Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

ΧΑΜΟΓΕΛΩ



…όταν ανοίγεις τα μάτια και λες «καλημέρα ζωή», όταν απλώνεις τα χέρια και λες «σ’αγαπάω πολύ», όταν χαράζουν τα χείλια και λες «η χαρά μου είσαι εσύ», εγώ χαμογελώ…

ΧΑΜΟΓΕΛΩ επειδή οι γονείς μου είναι ακόμα ζωντανοί. Δύο υπέροχοι άνθρωποι που μας δώσανε όλη τους την αγάπη και δεν μας έλειψε απολύτως τίποτα. Μας μεγάλωσαν με πολύ φροντίδα και στοργή και μας έμαθαν πως στη ζωή γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος όταν βοηθάς τους άλλους και δεν κοιτάς μόνο την καλοπέρασή σου. Το σπίτι μας, αν και μικρό, δεν είχε ποτέ φασαρίες και καβγάδες. Το ακριβώς αντίθετο: χορούς, τραγούδια, φαγητά, ευτυχισμένα χρόνια…

ΧΑΜΟΓΕΛΩ γιατί πριν από μένα ήρθανε στον κόσμο πέντε ξεχωριστοί άνθρωποι. Τα αδέρφια μου. Φύλακες άγγελοι από τη μέρα που γεννήθηκα. Πάντα δίπλα μου και πάντα με κατανόηση, υποστήριξη, συμπαράσταση. Η Γεωργία να προσπαθεί να μου μάθει την προπαίδεια, η Μαρία να με πηγαίνει βόλτες, η Βαγγελία να μου αγοράζει τους αγαπημένους μου δίσκους, η Βάσω να με πηγαίνει στα μαγαζιά και ο Βασίλης να με τρέχει στους γιατρούς τις κακές μέρες…

ΧΑΜΟΓΕΛΩ γιατί έχω αληθινούς φίλους. Στο παρελθόν πίστευα πως όλοι ήτανε φίλοι μου. Μετά από κάποια χρόνια αναθεώρησα και έμαθα καλύτερα τι σημαίνει φιλία (δεν άνοιξα κανένα λεξικό, η ζωή με έμαθε). Ποιοι είναι αυτοί που με αγαπάνε πραγματικά και είναι δίπλα μου και στα καλά αλλά και στα άσχημα. Ποιοι με παίρνουνε ένα τηλέφωνο για να δουν αν ζω ή αν πέθανα. Άνθρωποι που δεν είναι περαστικοί από τη ζωή μου και τους έχω μέσα στην καρδιά μου. Οι πρωταγωνιστές που λέμε και στο θέατρο.  Όσοι έφυγαν στο καλό να πάνε.

ΧΑΜΟΓΕΛΩ γιατί η ζωή μου μετατράπηκε σε γιορτή από τότε που γνώρισα τον άνθρωπό μου. Ένας σπάνιος άνθρωπος που με αγαπάει χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα και ότι λέει το κάνει πράξη. Μόνο με μια ματιά με κάνει να αισθάνομαι σημαντικός. Μόνο με ένα χαμόγελο ξεχνάω όλα τα προβλήματά μου. Ζούμε μαζί και η καθημερινότητά μου δεν είναι ποτέ βαρετή. Στέκεται πάντα πλάι μου άγρυπνος φρουρός. Και όταν λέει σ’ αγαπώ το εννοεί…

ΧΑΜΟΓΕΛΩ όταν ανοίγω τα παράθυρα κάθε πρωί και το σπίτι γεμίζει φως. Όταν ο μικρός Ερμής τρέχει στην αγκαλιά μου και θέλει μόνο ένα χάδι και τίποτα παραπάνω. Όταν κοιτάζω στον καθρέφτη και βλέπω πως όσα χρόνια και να πέρασαν, όσες βροχές και καταιγίδες, παραμένω ο ίδιος. Χαμογελώ γιατί αισθάνομαι τυχερός. Είμαι τυχερός γιατί προχωράω και δεν είμαι μόνος. Χαμογελώ γιατί έχω μια ζεστή αγκαλιά και όλα μου τα όνειρα βγαίνουν αληθινά…

…Νερό σε πίνω, κρασί σε σβήσω, σ’ αυτό το γλέντι σώμα και ψυχούλα μου
Φωτιά μ’ αγγίζεις, και με γυρίζεις, στης αγκαλιάς σου τ’ όνειρο με πας…
                                                             
(Το «Χαμογελώ» είναι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια της Κωνσταντίνας σε μουσική Παναγιώτη Μαθιέλη και στίχους Άκου Δασκαλόπουλου και κυκλοφόρησε το 1994 στον ομότιτλο δίσκο)     

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

«ΟΙ ΚΑΡΕΚΛΕΣ» ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΙΟΝΕΣΚΟ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΞ ΑΡΧΗΣ

Το Θέατρο Εξ Αρχής θα παρουσιάσει για τη χειμερινή περίοδο 2013 - 2014 το έργο του Ευγένιου Ιονέσκο ΟΙ ΚΑΡΕΚΛΕΣ (LES CHAISES) σε σκηνοθεσία Ντίνου Σπυρόπουλου.
Τους δύο σπουδαίους ρόλους του ηλικιωμένου ζευγαριού ερμηνεύουν η Ελένη Τσακάλου και ο Κώστας Ζέκος. Το θέμα όπως έγραψε ο ίδιος ο Ιονέσκο, είναι το...τίποτα. Και οι καρέκλες - το κενό, το τίποτα - δίνουν τη χαριστική βολή στο γέρικο ζευγάρι, που έζησε μέσα στο κενό και δεν υπήρξε παρά τίποτα. Ο Μάριος Πλωρίτης θα γράψει ότι το θέατρο του Ιονέσκο δεν οδηγεί, διαπιστώνει. Διαπιστώνει την ηθική χρεοκοπία μιας κοινωνίας, την αγωνία ενός κόσμου που έφτασε στο αδιέξοδο και δεν μπορεί πια ούτε με τον εαυτό του να συνεννοηθεί. Κατά βάθος γυρίζει σε ένα θέμα πανάρχαιο: τη μοναξιά. Η Μετάφραση είναι του Ερρίκου Μπελιέ. Σκηνοθεσία και Μουσική επιμέλεια Ντίνος Σπυρόπουλος. Σκηνικό και Κοστούμια Κοσμάς Πανωρίδης. Βοηθός Σκηνοθέτης Κώστας Ζέκος.

ΠΑΙΖΟΥΝ: ΕΛΕΝΗ ΤΣΑΚΑΛΟΥ - ΚΩΣΤΑΣ ΖΕΚΟΣ

ΠΡΕΜΙΕΡΑ 9/11


ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
ΣΑΒΒΑΤΟ 21:00
ΚΥΡΙΑΚΗ 20:00

Για πληροφορίες και κρατήσεις στο τηλέφωνο: 210 - 3822661






 
ΘΕΑΤΡΟ Εξ Αρχής   Εμμανουήλ Μπενάκη & Δερβενίων 46 Εξάρχεια  www.exarhis.gr

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Χαρές, γιορτές και disco ball



Σάββατο
Χαϊδάρι ώρα 7:00 πμ
Γύρισμα με τη μαμά για διαφημιστικό σποτ. Ναι, ναι η μαμά παίζει σε διαφήμιση η οποία θα προβληθεί σε λίγες μέρες στο you tube. Η μαμά «το έχει» με την κάμερα. Πάθαμε πλάκα. Μεγάλο ταλέντο. Ποιο φυσική δεν γινόταν.
ΙΚΕΑ ώρα 14:00
Όμορφα πράγματα για το σπίτι. Αφού μας βγήκε ο κώλος να το βάψουμε έπρεπε να το ανακαινίσουμε. Και το καταφέραμε.
ΚΗΦΗΣΙΑ ώρα 00:00
Η κολλητή μου η Δήμητρα μας είχε τραπέζι για τη γιορτή της. Ένα κυριλέ μαγαζί με δυνατή μουσική. Οι γυναίκες botox τουαλέτες και μπιντέδες (που πάνε;) και οι άνδρες κοστούμια και παπιγιόν. Ο Χριστός και η Παναγία!
Κυριακή ώρα 9:00 πμ
Ξυπνήσαμε κι αρχίσαμε τις καθαριότητες. Το μπάνιο λούστηκε στη χλωρίνη. Στρώσαμε καινούργιες μοκέτες. Θέλαμε τα πάντα στην εντέλεια! Η μαμά έφτιαξε πολλά φαγητά. Η Μαρία έφερε σούπερ ντούπερ τούρτα αμυγδάλου και η Ντίνα έφτιαξε εξωτικές σαλάτες. Μου κάνανε το τέλειο δώρο: μια ντισκομπάλα με μπαταρίες. Την κρέμασα στο ταβάνι και άρχισε το party. Οι εκλεκτοί μου καλεσμένοι έρχονταν στο ανανεωμένο μας σπίτι μ’ ένα μεγάλο κι αληθινό χαμόγελο. Αυτούς τους ανθρώπους θέλω στη ζωή μου! Πολύ φαγητό και ασταμάτητος χορός! Φένια θεά! Ντίνα! Μαρία! Δημήτρης! Φρίντα! Σοφία! Νίκος! Κώστας! Δημήτρης! Γιώργος! Μαμά! Σας ευχαριστώ!
Ώρα 21:00
Dancing with the stars
Δευτέρα ώρα 11:00 πμ
Άφιξη στη Νίκαια. Χάσαμε την παρέλαση και την ανιψιά μου. Ποιος τους είπε να την κάνουν χαράματα; Άκουσα ότι παρέλασε και ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ (ως τι;).
Ώρα 14:00
Η μαμά έκανε για ακόμη μια φορά το θαύμα της. Πολλά φαγητά. Πεντανόστιμα. Γλύψαμε τα πιάτα. Θα της κάνω βιβλίο με τις συνταγές της. Οι άλλοι είναι καλύτεροι;
Ώρα 16:00
Πάρε με ύπνε πάρε με…
Ώρα 20:00
Facebook. Ευχές από πολύ κόσμο
Ώρα 21:00
Ταινία και όνειρα γλυκά

Χρόνια μου Πολλά κι ευτυχισμένα!!!  
  

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

5.000 ΠΡΟΒΟΛΕΣ



Αυτό σημαίνει ότι πολλοί άνθρωποι αφιέρωσαν λίγο από τον πολύτιμο χρόνο τους για να επισκεφθούν το methismenesistories.blogspot.com. Είναι αδύνατο να τους ευχαριστήσω τον καθένα ξεχωριστά επειδή αρκετούς από αυτούς δεν τους γνωρίζω προσωπικά. Θα τους ευχαριστήσω από εδώ λοιπόν: Ευχαριστώ που δώσατε αξία στη σελίδα μου. Ευχαριστώ που δώσατε σημασία στα κείμενά μου. Ξέρω ότι διαβάζοντάς τα δεν πέσατε σε κατάθλιψη. Δεν είναι αυτός ο στόχος μου. Ποτέ δεν ήταν. Όλοι μας έχουμε προβλήματα, άλλοι μεγαλύτερα και άλλοι μικρότερα, αλλά δεν το βάζουμε κάτω. Αναζητάμε την ευτυχία σε απλά πράγματα όπως ένα βιβλίο ή μια σελίδα με κάμποσες λέξεις. Μας κάνει καλό να διαβάζουμε κάτι και να χαμογελάμε και όχι να προβληματιζόμαστε. Δεν είμαι φιλόσοφος. Ούτε θέλω να γίνω. Προσπαθώ, με όποιο τρόπο μπορώ, να χαρίσω γέλιο και νομίζω πως είμαι σε καλό δρόμο. Να ευχαριστήσω την οικογένειά μου και τον φύλακα άγγελό μου που με κρατάνε ζωντανό. Χωρίς αυτούς δεν θα έκανα τίποτα. Το μεγαλύτερο ευχαριστώ το οφείλω στις δασκάλες μου: στη Μανίνα Ζουμπουλάκη που μου έμαθε το «πώς να γράφω» και όχι μόνο και στη Κρυσταλία Πατούλη που με αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή και μου έφτιαξε με πολύ αγάπη αυτό το blog. Συμβουλές δεν δίνω. Μια μεγάλη υπόσχεση μόνο: Θα συνεχίσω να γράφω με τον τρόπο που ξέρω και αισθάνομαι.
                                                              

Ο Θεός να σας έχει όλους καλά!
    

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Mail απο αναγνώστρια.

Κωνσταντίνε μου,
σ'ευχαριστώ για το βιβλίο, την εγκάρδια αφιέρωση και τις ευχές σου, που στις ανταποδίδω στο ακέραιο. Ελπίζω να με συγχωρέσεις για την καθυστερημένη απόκριση, που πάντως δεν οφείλεται σε αδιαφορία. Διάβασα το βιβλίο σου από την πρώτη μέρα που ήρθε στα χέρια μου-πριν ένα μήνα περίπου-κι όλο λέω να σου γράψω, κι όλο κάτι "επείγον" ξεφυτρώνει και το αναβάλλω. Σήμερα το αποφάσισα: Θα στείλω αυτό το mail, ο κόσμος να χαλάσει! Ιδού λοιπόν..
Κατ'αρχάς, σε ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνεις ζητώντας τη γνώμη μου. Δεν μου αρέσει να ασκώ κριτική, πολύ περισσότερο να δίνω συμβουλές, αλλά όταν μου το ζητούν, το κάνω με τη δέουσα (καλοπροαίρετη πάντα) αυστηρότητα. Ας πρόσεχες!
Η γραφή σου είναι ειλικρινής και διασκεδαστική, διαθέτει προσωπικό στυλ, ανατρεπτκό χιούμορ και φρεσκάδα. Θαρρώ, τα έχεις ξανακούσει αυτά. Θα προσθέσω λοιπόν και κάτι μου μάλλον δεν σου έχουν ξαναπεί: Η γραφή σου είναι...εθιστική! Με την έννοια του ότι , άπαξ και διαβάσεις κείμενο του Ιωακειμίδη, θέλεις να διαβάσεις κι άλλο. Μεγάλο προσόν αυτό. Και σπάνιο. Ένα το κρατούμενο λοιπόν. Το στυλ, τη στόφα, τα έχεις. Στη "σχολή" που η μέντοράς σου, η  Μανίνα, υπήρξε από τους πρώτους και καλύτερους διδάξαντες, είσαι ένας άξιος "μαθητής". Το ζητούμενο είναι τι κάνεις από εκεί και πέρα. Πώς αποφεύγεις την αυτοπαγίδευση του"ύφους για το ύφος". Αν θέλεις πραγματικά να περάσεις από το ένα επίπεδο στο άλλο, θα χρειαστείς αρκετή δουλειά. Και διάβασμα, πολύ διάβασμα. Λογοτεχνία, ελληνική και ξένη, σύγχρονη και κλασική. Όχι για να αντιγράψεις, αλλά για να εμπνευστείς, να πλατύνεις τους συγγραφικούς σου ορίζοντες. Η ζωή, η πραγματικότητα και η παρατήρησή της είναι καλές πρωταρχικές πηγές, ωστόσο όλοι οι καλοί συγγραφείς ήταν βιβλιοφάγοι. Πώς λέμε, είσαι ό,τι τρως, Ε, αυτή η αρχή ισχύει νομίζω και στο γράψιμο, και στην τέχνη γενικότερα.
Το  διήγημά σου  " Το τελευταίο Botox" είναι μια αξιόλογη προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση.(όπως και η θεατρική του εκδοχή) Τα υπόλοιπα κείμενα που έχεις συμπεριλάβει σε αυτή την έκδοση διαβάζονται ευχάριστα, αλλά δεν είναι στο ίδιο επίπεδο ούτε ανήκουν στο ίδιος είδος. Αν και εκ των υστέρων δεν έχει μεγάλη σημασία, αν ήμουν στη θέση σου, δεν θα τα παρουσίαζα μαζί. Καταλαβαίνω όμως και ΄σεβομαι τη λαχτάρα σου να βγεις προς τα έξω, να εκθέσεις τη δουλειά σου. Σε κάθε περίπτωση, η έκδοση του βιβλίου σου είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα και δικαιούσαι να νιώθεις περήφανος γι αυτό. Αν όμως θέλεις να καθιερωθείς ως συγγραφέας αξιώσεων, στο μέλλον θα χρειαστεί να κάνεις πιο προσεκτικές επιλογές. Στα λέω αυτά, επειδή έχεις  και ταλέντο και τσαγανό να κυνηγήσεις τις φιλοδοξίες σου. Χαίρομαι πάνω απ΄'όλα που είσαι καλά και που επιμένεις δημιουργικά. Θα βρεις το δρόμο σου, είμαι βέβαιη. Και μια συμβουλή (λίγο άσχετη), όχι από μεγαλύτερη προς νεώτερο, μα από Σκορπιό σε Σκορπιό: Μην ενδίδεις στον πειρασμό της αυτοκαταστροφής. Η ζωή και η δημιουργία είναι η μεγαλύτερη μαγκιά και η καλύτερη εκδίκηση για τους εχθρούς μας ! 
                                                                                                                                          
                                                                                                                                           Με αγάπη
                                                                                                                                 
                                                                                                                                            Ο.

Παπούτσι από τον τόπο σου…



Αν ήμουν πρωταγωνιστής στο Sex & the City θα έμπαινα στο πρώτο αεροπλάνο για Μιλάνο και θα πήγαινα να αγοράσω παπούτσια και μάλιστα ακριβά. Ευτυχώς δεν παίζω στο Sex & the City και δεν είμαι πρωταγωνιστής. Κουραστικό πολύ φαντάζομαι. Έτσι, ξεκινήσαμε μεσημέρι Σαββάτου να βρούμε καινούργια παπούτσια. Είχα βάλει στο μάτι τα μαύρα δερμάτινα Converse από καιρό αλλά περίμενα την κατάλληλη στιγμή! (τα γενέθλιά μου) Με τα ρούχα δεν αντιμετωπίζω πρόβλημα σε αντίθεση με τα παπούτσια που μου βγαίνει το λάδι. Σκέτος εφιάλτης. Ο λόγος είναι το νούμερο. 47 παρακαλώ. Οι περισσότερες εταιρείες βγάζουν μέχρι 45. Αυτό είναι ρατσισμός. Οι υπόλοιποι δηλαδή τι θα φοράμε; Βατραχοπέδιλα; Πρώτη στάση το εμπορικό στη Πειραιώς. Το οργώσαμε όλο. Τίποτα. Όσα και να δοκίμασα με χτυπούσανε μπροστά. Πρόβλημα. Να κόψω κανα δυο δάχτυλα; Δεύτερη στάση ένα outlet λίγο παραπέρα. Νούμερα είχε αλλά όχι σε μαύρο χρώμα. Νεύρα. Τρίτη στάση Μανούλα όπου καταβροχθίσαμε υπέροχους λαχανοντολμάδες για να πάρουμε δυνάμεις. Πήραμε και σε τάπερ για το σπίτι. Τέταρτη στάση ένα άλλο εμπορικό στην Εθνική. Ούτε εκεί βρήκα τα μαύρα Converse που ήθελα. Η κούραση να κυβερνά όλο μου το κορμί. Η απογοήτευση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου. Μα τι ζήτησα; Σπίτι στην Εκάλη; Τον κάμπο με τα λούλουδα; Το επόμενο πρωί πήραμε ένα ταξί και μας κατέβασε Μοναστηράκι. Ήλιος και ζέστη. Κόσμος, φασαρία, χαμός! Σιγά μη κάτσει ο Έλληνας στο σπίτι του με τέτοιο καιρό. Μπήκαμε στο πρώτο μαγαζί. Ναι, το είχανε αλλά όχι στο νούμερό μου. Άρχισε να μουδιάζει ο σβέρκος μου. Η κρίση πανικού ερχότανε. Θα πάτε στο άλλο, μας είπαν. Πήγαμε στο άλλο, ανεβήκαμε στον όροφο με τα παπούτσια κι εκεί η τύχη μου χαμογέλασε και η καρδιά μου πήγε στη θέση της. Το βρήκαμε το άτιμο. Το δοκίμασα και δεν ήθελα να το βγάλω από πάνω μου. Πήγαμε στο ταμείο. Η τιμή έκαιγε. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Ότι πληρώνεις παίρνεις. Και αυτό είναι αλήθεια.

Υ.Γ Ο Ζαχαρίας με τα cd υπάρχει ακόμα… όχι που δεν θα μπαίναμε κι εκεί…