μέρος Ζ (ήτω που καήκαμε)

και η ζωή μου κόλαση. Η καθημερινότητά μου σκέτος εφιάλτης. Εγώ, ο Νάρκισσος, ο άντρακλας, το πρώτο όνομα στη πιάτσα, να τρέχω πίσω από ένα Καναδέζικο κυνηγόσκυλο (griffon – terrier -  μπάσταρδο είναι αλλά δεν το λέμε παραέξω). Νύχτα και μέρα με το κινητό αγκαλιά και τον νούμερο ένα σταρ Ερμή να ζητάει τα πιο παράλογα πράγματα. Αμέτρητα «άσε» τώρα ξεκινούν: 

Άσε που του αγοράσαμε grand jeep γιατί βαρέθηκε τη λιμουζίνα, άσε που του αγοράσαμε ολοκαίνουριο loft απέναντι από την Ακρόπολη, άσε που αλλάζουμε τους κομμωτές και τους μακιγιέρ λες και είναι τα σλιπάκια του, άσε τους στυλίστες που όλες τους οι δημιουργίες του φαίνονται πατσαβούρια, άσε την αστρολόγα που μας τα έχει κάνει τσουρέκια με τους πλανήτες του και τις ημερομηνίες και πάνε όλα πίσω, άσε που νοικιάσαμε το ακριβότερο στούντιο ηχογραφήσεων, άσε που τα σκάσαμε χοντρά σε μουσικούς και συνθέτες και ενορχηστρωτές, άσε   που ακούγαμε μερόνυχτα – τα ίδια και τα ίδια - σκυλάδικα για να αποφασίσει ποια θέλει στο νέο του άλμπουμ, άσε που φέραμε φωτογράφο από το Παρίσι και ρούχα από το Μιλάνο για το εξώφυλλο, άσε που γεμίσαμε όλο το λεκανοπέδιο με γιγαντοοθόνες led να παίζουν non – stop το νέο του βίντεο κλιπ το οποίο ήταν αληθινή υπερπαραγωγή και ακόμα το ξεχρεώνω… 

δυο γαλάζια μάτια με κάνανε κομμάτια

και το χειρότερο το κράτησα για το τέλος. Ο κύριος, για να πέσουν οι υπογραφές και να δώσουμε σαν άντρες τα χέρια ζήτησε το 50%!!!

Άκουσον άκουσον, το σκυλί, ναι αυτό, θέλει τα μισά από τα κέρδη. Πράγμα που σημαίνει ότι με τα άλλα μισά θα πρέπει να κόβω το λαιμό μου, να ιδρώνω πατόκορφα, να γίνομαι χίλια κομμάτια για να πληρώνω: προσωπικό, κάβες, λουλούδια, λουλουδούδες, τραγουδιστές, τραγουδίστριες, οργανοπαίχτες, μπαλέτο, δημόσιες σχέσεις, διαφήμιση, φώτα, νερά, τηλέφωνα και άλλα πολλά που δεν τα γράφω τώρα γιατί μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και δεν ξέρω και ποιο νοσοκομείο εφημερεύει…

Οι μέρες περνούσαν δύσκολα και το μαγαζί μου αργούσε να ετοιμαστεί γιατί πρώτον: όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει και δεύτερον ο κύριος Ερμής ήθελε να έχει την τελευταία λέξη σε όλα! Πως θα είναι το φουαγιέ, τι μοκέτα θα μπει κάτω, τι πολυέλαιοι θα κρεμαστούν απ’ τα ταβάνια, τι πίνακες θα κρεμαστούν στους τοίχους, σε τι ποτήρια θα σερβίρονται τα ποτά. Στον από πάνω όροφο (που δεν το λες και όροφο, ολόκληρη μαγαζάρα είναι, το αεροδρόμιο είναι μικρότερο) που θα μπει η σκηνή (να θυμίζει το Rex ήθελε), τι αυλαία θα έχει, τι ηχοσυστήματα, ποιος θα κάνει τα σκηνικά, πόσα άτομα θα χορεύουν (η Celine Dion είχε πενήντα στο Las Vegas), πόσα τραπέζια για φαγητό, πόσα τραπέζια για ποτό, που θα μπουν τα μπαρ (στα θεωρεία ευτυχώς είπε και κάτι σωστό) και φυσικά το βασικότερο όλων…

Πως θα λέγεται το μαγαζί των ονείρων μου?

…συνεχίζεται