Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

μέρος Θ (εός)



εγώ μίλησα αλλά όπως πάντα κανείς δεν με άκουσε. Ούτε η ξανθούλα μου η οποία έλεγε «Ερμής» και κόλλαγε το στόμα της από τη μαρμελάδα. Απορώ τι του βρήκε…
Η μαγαζάρα των ονείρων μου ήτανε – επιτέλους - έτοιμη. Έλαμπε ολόκληρη λες και φτιάχτηκε από χρυσάφι. Ναι, φυσικά και δεν φτιάχτηκε αλλά μου κόστισε χρυσάφι. Φροντίσαμε να είναι όλα ένα κι ένα. Σαν τα καταστήματα επίπλων ένα πράγμα.

Τα μεγάλα προβλήματα άρχισαν μετά. Το μεγαλύτερο – κατάντησε αηδία -  ήταν το όνομα. Ο Ερμής, αυτό το ταπεινό αγόρι, που κοιτάζει πάντα χαμηλά και όταν ακούσει καλά λόγια για τον εαυτό του κοκκινίζει ολόκληρος, είχε ακόμα μια απαίτηση. Να βαφτίσουμε το σκυλάδικό μου «Θεός». Κανένας παπάς φυσικά δεν δέχτηκε να κάνει τα βαφτίσια ή τα εγκαίνια ή οτιδήποτε anyway.

Σε χρόνο μηδέν, ακριβώς απ’ έξω στήσανε στρατόπεδο καλόγεροι και ψάλτες, παπάδες και παπαδιές, θρησκόληπτοι οι οποίοι απειλούσαν ότι θα βάλουνε λουκέτο αν δεν άλλαζε το όνομα (η ταμπέλα παρεμπιπτόντως έβγαζε μάτι από την αρχή της Συγγρού και κόστισε είκοσι χιλιάρικα).

Για ακόμη μια φορά όλα τα φώτα της δημοσιότητας πέσανε επάνω μας με φόρα. Κάμερες και φωτορεπόρτερ είχανε στήσει γλέντι τρικούβερτο (τους ταΐζαμε πίτσες και πιτόγυρα για να μη τους χάσουμε από πελάτες) και απολάμβαναν τη παράσταση. Διότι για παράσταση επρόκειτο για γέλια μέχρι δακρύων συγκεκριμένα. Η λέξη «αντίχριστοι» ακουγότανε από τα χαράματα μέχρι τα μεσάνυχτα… 

Τα Χριστούγεννα όμως πλησίαζαν και εμείς έπρεπε να κάνουμε πρεμιέρα. Χιλιάδες αφίσες με τη μούρη του Ερμή είχανε σκεπάσει όλη την Αθήνα και τα ραδιόφωνα παίζανε ασταμάτητα τις μεγάλες επιτυχίες του (πλήρωσα και τους ραδιοφωνικούς παραγωγούς παρακαλώ). Έτσι, είπαμε να κρατήσουμε το όνομα για να μη του χαλάσουμε το χατίρι (πάλι η ξανθούλα μου έβαλε το χεράκι της) και ανακοινώσαμε το grand opening κι ότι βρέξει ας κατεβάσει…

Τα πάντα ήτανε έτοιμα, τα φώτα, τα σκηνικά, τα κοστούμια, η ορχήστρα, το μενού, η κάβα, το προσωπικό. Οι V.I.P βάζανε τα μεγάλα μέσα για να εξασφαλίσουν πρώτο τραπέζι πίστα. Εγώ είχα αγχωθεί γιατί από τότε που πάτησε το πόδι του ο Ερμής στα πάτρια εδάφη συνέχεια δίνω, έπρεπε κάποια στιγμή να αρχίσω να παίρνω.   
   
Και ευτυχώς, αυτή η στιγμή, δεν άργησε να έρθει… 


συνεχίζεται…

Δρόμος

περασαμε ομορφα...


ήρθε ο Κωνσταντίνος Θαλασσοχώρης στο Prive Club τραγούδησε live και μας ταξίδεψε...


την επόμενη Πέμπτη???
(μείνετε συντονισμένοι)

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Κώστας Χατζής, Κωνσταντίνα - Μα έξω είναι Κυριακή - Live @Κατράκειο

Στέλλα Καλλή - Έτσι κάνω εγώ | Stella Kalli - Etsi kano ego - Official V...

Céline Dion - River Deep, Mountain High (Live in Las Vegas)

Céline Dion - River Deep, Mountain High (Live in Las Vegas)

Σ' ΑΓΑΠΑΩ ΠΑΝΤΑ...


ΕΥΤΥΧΙΑ...







33 (ακριβώς...)



Ούτε «λίγο πριν», ούτε «και κάτι ψιλά». Ακριβώς. Όπως γίνεται όταν οι δείχτες του ρολογιού συναντιούνται στο δώδεκα. Όταν η άμαξα της Σταχτοπούτας γίνει πάλι κολοκύθα. 33. Όσα και τα χρόνια του Χριστού. Έτσι μου είπε η μανούλα μου, έτσι λέω κι εγώ. Αισθάνομαι καλύτερα από ποτέ. Αλήθεια. Ευτυχισμένος, ναι, ευτυχισμένος. Αισιόδοξος, πάντα ήμουν αισιόδοξος κι έτσι θα παραμείνω σε όλη μου τη ζωή. Όσα χρόνια κι αν ζήσω. Ελπίζω πολλά, πάρα πολλά. Οι εχθροί μου πήρανε τον πούλο. Όσοι μένουν βράζουν στο ζουμί τους. Τίποτα δεν πάει λάθος. Τίποτα δεν πάει στραβά. Οι γονείς μου, τ’ αδέρφια μου, οι φίλοι μου είναι συνέχεια δίπλα μου. Πάντα ήταν. Τους αγαπώ. Υπάρχει αγάπη. Η καρδιά μου είναι μεγάλη και η αγκαλιά μου επίσης. Μου μάθανε να αγαπώ. Αληθινά. Μου μάθανε να είμαι καλό παιδί. Να μη ζηλεύω την προκοπή του άλλου. Να μη μισώ. 33. Ωραία χρόνια. Πολύχρωμα και έντονα. Με αμέτρητες χαρούμενες μελωδίες να ηχούν στ’ αυτιά μου και χιλιάδες χρώματα να πρωταγωνιστούν στην καθημερινότητά μου. Κάθε μέρα γιορτή. Από εδώ και πέρα πιο δυνατός από ποτέ. Από εδώ και πέρα πιο χαρούμενος από ποτέ. Με αυτό το χαμόγελο που μόνο ψεύτικο δεν είναι. Με την ελπίδα να αλλάξουν τα πράγματα, να πάνε προς το καλύτερο. Αυτά για μένα. Μόνο αυτά…  

GIORTAZO - KALLIRIS (OFFICIAL VIDEO)

μέρος Ή (τανε μια φορά)



σ’ ένα χωριό της Χαλκιδικής, Βουρβουρού, ένα μικρό και τριχωτό αγόρι, μπάσταρδο, αγνώστου πατρός και με μάνα διάσημη, μεγάλη σκύλα, που είχε πάρει τα φύλλα και τα δέντρα και για καλή του τύχη μια όμορφη μέρα δυο γίγαντες το υιοθέτησαν και τον βγάλανε Ερμή. Τον πήρανε μαζί τους στην Αθήνα, Βύρωνα, και ο μικρός την ψώνισε για τα καλά. Ζούσε ευτυχισμένος μαζί με έναν βαρετό και ξενέρωτο τύπο, Βασίλης, και με έναν ανισσόροπο συγγραφέα, Βλαδίμηρος. 

Τα χρόνια του ήταν όλα ευτυχισμένα, ταξίδευε σε ανατολή και δύση, μέχρι που ξεκίνησε η μεγάλη μετανάστευση. Οι δυο μπαμπάδες του τον παρέδωσαν σε μια φίλη τους δικηγόρο κι εκείνη τον πήρε μαζί της στο εξωτικό Άμπου Ντάμπι. Εκεί ξεκίνησε το τσογλάνι να τραγουδάει σκυλάδικά. Ναι, ναι, πολύ σωστά διάβασες: έμαθε στους τουρίστες να διασκεδάζουν με τα σκυλάδικα (τουμπερλέκια κι άγιος ο θεός). Άρχισαν να πέφτουν οι προτάσεις από το πουθενά (αν είναι δυνατόν) και ο μικρός Ερμής από ασήμαντος, τιποτένιος, μηδενικός, έγινε ο νούμερο ένα απόλυτος σταρ του πλανήτη!!!


Και μπήκε στη ζωή μου για τα καλά. Και θα είναι πρώτο όνομα στη μαγαζάρα των ονείρων μου. Δεν του αρέσει το όνομα: «Αστέρια Αθήνας», δεν του αρέσει το μπιφτέκι ούτε τα σεντόνια τα Burberry. Το ένα του ξινίζει το άλλο του βρωμάει. Ένα πράγμα μόνο του αρέσει: η ξανθούλα μου! Κινδυνεύω να τη χάσω. Φοβάμαι. Είναι συνέχεια μαζί. Από το πρωί μέχρι το βράδυ. Δεν του χαλάει κανένα χατίρι. Στα πούπουλα τον έχει. Μη του λείψει τίποτα…


Ναι, ζηλεύω, κακό είναι; Το κορίτσι της ζωής μου να είναι στα σούξου μούξου με έναν σκυλά που έχει καβαλήσει το καλάμι για τα καλά (αλλά)

Αλλά δεν του είπανε του μορφονιού ότι και το καλάμι κάποια στιγμή σπάει, στην Ελλάδα βρισκόμαστε μη το ξεχνάμε αυτό, και τότε ο πόνος είναι ανυπόφορος…

Τον μισώ! Τον μισώ! Τον μισώ!

 συνεχίζεται…   


κάτι ΝΕΟ έρχεται απο 1η Δεκέμβρη...


ΤΟΤΕ & ΤΩΡΑ



πριν πολλά χρόνια με το αγαπημένο μου μπλουζάκι...


πριν λίγες μέρες με την αγαπημένη μου φίλη...


(τι όμορφη που είναι η πουτάνα η ζωή...) 
 

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2014

Θεατρικές παραστάσεις που πρέπει να δείτε οπωσδήποτε…



«Το Μυστικό της κοντέσσας Βαλέραινας». Το διαχρονικό έργο του Γρηγόριου Ξενόπουλου σε σκηνοθεσία Γιώργου Φρατζεσκάκη παίζεται με επιτυχία για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Eliart (Κωνσταντινουπόλεως 127 Βοτανικός). Πρωταγωνιστούν: Μαρία Σκούντζου, Αννέτα Παπαθανασίου, Χρήστος Ευθυμίου, Ελένη Βουτυρά, Κώστας Ζέκος, Στέλιος Καραγεωργίου.
Παραστάσεις κάθε:
Τρίτη στις 21:00 και Τετάρτη 17:30



«Δεν Φοβάμαι, Δεν Ελπίζω, Είμαι….» στον Πολυχώρο Vault. Μια μοναδική παράσταση με σύνθεση και συρραφή κειμένων από τα μεγάλα έργα του Νίκου Καζαντζάκη. Με τους Μάριο Ιορδάνου και Σοφία Καζαντζιάν. Κάθε Δευτέρα και Τρίτη για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων. 



«Πρότυπος Οίκος Ανοχής» η νέα ξεκαρδιστική κωμωδία του Χάρη Ρώμα στο θέατρο Ακάδημος. Πρωταγωνιστούν: Σοφία Μουτίδου, Μαρία Γεωργιάδου, Κώστας Τριανταφυλλόπουλος, Βίκυ Κάβουρα και ο Βαγγέλης Δουκουτσέλης. Κρατήσεις στο 210 3625119 



Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΘΑΛΑΣΣΟΧΩΡΗΣ LIVE!!!


τα είπαμε PRIVE...

                           ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ?

μέρος Ζ (ήτω που καήκαμε)



και η ζωή μου κόλαση. Η καθημερινότητά μου σκέτος εφιάλτης. Εγώ, ο Νάρκισσος, ο άντρακλας, το πρώτο όνομα στη πιάτσα, να τρέχω πίσω από ένα Καναδέζικο κυνηγόσκυλο (griffonterrier -  μπάσταρδο είναι αλλά δεν το λέμε παραέξω). Νύχτα και μέρα με το κινητό αγκαλιά και τον νούμερο ένα σταρ Ερμή να ζητάει τα πιο παράλογα πράγματα. Αμέτρητα «άσε» τώρα ξεκινούν: 

Άσε που του αγοράσαμε grand jeep γιατί βαρέθηκε τη λιμουζίνα, άσε που του αγοράσαμε ολοκαίνουριο loft απέναντι από την Ακρόπολη, άσε που αλλάζουμε τους κομμωτές και τους μακιγιέρ λες και είναι τα σλιπάκια του, άσε τους στυλίστες που όλες τους οι δημιουργίες του φαίνονται πατσαβούρια, άσε την αστρολόγα που μας τα έχει κάνει τσουρέκια με τους πλανήτες του και τις ημερομηνίες και πάνε όλα πίσω, άσε που νοικιάσαμε το ακριβότερο στούντιο ηχογραφήσεων, άσε που τα σκάσαμε χοντρά σε μουσικούς και συνθέτες και ενορχηστρωτές, άσε   που ακούγαμε μερόνυχτα – τα ίδια και τα ίδια - σκυλάδικα για να αποφασίσει ποια θέλει στο νέο του άλμπουμ, άσε που φέραμε φωτογράφο από το Παρίσι και ρούχα από το Μιλάνο για το εξώφυλλο, άσε που γεμίσαμε όλο το λεκανοπέδιο με γιγαντοοθόνες led να παίζουν nonstop το νέο του βίντεο κλιπ το οποίο ήταν αληθινή υπερπαραγωγή και ακόμα το ξεχρεώνω… 

δυο γαλάζια μάτια με κάνανε κομμάτια

και το χειρότερο το κράτησα για το τέλος. Ο κύριος, για να πέσουν οι υπογραφές και να δώσουμε σαν άντρες τα χέρια ζήτησε το 50%!!!

Άκουσον άκουσον, το σκυλί, ναι αυτό, θέλει τα μισά από τα κέρδη. Πράγμα που σημαίνει ότι με τα άλλα μισά θα πρέπει να κόβω το λαιμό μου, να ιδρώνω πατόκορφα, να γίνομαι χίλια κομμάτια για να πληρώνω: προσωπικό, κάβες, λουλούδια, λουλουδούδες, τραγουδιστές, τραγουδίστριες, οργανοπαίχτες, μπαλέτο, δημόσιες σχέσεις, διαφήμιση, φώτα, νερά, τηλέφωνα και άλλα πολλά που δεν τα γράφω τώρα γιατί μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και δεν ξέρω και ποιο νοσοκομείο εφημερεύει…

Οι μέρες περνούσαν δύσκολα και το μαγαζί μου αργούσε να ετοιμαστεί γιατί πρώτον: όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει και δεύτερον ο κύριος Ερμής ήθελε να έχει την τελευταία λέξη σε όλα! Πως θα είναι το φουαγιέ, τι μοκέτα θα μπει κάτω, τι πολυέλαιοι θα κρεμαστούν απ’ τα ταβάνια, τι πίνακες θα κρεμαστούν στους τοίχους, σε τι ποτήρια θα σερβίρονται τα ποτά. Στον από πάνω όροφο (που δεν το λες και όροφο, ολόκληρη μαγαζάρα είναι, το αεροδρόμιο είναι μικρότερο) που θα μπει η σκηνή (να θυμίζει το Rex ήθελε), τι αυλαία θα έχει, τι ηχοσυστήματα, ποιος θα κάνει τα σκηνικά, πόσα άτομα θα χορεύουν (η Celine Dion είχε πενήντα στο Las Vegas), πόσα τραπέζια για φαγητό, πόσα τραπέζια για ποτό, που θα μπουν τα μπαρ (στα θεωρεία ευτυχώς είπε και κάτι σωστό) και φυσικά το βασικότερο όλων…

Πως θα λέγεται το μαγαζί των ονείρων μου?

…συνεχίζεται