και επειδή με την υγεία μας δεν πρέπει να παίζουμε, αυτοί που αγαπούν τον άνθρωπό τους - εκείνον που δίνει μάχη με τις φωνές- οφείλουν να σταθούν δίπλα του και μαζί με τους κατάλληλους επιστήμονες να τον βοηθήσουν να κερδίσει τη μάχη ώστε να καταφέρει να ζήσει όσο πιο ποιοτικά γίνεται.
Δεν θα σας πω αν ο ήρωας του βιβλίου τα κατάφερε, αυτό θα το διαβάσετε όσοι το πάρετε. Θα σας πω όμως ότι ο συγγραφέας κέρδισε τη μάχη με τον εαυτό του, τον ξεπέρασε και σε αυτό το συγγραφικό του πόνημα και θέλω να του ευχηθώ μέσα από την καρδιά μου τα καλύτερα. Καλή επιτυχία Konstantinos Ioakeimidis, να ταξιδέψει όσο πιο μακριά γίνεται!






Νέες κυκλοφορίες ενηλίκων 21.3.2024 | Εκδόσεις Ψυχογιός

  Νέες κυκλοφορίες ενηλίκων 21.3.2024 Aν δε βλέπετε το newsletter σωστά, πατήστε  εδώ . ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΛΤΣΑΣ ΝΙΚΗΤΡΙΑ ΣΚΟΝΗ Μυ...