Μέρος Βου!

Υπάρχουν όμως πράγματα και γεγονότα τα οποία δεν φανταζόμουν. Όταν ο Ερμής είναι ανάδρομος (στον πλανήτη αναφέρομαι) το σύμπαν κάνει άγριο σέχ! Εγώ όμως ήμουν και δυνατός και ατρόμητος! (ομάδα ποδοσφαίρου δεν είναι αυτή;) Όμως ο ξαφνικός και αναπάντεχος χαμός της μανούλας μου ήτανε εκτός προγραμματισμού. Εκείνη η γλυκιά μανούλα με τη χρυσή καρδιά που πριν πενήντα και κάτι χρόνια έφερε στον κόσμο έναν πανέμορφο και ξεχωριστό και γοητευτικό και πρόστυχο και σέξι μα πάνω απ’ όλα μετριόφρων γάτο. Μια μάνα που παρόλη τη φτώχια και τη δυστυχία άντεξε στα τόσα βάσανα. Ο γαμωκαρκίνος τη θέρισε κι ότι κι αν κάναμε εμείς την έχασε τη μάχη.

Φυσικά και την είχα στην ακριβότερη κλινική. Και τι να λέει; Οι γιατροί σηκώσανε τα χέρια ψηλά. Και έκλαψα και πόνεσα όπως έλεγε το άσμα της Γιαγκούση. Η κηδεία της έγινε σε πολύ στενό κύκλο. Δεν ήθελα κάμερες και φωτορεπόρτερ. Δεν θα το ήθελε κι η ίδια. Ήταν μια μάνα η οποία έκανε τα πάντα για να μη μου λείψει τίποτα κι εγώ ο παπάρας ούτε ένα εγγόνι δεν της χάρισα. Άσε πίκρα μεγάλη μιλάμε. Τα νιαουρίσματα ακόμα ηχούν στ’ αυτιά μου. Μεγάλη απώλεια. Anyway.

Έπρεπε πάση θυσία να διατηρήσω τη ψυχραιμία μου. Ένας μεγάλος και τρανός επιχειρηματίας σαν κι εμένα είναι υποχρεωμένος να προσέχει τις κινήσεις του (αν έπαιρνε γραμμή η ξανθούλα ότι ξενοκοιμάμαι θα μου τα έκοβε από τη ρίζα). Ο ανταγωνισμός στα μαγαζιά μεγάλος. Οι καιροί  δύσκολοι. Εγώ με την ξανθούλα μου είχαμε φτιάξει ένα καθώς πρέπει όνομα στη νύχτα και υπήρχε κόσμος που μας υποστήριζε σε κάθε μας βήμα. Υπόγεια μπούρδα στη Φυλής να ανοίγαμε γεμάτη θα ήταν κάθε βράδυ…

Ο καιρός περνούσε γρήγορα και ο σταρ από το εξωτερικό θα ερχόταν στην Ελλάδα για να ηχογραφήσει τη νέα του δισκογραφική δουλειά και να κλείσουμε τη μεγάλη συμφωνία. Μια άφιξη η οποία μου κόστισε ακριβά. Η λίμο μονάχα να σκεφτείς χίλια ευρώπουλα τη μέρα. Με τι θα πηγαινοερχόταν το αγόρι; Καρότσι από το σουπερ μάρκετ;

Έπρεπε να βάλω τα δυνατά μου. Να κάνω τα πάντα για να μη περάσει απαρατήρητος. Να είναι όλα στην εντέλεια για να μην έχει το παραμικρό παράπονο. Να κοιτάξω μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια. Διάβασα στη βιογραφία του (σε ποια ηλικία την έγραψε;) ότι πεθαίνει για μπιφτέκια και τηγανιτές πατάτες. Ο κιμάς: ειδική παραγγελία! Ξέρεις πως είναι αυτοί της σόουμπιζ. Όλο παρακάλια και γλειψίματα θέλουν. Ωραιοπαθή και ματαιόδοξα πλάσματα με την απαίτηση να βρίσκονται πάντα στο επίκεντρο και με όλα τα φώτα της δημοσιότητας στραμμένα επάνω τους. Ας μη μιλήσω για τα φλας των φωτογράφων. Εντάξει, ok, κι εγώ μέσα στην ωραιοπάθεια κολυμπάω, αλλά τι φταίω που η μανούλα μου με έβγαλε σκέτο παίδαρο; 

Ο στόχος μου ήταν το όνειρό μου. Ένα θεόρατο κέντρο που θα γράψει ιστορία. Το λοιπόν: με βαριά καρδιά έβαλα λουκέτο στα μαγαζιά μου: στο αγαπημένο μου καφενεδάκι στον Πειραιά (έκανα κι αποχαιρετιστήριο πάρτι), στου Ψυρρή (κρατήσαμε χαμηλούς τόνους) και στη pub στο Κολωνάκι (αυτό μας πόνεσε πολύ / πίναμε μέχρι που ξημέρωσε). Το γκουρμέ εστιατόριο στη πλατεία το κράτησα. Επέμενε η ξανθούλα μου και δεν της χάλασα το χατίρι.

Η αλήθεια είναι ότι  πήγαινε πάρα πολύ καλά και δεν υπήρχε λόγος να το στερήσω από την εκλεκτή πελατεία του. Είχε γίνει στέκι για V.I.C (Very Important Cats) τους οποίους τους χρειαζόμουν για το νυχτερινό μου κέντρο διασκέδασης. Στη πραγματικότητα για σκυλάδικο πολυτελείας πρόκειται αλλά αυτό δεν το λέμε παραέξω γιατί οι V.I.C δεν πάνε σε σκυλάδικα. Συχνάζουν μόνο σε κυριλέ εστιατόρια, καλή ώρα το δικό μου, που έχουν επί μονίμου βάσεως πληρωμένους paparazzi. Τα χα μου κρυμμένοι πίσω από δέντρα τα χα μου οι επώνυμοι εκπλήσσονται ή ενοχλούνται από την παρουσία τους. Στην ουσία για μια φωτογραφία στα κοσμικά ψοφάνε όλοι τους (και για σολομό Σκωτίας). Για να μη τους χάσω κι εγώ αποφάσισα να παίξω το παιχνίδι τους. Και πίστεψέ με το έκανα με μεγάλη επιτυχία. Μπρίκια κολλάμε;

Η ξανθούλα μου φυσικά πάντα δίπλα μου, βράχος. Είχε αναλάβει τις δημόσιες σχέσεις. Τα πι αρ που λένε στα εγγλέζικα. Κανόνιζε τα πάρτι γενεθλίων, τα πάρτι μετά τις επίσημες πρεμιέρες των εμπορικών θεάτρων, τα πάρτι των μεγάλων καναλιών της τηλεόρασης, τα πάρτι γενικότερα. Πάρτι να’ ναι και παρ’ τους την ψυχή…

Είχε μια μεγάλη δερμάτινη ατζέντα, παραφουσκωμένη, η οποία είχε τιγκάρει με τα μεγάλα ονόματα της εγχώριας showbizzzz. Σχεδιαστές μόδας, πλαστικούς χειρουργούς, τραγουδιστές και τραγουδίστριες, ηθοποιούς και σκηνοθέτες, γλύπτες και ζωγράφους, φωτογράφους και μοντέλα, εκδότες περιοδικών, τι βι περσόνες, δημοσιογράφους και αρχισυντάκτριες. 

Ήτανε πάρα πολύ καλή η άτιμη. Συνέχεια μ’ ένα κινητό στο χέρι. Της είχα απόλυτη εμπιστοσύνη. Εκείνη κανόνιζε τα πάντα. Εγώ την καμάρωνα. Δεν υπήρχε βραδιά που το μαγαζί μας να έχει άδειο τραπέζι. Όλοι μας ζήλευαν. Όλοι.

Εμείς διαλέξαμε τη νύχτα κι όχι εκείνη εμάς. Τη νύχτα μπορεί να φαίνονται όλα πιο όμορφα αλλά υπάρχουν κι άλλα πολλά που δεν φαίνονται και τα σκεπάζει το σκοτάδι. Τα φώτα των δρόμων και τα φλας των φωτογράφων δεν αρκούν.

Δεν το γνωρίζαμε αυτό στην πράξη. Το ότι υπάρχει κακία περίσσια κι ότι υπάρχουν και άτομα τα οποία είναι ικανά να κάνουν τα πάντα για να σε βγάλουν απ’ τη μέση. Ανά διαστήματα ακούγαμε πολλά αλλά δεν ανησυχούσαμε γιατί είχαμε καλό όνομα στη πιάτσα. Φροντίζαμε να τα έχουμε με όλους και με όλα καλά. Τα κεράσματα πέφτανε χαλάζι…

Ένα πρωί βρίσκω ένα μήνυμα στο κινητό μου από άγνωστο αριθμό. Μπορεί να είμαι γάτος αλλά κάτι τέτοιο δεν το περίμενα. Δεν ήμουν κατάλληλα προετοιμασμένος δηλαδή. Λίγο πολύ ο αποστολέας απαιτούσε να καταθέσω στον τραπεζικό του λογαριασμό το ποσό των 10.000 ευρώ.

Φυσικά αγνόησα το μήνυμα. Το διάβασα μόνο στην ξανθούλα μου η οποία με συμβούλεψε να πάω στην αστυνομία. Δεν την άκουσα όμως. Πίστεψα ότι πρόκειται για φάρσα. Άλλωστε τη σήμερον ημέρα τρελοί υπάρχουνε πολλοί. Οι ώρες περνούσαν. Το βράδυ το μαγαζί γεμάτο όπως γίνεται πάντα. Εμένα όμως κάτι με έτρωγε (όχι δεν κόλλησα ψήλους)! Είχα ανησυχήσει και ήμουν έτοιμος να πάω μετά το κλείσιμο στο αστυνομικό τμήμα.

Κατά τις τρείς τα ξημερώματα κλειδώσαμε το μαγαζί και καθώς πηγαίναμε για το αυτοκίνητο ένα μεγάλο και μαύρο jeep σταματάει ακριβώς απ’ έξω κι ένας αλήτης πέταξε μια μολότοφ και κάνει το μαγαζάκι μας σκόνη και θρύψαλα.

Σε χρόνο dt πλάκωσε η αστυνομία και τα κανάλια και οι φωτογράφοι και κάμποσοι μόνιμοι κάτοικοι του Κολωνακίου. Εμείς σοκαρισμένοι. Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Η ξανθούλα μου να κλαίει απαρηγόρητη. Ποιος είναι ο πούστης ήθελα να’ ξερα που δεν είναι και τόσο μάγκας για να έρθει να μου το πει κατάμουτρα και να λύσουμε την όποια διαφορά μας;

Δυστυχώς για τα επόμενα εικοσιτετράωρα όλα τα δελτία ειδήσεων και όλες οι εφημερίδες ασχολούνταν με το επεισόδιο στην πλατεία Κολωνακίου δηλαδή με την πάρτη μας. Η αστυνομία δεν μπορούσε να βοηθήσει. Και αναρωτιέμαι: - Ποιος το έκανε αυτό; Με τους άλλους επιχειρηματίες οι σχέσεις μας ήταν άψογες! 

Χωρίς να χάνω χρόνο έβαλα συνεργεία να ξαναφτιάξουν το εστιατόριό μας. Ταυτόχρονα όμως είχαμε και την άφιξη του Ερμή στην Αθήνα. Το κέρατό μου μέσα! Όλα μαζί πέσανε.

συνεχίζεται…