Ακόμα
θυμάμαι εκείνο το καλοκαίρι του 2007. Στο ρετιρέ της φίλης μου της Ειρήνης στο
Φάληρο, πίνουμε ότι υπάρχει στο ψυγείο που πίνεται. Διαβάζουμε και οι δυο
Athens Voice. Εκείνη τα ζώδια κι εγώ την αγαπημένη μου στήλη της Μανίνας: «Ζωντανός
στην πόλη».
Το
κινητό χτυπάει στις 15:00 ακριβώς. Δεν συνωμότησε το σύμπαν, ούτε η τύχη μου
ξαφνικά με θυμήθηκε μεσ’ τον καύσωνα. Η Μανίνα Ζουμπουλάκη με ενημέρωσε δια
τηλεφώνου ότι έλαβε το χειρόγραφό μου, το διάβασε προσεκτικά και θα ήθελε να τα
πούμε από κοντά. Το βρήκε πολύ ενδιαφέρον, έτσι μου είπε. «Σας ευχαριστώ» της είπα
εγώ. Το κινητό μου έπεσε απ’ τα χέρια.
Μετά
από λίγες ημέρες τη συνάντησα στα γραφεία του εκδοτικού οίκου που σήμερα δεν
υπάρχει. Cool, αυτή η λέξη μου ήρθε πρώτη μόλις αντίκρισα τη Μανίνα. Πολύ
άνετη, πολύ απλή, πολύ εντάξει: όλα στο πολύ.
Μου έδωσε το χειρόγραφο διορθωμένο και το
βιβλίο της «Πώς να γράψεις». Ένα εγχειρίδιο δημιουργικής γραφής που θα με
βοηθούσε στο ξεκίνημά μου και όχι μόνο. Της ζήτησα να μου το υπογράψει. Μου
χαμογέλασε. Έτσι ξεκίνησαν όλα…
Η
Μανίνα Ζουμπουλάκη γράφει και γράφει μοναδικά. Τα βιβλία της είναι ξεχωριστά. Το
ένα καλύτερο από το άλλο. Δεν ξεκίνησε χθες. Δεν ξύπνησε ένα πρωί και είπε
«σήμερα θα κάτσω να γράψω». Με έχει βοηθήσει πολύ στο παρελθόν αλλά και στο
τώρα. Στο πρώτο μου βιβλίο εκείνη έκανε την επιμέλεια με πολλή αγάπη.
Αν
δεν είχε χτυπήσει εκείνο το καλοκαίρι το κινητό μου μπορεί και να μη γινόμουν
συγγραφέας. Είναι ένας άνθρωπος που δεν βλέπει τον νέο συγγραφέα ανταγωνιστικά.
Το αντίθετο μάλιστα: αγκαλιάζει τους νέους και τους μεταφέρει τις γνώσεις και
τις εμπειρίες της με έναν μαγικό τρόπο.
Τα βιβλία της είναι διαχρονικά: δεν τα διάβασα όταν κυκλοφόρησαν αλλά
πολύ αργότερα. Τα μαθήματα δημιουργικής γραφής μαζί της είναι ευχάριστα, είναι
σωτήρια, είναι γαμώ. Δεν βαριέμαι. Στο σχολείο και βαριόμουνα και δεν πάταγα το
πόδι μου. Κινδύνευα να μείνω από απουσίες.
Το
«Πώς να γράψεις» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος. Μου άνοιξε τα μάτια,
έμαθα αυτό που είχα στο μυαλό μου να το γράφω με απλούς τρόπους χωρίς να
χτυπιέμαι στα πατώματα. Η Μανίνα Ζουμπουλάκη πάνω απ’ όλα είναι άνθρωπος.
Εκείνη με έμαθε να μη το βάζω κάτω με τη πρώτη δυσκολία. Να μη τα παρατάω κάθε
φορά που τρώω την απόρριψη κατάμουτρα. Την ευχαριστώ γι’ αυτό και για άλλα
πολλά…
Γεννήθηκε
το 1960, μεγάλωσε στην Καβάλα και γράφει από τα 10. Σπούδασε στην Αμερική
Ιστορία της Τέχνης και Σωματική Αγωγή. Στα περιοδικά γράφει από την αρχή της
δεκαετίας του ’80 μέχρι και σήμερα χωρίς διακοπή. Έχει δουλέψει στον Ταχυδρόμο
(’82 – ’89), στα Πρόσωπα, στο Κλικ, Diva, Men (’89 – ’93), Nitro, Down Town,
Elle, Time out, Pink Woman, Athens Voice, Look, και Home ως δημοσιογράφος. Έχει μεταφράσει περί
τα 30 βιβλία για τις εκδόσεις Κάκτος (μεταξύ των οποίων Πέρα από την Αφρική της
Κάρεν Μπλίξεν, και Αρχαία Απογεύματα του Νόρμαν Μέηλερ) και άλλα τόσα « Άρλεκιν
». Δούλεψε στο ραδιόφωνο ως παραγωγός (Top Fm, ΕΡΑ 4, Κανάλι 15, Κανάλι 5,
Μελωδία). Ζει στην Αθήνα και τον
ελεύθερο χρόνο της διδάσκει δημιουργική γραφή. Είναι παντρεμένη και έχει τρία
παιδιά.
Τα
Βιβλία της Μανίνας Ζουμπουλάκη:
«Κενά
μνήμης», διηγήματα, Ιστός. Δέκα διηγήματα, δέκα ιστορίες: ζωή και τέχνη, έρωτας
και σεξ, μικρά και μεγάλα καθημερινά αδιέξοδα, θρίαμβοι και καταστροφές που
εναλλάσσονται με ρυθμούς απίστευτους. Τα Κενά Μνήμης είναι ένα από τα πιο
εντυπωσιακά ντεμπούτα στην σύγχρονη ελληνική πεζογραφία. Καμιά φορά όταν είμαι
πάρα πολύ κουρασμένη δεν μού ‘ρχεται καθόλου να χαμογελάσω ή να κάνω οτιδήποτε
εύθυμο, παίρνω βαθειά ανάσα και σκέφτομαι «ουφ, άντε να πάω σπίτι μου» - ακόμα
κι αν είμαι σπίτι μου, όπου κι αν είναι αυτό. Home is where the heart is, «το
σπίτι είναι εκεί που βρίσκεται η καρδιά», κατά το αμερικάνικο ρητό, επομένως
είναι πιθανό να μην έχω καθόλου καρδιά.
«Η
Μυροβόλος Άνοιξις», διηγήματα, Ιστός. Τα δώδεκα διηγήματα της Μυροβόλου
γράφτηκαν μέσα σε έναν χρόνο, σχεδόν από μόνα τους. Οι ιστορίες έχουν να κάνουν
πάντοτε με τον έρωτα, ακόμη κι όταν δεν φαίνεται. Οι ηρωίδες εξακολουθούν να
είναι παλαβές και να κάνουν σόκιν πράγματα, γιατί έτσι είναι οι ηρωίδες από
φυσικού τους. Τα διηγήματα (που αποτελούνται από ιστορίες) κυλάνε, όπως λένε οι
κριτικοί. Όταν δεν κυλάνε, έχουνε κάποιο λόγο που κάθονται. Ίσως για να πιούνε
κανένα καφέ. Στη Μυροβόλο (που ξεκίνησε σαν καφενείο και κατέληξε καφετέρια),
γιατί που αλλού να τρέχουνε – αυτήν θυμούνται από την εποχή που ήταν δεκάξι
χρόνων, ας πούμε. Τη χρονιά που ο Μεγάλος μου Έρωτας έλειπε απ’ την πόλη είχα
τη φαεινή ιδέα να κουβαλήσω έναν άλλο γκόμενο στην Μυροβόλο «για καφέ». Νωρίς
απόγευμα Σαββάτου, όταν οι φίλοι Του δεν συνήθιζαν να κατεβαίνουν στη Μυροβόλο:
ο Κόμης διάβαζε, ο Ξάδερφος πήγαινε στο χωριό, ο Γιόρικας κοιμόταν κι ο Πινίς
ήτανε στο νησί. Έτσι ανέβασα τον γκόμενο στο ταρατσάκι με τα λιγοστά τραπεζάκια
ακριβώς μπροστά στις τουαλέτες και με θέα στο ταβάνι της καφετέριας, εκεί όπου
είχε ησυχία και δεν θα μας έπαιρνε εύκολα κανένα μάτι.
«Φεύγα!»,
μυθιστόρημα, Ιστός. Από τα χωράφια της Μακεδονίας στα σαλόνια της Αθήνας: μια
φαινομενικά απλή διαδρομή με πολλούς σταθμούς, όπου η καθημερινότητα
ανατρέπεται από έρωτες – κυρίως έρωτες – και θανάτους. Η Χαρά είναι περίπου σαν
κι εμάς, με μια ζωή περίπου σαν και τις δικές μας, αλλά πιο μυστηριώδη και πιο
ερωτική – γιατί έτσι είναι οι ξένες ζωές. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε. Είναι
δέκα χρονών όταν αρχίζει η ιστορία, και σαράντα όταν μένει μετέωρη – ούτε η
ίδια θέλει να την τελειώσει, γιατί ξεκινάει πιστεύοντας στα παραμύθια και τα
μυθιστορήματα, ερωτεύεται, στεναχωριέται, παιδεύεται, ενθουσιάζεται, και τελικά
λειτουργεί σαν ηρωίδα μυθιστορήματος. Μόνο που η ζωή δεν είναι μυθιστόρημα, και
τίποτα, ούτε καν η φιλία, δεν είναι τόσο απλό ζήτημα όσο φαίνεται στην αρχή…
Ήταν Νοέμβριος κι είχε κρύο, ακόμα και στο μαγαζί με τα πουκάμισα στην
Ελευθερίου Βενιζέλου. Αν είναι δυνατόν! Η Χαρά φορούσε ένα μάλλινο κολ- ρουλέ
κι ένα στενό παντελόνι που την ενοχλούσε ανάμεσα στα μπούτια, κι ενώ ήταν ωραία
η γραμμή του και γενικά νόστιμο, της γαμούσε τα πρέκουλα στη φαγούρα. Το
φορούσε γιατί της έκανε ωραίο κώλο κατά γενικήν ομολογία των παιδιών, και γιατί
δεν είχε πολλά παντελόνια της προκοπής.
«Η
Ζωή (ΔΕΝ) Είναι Ταινία», διηγήματα,
Ιστός. Μικρές ιστορίες που μοιάζουν να βγήκαν απ’ τις οθόνες του σινεμά, με τον
ίδιο τρόπο που μερικές ταινίες μοιάζουν σαν αληθινές ιστορίες… κι άλλες που
είναι σαν να τις ξεκόλλησε κάποιος απ’ τη δική μας ζωή ή τις ζωές των άλλων.
Άλλες πάλι όχι. Κι η περιπέτεια αρχίζει: πώς η αλήθεια μπερδεύεται με τη
φαντασία, πώς μερικές φορές νομίζεις πως μια ιστορία είναι ψεύτικη, ένα
τέχνασμα, ενώ είναι εντελώς αληθινή. Άλλοτε, πώς μια ιστορία ξένης ζωής μπορεί
να’ ναι τόσο απίστευτη που αναρωτιέσαι αν ο άλλος την έζησε όντως ή απλώς την
φαντάστηκε. Αν την φαντάστηκε για να’ ναι αληθοφανής ή για να πει κάτι
συγκεκριμένο. Μια ιστορία είναι «καλή» όταν ο αναγνώστης τη βρίσκει γοητευτική - όταν παρασύρετε διαβάζοντας την και
ταξιδεύει χωρίς να κουνήσει απ’ τον τόπο του. Αλλά ούτε καν αυτό έχει σημασία,
γιατί στην τελική ευθεία δεν κερδίζει η ιστορία που είναι αληθοφανής, ούτε αυτή
που σε ταξιδεύει, παρά εκείνη που έχει ψυχή. Την Κυριακή πήγαμε εκδρομή στους
αμμόλοφους, μεγάλη παρέα, κι ο Άρης κι εγώ. Είχε φέρει μαζί αυτόν τον φίλο του
τον Δημήτρη που τον φωνάζουν Μητσάρα και δεν μας αφήνει ήσυχους. Κάναμε πάντως
μια μεγάλη βόλτα πίσω απ’ τους αμμόλοφους, στα βράχια πάνω απ’ τη θάλασσα, μόνο
που μας τα χάλασε ο καιρός κάποια στιγμή κι άρχισε να βρέχει. Ο Άρης με τράβηξε
σε μια σπηλιά και μ’ έπιασε απ’ τους ώμους να χαζέψουμε τη βροχή. Δεν μ’ αρέσει
να με πιάνει απ’ τους ώμους γενικά. Είναι περίεργο γιατί ο Άρης είναι τόσο καλό
παιδί, τόσο εντάξει και φανταστικός απ’ όλες τις απόψεις, θέλω να πω όταν τον
βλέπω στις φωτογραφίες που μου έχει χαρίσει νοιώθω πολύ περήφανη.
«Η
ΣΚΟΝΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ», Μυθιστορία, Ιστός. Μια ιστορία που αρχίζει μαζί με τον
εικοστό αιώνα και τελειώνει σήμερα – ή μάλλον, δεν τελειώνει ποτέ: η γυναίκα
που ξεκινάει το 1910 από την Αδριανούπολη, φτάνει στη Θράκη με πολλές ιστορίες
να την ακολουθούν. Περνάει στη Μακεδονία, τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα μέσα από
άλλες γυναίκες και τις δικές τους ιστορίες, με φόντο μια Ελλάδα που αλλάζει
συνεχώς. Οι γυναίκες ερωτεύονται, κάνουν παιδιά, δουλεύουν, χωρίζουν, ζούνε και
ανασαίνουν ενώ πίσω τους συμβαίνουν ανταλλαγές πληθυσμών, πόλεμοι, διαδηλώσεις,
επαναστάσεις και εμφύλιοι. Κάθε ιστορία εκτυλίσσεται μέσα σ’ αυτό που λέμε
«ιστορικό πλαίσιο», αλλά που στην πραγματικότητα είναι η ίδια η ζωή μας. Το
πλαίσιο της ζωής μας είναι ιστορικό πάντοτε, γιατί όλα συμβαίνουν ενώ εμείς
ερωτευόμαστε, χωρίζουμε, μαλώνουμε, μεγαλώνουμε και γενικότερα ζούμε. Ακριβώς
όπως οι ηρωίδες της Σκόνης της Ημέρας. Αυτό που μένει είναι η ζωή: οι όμορφες
μέρες, οι πιο φωτεινές, αυτές που θυμόμαστε μέχρι το τέλος. Γίνονται σκόνη
βέβαια, γιατί τίποτε δεν αντέχει στο χρόνο, πόσο μάλλον μια ημέρα… αλλά μέσα
από τη σκόνη της κάθε όμορφης μέρας γεννιέται κάτι άλλο, η επόμενη, μια σειρά
από όμορφες μέρες που περιμένουν. Κι’ αυτό, στο σύνολό του, είναι η Ιστορία
μας. Η κοπέλα είχε διαβάσει το χαρτί, το’ χε κρύψει με χέρια που έτρεμαν στο
τσεπάκι της φούστας της, είχε κοιτάξει γύρω της με απελπισία το μελαγχολικό
σκηνικό, είχε πει «Αυτή είναι η πιο θλιβερή, η πιο δυστυχισμένη μέρα της ζωής
μου»… και τώρα η Ελισάβετ ευχόταν μ’ όλη της την ψυχή να’ χε μείνει έτσι: να
ήταν εκείνη η πιο δυστυχισμένη ημέρα της ζωής της. Να μην είχαν μεσολαβήσει
θάνατοι, τόσοι θάνατοι, τόσοι πόλεμοι, νυχτερινές πορείες με κάρρο κι ένα μωρό
τυλιγμένο σε κουβέρτες, το πρώτο μωρό που είχε επιβιώσει στα χέρια της, κι άλλα
μωρά που δεν ήθελε να τα σκέφτεται – η Σκόνη της Ημέρας μεταφράστηκε και στα
Αγγλικά.
«Αληθινή
star», μυθιστόρημα, Ωμέγα. Η Τζένη, ξανθιά, σέξι και φιλόδοξη τηλεπαρουσιάστρια
κινδυνεύει να χάσει την πετυχημένη της εκπομπή επειδή ο άντρας της τα έφτιαξε
με άλλη – και επειδή ο άντρας της τυχαίνει να είναι διευθυντής καναλιού. Στη
μάχη της ακροαματικότητας όλα επιτρέπονται, και όταν ο καναλάρχης βγάζει στη
φόρα τα σκοτεινά μυστικά της τηλεπαρουσιάστριας, εκείνη ψάχνει τον τρόπο να τα εκμεταλλευτεί για να γίνει ακόμα
μεγαλύτερη σταρ… Όχι, δεν πρόκειται για φθηνό ρομάντζο με φόντο τις ελληνικές
showbiz: πρόκειται για τον σκληρό και – επιφανειακά μόνον – λαμπερό κόσμο της
τηλεόρασης, των περιοδικών, των Μ.Μ.Ε. και της σημερινής Ελλάδας. Οι επώνυμοι
που εμφανίζονται παίζουν για πρώτη φορά τον εαυτό τους: ο Απόστολος Γκλέτσος, ο
Πασχάλης Τσαρούχας, ο Πέτρος Κωστόπουλος, ο Θέμος Αναστασιάδης, η Αγγελική
Νικολούλη, ο Ηλίας Ψινάκης, η Πέμη Ζούνη και πολλοί άλλοι δίνουν το «παρών» σε
μια τρελή σάτιρα της ελληνικής πραγματικότητας στην οποία η «διασημότητα»
πουλάει τον εαυτό της και ταυτόχρονα πουλάει φύλλα, επεισόδια, επιτυχία… σε ένα
κοινό που δε θέλει με τίποτα να χάσει τη συνέχεια. Τα φιλοσοφικά ερωτήματα
είναι: Αρκεί σήμερα να είσαι σέξι ξανθιά για να μείνεις στην κορυφή; Ή μήπως
χρειάζεται κάτι παραπάνω για να αποδειχθείς «αληθινή σταρ»; Τελικά, πρέπει να
γίνεις «ένα με το σύστημα» ή υπάρχει τρόπος να κερδίσεις το παιχνίδι μένοντας
αυτό που είσαι; Και πόσο καλά μπορεί να περάσει ένας αναγνώστης μελετώντας τις
πιθανές απαντήσεις; Άνοιξε την ασήκωτη
πόρτα και μπήκε με το κεφάλι ψηλά. Ο Δημήτρης μιλούσε στο τηλέφωνο χαμογελαστός
– τον άκουσε να μουρμουράει κάτι πριν κλείσει, και σαν να της φάνηκε πως άκουσε
τη φράση «μωρό μου». Στρώθηκε στο μαύρο δερμάτινο καναπέ και σταύρωσε τα πόδια
της. Φορούσε κοντή φούστα, όχι μίνι, ωστόσο αρκετά κοντή ώστε να φαίνονται τα
μεγάλα της ατού: η ίδια θεωρούσε μεγάλο ατού το μυαλό της, αλλά ήξερε πως οι
άλλοι εννοούσαν τα πόδια της όταν μιλούσαν για ατού. Παλιά, εννοούσαν και τα
βυζιά της. Ίσως όχι πια. Όχι μετά τη γέννα.
«Το
Μεγάλο Καλοκαίρι», μυθιστόρημα, intro books.
Μια αγιογράφος, μια Βουλγάρα μπαργούμαν, δύο άντρες που κάνουν δουλειές
της νύχτας… Τέσσερις losers που είναι ταυτόχρονα νικητές. Κανένας τους δεν
ψάχνει «διέξοδο» και «σωτηρία» (θα το θεωρούσαν χαμένη υπόθεση) και όλοι
ψάχνουν το μεγάλο έρωτα. Αλλά ακόμα κι όταν τον βρίσκουν, δεν είναι σίγουροι…
και περνάνε πολλά χρόνια μέχρι να καταλάβουν τι έχει σημασία τελικά στη ζωή και
τι όχι. Ένα ερωτικό μυθιστόρημα που ξεκινάει από κάποιο Μεγάλο Καλοκαίρι στη
δεκαετία του ’80. Και τελειώνει, ή μάλλον ξαναρχίζει, σ’ ένα άλλο Μεγάλο
Καλοκαίρι, σε ένα ελληνικό νησί – στην άκρη του κόσμου. Η Μαρία μπήκε στο
ατελιέ ιδρωμένη, με απόλυτη συναίσθηση της εμφάνισής της (όπως συνέβαινε
πάντοτε με τον Δάσκαλο: της δημιουργούσε αυτή την ανάγκη, να τσεκάρει την
εμφάνισή της στην πόρτα). Φορούσε ένα μαύρο φόρεμα με κόκκινα λουλουδάκια και
τιράντες, τα μαλλιά της είχαν κολλήσει στο μέτωπό της, το φόρεμά της φαινόταν
βαρύ σαν σακί με πατάτες. Ο Δάσκαλος γαμάει συνέχεια. Μαθητευόμενες πιτσιρίκες,
σπουδάστριες της Σχολής Καλών Τεχνών, ίσως ακόμα και νεαρές μοναχές (ποιος
ξέρει;) υποκύπτουν όχι στην καλλονή του – είναι χοντρός, τεράστιος, με βροντερή
φωνή και γκρίζο μούσι – αλλά στο ταλέντο του. Στο γεγονός ότι είναι ο Δάσκαλος.
Ότι είναι ο πρώτος που δούλεψε με τον Τσαρούχη, κι από τους τελευταίους που
συνέχισε να δουλεύει μετά τον Τσαρούχη.
Το
«Πώς να γράψεις» κυκλοφόρησε την ίδια περίοδο από τον ίδιο εκδοτικό οίκο (intro
books). Η ανανεωμένη έκδοση κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις Εκδόσεις
Παπαδόπουλος. Ας υποθέσουμε ότι θέλεις να γράψεις – άρθρο, μυθιστόρημα,
διήγημα, σενάριο, τα απομνημονεύματά σου, ένα μακροσκελές γράμμα σε
«πρόσωπο» ή μια ωραία συγκινητική
διαθήκη… αλλά ισχυρίζεσαι ότι «δεν έχεις
αρκετό ταλέντο» ή «δεν ξέρεις πώς να αρχίσεις». Ορίστε, λοιπόν, ένα βιβλίο που
σου δείχνει πώς να αρχίσεις, πώς να προχωρήσεις, πώς να τελειώσεις – ενώ
ταυτόχρονα περνάς καλά. Σου λέει, επίσης, ότι το ταλέντο είναι λιγότερο
απαραίτητο από το πάθος, από την επιθυμία (να γράψεις)… και ψάχνει μαζί σου
τρόπους να διαχειρίζεσαι αυτό το πάθος πολύ εποικοδομητικά. Θα μάθεις όλα τα
τρικ, μυστικά, αλήθειες και ψέματα πολλών και καλών συγγραφέων, μαζί με ντεσού,
ιστορίες, αποσπάσματα, ανέκδοτα και άγνωστες πτυχές που θα σε κάνουν να
παρατήσεις τις δικαιολογίες και (γιατί όχι;) να στρωθείς στο γράψιμο. Ή, έστω,
στο διάβασμα. Ένα διασκεδαστικό και χρήσιμο εγχειρίδιο για όσους ενδιαφέρονται
για τη γραφή ως Τέχνη, χόμπι ή επιχείρηση, αλλά κυρίως για όσους απλώς αγαπούν
το βιβλίο. Το θέμα είναι ότι δε μου φαίνεται πολύ άνετο άτομο από οικονομική
άποψη. Μακάρι να κάνω λάθος. Μακάρι να ανήκεις στο μικρό ποσοστό συγγραφέων και
επίδοξων συγγραφέων που ζούνε στη χλίδα
αλλά επιμένουν να γράφουν ή να θέλουν να γράψουν. Δεν υπάρχει τίποτα το κακό
στο να είσαι χαιχλίδογλου, απλώς είναι σπάνιο να σκοτώνεσαι πάνω από τον υπολογιστή
ψάχνοντας αληθινούς χαρακτήρες αν ζεις στην αγαπημένη σου έπαυλη και σε
παρενοχλεί συνεχώς το υπηρετικό προσωπικό. Βαριέσαι, και κατεβαίνεις στην
πισίνα – σιγά μην κάτσεις να σκάσεις. Καλό το γράψιμο, αλλά δύσκολα συνδυάζεται
με τη χλιδή. Και άντε να συγκεντρωθείς τώρα με οκτώ Φιλιππινέζες στο κεφάλι
σου…
«Ευτυχία»,
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Παπαδόπουλος. Έξι ήρωες κυνηγούν την ευτυχία – έξι
άνθρωποι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους με διαφορετικό ορισμό της ευτυχίας ο
καθένας, ψάχνονται σε διαφορετικές μεριές της ζωής. Επειδή και οι έξι ήρωες δεν
είναι πάντα ηρωικοί, επειδή είναι κανονικοί
άνθρωποι με κανονικά προβλήματα και τηγανισμένες σχέσεις… δεν θέλουν να
βγούνε με τίποτα από το κυνήγι της ευτυχίας. Ούτε καν τους περνάει από το μυαλό
να τα παρατήσουν στη μέση. Ο πρώην πρωταθλητής, η χωρισμένη, ο αποτυχημένος
ξενοδόχος, η σεφ από το Τορόντο, ο μουσικός και ο έφηβος είναι ήρωες που
μοιάζουν, αν όχι με σένα, τότε με κάποιον που ξέρεις. Ερωτεύονται και νομίζουν
ότι «το» έχουν. Βρίσκουν με χίλια ζόρια δουλειές κάτω από τις δυνατότητές τους.
Την παλεύουν – δεν την παλεύουν. Κρατιούνται με τα δόντια αλλά επιμένουν να σε
κρατήσουν και σένα – τουλάχιστον μέχρι να στριμώξουν την ευτυχία τους σε κάποια
γωνία… Μπορεί να έφταιγαν τα ντουλαπάκια του μπάνιου: Κυκλοφορούσαν μέσα στο
μυαλό του, οι εικόνες από το ξενοδοχείο που μεγάλωσε στην Ερέτρια, άλλες
εικόνες με τα ψηφιδωτά από το αρχαίο σπίτι (376 π.Χ.), η μαλακία πάει σύννεφο…
Η μητέρα του σαν να είχε βγει η ίδια μέσα από τα ψηφιδωτά, ο πατέρας του με
μουστάκι σαν τον Κανάρη, το σπίτι του Κανάρη πάλι στην Ερέτρια. Βόλτες στο Νησί
των Ονείρων επί εγκατάλειψης. Το έρημο, μισογκρεμισμένο ξενοδοχείο τους: το
βλέπει πάντα στον ύπνο του να ξεφοντάρει πίσω από τους ευκαλύπτους λες κι είναι
έτοιμο να του μιλήσει, σαν πρόσωπο, δηλαδή, που του λείπουν όλα τα δόντια και
δεν μπορεί να σχηματίσει σωστά τις λέξεις. Τα αδειανά σκοτεινά παράθυρα κι οι
μπαλκονόπορτες που χάσκουν είναι οι διαλυμένες οδοντοστοιχίες. Του σπιτιού,
ναι. Γι’ αυτό είναι σίγουρος πως είναι βλαμμένος.
Τα
βιβλία της ΦΕΡΜΟΥΑΡ - Αόρατα Κορίτσια – Το «σχεδόν» ημερολόγιο μιας 82χρονης – η
Τριλογίας της Αθήνας - κυκλοφορούν στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις
Παπαδόπουλος…
Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ/ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΚΡΥΒΕΙΣ/ΑΚΟΥΣΕ ΜΕ/ΜΗ ΦΟΒΑΣΑΙ/ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Τι
σχέση έχει η Κασσάνδρα, η βασιλοπούλα της Τροίας, με τις εθνικιστικές
οργανώσεις της σημερινής Ελλάδας; Και τι μπορεί να καταφέρει μια σύγχρονη,
σχεδόν – μάντισσα όταν ο (γκέι) πρώην της συλλαμβάνεται για το φόνο ενός
φιλελεύθερου πολιτικού; Μπορεί να «δει» ποιος είναι ο δολοφόνος ή απλώς
φτιάχνει ιστορίες με το μυαλό της; Και, αν είναι έτσι, γιατί όσο πληθαίνουν οι
νεκροί, προοδευτικοί, αλληλέγγυοι ή σχετικοί, τόσο την κυριεύουν τα «οράματα»;
Η Δώρα δεν τα καταλαβαίνει όλα. Μόνον ποιος της κρύβει λόγια, δηλαδή όλοι. Ο
μεγάλος της έρωτας που εμφανίζεται απ’ το πουθενά, ο δικηγόρος φίλος, ο γιος
της… Εντωμεταξύ, οι προδοσίες διαδέχονται τα ψέματα και οι δολοφονίες γίνονται
δύο, τρεις, ή έξι… Το «Κάτι μου κρύβεις» είναι το πρώτο μυθιστόρημα της
τριλογίας της Αθήνας και εξελίσσεται τώρα. Τώρα, που η άβυσσος μας κοιτάζει κι
αυτή.
Στο
δεύτερο βιβλίο της τριλογίας με τίτλο «Άκουσέ με» η Δώρα, με τη μυστήρια
ικανότητα να «βλέπει» μέσα στα κεφάλια των ανθρώπων, δεν θέλει καθόλου να
ασχοληθεί με τις δολοφονίες των άστεγων της Αθήνας – αλλά μπλέκει χωρίς να το
καταλάβει, ενώ ξεναγεί στην πόλη μια παρέα γυναικών από τη Σουηδία. Η μια από
τις γυναίκες δεν είναι απλή τουρίστρια, κουβαλάει ένα παλιό, αβάσταχτο έγκλημα
και η Δώρα δεν μπορεί να το αγνοήσει, καθώς φαίνεται να είναι το πρώτο στη
σειρά… Βουτάει με τα μούτρα σε μια «εποχή δολοφόνων» όπου όλοι της φαίνονται
ύποπτοι, και κυρίως ο Άρης, ο νεαρός φίλος της κόρης της. Στην πορεία θα
μαλώσει, θα χάσει τον Έρωτα, θα ερωτευτεί… Και οι δολοφονίες των αστέγων πολλαπλασιάζονται,
ενώ η Δώρα προσπαθεί να βγάλει άκρη με αυτά που συμβαίνουν αλλά και με όσα της
λένε οι άνθρωποι γύρω της. Όλοι της λένε ψέματα και όλοι της ζητάνε να ακούσει
προσεκτικά, να «ακούσει» την αλήθεια πίσω από το ψέμα…
Μια
σύγχρονη, γρήγορη αστυνομική ιστορία, που τρέχει μαζί με την Αθήνα, μαζί με την
ομορφιά και την ασχήμια της, με τα ανθρώπινα τοπία της και τα προβλήματά της.
Μια ηρωίδα που ανασαίνει, ερωτεύεται, βλέπει και ακούει δίπλα μας… Μια
συγγραφέας που γράφει στον καιρό της, για τον καιρό της…
Με
το «Μη φοβάσαι» κλείνει η τριλογία της Αθήνας. Μη φοβάσαι το καυτό αθηναϊκό
καλοκαίρι, με τον αχνιστό αέρα να αιωρείται πάνω από την πόλη σαν απειλή. Μη
φοβάσαι όταν πετάγεσαι μέσα στη νύχτα μούσκεμα στον ιδρώτα. Μη φοβάσαι τις
σχεδόν – μαντικές σου ικανότητες, τον σέξι Πολωνό σοφέρ, τους ηλικιωμένους
Αμερικανούς που είναι τόσο μα τόσο Αμερικανοί, το λεπτό σχοινί του απλώματος
που γίνεται φονικό όπλο και τυλίγεται σε ανυπεράσπιστους λαιμούς, τα πονηρά
χαλκία, τα αρχαία νομίσματα που αξίζουν το ψέμα τους σε χρυσάφι, τον Συλλέκτη,
τους Δαναούς, τον θάνατο στα Βόρεια Προάστια, τον σκορπιό που σου ζητά να τον
περάσεις απέναντι υποσχόμενος ότι δεν θα σε κεντρίσει… Η Δώρα, η ξεναγός με την
κάτι – παραπάνω – από – διαίσθηση, ακούει τη φωνή να της επαναλαμβάνει «Μη
φοβάσαι», αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει να εμπιστευτεί τον εαυτό της και
κανέναν άλλο, έστω και αν αυτή είναι η δυσκολότερη επιλογή.
Στο
βιβλίο που ολοκληρώνει την Τριλογία της Αθήνας, η συγγραφέας «κλείνει» τους
λογαριασμούς της με τη Δώρα, την «κανονική» ξεναγό με τις σχεδόν – μαντικές
ικανότητες, σε κάτι που μπορεί να είναι η τελευταία ξενάγηση…
Πρόσφατα
κυκλοφόρησε το νέο της βιβλίο με τίτλο ΑΕΡΑΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ και αυτό από τις Εκδόσεις
Παπαδόπουλος
Δυο
Εύες, μία εντεκάχρονη και μία σαραντάρα, στο ίδιο νησί του Αιγαίου, αγωνίζονται
με διακόσια χρόνια διαφορά για την ψυχή, τη ζωή και την ελευθερία τους. Η πρώτη
Εύα, η Βάνθη, την «επαναστατημένη» άνοιξη του 1821, προσπαθεί να γλιτώσει από
τα χέρια των Τούρκων στρατιωτών με κάθε τρόπο – ακόμα και πηδώντας από τον
γκρεμό, όπως οι συγγένισσες και οι φίλες της.
Η
δεύτερη Εύα, την άνοιξη του 2021, προσπαθεί να σώσει το νησί από τον άμεσο
κίνδυνο πολέμου, που μόνο αυτή βλέπει, καθώς η παρουσία του Υπουργού Εθνικής
Άμυνας στο νησί και η επικείμενη συνάντησή του με τον Τούρκο ομόλογό του, σε
μια δύσκολη φάση των σχέσεων των δύο χωρών, βάζουν στην κόψη του ξυραφιού την
ειρήνη στο Αιγαίο. Την ίδια ώρα ο υπουργός και ο σωματοφύλακάς του βάζουν σε
κίνδυνο την ψυχική ηρεμία της Εύας. Και τα πράγματα παίρνουν τον δρόμο τους,
ενώ στο βάθος πλοία γεμάτα στρατιώτες εισχωρούν ύπουλα στην πυκνή, νησιωτική
ομίχλη…
Το
Αέρας στο πρόσωπό της είναι ένα συγκλονιστικό βιβλίο που με συνεπήρε από την
πρώτη κιόλας σελίδα. Με κέρδισε, με γοήτευσε, με μάγεψε. Το έχω δηλώσει
άλλωστε ότι είμαι φανατικός αναγνώστης
της συγγραφέως – έχω διαβάσει όλα τα βιβλία της – και μπορώ να πω ότι με αυτό
εδώ έκανε τη μεγάλη έκπληξη.
Το
ΑΕΡΑΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ δεν είναι από τα βιβλία που τα παρατάς και πιάνουν σκόνη
στο ράφι. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο που δεν
μπορείς να το αφήσεις από τα χέρια σου.
Οι δυο ιστορίες τρέχουν παράλληλα.
Εξελίσσονται στο τότε και στο σήμερα. Διαφέρουν σε ύφος με έναν
αριστουργηματικό τρόπο. Οι ηρωίδες έχουν κοινά μεταξύ τους αλλά δεν θα τα
αποκαλύψω. Η ροή είναι στρωτή και οι διάλογοι σχεδόν κινηματογραφικοί.
Επικρατεί το μυστήριο. Γενικά θα έλεγα ότι το βιβλίο αυτό είναι πολύ μπροστά
από την εποχή του. Είναι ένα μυθιστόρημα για κάποιες γυναίκες.
Για
τις γυναίκες που κοίταξαν την Ιστορία από την κορυφή ενός βράχου
στη
μέση, την αρχή ή στο τέλος της ζωής τους.
Και
προσπαθεί να τις σώσει. Όλες. Ή τουλάχιστον κάποιες απ’ αυτές…
Σενάρια
ταινιών της Μανίνας Ζουμπουλάκη:
Ριζότο,
Σενάριο Όλγα Μαλέα και Μανίνα Ζουμπουλάκη. Ταινία μεγάλου μήκους σε σκηνοθεσία
Όλγας Μαλέα. Ά Προβολή στην Ελλάδα : 3 Νοεμβρίου 2000. Cast: Άννα Μάσχα,
Δήμητρα Ματσούκα, Κλέων Γρηγοριάδης, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης. Η Ευγενία είναι
φωτογράφος και η Βίκυ στιλίστρια. Και οι δύο ζουν σ’ ένα συνεχές άγχος
προσπαθώντας να συνδυάσουν καριέρα, σεξ και παιδιά. Οι άντρες τους, ο Φίλιππος
και ο Μανόλης, τις αγαπούν πολύ αλλά δεν έχουν χρόνο. Σε πραγματική απόγνωση, η
Ευγενία και η Βίκυ αποφασίζουν να συγκατοικήσουν. Ο Φίλιππος και ο Μανόλης
αντιδρούν άμεσα στη νέα κατάσταση και καταστρώνουν σχέδια για να ξαναφέρουν τις
δύο οικογένειες στην «κανονική» τους μορφή. Στην πορεία όμως, τα πράγματα
μπερδεύονται σε όλα τα επίπεδα και κυρίως στο ερωτικό. Τα πάντα γίνονται ρευστά
και το ριζότο… αρπάζει φωτιά. Τελικά η Ευγενία και η Βίκυ θα τα ξαναβρούν με
τους άντρες τους; Η ταινία προβλήθηκε με μεγάλη επιτυχία στους κινηματογράφους
και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές από τον τύπο. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις
Λιβάνη.
Ελεύθερη
Κατάδυση, συν – σεναριογράφος με τον
σκηνοθέτη Γιώργο Πανουσόπουλο. Πρεμιέρα
στην Ελλάδα Τετάρτη 12 Απριλίου 1995. Η ταινία προβλήθηκε τη σαιζόν 1995 και
έκοψε 120.000 εισιτήρια πανελλαδικά. Ήρθε στη 3η θέση σε 15 ταινίες. Η μουσική
είναι του Μάνου Χατζηδάκι (σε διασκευή για την ταινία του Νίκου Κυπουργού).
Διακρίσεις: 5 Κρατικά Βραβεία Ποιότητας Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1995. Καλύτερη
ταινία μεγάλου μήκους, καλύτερης μουσικής, καλύτερου Ά γυναικείου ρόλου
(Καρυοφυλλιά Καραμπέτη), καλύτερου ‘Β ανδρικού ρόλου (Αντώνης Αντωνίου),
καλύτερου ‘Β γυναικείου ρόλου (Βαλέρια Χριστοδουλίδου). Cast: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Αλέκος
Συσσοβίτης, Βαλέρια Χριστοδουλίδου, Αντώνης Αντωνίου, Ηλίας Λογοθέτης, Μπεάτα
Ασημακοπούλου, Κλέων Γρηγοριάδης, Μανώλης Μαυροματάκης, Θωμάς Κινδύνης κ.α. Η
Όλγα, μια νέα γυναίκα, φαρμακοποιός, παντρεμένη και μητέρα ενός παιδιού,
συναντιέται με έναν παιδικό της έρωτα, τον Λευτέρη, που έχει επιστρέψει στη
γενέτειρα του ύστερα από πολύχρονη απουσία. Ο καθένας από τη μεριά του κουβαλά
ένα τραγικό μυστικό, χωρίς όμως να το εξομολογούνται ο ένας στον άλλο. Είναι
αδέλφια από διαφορετική μητέρα. Αυτός ήταν κι ο βασικός λόγος που τους χώρισαν
όταν ήταν παιδιά και ερωτευμένα μεταξύ τους. Ενώ ο έρωτάς τους αρχίζει να
ξαναφουντώνει, τον Λευτέρη αρχίζει να διεκδικεί και η Βίκυ, μια εντελώς
διαφορετική, νέα κοπέλα. Επίκεντρο στην όλη ιστορία, ένα βυθισμένο στη θάλασσα
αεροπλάνο, που στην ανέλκυση του συμμετέχουν τα κύρια πρόσωπα.
Σενάρια
για την τηλεόραση:
Φεύγα!:
Το μυθιστόρημα Μανίνας Ζουμπουλάκη έγινε μπεστ σέλλερ και διασκευάστηκε σε
σίριαλ από τη συγγραφέα το οποίο
προβλήθηκε στο Mega το 2003 με τους: Φαίη Ξυλά, Ιωάννα Παππά, Αργύρη
Ξάφη και Γιώργο Καραμίχο.
Ξέχασέ
με: συν – σεναριογράφος με τον Βαγγέλη Νάση στον Alpha
Απαγωγή:
τηλεταινία που προβλήθηκε στο Mega
Συμμετοχή
σε συλλογικά έργα:
The
Vault, κρυμμένες ιστορίες, Εκδόσεις Απόπειρα. Παλίμψηστο Καβάλας, Εκδόσεις
Καστανιώτη. Η Αθήνα τη νύχτα, εκδόσεις
Intro Books, Ιστορίες καπνού, εκδόσεις Μίνωας. Χαριλάου Τρικούπη 22
- 4 ιστορίες της πόλης Athens Voice
books. Best of Athens, Athens Voice books, Έρωτας σε πρώτο πρόσωπο, Εκδόσεις
Κέδρος.
Για
περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε την ηλεκτρονική σελίδα βιβλιοnet.
