Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015

LA LUNA NEGRA Jamming Funkers feat M. Plessa

ΑΝΩ ΣΥΡΟΣ (όνειρο…)

Χθες είχε πανσέληνο. Στη θάλασσα μείναμε λιγότερη ώρα. Θέλαμε να απολαύσουμε λεπτό προς λεπτό «το θαύμα». Και τα καταφέραμε. Κατά τις επτά το απόγευμα φτάσαμε στην Άνω Σύρο. Μαγική, ονειρεμένη και μια σειρά από ευχάριστες εκπλήξεις μας περίμεναν εκεί ψηλά. Μετά μόνο ο Θεός.



Απίστευτη θέα ανεκτίμητης αξίας, όλο το νησί στο πιάτο, σπιτάκια με αυλές και πολλών ειδών λουλούδια, κάτοικοι με το χαμόγελο στα χείλη, μικρά στενά γεμάτα σκαλοπάτια, λαβύρινθος που εύχεσαι να χαθείς για πάντα.



Ένας πανέμορφος ανεμόμυλος (ο οποίος ενοικιάζεται), εκκλησίες για καθολικούς και ορθοδόξους, μικρά καφενεία (μπήκαμε στο ένα και φάγαμε παγωτό λουσμένο με σπιτικό γλυκό του κουταλιού), και αφού η μεγαλύτερη έκπληξη της βραδιάς έκανε την επίσημη εμφάνισή της καθίσαμε για μεζέδες στην «Απανωχωρίτισσα». 



Γέλια, πειράγματα, αλλά τα μάτια μας εκεί, καρφωμένα στο φεγγάρι, σαν πίνακας ζωγραφικής, σαν να σταμάτησε ο χρόνος, σαν να γίναμε κι εμείς θεοί. Φυσικά φύγαμε με μισή καρδιά. Αυτό το νησί, όλο εκπλήξεις είναι, τελικά!  





Σαν Ασημένιος Καθρέφτης

Εδώ στο όμορφο νησί περνάμε απαίσια! Τις μέρες ξεχυνόμαστε στις παραλίες και κολυμπάμε σε καταγάλανα νερά, διαβάζουμε βιβλία, μιλάμε ή κοιμόμαστε και όλα καλά! Τις νύχτες κοιτάμε τ’ αστέρια, περπατάμε στα στενά της Ερμούπολης τρώγοντας παγωτό. Απόψε όμως, η νύχτα θα είναι αλλιώς, διαφορετική από τις άλλες. Ένα θεόρατο φεγγάρι θα καμαρώνει πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Καθόμαστε στον κήπο με αμέτρητα γατιά, τρώμε φρούτα, σχεδιάζουμε τις επόμενες μέρες. Εδώ είναι αλλιώς. Έχω πάει σε πολλά νησιά. Αυτό έχει την ομορφιά του ή καλύτερα «την αρχοντιά του». Κι εδώ σταματώ για να περιμένω να θαυμάσω το τεράστιο ασημένιο φεγγάρι. Πότε ξανά θα έχω τέτοια ευκαιρία;



Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015

Céline Dion - I Surrender

ΓΕΝΝΗΜΕΝΗ ΓΚΡΙΝΙΑΡΑ

Ξημερώνει καύσωνας. Προσπαθώ να κοιμηθώ. Μάταια. Προσπαθώ έστω να συγκεντρωθώ στο γραπτό μου, ούτε αυτό γίνεται. Η γκρίνια της, ενοχλητική όσο οτιδήποτε άλλο πάνω στον πλανήτη, αντηχεί ακόμα στα πελώρια αυτιά μου σε Dolby Digital και το ξέφρενο όργιο των κουνουπιών δεν βοηθάει. Άλλαξα νησί, Ικαρία – Σύρος, κι αυτή εκεί. Εφιάλτης μου έχει γίνει. Αυτό που φοβόμουν, αυτό έγινε. Το κέρατό μου μέσα! Τώρα θα σου εξηγήσω το drama story των διακοπών μου.

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα καθόλου γραφικό ορεινό χωριό της Ελλάδας, αλλιώτικο από τ’ άλλα, μικρό και θεοσκότεινο, όπου ο ήλιος δεν εμφανιζόταν, ούτε λουλούδια υπήρχαν, γεννήθηκε ένα καθόλου συμπαθητικό κοριτσάκι. Ευτυχώς για εκείνη και δυστυχώς για το χωριό και όλη την ανθρωπότητα βγήκε solo, μοναχοπαίδι δηλαδή. Οι άτυχοι γονείς της σε σύντομο χρονικό διάστημα (δεν είχε μάθει καν να περπατάει) κατάλαβαν το μέγα λάθος που είχαν κάνει και αποφάσισαν να μη το επαναλάβουν.

Το εντελώς γκάου κοριτσάκι έγινε ένα καθώς πρέπει κακομαθημένο παιδί το οποίο ήταν και είναι και θα παραμείνει γεμάτο ελαττώματα: δεν είχε τρόπους καλής συμπεριφοράς, χρησιμοποιούσε κακές λέξεις, αντιμιλούσε στους μεγαλύτερους, οι λέξεις «σεβασμός» και «πειθαρχεία» της ήταν εντελώς άγνωστες, τα ήθελε όλα δικά του, έκλαιγε με το παραμικρό, έκανε τα πάντα για να περάσει το δικό της και όταν δεν τα κατάφερνε άρχιζε τη γκρίνια. Η αγαπημένη της ατάκα; - Αμάν ρε μαμάαααααααααααα!!!! Γι’ αυτό και θα τη βαφτίσω «Γκρινιάρα». Της ταιριάζει ταμάμ. Βρίσκεις;

Εμφανισιακά δεν έλεγε απολύτως τίποτα. Περνούσε εντελώς απαρατήρητη. Είχε κι αυτόν τον σκατοχαρακτήρα και γινόταν από κακή χειρότερη. Ήταν στρουμπουλή σαν μπόγος, κοντή/τάπα, πέντε βαθμούς μυωπίας, δόντια θεόστραβα, τα μαύρα της τα χάλια είχε. Βιβλία δεν διάβαζε. Τα άπειρα παιχνίδια της με το παραμικρό τα βαριόταν. Αγαπημένο της σήριαλ; Μαρία η Άσχημη. Η πλήρης ταύτιση.

Στη γειτονιά φυσικά δεν είχε φίλους και στο σχολείο οι συμμαθητές δεν την παίζανε στα διαλλείματα. Πήγαινε στα γύρω χωριά και τα παιδάκια τρόμαζαν και βάζανε τα κλάματα και τρέχανε να κρυφτούν στα σπίτια τους. Αντί όμως η γκρινιάρα να προβληματιστεί με την πάρτη της και να δει τι πάει στραβά, χρόνο με το χρόνο γινόταν ακόμα πιο αντιπαθητική και ακόμα πιο γκρινιάρα. Τις τάξεις του σχολείου δεν τις περνούσε επειδή ήτανε καλή μαθήτρια αλλά επειδή οι δάσκαλοι και οι καθηγητές ήθελαν να την ξεφορτωθούν. Και το κατάφεραν με μεγάλη επιτυχία.

Τα χρόνια πέρασαν, οι μήνες πέρασαν κι αυτοί με τη σειρά τους και φτάνουμε στο μοιραίο καλοκαίρι. Αυτό το καλοκαίρι, του 15. Σε αυτές τις διακοπές που από καιρό περίμενα για να ξεκουραστώ και να χαλαρώσω στη μαγική Ικαρία. Αμ δε!  

Δυστυχώς ταξιδέψαμε μαζί από τον Πειραιά μέχρι την Ικαρία. Στο ίδιο καράβι εννοείται. Στο ίδιο κατάστρωμα. Δίπλα δίπλα. Η «Γκαντεμιά» και η «Γκρίνια» από Γάμα Κάπα ξεκινάνε! Τυχαίο; Δεν νομίζω! Προσπάθησα να αλλάξω θέση αλλά είχε μποφόρ και έξω δεν μπορούσες να βγεις. Εκείνης της φταίγανε όλα! Βρε μαμά το ένα, βρε μαμά το άλλο, δεν το έραβε με τίποτα το στοματάκι της. Γκρίνιαζε για τον αέρα, τους συνεπιβάτες, το τόστ, τον ίδιος της τον εαυτό τα πάντα μιλάμε! Έβαλα τα ακουστικά μου, στο τέρμα η μουσική, απέτυχα παταγωδώς. Είπα να μην την πνίξω κι έτσι βγήκα στο κατάστρωμα και έτρωγα το δυνατό αλατόνερο στη μάπα.

Φτάσαμε στο νησί. Επιτέλους. Ο Μενέλας με πήρε αγκαλιά κι εγώ παραλίγο να βάλω τα κλάματα. – Χάλια είσαι! μου είπε. - Άσε, γάμα τα του απάντησα. Αλλά εκείνες τις διακοπές δεν ήτανε γραφτό της μοίρας μου να τις ζήσω. Μόλις φτάσαμε στο ξενοδοχείο και μπαίνουμε στο λόμπι βλέπω εκείνη την τρισάθλια και τους γονείς της και όλο το σόι της μαζί. – Που Θεέ μου να κρυφτώωωωωω!!! Φώναξα και με κοιτάξανε όλοι περίεργα και πρώτη αυτή. Με είχε βάλει στο μάτι η μάγισσα. Ο Μενέλας έτρεξε και μου έφερε ένα ποτήρι παγωμένο νερό γιατί μου είχε ανέβει το αίμα στο κεφάλι. Έτσι μου είπε μετά που συνήλθα.

Το επόμενο πρωί δεν ήταν μακριά. Στην βεράντα του ξενοδοχείου η χοντρή γκρινιάρα έδινε ρεσιτάλ γκρίνιας κι έπαιζε ανενόχλητη με την υπομονή όλων μας. Τα δημητριακά δεν της άρεσαν, ούτε οι μαρμελάδες, ούτε οι ομελέτες, ούτε τα αλλαντικά, ούτε το βούτυρο, ούτε τα φρούτα, τίποτα δεν της άρεσε. Τίποτα όμως. Τα νεύρα μας κουρέλια. Λες και το έκανε επίτηδες. Ξαφνικά η μάνα της πάει να σηκωθεί με το δίσκο και καταλάθος επίτηδες πέφτουν και σπάνε όλα πάνω της! Quelle Catastroph!!! Τότε άρχισε να ωρύεται και να ουρλιάζει κι εγώ να κοντεύω να πεθάνω απ’ τα γέλια. Καλά να πάθει, είπα από μέσα μου και την κοίταξα γεμάτος ευχαρίστηση.

Την επόμενη μέρα, αργά το απόγευμα, παράγγειλα ένα φραπεδάκι και είπα να βγω στη βεράντα να απολαύσω το ηλιοβασίλεμα. Εκείνη, στο σαλόνι με τους δικούς της, πάλι – μα τι πρωτότυπο – γκρίνιαζε. Έστησα αυτί για να μάθω τι ήταν αυτό το τραγικό που της είχε συμβεί και είχε αρχίσει πάλι να ψέλνει. Από τη μάνα της άκουσα ότι την τσίμπησε σφίγγα. Και ξανά εγώ να γελάω με την καρδιά μου.

Όχι, κακός άνθρωπος δεν είμαι. Αλλά κι αυτή πόσο χαζή είναι; Δεν μπορεί να καταλάβει ότι με τη γκρίνια της τα προκαλεί όλα αυτά; Την επόμενη μέρα τη βρήκε άλλο κακό. Στην παραλία που πήγανε για μπάνιο η θάλασσα είχε τσούχτρες και η ηρωίδα μου ήταν γεμάτη με μπαλώματα. Φυσικά και γκρίνιαζε για το κακό που τη βρήκε. Επίσης γκρίνιαζε επειδή δεν ήθελε να πάει στο Πανηγύρι του Προφήτη Ηλία, επειδή το ίντερνετ σερνόταν, επειδή δεν είχε σήμα στο κινητό, επειδή στην πισίνα το μπαρ ήταν εκτός λειτουργίας.

Την επόμενη μέρα έπαθε κάτι πολύ χειρότερο. Περπατούσαν στο λιμάνι, ξωπίσω εγώ με το κινητό στο χέρι να λέω στη φίλη μου τη Ματίνα τα καθέκαστα. Εκείνη γκρίνιαζε επειδή δεν της παίρνανε άλλο παγωτό. Περπατούσε αλλά γκρίνιαζε και κοίταζε την οθόνη του κινητού της. Οι γονείς της της είπαν να κοιτάζει μπροστά της αλλά η χοντρή τους αγνοούσε επιδεκτικά και ξαφνικά συνέβη το απίστευτο. Κάπου παραπάτησε και τρώει μια γλίστρα και πέφτει μεσ’ τη θάλασσα! Αμάν ρε μαμάααααα ξανά και ξανά και να κλαίει κι εμείς να έχουμε πέσει κάτω απ’ τα γέλια και κανείς δεν μπορούσε να τη βοηθήσει να βγει στη στεριά.

Το επόμενο πρωί μια γάτα ανέβηκε στο τραπέζι που έτρωγε και έπαθε υστερία. Στην προσπάθειά της να διώξει το γατί της όρμησε και μετά έγινε καπνός. Το πρόσωπό της γέμισε γρατζουνιές. Κι εκεί άρχισα να σκέφτομαι τι άλλο κακό μπορεί να πάθει. Λυπόμουν τους άμοιρους τους γονείς της που τους το έβγαλε απ’ τη μύτη. Λίγη ώρα αργότερα συναντηθήκαμε κάτω στην πισίνα. Πάλι γκρίνιαζε ασταμάτητα, δεν θυμάμαι για ποιο λόγο ακριβώς αλλά γκρίνιαζε. Είχε πασαλειφτεί ολόκληρη με αντηλιακά λάδια. Πάει να περπατήσει για να μπει στην πισίνα αλλά το μάρμαρο ήταν γλιστερό και ούπς!


Τη συνέχεια μπορείτε να τη φανταστείτε και μόνοι σας. Ευτυχώς την επόμενη μέρα πήρανε οικογενειακώς τον πούλο και ησύχασαν τα κεφάλια μας. Το μαρτύριο έλαβε τέλος. Στο καλό να πάει και να μη ξαναγυρίζει και αν μόλις τώρα διάβασε αυτήν την ιστορία να ξέρει ότι για το δικό της καλό την έγραψα (άσε που της δίνω και αξία). Και ζήσαμε εμείς καλά κι εσείς καλύτερα (αυτή σίγουρα χειρότερα).        

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

QUEER THEATRE AWARDS 2015: Το αγόρι της διπλανής πόρτας-Πωλ Ζαχαριάδης

Ινφογνώμων Πολιτικά: Ένα ταξίδι που δεν πρέπει να χάσετε - Ταξίδι-σεμιν...

Ινφογνώμων Πολιτικά: Ένα ταξίδι που δεν πρέπει να χάσετε - Ταξίδι-σεμιν...: Γνωρίστε τον Πόντο μαζί με τους κατοίκους του! Ταξίδι-σεμινάριο στον Πολιτισμό του Πόντου από το 750 π.Χ. έως σήμερα   Σάββατο 8 έ...

ΣΥΡΟΣ η αρχόντισσα…

Μια κούκλα ζωγραφιστή με όλα τα ευφάνταστα χρώματα του καλοκαιριού. Ένα χρυσό νησί που το λούζουν χιλιάδες ηλιαχτίδες μέχρι να πέσει ο ήλιος. Μεγάλες παραλίες άλλες με χρυσή άμμο και άλλες με βότσαλα. Αρχοντικά σπίτια που το καθένα έχει τη δική του ιστορία. Μαγευτική θέα στο Αιγαίο με αέρηδες και μιλάω για τη Σύρο φυσικά. Την πρωτεύουσα των Κυκλάδων. Την πόλη του Θεού Ερμή, των Φράγκων και των Ενετών.

Η Ερμούπολη το ανεκτίμητης αξίας στολίδι της. Με το επιβλητικό Δημαρχείο στη πλατεία Μιαούλη το οποίο φιλοξενεί συναυλίες ανοιχτές για το κοινό, το θέατρο Απόλλων πιστό αντίγραφο της σκάλας του Μιλάνου, την εκκλησία του Αγίου Νικολάου, του Αγίου Δημητρίου και της Κοίμησης της Θεοτόκου με την εικόνα δια χειρός Θεοτοκόπουλου.

Αρχοντικά σπίτια περνούν από γενιά σε γενιά χωρίς να χάσουν τη λάμψη και την ομορφιά τους. Στενά σοκάκια με αμέτρητα μαγαζιά οπού μπορείς να βρεις τα πάντα και φυσικά τα παραδοσιακά γλυκά χαλβαδόπιτες και λουκούμια που όμοιά τους δεν υπάρχουν.


Η Ερμούπολη τα βράδια σφύζει από ζωή. Σκάφη και βάρκες δεμένα στο λιμάνι. Bar και καφετέριες, εστιατόρια και ταβέρνες όλα γεμάτα. Οι πιο διάσημες παραλίες είναι: Γαλησσάς, Λωτός, Μέγας Γιαλός, Κίνι, Βάρη, Αζόλιμνος, Δελφίνι, Αγκαθωπές, Κόμητο.   

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2015

ΙΚΑΡΙΑ… η συνέχεια!!!

Κι ενώ εδώ στο νησί ζούμε το μύθο μας και περνάμε καλύτερα από ποτέ με ρυθμούς χαλαρούς χωρίς σκοτούρες και προβλήματα, συμβαίνουν πολλά όμορφα πράγματα που δεν είναι πράγματα και που τα πιο πολλά είναι καινούρια, δεν τα έχουμε ξαναζήσει ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα και γουστάρουμε πολύ.

Το Πανηγύρι του Προφήτη Ηλία ψηλά στο βουνό με ζωντανή ορχήστρα, φαγητό και άφθονο κρασί ήταν κάτι το παραδοσιακό (καθόλου εμπόριο θα μπορούσαν να το κάνουν με μεγάλη επιτυχία) που δυστυχώς δεν το ζούμε στην Αθήνα. Είναι μια μεγάλη γιορτή όπου μικροί και μεγάλοι ενώνουν τα χέρια και χορεύουν μέχρι τελικής πτώσης. Τα χαμόγελά τους αστράφτουν και τόσο οι ντόπιοι όσο και οι επισκέπτες του νησιού τα αφήνουν όλα στην άκρη για αυτό το ξέφρενο γλέντι όπου όλοι μαζί γίνονται ένα. Πραγματικά πρέπει να το ζήσεις για να καταλάβεις ακριβώς τι εννοώ.

Η Μονή Θεοκτίστης βρίσκεται κι αυτή ψηλά στο βουνό εδώ και πολλά χρόνια. Είναι μια μαγευτική διαδρομή μέσα στο καταπράσινο νησί με τα χιλιάδες είδη δέντρων. Εκεί είδαμε το θαύμα, το εκκλησάκι είναι φτιαγμένο μέσα στο βράχο κι εδώ κολλάει και η φράση «όταν η φύση δημιουργεί». Οι σπιτικοί λουκουμάδες με μέλι που φάγαμε μου έχουν αφήσει ακόμα τη γεύση στο στόμα.

Η παραλία του Νας. Το όνομα προέρχεται από το Ναό της Αρτέμιδας που βρισκόταν εκεί και μάλιστα λέγεται ότι κάνανε και ανθρωποθυσίες αφού βρέθηκαν ανθρώπινα οστά. Τα νερά είναι καταγάλανα, η άμμος χρυσή και το όλο τοπίο δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από διάσημες παραλίες του εξωτερικού.

Πάντως η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το νησί οι παραλίες μπορεί να είναι λίγες αλλά είναι εντελώς ξεχωριστές.

S.O.S Μην έρθετε τον μήνα Αύγουστο, το νησί είναι μικρό και γίνεται χαμός (αυτό μας το λένε όλοι)

Καλημέρα

 


Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015

ΙΚΑΡΙΑ again & again

Αρμενιστής. Ένα πανέμορφο καταπράσινο χωριό με απίστευτες καταγάλανες θάλασσες και κύματα που κάνουν το μπάνιο διασκέδαση. Ο ήχος των κυμάτων σε συνδυασμό με την απόλυτη ηρεμία υπόσχονται μέρες και νύχτες χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς.

Το ξενοδοχείο Cavos Bay είναι κτισμένο επάνω στον Κάβο του Αρμενιστή ατενίζοντας πανοραμικά το Αιγαίο Πέλαγος. Απέχει 100 μέτρα από το εμπορικό κέντρο του Αρμενιστή και την αμμώδη παραλία του και 800μ. από τις ωραιότερες παραλίες του Αιγαίου «Λιβάδι» και «Μεσακτή».

Μεσακτή και Del Mar beach bar. Εκεί αράζεις και δεν σε ενοχλεί κανείς και τίποτα. Τύποι τούμπανο τατού με ρακέτες δεν υπάρχουν. Ούτε μουσική ντάμπα ντούμπα. Πληρώνεις 5 ευρώ τις 2 ξαπλώστρες και την ομπρέλα για όλη τη μέρα. Οι τιμές είναι πολύ προσιτές σε καφέδες αλλά και σε σνακ. Μη ξεχάσεις να δοκιμάσεις την τοπική πορτοκαλάδα!

Mary Mary εστιατόριο για gourmet καταστάσεις με ιδιαίτερο μενού, άψογο service σε φιλόξενο περιβάλλον. Οι τιμές είναι οκ, ο σεφ εξαιρετικός και οι προτάσεις του η μια καλύτερη από την άλλη.

Baido στη γλώσσα των πειρατών σημαίνει γιορτή! Μια πανέμορφη ταβέρνα με Ελληνική κουζίνα που μπορείς να φας τα πάντα, με λίγα χρήματα και μετά να ζητάς απεγνωσμένα σόδα.

Χριστός Ραχών. Ένα νυχτόβιο χωριό στην κορφή του βουνού. Τα πάντα ανοίγουνε μετά τα μεσάνυχτα. Η διασκέδαση στο φουλ. Πάντα αργά και χαλαρά και χωρίς καμιά πίεση. Τα καλύτερα cocktails τα φτιάχνει ο Κώστας στο Δεντρόσπιτο.

Γενικά στο νησί η λέξη χαλαρά παίζει πολύ… (καλό αυτό, πολύ πρωτότυπο)

Kiss kiss





Κυριακή 19 Ιουλίου 2015

ΙΚΑΡΙΑ «The Island…!»

Ημέρα Κυριακή την ώρα που ο ήλιος πάει για ύπνο. Η καλύτερη ώρα της ημέρας, του κόσμου όλου, αν είσαι και σε νησί όπως καλή ώρα στην πανέμορφη Ικαρία ακόμα καλύτερα.

Έχω επισκεφθεί πολλά νησιά της χώρας μας. Πάντα καλοκαίρι. Κυρίως τους μήνες Ιούνιο και Ιούλιο που δεν είναι πίτα. Δεν το αντέχω το πίτα. Βαριέμαι, πνίγομαι, δεν απολαμβάνω τίποτα.

Αυτές τις μέρες τις απολαμβάνω και με το παραπάνω. Αυτές οι μέρες είναι οι πιο ευτυχισμένες της ζωής μου. Ξαναγίνομαι παιδί, χαλαρώνω, ξεχνάω τους πάντες και τα πάντα.

Η Ικαρία είναι μια κούκλα από όλες τις απόψεις. Η Ικαρία είναι μακριά απ’ την Αθήνα, κουνηθήκαμε πολύ είναι η αλήθεια, αλλά η έκπληξη που μας περίμενε ήταν μεγάλη.

Όταν η φύση σε καλεί, πολύ απλά, πετάς το ρολόι απ’ το χέρι, το κινητό το έχεις μόνο για να ποστάρεις φωτογραφίες στο φουμπού, και όλα καλά κι ωραία.





Έγραψα κάποτε: Όταν περνάς καλά ο χρόνος περνάει σφαίρα. Όταν περνάς πολύ καλά δεν υπάρχει χρόνος.

Αυτό ακριβώς βιώνω αυτές τις μέρες, αυτή είναι και η μεγάλη αλήθεια.

Εμείς εδώ ζούμε τον μύθο μας…


Τα ξαναλέμε (θέλω να δω τον ήλιο που βυθίζεται στο απέραντο γαλάζιο…)

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015

Από τα βασικά θα ξεκινήσω. Μαρία με λένε, πρωτότυπο πολύ, βρίσκεις;

Απορώ πως το σκέφτηκαν τόσο σπάνιο όνομα, γιατί λένε, γεννήθηκα Δεκαπενταύγουστο και αυτό είναι το σωστό, λέει η παράδοση! Εμένα με ρώτησαν; Εσένα; Όχι, βέβαια! Αηδίες! Βαρεμένες συνήθειες των «και καλά» ταπεινών και θρησκόληπτων, που κοιτάζουν πάντα χαμηλά, που κάνουν το σταυρό τους, κάθε φορά που περνούν έξω από εκκλησία και που νηστεύουν ακόμα και το λάδι και κάθε Κυριακή πρωί μαζεύονται και προσκυνάνε, για να κάνουν επίδειξη ποια σκύβει καλύτερα και μετά κάνουν τα χειρότερα! Ποτέ δεν πίστεψα στο Θεό, το θεωρώ μεγάλη βλακεία, ούτε τώρα πιστεύω. Αν υπήρχε Θεός, οι άνθρωποι θα ζούσαμε για πάντα. Αν υπήρχε, ο κόσμος θα ήτανε πολύ καλύτερος. Και αν υπάρχει και είναι τόσο καλός, όπως λένε, γιατί στέλνει τους μισούς στην κόλαση και τους άλλους μισούς στον παράδεισο; Οέο; Δεν με νοιάζει πού πιστεύεις εσύ, δικαίωμά σου. Απλά σ’ ενημερώνω, για να ξέρεις, ότι με Αγίους και Προφήτες, δεν τα έχω καθόλου καλά. Τα πάντα είναι ενέργεια. Είτε θετική, είτε αρνητική. Τα πάντα είναι στη ζωή. Ό,τι μπορούμε να δούμε και να αγγίξουμε, δηλαδή. Πνεύματα και μαγείες, είναι φύκια και μεταξωτές κορδέλες. Δεν υπάρχουνε καλοί και κακοί. Υπάρχουν οι ευτυχισμένοι, που η τύχη και το σύμπαν τους χαμογέλασε και οι μίζεροι, γιατί έτσι γεννήθηκαν κι έτσι θα παραμείνουν σε όλη τους τη ζωή. Απλά τα πράγματα. Μπήκες;

Μπήκα…





Τώρα θα σε γυρίσω μερικές δεκαετίες πίσω. Όχι και πάρα πολλές, δεν είμαι πια και τόσο μεγάλη, αλλά για να πάρω τα πράγματα από την αρχή. Εσύ, είσαι σίγουρα πιο μικρός από μένα. Και δε μεγάλωσες σε χωριό. Το πρόσωπό σου δεν λάμπει από φρεσκάδα. Δεν το χτύπησε ο καθαρός αέρας. Φαίνεται αυτό. Παιδί της πόλης είσαι και από καλή οικογένεια. Πόσα αδέρφια έχεις; Μοναχοπαίδι δεν είσαι σίγουρα. Μένεις ακόμα με τους γονείς σου, γιατί τα ποσοστά από τα βιβλία σου δεν είναι αρκετά για να ζεις μόνος. Την πόρτα του πανεπιστημίου, δεν την πέρασες ούτε απ’ έξω. Έμαθες να γράφεις από μικρός, γιατί κρατούσες ημερολόγιο, το οποίο έκρυβες κάτω από το κρεβάτι σου, μαζί με τις τσόντες. Στο φαγητό δεν έχεις και πολλές απαιτήσεις. Μακαρόνια με κιμά και κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο είναι τα αγαπημένα σου. Για αρκετά χρόνια δούλευες νύχτα, το βλέπω στα μάτια σου, κάτι σακούλες σαν του σούπερ μάρκετ, αλλά δεν βάζεις καμιά κρέμα κι εσύ βρε παιδί μου! Έχεις εμμονή με το χρώμα των δοντιών σου, ελέγχεις το τσιγάρο και σου αρέσουνε πολύ τα ταξίδια.Γιατί με κοιτάς έτσι;

Τύφλα να’ χει η Αντιγόνη πάνω από τον τάφο…

Η ποια;

Τίποτα… κάτι δικά μου… πέσατε σε όλα μέσα…

Εδώ μιλάει η εμπειρία, χρυσό μου.Για να ξέρεις, μια φορά, έτσι για πλάκα, έριξα τα χαρτιά σε μια γειτόνισσα και βγήκανε όλα! Και ότι θα της διαρρήξουν το σπίτι και ότι ο άντρας της την κερατώνει με τον κουμπάρο! Το σπίτι το κάνανε φύλλο και φτερό, όταν λείπανε διακοπές και τα παλικάρια τα έπιασε καβάλα στο νυφικό κρεβάτι, μια μέρα που ήθελε να του κάνει έκπληξη και της την έκαναν εκείνοι! Δράμα η κατάσταση.Ξέρεις τι θα πει Σαββατογεννημένη; Ξέρεις. Πού είχα μείνει; Α ναι!Οι γονείς μου, τι καλοί άνθρωποι! Ελαφρύ να ’ναι το χώμα που τους σκεπάζει! Με διώξανε από το σπίτι στα δέκα, γιατί πίστευαν πως γεννήθηκα καταραμένη. Παιδί του διαβόλου, λέγανε στο χωριό και κάνανε το σταυρό τους. Είχα ολόισια μαύρα μαλλιά και κατάμαυρα μάτια. Μην τα βλέπεις τώρα σγουρά. Πέτυχε η περμανάντ. Πηγαίνω στον Άλεξ, στο Κολωνάκι. Πολύ καλό κορίτσι. Συνεχίζω. Δέρμα κατάλευκο, σαν το χιόνι, όπως τώρα. Σιχαίνομαι τον ήλιο.Ήμουνα και εξακολουθώ να είμαι η ομορφότερη σε όλο το νομό κι ας μην το παραδεχότανε κανείς.

Περπατούσα στο δρόμο και άνθιζαν οι πασχαλιές.Τα πουλιά με βλέπανε και τραγουδούσαν. Κατέβαινα στο ποτάμι κι έβλεπα την ομορφιά μου να καθρεφτίζεται στα κρυστάλλινα νερά. Ανέβαινα στην κορυφή του βουνού να κόψω ραδίκια και τα σύννεφα κατέβαιναν να με αγκαλιάσουν. Ευτυχία που είχα τόση ομορφιά! Δυστυχία που είχα αυτά τα τέρατα για γονείς! Την αισθανόμουν την ομορφιά μου, ξέρεις, την έβλεπα στον ολόσωμο καθρέφτη στην κρεβατοκάμαρα τους, αλλά και στα μάτια των άλλων. Εγώ η όμορφη, ναι, οι άλλοι, όχι φυσικά. «Οι άλλοι» ψόφαγαν από ζήλεια, βράζανε στο ζουμί τους, τρώγονταν με τις σάρκες τους, και χαιρόμουν, γιατί χωρίς να κάνω απολύτως τίποτα, βρισκόμουν πάντα στο επίκεντρο της προσοχής. Ζούσα ευτυχισμένη κι ας ήμουνα το μαύρο πρόβατο. Η άρρωστη, η ελαττωματική, έτσι με λέγανε. Κανένας δεν με πλησίαζε, για να μην πάθει κακό. Φοβόντουσαν όλοι. Τρέμανε στο πέρασμά μου. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μου άρεσε αυτό και πόσο το απολάμβανα… Μέχρι εκεί που δεν παίρνει.





Ένα ωραίο πρωί, με στείλανε πακέτο στην πρωτεύουσα, σε μια θεία που με είχε δούλα της. Μια στρίγγλα, που αντί για καρδιά, είχε πέτρα που έσταζε δηλητήριο. Το στόμα της πικρό φαρμάκι. Βρώμαγε η ανάσα της από τα σκόρδα και τα τσιγάρα. Με μισούσε, όσο δεν φαντάζεσαι. Με τάιζε αποφάγια και δεν με άφηνε ούτε να πλυθώ. Οι ψείρες στο κεφάλι μου κάνανε πάρτι. Με ψέκαζε μ’ ένα φάρμακο, που η μυρωδιά του μου έφερνε εμετό και μετά άδειαζε στο κεφάλι μου ένα μπουκάλι ξίδι. Απαίσια ανάμνηση! Μου συμπεριφερόταν, λες και ήμουν σκουπίδι. Ούτε δικό μου δωμάτιο είχα. Ολόκληρη σπιταρόνα, στην αποθήκη με έβαζε και κοιμόμουν, κατάχαμα, παρέα με τις κατσαρίδες.Γι’ αυτό κι εγώ την καταράστηκα. Δεν το ήθελα. Εκείνη με ανάγκασε. Η θεία έμεινε μουγκή και φυσικά τρελάθηκε. Η κατάρα μου έπιασε κι εγώ κατουρήθηκα απ’ τη χαρά μου. Κυριολεκτικά! Ναι, πράγματι, της άρεσε να τραγουδάει, αλλά είχε απαίσια φωνή. Οι καρακάξες καλύτερα τα λένε. Βρήκα την ησυχία μου. Δεν την άντεχα και αφού την έβαλα να μου γράψει το σπίτι, την έστειλα στο ψυχιατρείο. Δεν την επισκέφθηκα ούτε μια φορά. Ήθελα να την εκδικηθώ για όλα αυτά που μου έκανε. Μετά από λίγους μήνες η μουγκή αυτοκτόνησε. Τόσα πολλά χάπια, τι τα ήθελε;
Στα δεκαπέντε μου, είπα να πειραματιστώ, όπως όλες οι κοπέλες της ηλικίας μου και παντρεύτηκα έναν τύπο, που ήτανε ανάπηρος. Όχι, για να δεις πόσο μεγαλόψυχη είμαι. Του έλειπαν και τα δυο πόδια, σε αναπηρικό καροτσάκι τον είχα τον δύστυχο, αλλά ήτανε πάρα πολύ πλούσιος. Στο κρεβάτι την έβγαζε. Εκείνος φυσικά. Αραχτός όλη μέρα, μπροστά στο χαζοκούτι. Εγώ, σαν καλή νοικοκυρά, έκανα όλα τ’ άλλα. Μαγείρεμα, σίδερο, σκούπισμα, ξεσκόνισμα. Ζωή ήταν αυτή; Όταν ο έρωτας, αν υπήρξα ποτέ ερωτευμένη, εξανεμίστηκε, άρχισα να βαριέμαι αφόρητα και η καθημερινότητά μου μετατράπηκε σε κόλαση. Ήθελα να γίνει ένα θαύμα, να γλυτώσω από δαύτον. Ωραία ήταν τα λούσα και τα χρήματα κι αυτός ωραίος ήταν (από τη μέση και πάνω)! Αλλά αν θα έπρεπε να διαλέξω κάτι απ’ τα δυο, αυτό θα ήταν σίγουρα τα χρήματα. Μπορεί να ακούγομαι κάπως σκληρή, αλλά κι εσύ στη θέση μου το ίδιο θα έκανες.

Έτσι κι έγινε που λες.  Ανήμερα των εικοστών γενεθλίων μου, ο αγαπημένος μου σύζυγος, πεθαίνει στα χέρια μου. «Δηλητηρίαση»  έδειξε η νεκροψία. Τί είχα βάλει μέσα στην τούρτα, ούτε που θυμάμαι...

Εσείς τον δηλητηριάσατε;

Ωχ, καημένε κι εσύ! Σε λεπτομέρειες θα κολλάμε τώρα; 

Μικαελα ~ Αs Ερχοσουν Για λίγο | Official video clip 2015

Σάββατο 4 Ιουλίου 2015

Φόνοι Στην Κρυστάλλη

ΦΟΝΟΙ ΣΤΗΝ ΚΡΥΣΤΑΛΛΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ 27/6 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ



















ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΓΙΑΝΟΥΛΗ

ΑΛΗΤΕΣ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ!!!

ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΚΟΥΣΑΤΕ...

ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΤΑ ΕΙΠΕ Ο ΑΛΕΞ...



ΚΙ ΕΣΕΙΣ ΤΟΝ ΠΟΥΛΟ ΤΩΡΑ!!!
ΛΟΥΚΕΤΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΠΟΥΡΔΕΛΑ ΣΑΣ!!!


ΟΛΟΙ ΛΕΜΕ ΟΧΙ!!!

ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΓΩ ΞΥΠΝΑΩ ΚΑΙ ΚΟΙΜΑΜΑΙ

Τηλεθεάτρια προς Τατιάνα: «Μπορείτε να αλλάξετε χώρα και να μείνουμε εμε...

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015

Ινφογνώμων Πολιτικά: Σάββας Καλεντερίδης: Μια φιλική συμβουλή προς όλου...

Ινφογνώμων Πολιτικά: Σάββας Καλεντερίδης: Μια φιλική συμβουλή προς όλου...: Ο Τσίπρας είχε πει μακάρι να γίνουμε Αργεντινή. Εμείς λέμε " Προς Θεού, να μην γίνουμε Αργεντινή ". Ο Ελληνικός λαός πρέπει...

Ινφογνώμων Πολιτικά: Σάββας Καλεντερίδης: Καλή τύχη Ελλάδα, πατρίδα μου...

Ινφογνώμων Πολιτικά: Σάββας Καλεντερίδης: Καλή τύχη Ελλάδα, πατρίδα μου...: Το Οίκαδε, η «Κόκκινη Μηλιά», ο Εμφύλιος, ο Τσίπρας και ο Ηρόστρατος Του Σάββα Καλεντερίδη "Μπράβο μας σύντροφε, τους τη φέραμ...

Συνέντευξη με τον συγγραφέα Γιάννη Καστρίτη

  Τι γίνεται στην Αθήνα το έτος 2222; Η ιστορία εκτυλίσσεται σε έναν φανταστικό, μετα-αποκαλυπτικό κόσμο, αν και έμμεσα αναφέρεται επίσης ...