Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Ο Μικρός Δημοσιογράφος


Βρήκα ένα κόκκινο τετράδιο. Στην ετικέτα είχα γράψει με μπλε στυλό το ονοματεπώνυμό μου και από πάνω «Ο Μικρός Δημοσιογράφος». Ότι θα διαβάσετε στη συνέχεια το έγραψα λίγο πριν κάνω την είσοδό μου στη γκρίζα εφηβεία μου. Κατά την πληκτρολόγηση από το κόκκινο τετράδιο στον υπολογιστή μου δεν διόρθωσα απολύτως τίποτα. Καλή ανάγνωση!
   
Η Αφετηρία
Από μικρός, θυμάμαι, είχα τη μανία να μαγνητοφωνώ τη φωνή μου ως δημοσιογράφος παίρνοντας συνέντευξη σε κάποιο διάσημο πρόσωπο ή να διαβάζω άρθρα και μόνιμες στήλες από εφημερίδες σαν να λέω τις ειδήσεις σε κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό ή σε κάποιο τηλεοπτικό κανάλι. Σπάνια παρακολουθούσα το κεντρικό δελτίο των εννέα της ΕΡΤ 2 γιατί βαριόμουνα κι έτσι έτρωγα το βραδινό μου φαγητό και έπειτα καθόμουνα αναπαυτικά στον καφέ καναπέ για να παρακολουθήσω κάποια ξένη ταινία ή κάποια Ελληνική σειρά από αυτές που δύσκολα σου προκαλούσαν γέλιο αλλά δεν μπορούσες να πεις πως δεν ήταν καλές.
Έπειτα από κάποιο διάστημα, δεν ξέρω το πώς και το γιατί, αλλά άρχισα να παρακολουθώ τις ειδήσεις με μεγάλη προσοχή. Δεν θυμάμαι ποτέ να είχα ακούσει καλές ειδήσεις ή αντίθετα καλά νέα. Το μόνο που άκουγα ήταν για πολέμους μεταξύ κρατών και διαφωνίες που προέκυπταν μέσα από διαφωνίες ηγεσιών. Έτσι κι εγώ, χωρίς να το θέλω σπάνια υπήρχε περίπτωση να μπει περιοδικό στο σπίτι μου το οποίο να περάσει απαρατήρητο. Διάβαζα με αφοσίωση την κάθε στήλη, την κάθε παράγραφο, το κάθε άρθρο και όταν πλέον το είχα διαβάσει ολόκληρο το φύλαγα μέσα στο συρτάρι μου για διάφορους λόγους όπως, μήπως και μου χρειαζόταν για το μέλλον ή να το πήγαινα για ανακύκλωση. Πάντα ήμουνα πρώτος σ’ αυτά όπως παρακολούθηση σεμιναρίων για την προστασία του περιβάλλοντος ή πήγαινα σε διάφορες εκθέσεις ζωγραφικής, αγιογραφίας, βιτρό, ή συναυλίες για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Το να είναι ένας άνθρωπος ευαίσθητος είναι ένα πάρα πολύ καλό αγαθό, ένα θεϊκό χάρισμα θα έλεγα.
Ας επανέλθουμε στο θέμα μας όμως. Πολλές φορές, όταν μου δινόταν ευκαιρίες, πήγαινα σε διάφορα στούντιο άλλοτε με τους γονείς μου ή άλλοτε με φίλους μου και παρακολουθούσα από κοντά γυρίσματα ελληνικών σειρών στην τηλεόραση ή πρωινών εκπομπών. Ήταν πραγματικά μια πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα, να είσαι θεατής πίσω από τις κάμερες, να μαθαίνεις πράγματα που δεν τα δείχνει η τηλεόραση, που θα είχες την περιέργεια να τα μάθεις.
Κάπου εκεί ήταν και η αρχή για την επιλογή του επαγγέλματος. Θυμάμαι πήγαινα στην τοπική παιδική χορωδία του Δήμου όπου κάναμε συχνές εμφανίσεις στην τηλεόραση αλλά και πιο έξω από την Αττική. Σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας όπως Πελοπόννησο, Ήπειρο, Θεσσαλονίκη και φυσικά σε πολλά νησιά του Αιγαίου. Κάποια χρονιά, γιορτές θυμάμαι ήταν, μας είχαν καλέσει να τραγουδήσουμε τα κάλαντα των Χριστουγέννων. Εν τω μεταξύ όση ώρα περιμέναμε για να μπούμε να τραγουδήσουμε, εγώ έπαιρνα το θάρρος και πήγαινα και έκανα μικρές ερωτήσεις στους τότε διάσημους ηθοποιούς, όπως στον Στάθη Ψάλτη, στον Κώστα Βουτσά, στην Ελένη Φιλήνη και στην τότε πρωτοεμφανιζόμενη Κάτια Δανδουλάκη. Το ίδιο πράγμα έκανα όταν πήγαινα να παρακολουθήσω και θεατρικές παραστάσεις. Το θέατρο ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε η μεγάλη μου αγάπη. Έχω παρακολουθήσει αμέτρητες τραγωδίες, κωμωδίες, και κλασσικά έργα. Δεν είχα σε μεγάλη συμπάθια τα παραμύθια και τις σάτιρες, όταν όμως αυτό ήθελαν οι μεγάλοι αναγκαζόμουν και πήγαινα και τις έβλεπα χωρίς βέβαια ποτέ να διασκέδαζα ή να σφιγγόμουν για να γελάσω για να μην προσβάλω τους άλλους.
Είχα κρατήσει ένα τετράδιο, το οποίο έχω ακόμα, στο οποίο κόλαγα τα αυτόγραφα που μου έδιναν και δίπλα έγραφα και τις ερωτήσεις που τους έκανα με τις δικές τους απαντήσεις. Πιστεύω πως ήταν μια μεγάλη συλλογή αφού τα αυτόγραφα ξεπέρασαν τον αριθμό των εκατό. Όπως όλοι μας έτσι κι εγώ σαν παιδί θαύμασα κάποιο πρόσωπο τόσο πολύ που το θαυμάζω ακόμα. Η Κύπρια τραγουδίστρια Κωνσταντίνα από μικρό μου είχε κλέψει ένα κομμάτι του εαυτού μου. αγόραζα δίσκους και κασέτες της τους οποίους άκουγα με πολύ ενδιαφέρον, τόσο πολύ που είχα μάθει απ’ έξω κι ανακατωτά όλα της τα τραγούδια και ιδιαίτερα τις μπαλάντες μια και ήταν χαμηλών τόνων όπως και εγώ άλλωστε. Έκανα πολλά άλμπουμ της με αμέτρητες φωτογραφίες της και συνεντεύξεις στις οποίες έδινα όλη μου τη προσοχή και υπήρχε ιδιαίτερη αφοσίωση στα λόγια της, στο τρόπο που μιλούσε, που εκφραζόταν. Το μόνο παράπονο που είχα ποτέ μου ήταν το ότι δεν είχα ποτέ την δυνατότητα να της πάρω εγώ μια δική μου συνέντευξη με δικές μου ερωτήσεις. Αλλά, πώς να το κάνουμε αυτά έχει η ζωή, μην τα θέλουμε όλα δικά μας.
Το καλό είναι πως μου δόθηκαν ευκαιρίες για να εξασκηθώ πάνω στο επάγγελμα που θα ήθελα να ακολουθήσω μετά το λύκειο. Είναι ένα ιδιαίτερο φαινόμενο, το οποίο δεν εκφράζεται με λέξεις και ούτε με χαρακτηρισμούς. Ο καθένας έχει τη δική του μορφή, εκφράζει την δική του άποψη διαφορετικά, παρουσιάζει τη δική του προσωπικότητα όπως αυτός θέλει. Ο λόγος που δημιουργείται για κατανόηση ως προς το κοινό που παρακολουθεί αλλά και ως προς τον ίδιο τον δημοσιογράφο. Οι αισθήσεις γεννιούνται μέρα με τη μέρα, η αυλαία πέφτει και όλα φανερώνονται. Δημιουργείται μια κοινή αλήθεια η οποία έχει πάψει εδώ και καιρό να κρύβει μυστικά. Το φως αν κάποτε λάμψει, πολλοί θα τυφλωθούν. Οι αμόρφωτοι, οι μορφωμένοι, οι πλούσιοι και οι φτωχοί. Εκείνη τη στιγμή δεν θα δημιουργηθούν διακρίσεις ως κι εκείνοι που κυβερνούν και γεμίζουν με ψέματα τον κόσμο θα κρύβονται απ’ τη ντροπή τους. Η αλήθεια είναι πως ο άνθρωπος στην προσπάθειά του να γίνει υπεράνθρωπος γίνεται απάνθρωπος. Ο κόσμος πλέον δεν έχει κατασταλάξει κάπου, δεν ξέρει ποιόν να πιστέψει, ποιόν να εμπιστευτεί. Γιατί άραγε; Πολλά ερωτηματικά δημιουργούνται αλλά λίγοι θα είναι εκείνοι που θα καταφέρουν να τα λύσουν, να δώσουν κάποιες απαντήσεις. Ως και οι δημοσιογράφοι, οι υποτιθέμενοι άνθρωποι που τα γνωρίζουν όλα, δεν έχουν ιδέα για τίποτα. Εκείνοι απλά εκτελούν ότι τους λένε. Τους διαθέτουν κάποιο χρονικό διάστημα, κάποιες κόλες αναφοράς τις οποίες είναι υποχρεωμένοι να τις γεμίσουν με γεγονότα τα οποία πρέπει να μάθει ο κόσμος, ο οποίος μάλιστα δεν ξέρει τι κάνει ούτε ο γείτονάς τους, αν ζει ή έστω αν υπάρχει!

Η Πρώτη Ευκαιρία
Μια συνηθισμένη μέρα σαν όλες τις άλλες, καθώς ξεφύλλιζα ένα τηλεοπτικό περιοδικό, στις τελευταίες σελίδες του διάβασα μια μαύρη επικεφαλίδα που έγραφε « Διαγωνισμός, ο μικρός δημοσιογράφος». Διάβασα προσεκτικά τους κανόνες οι οποίοι έγραφαν ότι υπάρχουν τρία είδη συμμετοχής στο διαγωνισμό, μια φανταστική συνέντευξη, μια έκθεση για το περιβάλλον ή μια βιογραφία. Το τελευταίο ήταν αυτό που μου κίνησε περισσότερο την περιέργεια. Έτσι λοιπόν ξεκίνησα να γράψω την βιογραφία της Κωνσταντίνας η οποία τελείωσε κακήν κακώς στις οχτώ σελίδες.
Στην αρχή, εδώ που τα λέμε, φοβήθηκα να το στείλω γιατί οι κριτές ήταν γνωστοί δημοσιογράφοι οι οποίοι εργαζόταν σε μεγάλα ιδιωτικά κανάλια, και είχα σκεφτεί πως θα έκαναν αρκετές διακρίσεις μεταξύ συγγενών τους και των απλών διαγωνιζόμενων οι οποίοι σίγουρα θα διέθεταν κάποιο ταλέντο για να πάρουν μέρος σε ένα τέτοιο διαγωνισμό, όπως άλλωστε έκανα κι εγώ. Έκανα τον σταυρό μου, μια ευχή για να προκριθώ και έπειτα το πήγα στο ταχυδρομείο. Μπορώ να πω, πως πέρασε ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, τόσο πολύ που είχα ξεχάσει και τον διαγωνισμό, κάτι παρόμοιο θυμάμαι είχε συμβεί όταν περίμενα τα αυτόγραφα της Κωνσταντίνας, τέλος πάντων, μια συνηθισμένη ημέρα, πάλι σαν όλες τις άλλες, έρχεται στο σπίτι μου ένα χαρτί από το ταχυδρομείο το οποίο έλεγε ότι έπρεπε να πήγαινα για να παραλάμβανα ένα δέμα.
Ποιος με θυμήθηκε πάλι, σκέφτηκα, και με την πρώτη ευκαιρία πήγα στο ταχυδρομείο και το έλαβα. Για να μην σας τα πολυλογώ, αφού πήγα σπίτι μου το άνοιξα και έβγαλα από μέσα έναν τεράστιο έπαινο για τα συγχαρητήρια και ένα βελούδινο μπλε κουτάκι που μέσα είχε μια χρυσή πλακέτα. Άργησα να συνειδητοποιήσω τι είχε γίνει αλλά αφού η μικρή μου ξαδέρφη με τσίμπησε για να μου αποδείξει πως δεν ήταν όνειρο, έτρεξα και το είπα στους γονείς μου, που κατά σύμπτωση κι εκείνοι νόμιζαν πως τους έλεγα ψέματα. Ο έπαινος έγραφε πως προκρίθηκα στα εκατό καλύτερα γραπτά σε όλη την Ελλάδα ενώ η χρυσή πλακέτα είχε χαραγμένο ένα μικρόφωνο, το σήμα κατατεθέν ενός δημοσιογράφου, και τα συγχαρητήρια για τη συμμετοχή μου στο διαγωνισμό. Η πιο μεγάλη έκπληξη ήταν πως η βιογραφία της Κωνσταντίνας που είχα γράψει εγώ και μόνο εγώ, δημοσιεύτηκε σε ένα από τα τεύχη του τηλεοπτικού περιοδικού που είχα διαβάσει για τον διαγωνισμό.
Μετά από όλον αυτόν τον ενθουσιασμό, έκατσα και σκέφτηκα πως ήταν μια πολύ καλή εμπειρία για το επάγγελμα που θέλω να ακολουθήσω, κι έτσι άρχισα να διαβάζω περισσότερα περιοδικά και εφημερίδες τα οποία και πίστευα πως θα με βοηθούσαν, και η αλήθεια είναι πως δεν έπεσα έξω. Όποτε είχα καιρό έγραφα μόνος μου δικές μου εκθέσεις που αφορούσαν πολλά θέματα όπως κοινωνικά προβλήματα ή σοβαρά ζητήματα στα οποία ποτέ και κανένας δεν θα έβγαζε άκρη. Πάνω σ’ αυτό χωρίς  να γίνω κουραστικός θα ήθελα να θίξω ένα μικρό κι αθώο προβληματάκι, μια αλήθεια, ας το πάρει κανείς όπως θέλει. Γιατί ο καθένας απ’ αυτούς που μας κυβερνούν αλλά κυρίως μας πατάνε, μας αραδιάζει πρώτα αμέτρητα ψέματα για ένα υποτιθέμενο μέλλον και έπειτα αφού τους ψηφίζουμε κοιτάει ο καθένας το πώς θα τα περάσει καλύτερα, και πετάει στα σκουπίδια όλες τις υποσχέσεις του. Η ειρωνεία είναι πως δεν είναι ευχαριστημένοι από το μισθό τους κι έτσι οι φόροι πέφτουν βροχή για υποτιθέμενα έργα τα οποία αν κάποιος συνταξιούχος τα έβλεπε θα ηρεμούσε η ψυχή του, και όλα αυτά για να ζήσουν πιο άνετα εκείνοι οι οποίοι στην πραγματικότητα αξίζουν μόνο τη μούντζα κάθε αθώου ελεύθερου πολίτη. Και εκτός αυτού είναι όλο συμπόνια και ευαισθησίες για τα παιδιά τα οποία έχουν κι αυτά ψυχή και θέλουν να ζήσουν, να ονειρευτούν, να μάθουν γράμματα, άλλων κατώτερων Θεών, που είναι τόσο μακριά αλλά ντροπή τους που ούτε για δευτερόλεπτο δεν θα τους πέρναγε η ιδέα από το μυαλό να κάνουν έναν έρανο, μα τι λέω, απ’ τα δικά τους λεφτά να έδιναν για να γεννηθούν κάποιες ελπίδες γι’ αυτά τα παιδιά τα οποία ούτε έχουν κάνει κακό ούτε φταίνε σε τίποτα. Γιατί άραγε να κυριαρχεί στον κόσμο τόση αχαριστία ή καλύτερα τόση αναισθησία η οποία δεν ωφελεί σε τίποτα το ανθρώπινο είδος το οποίο δεν καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον και εδώ που τα λέμε τα ζώα ποιο καλά συνεννοούνται τα οποία το ένα θα δώσει λίγο απ’ το φαγητό του στο άλλο ενώ αντίθετα ο κάθε άνθρωπος, χωρίς να το καταλαβαίνει βέβαια ή μάλλον όχι, κοιτάει να βγάλει το μάτι του αλλουνού ή ακόμα χειρότερα ο συνάδερφος του εργάτη του σκάβει τον λάκκο του για το κακό του. Όλα γίνονται για το κακό μας, πάνε αυτά τα ωραία χρόνια που κυριαρχούσε μια γαλήνη, ένα ειρηνικό πνεύμα και ο καθένας αγωνιζόταν για το καλό του κόσμου, για όλη την ανθρωπότητα.
Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να κλείσω αυτή τη παρένθεση και να ανοίξω κάποια άλλη πιο μικρή αυτή τη φορά. Θα ήθελα να κάνω μια ερώτηση σε όλον τον κόσμο αλλά η οποία πιστεύω πως από πολύ λίγους θα απαντηθεί. Υπάρχει άραγε κανείς που να ξέρει τον ορισμό της λέξεως «Ειρήνη»; Επειδή εγώ ευαισθητοποιούμαι πολλές φορές με αυτά, έψαξα το θέμα και βρήκα μια λύση, μια απάντηση: Ειρήνη είναι η κατάσταση αγαθών σχέσεων και ομόνοιας ανάμεσα σε συγκροτημένες ομάδες ανθρώπων, ιδιαίτερα ανάμεσα σε κράτη. Πράγμα που είναι δύσκολο να υπάρξει στα χρόνια μας. Ελπίζω να καταλάβατε σε ποιο συμπέρασμα ήθελα να φτάσω. Στο ότι για ότι γίνεται δεν φταίει ο κόσμος αλλά αυτοί που είναι πάνω από τους ανθρώπους.
Θα ήθελα μέσα από αυτά τα λόγια μου να κρίνετε αν αξίζω για την επιλογή του επαγγέλματος που θέλω να κάνω. Βασικά δεν νομίζω ότι είμαι κακός χαρακτήρας κι αυτό άλλωστε το ξέρετε. Αλλά χρέος του κάθε υποψήφιου δημοσιογράφου είναι να παρουσιάζει τα πράγματα και τα γεγονότα από την κανονική πλευρά και όχι από αυτή που άλλοι θα ήθελαν να υπήρχε. Όλα τα λόγια, οι προτάσεις, οι τρόποι έκφρασης, οι αντικειμενικότητες, η καλή σχέση των πραγμάτων, όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας, τα καλά και τα κακά, έχουν μια αρχή και ένα τέλος όταν είναι αλήθειες. Αλήθειες που γεννιούνται ή παρουσιάζονται ξαφνικά από εκεί που δεν τις περιμένεις, σαν να λέμε ουρανοκατέβατες. Ο σκοπός μου:  να σας ταξιδέψω μέσα από αυτές τις αλήθειες, να σας γνωρίσω τα πράγματα έτσι όπως είναι και όχι όπως φαίνονται, είναι και ο τίτλος του επόμενου κεφαλαίου. Καλή ανάγνωση!!!

Οι Αλήθειες 
Είναι πλέον γνωστό, πως τα πράγματα γύρω από το επάγγελμα δεν είναι τόσο εύκολα όσο φαίνονται. Ας ξεκινήσουμε από τον παραγωγό ο οποίος είναι υπεύθυνος για τα δελτία ειδήσεων που είναι περίπου τέσσερα με πέντε την ημέρα. Εκείνος επιλέγει δυο τηλεπαρουσιαστές για τα δεκαπεντάλεπτα δελτία ειδήσεων, ή τρείς τηλεπαρουσιαστές για το μεσημέρι και για το βράδυ. Οι πιο συχνές κατηγορίες είναι οι εξής: πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, αθλητικά, χρηματιστήριο, καιρός.
Ας ξεκινήσουμε από τα πολιτικά. Κάθε δημοσιογράφος πηγαίνει στη Βουλή, σε κάποιο υπουργείο, σε εκθεσιακό κέντρο ή σε ξενοδοχείο όπου πρόκειται να μιλήσει κάποιο πολιτικό πρόσωπο. Έχει φυσικά πάντοτε μαζί του και έναν κάμεραμαν ο οποίος και τι δεν παθαίνει για να τραβήξει δυο πλάνα. Μην ξεχνάτε πως δεν υπάρχει μόνο ένα κανάλι. Ο αγώνας ξεκινάει από τη στιγμή που ο πολιτικός θα κάνει τη δήλωσή του, αν κάνει γιατί μπορεί και να αυθαδιάσει, δικαίωμά του είναι, και μετά πρέπει να τρέξουν με το αμάξι στο κανάλι, να φτιάξουν το κατάλληλο ρεπορτάζ το οποίο θα το δείξει το κανάλι στις ειδήσεις των οχτώ και μισή. Νικητής είναι εκείνος που θα δείξει πρώτος το ρεπορτάζ. Αυτό ήταν κάπως σαν το κλασσικό «φιδάκι».
Στα κοινωνικά τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Γιατί ο δημοσιογράφος πρέπει να δείξει την καλή πλευρά του γεγονότος. Για παράδειγμα αν μιλούσε για κάποιο πολιτικό πρόσωπο, για έναν νέο νόμο που θα καθιέρωναν θα έπρεπε να έδειχναν τον κόσμο που χειροκροτούσε και όχι εκείνους που διαδήλωναν κατά του πολιτικού.
Τέλος πάντων, σε κάποιες στιγμές το δελτίο ειδήσεων αρχίζει να γίνεται πιο εύκολο. Για παράδειγμα στον καιρό που το κάθε κανάλι πάει μια φορά την εβδομάδα και παίρνει ενημερωτικό φυλλάδιο από την Ε.Μ.Υ και προβάλει κάθε βράδυ τον καιρό της επόμενης ημέρας.
Το ίδιο γίνεται και με το χρηματιστήριο που ο κάθε δημοσιογράφος πάει εκεί και βλέπει την κίνηση του κάθε νομίσματος σε όλον τον κόσμο. Η αλήθεια είναι πως το επάγγελμα έχει πολλές δυσκολίες. Να περιμένεις δυο ώρες έξω στον ήλιο, να λήξει η συνεδρίαση για να πει την απόφαση ο πολιτικός στις κάμερες κι εκείνος με το που βγαίνει από την πόρτα σκάει ένα πλατύ χαμόγελο στα φλας και μπαίνει στο αυτοκίνητό του. Εκεί ο κάθε δημοσιογράφος παίρνει μια μεγάλη προσβολή και για να τον εκδικηθεί γράφει κάτω από τη λεζάντα στο περιοδικό ότι αυτός θέλει. Άλλωστε ένα καλό είναι και το ότι υπάρχει ελευθερία του λόγου και ειδικότερα του τύπου. Σπάνια κάποιος διάσημος ή διάσημη θα υποβάλει μήνυση σε δημοσιογράφο επειδή τον έθιξε. Ίσα ίσα που γι’ αυτούς είναι δωρεάν διαφήμιση το να ασχολούνται μαζί τους. Σ’ αυτό βοηθάνε λίγο και τα περίεργα περιοδικά που χώνουνε τη μύτη τους παντού. Σ’ αυτά δεν μπορείς να ξεχωρίσεις πότε είναι αλήθεια και πότε είναι ψέματα. Στην περίπτωση αυτή θύματα είναι οι αγράμματες νοικοκυρές που τα αγοράζουν επειδή δεν έχουν με τι άλλο ν’ ασχοληθούν. Το ένα περιοδικό έχει για μια εβδομάδα εξώφυλλο τον γάμο δυο διάσημων καλλιτεχνών. Μιας τραγουδίστριας κι ενός ηθοποιού. Την επόμενη εβδομάδα ένα άλλο περιοδικό λέει ότι η τραγουδίστρια χαστούκισε τον ηθοποιό επειδή τον έπιασε με μια άλλη. Ένα τρίτο περιοδικό (είναι και πολλά) θα γράψει πως η άλλη τα έφτιαξε με τον αδερφό του ηθοποιού. Το πρώτο πάλι περιοδικό, που συναντήσαμε στην αρχή θα γράψει ότι η τραγουδίστρια δηλώνει πως: ότι και να λένε δεν θα μας χωρίσουνε. Εκεί είναι και το μεράκι του δημοσιογράφου. Αφού τα ίδια περιοδικά είπαν για το γάμο και μετά για τους τσακωμούς, γράφουν ότι δεν θα τους χωρίσουνε. Ποιοι όμως θα τους χωρίσουνε; Τα περιοδικά. Άρα αφού εκείνοι τους τα φτιάξανε εκείνοι τους τα χαλάνε. Γι’ αυτό της νοικοκυράς δεν ξέρει τι της γίνεται και πιάνει και μιλάει με τις ώρες στο τηλέφωνο για το ίδιο θέμα. Υπάρχουν βέβαια και άλλες περιπτώσεις που παντρεύονται αλλά δεν έχει γίνει γάμος, που παίρνουν διαζύγιο χωρίς καν να είναι παντρεμένοι ή που τα φτιάχνουνε χωρίς να γνωρίζονται. Κατά τύχη βέβαια έγινα κι εγώ τώρα κουτσομπόλης, χωρίς να το θέλω. Έτσι είναι, άμα ξεκινάς δεν λες να σταματήσεις. Άραγε, δεν υπάρχουν συμφέροντα πίσω από όλα αυτά; Δεν ενδιαφέρει τον επιχειρηματία του καναλιού το αν ο κόσμος θα δει τις δικές του ειδήσεις ή του άλλου καναλιού; Ο ιδιοκτήτης της εφημερίδας ή του περιοδικού δεν νοιάζεται για το πόσα τεύχη θα πουλήσει εκείνος και πόσα ο άλλος; Ως και οι εφημερίδες αντί να γράφουνε γεγονότα και διάφορα συμβάντα έχουν κατασταλάξει στις προσφορές με τα κουπόνια. Εδώ και δυο χρόνια, αν θυμάμαι καλά, στη διαφήμιση της τηλεόρασης για την εφημερίδα δεν λέει τους τίτλους του εξωφύλλου παρά για τα κόμπακτ ντισκ, για τις γκραβούρες και για τα σπίτια. Ως και σπίτι αγοράζει κανείς από εφημερίδα. Άλλος πόλεμος κι αυτός. Πέντε κόμπακτ ντισκ η μια εφημερίδα δέκα η άλλη… πενήντα γκραβούρες η μια εφημερίδα, εβδομήντα η άλλη. Δηλαδή η κατάσταση γινόταν όλο και πιο τραγική. Μήπως τελικά πίσω από όλα αυτά τα σκηνικά, κρύβονται στα παρασκήνια κάποια συμφέροντα που σίγουρα οδηγούν στο χρήμα;
Είναι κι αυτή μια αρρώστια, δεν μπορείς να πεις. Πας στον ιππόδρομο, κερδίζεις ένα μεγάλο ποσό, το ποντάρεις και το χάνεις. Και πάλι απ’ την αρχή. Αγοράζεις ένα λαχείο, ξανακερδίζεις ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, παίρνεις όλα τα λεφτά σε λαχεία και χάνεις τα πάντα. Κάτι παρόμοιο γίνεται και με το καζίνο. Παίζεις κουλοχέρη. Χαλάς χρήματα, κερδίζεις τα διπλάσια, τα ρίχνεις όλα και τα χάνεις. Αυτή είναι μια πολύ σοβαρή πάθηση που δύσκολα εξηγείται. Όταν ο άνθρωπος θολώνει από το χρήμα, χάνει τον έλεγχο του, και εκείνο με τη σειρά του τον κάνει ότι θέλει. Εκεί αποδεικνύεται πως ο άνθρωπος υποκύπτει τόσο εύκολα στον πειρασμό που χωρίς καμιά δυσκολία γίνεται κυρίαρχο το χρήμα. Τα είπα και ξεθύμανα. Μήπως τελικά στην προηγούμενη ζωή μου ήμουν δημοσιογράφος;

Η Δεύτερη Ευκαιρία
Πιστεύω πως ήρθε η στιγμή να σας μιλήσω για την δεύτερη ευκαιρία που μου είχε δοθεί. Υπήρχε μια παιδική εκπομπή στην οποία το κάθε παιδί είχε το δικαίωμα να υποβάλει τρείς ερωτήσεις σε κάποιον καλλιτέχνη. Εγώ δεν έχασα την ευκαιρία. Στην Τρίτη με τέταρτη εκπομπή είχα κιόλας αποφασίσει να πήγαινα. Πήγα λοιπόν αλλά απογοητεύτηκα όταν έμαθα πως στη λίστα των καλεσμένων δεν υπήρχαν τραγουδίστριες. Εγώ πάντα ήλπιζα μήπως δω από κοντά την  Κωνσταντίνα. Εκείνη δεν ήτανε αλλά υπήρχε ένα φωτομοντέλο το οποίο με είχε συμπαθήσει. Ήταν πέντε οι καλεσμένοι και αντίστοιχα πέντε ήταν και τα παιδιά που θα έκαναν τις ερωτήσεις. Εγώ ήμουνα τελευταίος και όταν ήρθε η σειρά μου υπήρχε περισσότερος χρόνος για να τελειώσει η εκπομπή, κι έτσι ρώτησα πέντε ερωτήσεις αντί για τρείς. Στο τέλος οι κριτές έπρεπε να βραβεύσουν έναν από τους πέντε «Μικρούς Δημοσιογράφους», κι έτσι, όχι να το παινευτώ αλλά πήρα το πρώτο βραβείο εκείνη την ημέρα. Κάπου εδώ θα σας εκμυστηρευτώ και ένα μικρό μου μυστικό. Όταν βγαίναμε από το στούντιο το φωτομοντέλο μου έδωσε ένα αυτόγραφό της και με φίλησε σταυρωτά και χωρίς να το θέλω φυσικά κοκκίνισαν τα μάγουλά μου από ντροπή, κι εκείνη μου χαμογέλασε. Ελπίζω να ξαναβρεθούμε, της είπα κι εκείνη μου έκλεισε καταφατικά το μάτι. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα, τι γυρεύει ένα δωδεκάχρονο με μια τέτοια κούκλα; Και η δεύτερη σκέψη μου ήταν πως θα αντιδρούσαν εκείνη τη Δευτέρα οι συμμαθητές μου στο σχολείο μόλις το μάθαιναν… σίγουρα θα έσκαγαν από τη ζήλια τους. Βέβαια εκείνα τα χρόνια υπήρχαν οι αντιζηλίες και οι διαμάχες μεταξύ των αγοριών.
Την συνέντευξη την έβαλα μέσα σ’ ένα μεγάλο χρωματιστό φάκελο μαζί με το αυτόγραφο της δεσποινίδος και το κράτησα στο συρτάρι μου για ενθύμιο. Πιστεύω να υπάρχει ακόμα. Κάπου εκεί έμαθα και τη στενογραφία. Σ’ αυτή τη διαδικασία ο δημοσιογράφος διευκολύνεται να γράφει τόσο γρήγορα όσα λέει ο άλλος για να μην χάνει λέξη και έπειτα το νόημα. Είχε πράγματι πολύ πλάκα αφού μετά στο σπίτι μου μου πήρε τουλάχιστον τρείς ώρες για να καταλάβω τι ήθελε να πει μ’ αυτά τα λόγια και να καθαρογράψω τις απαντήσεις της. Αν και το διασκέδαζα ήτανε πολύ κουραστικό. Τελικά αυτή η δουλειά έχει και τα καλά της έχει όμως και τα κακά της. Το σίγουρο είναι πως για να ακολουθήσει κάποιος το επάγγελμα του δημοσιογράφου πρέπει να έχει ασχοληθεί από πολύ καιρό, να το αγαπάει και να έχει και αντοχή για να μπορέσει να αντιμετωπίσει όλες τις δυσκολίες της δουλειάς. Μην ξεχνάτε πως στη ζωή κανείς μην τα θέλει όλα δικά του πρέπει να προσπαθεί και να αγωνιστεί για να εξασκηθεί πάνω σ’ αυτό που θέλει να κάνει. Η έκφραση «δεν μπορώ» είναι συνώνυμη μεταφορικά πάντα με την αρνητική έκφραση «δεν θέλω». Και αυτά πιστεύω πως είναι για εκείνους που έχουν μοναδική τους συντροφιά ένα κρεβάτι και μια κανάτα με νερό. Γιατί αν κάποιος έχει βαρεθεί τη ζωή του και δεν κάνει απολύτως τίποτα θα φτάσουμε στο συμπέρασμα πως δεν θα πάρει και τίποτα. Έτσι είναι όλα στη ζωή… ότι δώσεις, αυτό θα πάρεις!

Η Έννοια του Επαγγέλματος
Πολύς κόσμος, όταν ακούει για δημοσιογραφία καταλαβαίνει πως είναι κλάδος της δημοσιολογίας. Στην πραγματικότητα δημοσιολογία είναι η επιστημονικού χαρακτήρα ασχολία με τα δημόσια πράγματα. Δηλαδή να εργάζεται στον Δήμο ή να παίρνει μέρος σε διάφορες δημοτικές ασχολίες. Η έννοια της δημοσιογραφίας είναι η συγκέντρωση και διάδοση ειδήσεων μέσω του τύπου ή πιο απλά το έργο και το επάγγελμα του δημοσιογράφου. Δημοσιογράφος δεν είναι μόνο εκείνος που παίρνει συνέντευξη στην τηλεόραση ή που κάνει ρεπορτάζ για τις ειδήσεις. Δημοσιογράφος είναι εκείνος που θα έχει το αξίωμα να σχολιάσει στο ραδιόφωνο κάποιο γεγονός ή την γνώμη των πολλών. Θα γράψει κάποιο άρθρο σε μια εφημερίδα ή κάποιο περιοδικό που θα τραβήξει την προσοχή του αναγνώστη. Με αυτά τα λόγια απαντώ σε όλους όσους έχουνε την απορία «γιατί επέλεξα αυτό το επάγγελμα αφού ούτε δουλειά θα βρω και θα πεινάω συνέχεια».

Τέλος


Άνοιξη 2013 τα Highlights...


Η θερμοκρασία καβάλησε τους 32 βαθμούς. This is summer

Οι μεταλλικοί κύκλοι στην πλατεία Ομονοίας πάνε κι έρχονται. Τι θέλει να πει ο ποιητής;

Τα H & M  κάνουν ανακύκλωση. Πηγαίνεις ένα οποιοδήποτε παλιό ρούχο και σου δίνουν εκπτωτικό κουπόνι 15% το οποίο χρησιμοποιείς όποτε εσύ θέλεις.

Το 7ο Outview film festival τελείωσε. Περάσαμε πολύ ωραία.

Ο Ρυθμός 9, 49. Ακούς μουσική και όχι διαφημίσεις.

Το Polis Art café πάνω από τη στοά του βιβλίου. Πίνεις, κουβεντιάζεις, χαλαρώνεις…

Εργατική Πρωτομαγιά. Θα γίνει πάλι το έλα να δεις. Έχασε η μέρα το νόημά της.

Η κυρία Κατερίνα Στανίση. Ο κόσμος τη γουστάρει πολύ. Απέδειξε ότι δεν έχει απολύτως κανένα κόμπλεξ. Αληθινή σταρ.

Η θέα από το μπαλκόνι μου. Άνθισαν τα λουλουδάκια και τραγουδάνε τα πουλάκια.

Ο κλιματισμός στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Ευτυχώς για όλους μας λειτουργεί κανονικά.

Μιλάμε…  

Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Που πάω; Ποιος είμαι; Τι κάνω σε αυτή τη ζωή;


Όταν δεν έχεις κοιμηθεί σαν άνθρωπος (12 ώρες) το βρίσκω λογικό να σηκώνεσαι απ’ το κρεβάτι με όλα τα υπαρξιακά ερωτήματα μαζί. Λες κι έχεις φάει ξύλο. Πονάει όλο μου το κορμί. Περπατάω στα τυφλά και αναζητώ το μπάνιο. Ανοίγω τον χάρτη λες και είμαι στο αρχαιολογικό μουσείο. Αφού ρίξω νερό στο πρόσωπό μου πιάνω τη φούξια βούρτσα και την οδοντόκρεμα κι αρχίζω το πέρα δώθε. Το πρώτο χαμόγελο της ημέρας το ρίχνω με μαγκιά στον καθρέφτη δηλαδή στον εαυτό μου. Η συνέχεια γνωστή: φραπεδάκι μέτριο με λίγο εβαπορέ και 3 τσιγάρα.

Κάθομαι στη στάση του λεωφορείου και περιμένω το 444. Κάνει πολύ ζέστη για Απρίλη μήνα. Ιδρώνω και αυτό μου τη σπάει. Αυτό το λεωφορείο είναι καταραμένο. Περνάει όποτε του κάνει κέφι. Υπομονή = αρετή. Περιμένω κοντά στα 3 τέταρτα. Όταν σκάσει μύτη από τη γωνία σηκώνω με μια ανάλαφρη κίνηση το δεξί μου χέρι σαν να μη τρέχει τίποτα κι εκείνο σταματάει. Επιβιβάζομαι αλλά: 1. έχω ξεχάσει που πάω, 2. Αν μπήκα στο σωστό λεωφορείο, 3. Που έβαλα το εισιτήριο μου. Πιάσ’ τ’ αυγό και κούρευτο… 

Δεν ξέρω ποιος είμαι. Ο Βασίλης μου εξήγησε τον αστρολογικό μου χάρτη και είπε να αλλάξω. Από Αιγόκερος να γίνω καρκίνος. Εγώ όμως είμαι Σκορπιός κι έτσι θέλω να παραμείνω. Δεν με θυμάμαι πολύ καλά. Θυμάμαι τα όμορφα πράγματα. Αυτά κρύβω μέσα μου και με αυτά συνεχίζω τη ζωή μου.
Τι κάνω. Αναπνέω, αισθάνομαι, γελάω, κλαίω, άρα υπάρχω. Κι αυτή η ζωή είναι η τώρα. Στη προηγούμενη ήμουν κάτι άλλο, όχι και τόσο ξεχωριστό. Στην τωρινή μαζεύω εμπειρίες και αναμνήσεις. Για την επόμενη δεν μου καίγεται καρφί. Κανείς δεν μου υπογράφει πως θα είναι η μεταθανάτια ζωή μου. Αν το διαβατήριο θα με στείλει στον Παράδεισο ή στη Κόλαση. Ποιος νοιάζεται; Εγώ πάντως όχι.

Καλό Πάσχα και Καλά Ανάσταση  

Σάββατο 27 Απριλίου 2013

Πως τα λέω ο άτιμος…


Δεν μας πέφτει ποτέ! Το σύνθημα του 7ου outview film festival που φτάνει στο τέλος του. Βρεθήκαμε εκεί βράδυ Πέμπτης και είδαμε 3 ταινίες με 5 ευρώ. Καλό; Grotto. Καλοκαίρι. Τα αμερικανάκια μαζεύονται σε μια πισίνα και πίνουν μπύρες. Γλυκανάλατη ιστορία. Τις βάζω 6 με άριστα το 10. Θα έβαζα μεγαλύτερο βαθμό αν το σενάριο είχε να πει κάτι παραπάνω. Atomes Βελγικής παραγωγής. Σε ένα οικοτροφείο ένας κρυφός έρωτας μεταξύ καθηγητή και μαθητή περνάει από δοκιμασίες. Αδυνατούν να βγουν από την ντουλάπα και τους καταλαβαίνω (αν και δεν μεγάλωσα σε ίδρυμα)  Βάζω 9. I want your love. Looser o πρωταγωνιστής, βρίσκεται σε αδιέξοδο, δεν μπορεί να κάνει βήμα. Κάποιοι ομοφυλόφιλοι πιάνουν τη κουβέντα σε ένα κατάστημα ρούχων, ένα ζευγάρι αποφασίζει να συζήσει και να βάλουν έναν τρίτο στη παρέα τους, κάνουν αποχαιρετιστήριο πάρτι στον πρωταγωνιστή επειδή αποφασίζει να γυρίσει στο πατρικό του αλλά εκείνος δεν εμφανίζεται (έβγαλες άκρη;). Οι σκηνές πορνό περιττές. Βάζω 7. Πολλά συγχαρητήρια για την όλη διοργάνωση.

MAD walk. Το είδαμε στην τηλεόραση γιατί δεν μας κάλεσαν επειδή δεν είμαστε V.I.P. Κι είχα μια φαγούρα όλη την εβδομάδα. Θα ήθελα κάτι διαφορετικό να σου πω την αλήθεια. Να κατέβαινε κάποια με φωτάκια από την οροφή ή φιλαρμονική ορχήστρα ή ηθοποιοί αντί για μοντέλα. Μπράβο στην εταιρεία ρούχων BSB για τα υπέροχα κόκκινα φορέματα. Μπράβο στους σκηνοθέτες. Οι παρουσιάστριες δώσανε τον καλύτερό τους εαυτό. Η Ελένα Παπαρίζου παραμένει στην κορυφή. Η Πάολα ξεχώρισε με διαφορά από τις άλλες τραγουδίστριες. Όλοι οι άλλοι απλά αδιάφοροι…

Πήγαμε στο the blue market και χαζέψαμε πολλά και διάφορα: είδη δώρων, ρούχα, λαμπάδες, πίνακες, κοσμήματα, είδη διακόσμησης τα πιο πολλά hand made. Η μουσική ήτανε πολύ δυνατά. Κάναμε στάση στις βοτανουργίες και πήραμε ειδική λευκαντική σκόνη για τα δόντια με γεύση μέντας τη δοκίμασα και ξετρελάθηκα, μείγμα βοτάνων που περιέχει όλα τα αμινοξέα, ακόρεστα λιπαρά οξέα, ιχνοστοιχεία, βιταμίνες και μείγμα βοτάνων με ανθό αλατιού. tasteneversettles@yahoo.gr

Ο ήλιος καίει. Το σπίτι δεν με χωράει. Μετράω μέρες για να την κάνω. Μία μικρή παύση από τα πάντα χρειάζεται όταν ακολουθεί πολύ πολύ τρέξιμο. Το πρώτο μου βιβλίο (το θεατρικό σε μορφή διηγήματος και κείμενα που έχουν δημοσιευτεί στον τύπο) με τίτλο Το τελευταίο Botox και άλλες ιστορίες θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Παρουσία (Βασίλης Χατζηιακώβου) σε όλα τα βιβλιοπωλεία σε πολύ χαμηλή τιμή μετά το Πάσχα.

Ώρα καλή!