Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014

μέρος Δε αράιβαλ…



Τα Αγγλικά μου και ψόφιους κοριούς ανασταίνουν να ούμε. Άσχετο. 

Οι σακούλες κάτω από τα μάτια μας μόνο για διαφήμιση σούπερ μάρκετ δεν ήταν. Ο ιδρώτας να τρέχει ποτάμι. Τα χέρια μας τρέμανε απ’ τους καφέδες. Ούτε που προλάβαμε να μετρήσουμε πόσες ώρες ήμασταν άυπνοι. Αφού να φανταστείς, εγώ και η ξανθούλα μου, μέσα στη λίμο ντυθήκαμε. Για μπάνιο ούτε λόγος, αδειάσαμε από δυο πανάκριβα μπουκάλια αρώματα ο καθένας (δεν είχαμε άλλη λύση, όχι δεν είμαστε βρωμιάρηδες). Ναι, σιγά, μέσα στο μαύρο χαμό με μας θα ασχολιόνταν όλοι…

Το αεροδρόμιο γεμάτο από κόσμο. Φίσκα σε λέω, δεν υπήρχε δείγμα οξυγόνου. Οι περισσότεροι σκυλάδες βέβαια αλλά αυτό δεν μας χάλασε καθόλου. Το αντίθετο. Τους είχαμε ανάγκη. Να έρχονται κάθε βράδυ στη μαγαζάρα μου για να ακούν το είδωλό τους να τραγουδάει τις μεγάλες επιτυχίες του και να ακουμπάνε το μαρούλι στα λέλουδα. Έπρεπε πάση θυσία να κερδίσω το φαν κλάμπ του Ερμή. Σκέφτηκα να τους βγάλω κάρτα μέλους με μια μικρή έκπτωση 10% το πολύ (μη βάλουμε και την επιχείρηση μέσα ακόμα δεν ανοίξαμε).

   
Η ξανθούλα μου έπιασε το χέρι επειδή πρώτον είχε ανατριχιάσει ολόκληρη από την αγωνία και δεύτερον η πόρτα άνοιξε διάπλατα και εμφανίστηκαν δυο δίμετρα γομάρια ντυμένα στα μαύρα (τι να κλάσουν οι δικοί μας μποντιμπιλνταράδες), τέσσερις ορίτζιναλ σκυλούδες οι οποίες ήταν ολόιδιες - καρμπόν: ύψος 1,80, αδύνατες σαν ανορεκτικές, κατάξανθες με γαλανά μάτια. Φορούσαν λευκούς διάφανους χιτώνες που δεν κάλυπταν και πολλά πράγματα (καλύτερα για μας τα αρσενικά). Τώρα, το πώς περπατούσαν πάνω σ’ αυτές τις γόβες είναι μια άλλη ιστορία.


Μετά σκάσανε μύτη αγκαζέ οι δυο πασίγνωστες κυρίες (τα ονόματά τους τα ξέρουν και οι πέτρες του Παρθενώνα) οι οποίες ζήσανε μεγάλες δόξες στο παρελθόν και ο Ερμής επειδή είναι καλόψυχος (το διάβασα σε μια συνέντευξη στο γούγλ) τις έχει πάντα μαζί του και του κάνουν φωνητικά. Άρα υπέθεσα με το κοφτερό μυαλό μου ότι οι ξανθιές που βγήκαν πρώτες είναι το μπαλέτο του καλλιτέχνη. Εγώ θα τις διώξω με τον τρόπο μου και θα φέρω άλλες καλύτερες από τα βάθη της Ρωσίας.


Και ξαφνικά τα πάντα ακινητοποιήθηκαν. Ο χρόνος σταμάτησε. Το αίμα μας πάγωσε. Όλοι όσοι βρέθηκαν εκείνη τη στιγμή στο Ελ. Βενιζέλος μείνανε παγωτό σαν αγάλματα αμίλητα κι ακούνητα. Οι μπράβοι είχαν παραταθεί δεξιά κι αριστερά για να προστατέψουν το αστέρι μου, τον πρωταγωνιστή της ζωής μου και της καρδιάς μου από τις φανατικές θαυμάστριες οι οποίες, αν είναι δυνατόν, μόλις είδαν τον Ερμή άρχισαν να λιποθυμούν η μία μετά την άλλη (βλέπε ντόμινο).


Ο Ερμής, 1,50 με το ζόρι, είχε στα πόδια χρυσά φτερά, στο κεφάλι ένα περίεργο καπέλο πάλι με χρυσά φτερά, φορούσε μια ολόσωμη χρυσή φόρμα η οποία τόνιζε τα αχαμνά μου και από πάνω είχε ρίξει μια κατάλευκη γούνα που σερνόταν στο πάτωμα. Το απόλυτο κίτς δηλαδή αλλά αυτό δεν το λέμε γιατί θα τον χάσουμε από πελάτη και δεν μας συμφέρει καθόλου μα καθόλου (θα αλλάξω και τον στυλίστα του έχω τον τρόπο μου).


Σταμάτησε για να μας χαιρετήσει. Τα φλας να πέφτουν σαν καταιγίδα που δεν λέει να πάρει τον πούλο. Οι θαυμάστριες να συνεχίζουν να ουρλιάζουν λες και βλέπουν τον σκύλο των ονείρων τους. Και γιατί να μην είναι; Στο μαγαζί μου θα έρχονται.


Δήλωση στους δημοσιογράφους έκανε μόνο μία και αυτή ήτο τόσο σύντομη που μας άφησε όλους μαλάκες:

Αυτή είναι η χώρα που γεννήθηκα. Αγαπάω την Ελλάδα άρα αγαπώ και όλους εσάς. Σας ευχαριστώ.


Με δυσκολία καταφέραμε να τον πάμε μέχρι τη κατάμαυρη λίμο που είχαμε νοικιάσει για το αγόρι. Καλά, μη δουλευόμαστε και μεταξύ μας τώρα, καμιά δεκαριά χρονάκια του ρίχνω. Σιγά το πράγμα. Που είχα μείνει; Α, ναι!


Μέσα στη λιμο οι μπράβοι του με τον Ερμή, εμένα και την ξανθούλα μου και από πίσω οι κυρίες με τις σκυλούδες. Ο κόσμος σιγά σιγά άρχισε και διαλυόταν και οι θαυμάστριες αφού χάσανε το υπερθέαμα των δυο λεπτών (και πολύ λέω) σηκώνονταν απ’ τα πατώματα.


Μπράβο μας! Κάναμε μια πολύ καλή αρχή και η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Μασάει ο Νάρκισσος τραχανά;
Ξεκινήσαμε για το κέντρο της Αθήνας. Οφείλω να ομολογήσω ότι σε όλη τη διαδρομή ο απόλυτος σταρ δεν μπορούσε να ξεκολλήσει το βλέμμα του από την ξανθούλα μου. Εμένα με είχε συνδέσει με Κάιρο. Όσες ερωτήσεις και να του έκανα δεν πήρα καμιά απολύτως απάντηση. Η πίεσή μου άρχισε να ανεβαίνει επικίνδυνα.


Δεν θα τα πάμε καλά μου φαίνεται (σκέφτηκα) Ναρ συγκεντρώσου, άσε τον σκυλά να κάνει ότι θέλει, εσύ τον έχεις ανάγκη και όχι εκείνος εσένα (ξανασκέφτηκα).
Μέχρι να πιούμε τη σαμπάνια η λιμο σταμάτησε έξω από το Lux hotel στη πλατεία Συντάγματος.            
                           
                                                                                                                                          …συνεχίζεται

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου