Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Το Ορκίζομαι στις Ρυτίδες μου…

…απόγευμα Τετάρτης και ήμασταν όλοι εκεί. Στο Polis στο κέντρο της Αθήνας στην παρουσίαση του πρώτου βιβλίου της φίλης μου Δέσποινας Σωτηροπούλου. Συγγενείς και φίλοι, δημοσιογράφοι και ηθοποιοί, καλλιτέχνες, Δήμαρχοι και Δημοτικοί σύμβουλοι όλοι δίπλα της. Συνεπιβάτες στο καινούριο της ταξίδι. Ένα ταξίδι μαγικό με στόχο του να ονειρευτούμε και βγούμε λίγο έξω από την καθημερινότητα. Η Δέσποινα έλαμπε από ευτυχία. Η μητέρα μου το διάβασε. Πότε πρόλαβε; Συγκινήθηκε πολύ.









Το βιβλίο της Δέσποινας Σωτηροπούλου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ινφογνώμων και όλα τα έσοδα θα δοθούν στο σύλλογο Πίστη. 

Ερωτόκριτος Βιτσέντζου Κορνάρου

Ο όμιλος UNESCO Πειραιά και Νήσων παρουσιάζει το αριστούργημα του Βιτσέντζου Κορνάρου “Ερωτόκριτος”, σε σκηνοθεσία Μενέλαου Τζαβέλλα για 10 παραστάσεις στο θέατρο Φούρνος, από τις 5 Φεβρουαρίου κάθε Πέμπτη στις 18:15.

Λίγα λόγια
Ο Ερωτόκριτος, το σημαντικότερο έργο του Β. Κορνάρου, ένα έμμετρο επικό ερωτικό δράμα, θεωρείται από τα κορυφαία έργα της εποχής και αποτελεί κλασικό λυρικό έργο εξαιρετικής ομορφιάς περιλαμβάνοντας πλήθος κρητικών ιδιωματισμών. Η έμμετρη μυθιστορία γράφτηκε στην Κρήτη τον 17ο αιώνα και αποτελείται από 10.012 ιαμβικούς δεκαπεντασύλλαβους ομοιοκατάληκτους στίχους στην Κρητική διάλεκτο από τους οποίους οι 12 τελευταίοι αναφέρονται στον ίδιο τον ποιητή.
Θέμα του ο έρωτας ανάμεσα σε δύο νέους, τον Ερωτόκριτο και την Αρετούσα ενώ θίγει θέματα τιμής, φιλίας, γεναιότητας, κουράγιου, πίστης... Ένα από τα σημαντικότερα έργα της Κρητικής λογοτεχνίας που πέρασε στην λαϊκή παράδοση και παραμένει επίκαιρο και δημοφιλές χάρη στο περιεχόμενό του και στις μουσικες μελοποιήσεις του.



Για τη θεατρική προσαρμογή
Οι στίχοι του Κορνάρου επιλέχθηκαν και επανατοποθετήθηκαν με ανακατανομή ή αναδιάταξη ώστε να δημιουργηθεί μία παράσταση μιάμισης ώρας για πέντε εώς έξι ηθοποιούς επικεντρωμένη στην ερωτική ιστορία του έργου και όχι στο επικό στοιχείο που συμπυκνώθηκε στα απολύτως απαραίτητα για την εξέλιξη της ιστορίας. Παράλληλα, και πάλι με ανακατάταξη των στίχων, δημιουργήθηκαν διάλογοι θεατρικοί ανάμεσα στους ήρωες και ενσωματώθηκαν γνωστά και αγαπημένα τραγούδια του Ερωτόκριτου.
Σκεφτείτε το έργο να διασπάται σε στίχους και να ξανασυντίθεται με επιλογή κάποιων από αυτούς ώστε να εκπληρωθούν οι παραπάνω συμβάσεις χωρίς να αλλάξει όμως η δομή, η πλοκή και η ανάπτυξη της πρωτότυπης ιστορίας.








Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Μενέλαος Τζαβέλλας
Β. Σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Σερεπίσος
Θεατρική προσαρμογή: Τζένη Κουκίδου, Σίσσυ Καπετάνου
Κινησιολογία: Κωνσταντίνος Μενούνος
Κοστούμια: Μάκης Καρράς
Σύμβουλος παράστασης: Όλγα Μουργελά
Φωτισμοί: Απόστολος Τσατσάκος
Φωτογραφία - Κινηματογράφιση: Νίκος Χαρίτος
Μακιγιάζ: Όμιλος Ξυνή

Ερμηνεύουν:
Νέλλη Γκίνη [Φροσύνη]
Σταύρος Μαρκαλας [Ερωτόκριτος]
Σίσσυ Καπετάνου [Αρετούσα]
Κωνσταντίνος Τσιομίδης [Ποιητής]
Κωνσταντίνος Τζέμος [Ηράκλης]
Κωνσταντίνος Τραφαλής [Πολύδωρος]


Ζωντανή μουσική:
Κρητική λύρα: Γιώργος Σαμπαριώτης
Λαούτο: Μανώλης Αρβανίτης
Ακουστική κιθάρα: Γιώργος Γκαϊτατζής


Υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού - Περιφέρειας Κρήτης, UNESCO Νομού Πειραιώς και Νήσων.

Στο θέατρο Φούρνος
Μαυρομιχάλη 168 Εξάρχεια, 2106460748

Τιμές εισιτηρίων:
Κανονικό 12 ευρώ
Φοιτητικό, σύλλογοι, εκπαιδευτήρια 8 ευρώ

Κάρτα ανεργείας 5 ευρώ

Ποιο Έρωτας Πεθαίνεις; 28/1/15 ώρα 11:23

Ναι, καλέ, το γνωρίζω το σουξέ της Ελένης… σε ποια εποχή ζω; Των παγετώνων; Και είναι μεγάλη αλήθεια ότι μπορεί να πεθάνεις από έρωτα. Όταν είναι αληθινός, original, πως το λένε. Τα ημίμετρα δεν φτουράνε. Τρείς μήνες το πολύ και το μπαλόνι ξεφουσκώνει κάνει ένα μπάμ και εξαφανίζεται και μη τον είδατε τον Παναγή. Τώρα, ποιος είναι αυτός ο Παναγής μη με ρωτάς δεν ξέρω και ούτε καίγομαι να τον γνωρίσω προσωπικά. Να ‘μαι καλά κοινωνικό άτομο είμαι, τον κύκλο μου τον έχω, φτού μου σκόρδα. Και επιστρέφω στην αρχή. Για τον έρωτα. Ναι αυτό το βλαμμένο αγγελάκι το gay ντυμένο στα λευκά με τα βελάκια του που τάχα μου πετυχαίνει ανθρώπους και τους κάνει να λιώνουν από έρωτα… ποιος τις λέει αυτές τις παπαριές; Βρε! Wake up επιτέλους! Αν δεν σε καίει το άτομο… αν δεν σε φουντώνει… τι να το κάνεις; Με το ζόρι παντρειά δεν γίνεται. Ο έρωτας είναι να σε κοιτάζει μέσα στα μάτια και να αισθάνεσαι να σου κόβεται το αίμα και οι ρυθμοί της καρδιάς σου να χορεύουν μπάλο! Αν τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει δεν υπάρχει έρωτας. Απλά τα πράγματα το έλεγε και η Καίτη. Γι’ αυτό στις 14 του Φλεβάρη μη σας δω με αρκούδια και καρδούλες και μπουκέτα τριαντάφυλλα γιατί θα ξεράσω. Σίγουρα όμως δεν θα πεθάνω. Ίσως μόνο ίσως μπορεί μπα που χλωμό το κόβω να μου χτυπήσει ο έρωτας την πόρτα. Ας γελάσω τρείς χα (μία) χα (δυο) χα (τρείς)…

Αντίο και χαίρεται!!!


Ο Πολυχώρος VAULT παρουσιάζει την Κωμωδία - θρίλερ “Η ΜΕΡΙΛΙΝ ΣΟΥ ΠΑΕΙ ΠΟΛΥ” των Μάριου Ιορδάνου και Σοφίας Καζαντζιάν

Από την Τετάρτη 28 Ιανουαρίου
και κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00
ως την Πέμπτη 2 Απριλίου 2015


      Ο Μάριος Ιορδάνου και η Σοφία Καζαντζιάν παρουσιάζουν την κωμωδία – θρίλερ «Η ΜΕΡΙΛΙΝ ΣΟΥ ΠΑΕΙ ΠΟΛΥ», από την Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2015 και κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στον Πολυχώρο Vault.





Πρόκειται για ένα θεατρικό έργο που συνδυάζει το έγκλημα με το γέλιο, μέσα από μια ιδιαίτερη και ανατρεπτική προσέγγιση και υπό τη σκηνοθετική ματιά του Μάριου Ιορδάνου. Κάθε σκηνή και φόνος! Κάθε φόνος και ανατροπή! Σε αυτή την κωμωδία, ο θεατής θα γελάσει αλλά και θα προβληματιστεί… Με αφορμή το «μύθο» της μοναδικής Μέριλιν Μονρόε καταρρίπτονται οι μύθοι για τα στερεότυπα, τον άνθρωπο, τις σχέσεις, την αγάπη, την ύπαρξη.

Υπόθεση: Δύο αδέρφια μαθαίνουν ξαφνικά ότι ο ηλικιωμένος πλούσιος πατριός τους και μόνος συγγενής τους αποφασίζει να παντρευτεί μία κατά πολύ νεότερή του γυναίκα, η οποία έχει εμμονή με τη Mέριλιν Μονρόε. Συνειδητοποιώντας ότι, εάν γίνει αυτός ο γάμος, χάνουν κάθε ευκαιρία να τον κληρονομήσουν, αποφασίζουν άμεσα να τον «βγάλουν από τη μέση». Για το λόγο αυτό προσλαμβάνουν έναν επαγγελματία δολοφόνο και πηγαίνουν στο σπίτι του πατριού τους με την πρόφαση να γνωρίσουν τη νύφη! Το Σαββατοκύριακο θα τους βρει όλους μαζί στην απομονωμένη έπαυλη.

Αυτό είναι το δεύτερο θεατρικό εγχείρημα του Μάριου Ιορδάνου και της Σοφίας Καζαντζιάν, μετά την εξαιρετικά επιτυχημένη σε Ελλάδα και Βερολίνο παράστασή τους «Δε φοβάμαι. Δεν ελπίζω. Είμαι…» για τον Νίκο Καζαντζάκη.



 



ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Σκηνοθεσία: Μάριος Ιορδάνου
Σενάριο: Μάριος Ιορδάνου, Σοφία Καζαντζιάν
Μουσική: Μάριος Ιορδάνου
Κινησιολογία: Σοφία Καζαντζιάν

ΠΑΙΖΟΥΝ: 
Μάριος Ιορδάνου, Σοφία Καζαντζιάν, Δήμητρα Κολλά, Θόδωρος Κυριακός, Πάνος Νάτσης

Μέρες και ώρες παραστάσεων :
Τετάρτη                21:00
Πέμπτη                 21:00


Τιμές εισιτηρίων :
Γενική Είσοδος: 12 €
Μειωμένο: 10 €  (Φοιτητές/ Μαθητές / Σπουδαστές/ Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων (ΑΣΠΕ)/ ΑμΕΑ/Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ))



Διάρκεια παράστασης : 80 λεπτά χωρίς διάλειμμα

jamming funkers live


Το σχισμένο παντελόνι…

Ένα γυάλινο μπολ γεμάτο coco cops που κολυμπούν ευτυχισμένα σε παγωμένο γάλα. Αυτές είναι οι τύψεις μου. Νεύρα είχα πολλά και βαδίζοντας σαν υπνωτισμένος στη κουζίνα άνοιξα το ψυγείο διάπλατα κι έφαγα ότι βρήκα εκεί μέσα. Τώρα που μιλάμε είμαι καλύτερα. Όχι επειδή κατέβασα το καταπέτασμα κι άφησα τα δημητριακά για το τέλος αλλά επειδή μου ήρθε στο νου το ξενύχτι της Παρασκευής. Η παρέα μου; Φυσικά ο mr.M. ο ποιητής – καλό παιδί και από σπίτι – με τον οποίο όταν αποφασίσουμε να βγούμε έξω ξεχνάμε να μπούμε μέσα. Μα τι ευτυχία. Μπαίνω κατευθείαν στο ψητό. Δώσαμε ραντεβού έξω από το Vault στις 20:30. Το βρίσκω περιττό να σας πω τι είναι το Vault. Εκεί μας υποδέχτηκε η Δήμητρα μ’ ένα ζεστό χαμόγελο και ο Μάνος στο μπαρ και ο Μενέλας και ο Αντώνης… τους εκτιμώ βαθύτατα. Στον κάτω χώρο η ομαδική έκθεση του Μενέλα την οποία είχαμε τιμήσει άλλη μέρα. Χτυπήσαμε κάτι τσίπουρα και στη συνέχεια παρακολουθήσαμε τη «Καθαρίστρια του lifestyle» που έγραψε ο φίλος μου Αντώνης Τσιπιανίτης και πρωταγωνιστεί η Φανή Παλιούρα. Γελούσα με την ψυχή μου σαν μικρό παιδί. Ακόμα και τώρα γελάω που μου έρχονται ατάκες από το έργο. Μετά ήπιαμε κι άλλα τσίπουρα και μετά φύγαμε. Περιμέναμε στην Ιερά οδό τα άλλα καλά παιδιά (jamming funkers) για να συνεχίσουμε τη βραδιά μας. Στο ραντεβού τους Εγγλέζοι, επιβιβαστήκαμε και τα γέλια συνεχίστηκαν σε όλη τη διαδρομή, μας πιάσανε και τα τσίπουρα καταλαβαίνετε. Τα πειράγματά τους δεν είχαν τέλος αλλά εμένα προσωπικά δεν με χάλασαν καθόλου. Γελούσαμε και στη Βουλιαγμένης γιατί ναι μεν είχαμε φτάσει στον προορισμό μας αλλά δεν βρίσκαμε το μαγαζί το οποίο ήταν κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μας. Τελικά παρκάραμε το αυτοκίνητο και περπατήσαμε. Λίγα μέτρα παρακάτω συναντήσαμε κάτι Ινδούς οι οποίοι μιλούσανε άπταιστα Ελληνικά και ξέρανε και το μαγαζί που ψάχναμε. Το Holywood live stage έτσι το λένε. Μαγαζάρα, έχω ξαναπάει. Είσαι άνετα. Δεν πνίγεσαι. Την πρώτη φορά είχαμε πάει με μετρό γι’ αυτό μπερδευτήκαμε. Η μνήμη μου δεν βοηθά και ειδικά μετά από τσίπουρα (αν αλλάξεις τον τόνο γίνεται τσιπούρα! Γαμώ;). Με το που μπήκαμε μας υποδέχτηκαν με αγκαλιές λες και μας περίμεναν ή μας ξέρανε χρόνια. Καλό αυτό. Είχε Κρητική βραδιά. Χαμός γινότανε. Σε αρκετά τραπέζια κάθονταν μαυροντυμένοι μουσάτοι. Όμορφοι άντρες, σωστοί λεβέντες. Οι ηλικίες πάνω κάτω ίδιες. Λίγο μετά αρχίσαμε να πίνουμε με τους κουβάδες, να βγάζουμε φωτογραφίες και να τις ποστάρουμε στον ρουφιάνο. Έτσι το λέω το φουμπου ρουφιάνο. Αυτή η ετικέτα του ταιριάζει ταμάμ. Και συνεχίζω: η βραδιά κυλούσε πολύ ωραία έως πάρα πολύ ωραία. Κάποια τραγούδια τα ήξερα κι εγώ. Ο επιχειρηματίας μας έστειλε κι άλλα ποτά και πίναμε και τραγουδούσαμε και ούτε που μας ένοιαζε τι ώρα είναι ή τι καιρό κάνει έξω. Εδώ κολλάει το: Δε πα να βρέχει… Αισθανόμασταν σαν έφηβοι σε πενταήμερη. Μετά φύγαμε από το Μπραχάμι με κατεύθυνση το Μετς. Μπήκαμε στο Half Note αλλά το πρόγραμμα είχε τελειώσει. Δεν πειράζει. Κι αυτό πολύ ωραίο μαγαζί. Τόσα χρόνια εκεί απορώ πως μου ξέφυγε. Μας κεράσανε κι εκεί ποτά. Στη συνέχεια χωριστήκαμε, στην Πειραιώς μας αφήσανε και αφού αποχαιρετιστήκαμε πάντα με γέλια, εγώ με τον mr.M. συνεχίσαμε τη βραδιά μας. Τον ρώτησα αν έχει πάει ποτέ στο Μόε. Μου είπε ότι το ακούει πρώτη φορά. Είναι δυνατόν; Κι έτσι σαν καλός ξεναγός είπα να του το δείξω. Τώρα το τι ακριβώς βρίσκω στο Μόε είναι μια άλλη ιστορία. Ίσως επειδή βαράει μόνο Ελληνικά; Ίσως αυτή η αίσθηση της παρακμής που μου πηγαίνει πολύ; Ίσως το γεγονός ότι τα αγόρια εκεί μέσα δεν είναι καβαλημένα σε ένα καλάμι αλλά χορεύουν τσίτσιδα πάνω στο μπαρ; Δεν ξέρω και δεν θα προβληματιστώ για κανέναν λόγο. Μπουκάραμε με την αυτοπεποίθηση σκαρφαλωμένη στα ύψη και αρχίσανε τα τέλια. Από το τσιφτετέλια καταλαβαίνεις. Χορό εγώ γέλια ο Ποιητής. Χαιρόμουν που τον έκανα να γελάει. Να τον τραβάω με το ζόρι να χορέψει και να γίνεται κόκκινος από ντροπή σαν μπατζάρι. Και να οι χοροί, και πιο πολλά γέλια, και δωσ’ του παραγγελιές στη dj κι επειδή με ξέρει αιώνες χατίρι να μη μου χαλάει και καπάκι, έτσι στα ξαφνικά, το μεγάλο ατύχημα. Πολλά πράγματα δεν θυμάμαι ή μάλλον τα θυμάμαι αλλά κουνημένα. Ο πιστός μου φίλος ο Γιάννης ο περπατητής ο celebrity την είχε κάνει τη δουλειά του. Πλησιάζω τον mr.M. σε απόσταση αναπνοής τάχα μου και καλά κάτι να του πω στο αυτί, και με ένα τσαλίμι τον αρπάζω από το παντελόνι, όχι στον καβάλο αλλά πιο πάνω, εκεί που τερματίζουν τα κουμπιά. Για κακή του τύχη ζώνη δεν φορούσε για να βγαίνει πιο εύκολα φαντάζομαι (α πα πα) και να έχω τα χέρια μου εκεί με όλη μου τη δύναμη. Να έχει λυθεί από τα γέλια και να τον κοιτάζω σοβαρά τύπου «γιατί γελάς δεν καταλαβαίνω που είναι το αστείο…» Μετά από λίγο αισθανθήκαμε και οι δυο το «χρατς» αδύνατον να το ακούσουμε εκεί μέσα. Εντάξει, δεν τον χάλασε, μεταξύ μας τώρα, το μποξεράκι του φάνηκε λίγο πολύ λίγο όσο πατάει η γάτα. Η ζημιά όμως είχε γίνει. Τα κουμπιά στη θέση τους ήτανε οι τρύπες πήγανε περίπατο. Μας ποιος είμαι τέλος πάντων; Πάει το παντελόνι. Και είναι το αγαπημένο του. Συνέχεια το φοράει. Ζήτησα συγγνώμη και φύγαμε. Όχι για ύπνο, ακόμα δεν είχε ξημερώσει, μπήκαμε στο Sodade κι εκεί συνάντησα γνωστούς και χάρηκαν που με είδαν πόσα χρόνια είχα να πατήσω το πόδι μου εκεί μέσα ούτε και θυμάμαι. Πίναμε και γελούσαμε, το παντελόνι μαύρο, τίποτα δεν φαινότανε και μετά πεινάσαμε και φάγαμε βρώμικο που απ’ τη θολούρα μας το βλέπαμε να γυαλίζει από καθαριότητα και κατά τις 6.30 με κατέβασε στο Μετρό και περίμενε ο φίλος μου μέχρι να μπω στον συρμό. Μην έχουμε κι άλλο ατύχημα, λιώμα ήμασταν καταλαβαίνεις. Την επόμενη μέρα και μ’ ένα κεφάλι καζάνι του έστειλα μήνυμα στο κινητό ότι τη Δευτέρα θα πάμε στα μαγαζιά να του αγοράσω καινούριο παντελόνι. Ένα ολόιδιο μαύρο σαν αυτό που του έσκισα στο ποιο ευαίσθητο σημείο. Μια μέρα μετά ο mr.M. έκανε την εμφάνισή του στο inbox μου στον ρουφιάνο. Κάτι πολύ προσωπικό μου έγραψε και στη συνέχεια με παρακάλεσε να γράψω την ιστορία για το σχισμένο παντελόνι. Εγώ χατίρια δεν χαλάω. Ειδικά σε αυτούς που αγαπώ.-   



Fredo Cappuccino Μέτριο: Η καθαρίστρια του Lifestyle

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

Jumming Funkers LIVE!!!

ΣΑΒΒΑΤΟ 31/1


Το Cabaret Voltaire παρουσιάζει τους Jumming Funkers σε ένα δυναμικό πρόγραμμα, που σκοπός του είναι να μη σας αφήσει να καθίσετε στις καρέκλες σας…!





Οι Jumming Funkers στο πρώτο τους LIVE για το 2015.





Cabaret Voltaire
Μαραθώνος 30 Μεταξουργείο






B there!!!

Fredo Cappuccino Μέτριο: jamming funkers

Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015

ΑΙΘΟΥΣΑ ΑΝΑΜΟΝΗΣ


Παράθυρα κλειστά. Έξω ήρθε η Άνοιξη κι ας είμαστε ακόμα στον Γενάρη. Μέσα σκέτη κόλαση. Η ατμόσφαιρα αποπνικτική. Τα πάντα λευκά και αποστειρωμένα. Τοίχοι, πατώματα, καθίσματα, όλα! Αέρας δεν υπάρχει. Και καλά να είσαι μια γρίπη την αρπάζεις, έτσι στο λεπτό, για πλάκα, τόσο εύκολα. Πνίγομαι σου λέω. Βαριέμαι, πλήττω αφόρητα αλλά κυρίως πνίγομαι. Όσο περνάνε τα λεπτά τόσο πιο πολύ βουλιάζω, κάπου σκοτεινά, εκεί που το φως δεν φτάνει με καμία Παναγία, στα βάθη της αβύσσου κι ακόμα πιο κάτω. Ο αέρας δεν μου φτάνει. Θέλω τον αέρα μου. Να αναπνεύσω λίγο οξυγόνο. Οι άλλοι πάνε κι έρχονται αλλά δεν με νοιάζει. Εγώ θέλω τον αέρα μου. Λίγο καθαρό αέρα τον δικαιούμαι στην τελική. Δεν ζητάω τίποτα παραπάνω.

Ή μάλλον ναι, κάτι ζητάω. Να μην ξαναπατήσω το πόδι μου σε αυτό το νοσοκομείο. Να μη το ξαναδώ στα μάτια μου. Με καταλαβαίνεις; Δεν θέλω καμιά σχέση μαζί του. Κανένα πάρε – δώσε πώς να το πω πιο απλά. Με κοιτάζουν που γράφω. Τους ενοχλώ; Εγώ τους ρωτάω γιατί δεν χαμογελούν; Αναμονή στην κατάλευκη αίθουσα αναμονής. Πόση ώρα περιμένω; Δεν έχει καμιά σημασία. Πρέπει να περιμένω. Προσπαθώ να πάρω μια βαθιά ανάσα αλλά δυσκολεύομαι. Με τα παράθυρα κλειστά πώς να αναπνεύσω; Άλλοι βήχουν και άλλοι φτερνίζονται. Δεν καταλαβαίνουν. Και τι να κάνω; Να τσακωθώ μαζί τους; Βαριέμαι. 

Στο μυαλό μου χορεύουν εικόνες. Όλες αυτές οι στιγμές, λίγα χρόνια πριν, σε αυτό το νοσοκομείο. Γκρίζες στιγμές. Ευχαρίστως θα τις έβαφα μαύρες αλλά δεν γουστάρω. Υπάρχουν πάντα και χειρότερα. Εγώ φθηνά τη γλύτωσα. Τα πάντα θυμάμαι. Η μνήμη είναι δυνατή. Βράχος ακλόνητος. Πέντε χρόνια μετά κι όμως θυμάμαι τα πάντα. Λες και ήταν χθες. Τότε που έχασα τον έλεγχο και παραλίγο να τα τινάξω όλα στον αέρα. Πέρασα την κόκκινη γραμμή, αυτό είναι αλήθεια, αλλά πριν βάλω φωτιά και τα κάνω όλα στάχτη ξύπνησα. Το βλέμμα μου καθάρισε και το μυαλό μου μαζί. Με βοήθησαν ο γιατρός μου, οι γονείς μου, τα αδέρφια μου και λίγοι φίλοι. Αυτούς πρέπει να ευχαριστώ και μετά τον Θεό. Αυτούς γιατί δεν με αναγνώριζαν. Γιατί ήταν δίπλα μου συνέχεια. Γιατί κάνανε υπομονή. Γιατί με βοήθησαν να ξαναπατήσω στα πόδια μου. Γιατί δεν με άφησαν μόνο ούτε ένα δευτερόλεπτο. Γιατί απέδειξαν την αγάπη τους με πράξεις κι όχι με λόγια. Γιατί, γιατί, αμέτρητα γιατί. Τόσοι άλλοι εξαφανίστηκαν. Που πήγαν άραγε; Στο καλό να πάνε και να μη ξανάρθουν.

Η ώρα περνάει κι εγώ ζορίζομαι. Δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Η ίδια ρουτίνα χρόνια τώρα. Βαριέμαι. Θα πεθάνω από βαρεμάρα. Θέλω να φύγω από αυτό το νοσοκομείο. Να μην ακούσω ποτέ ξανά για διπολικές διαταραχές και ψυχοφάρμακα, να μη δω κανέναν τύπου «διαβασμένο» που υποκρίνεται ότι με ακούει με μεγάλο ενδιαφέρον. 

Θέλω την ελευθερία μου. Να μην ντοπάρομαι για να κοιμηθώ και να μη ξαναντοπάρομαι όταν ανοίγω τα μάτια μου κάθε πρωί. Θέλω πίσω την ελευθερία μου και λίγο παραπάνω οξυγόνο. Σε παρακαλώ…

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΥΝΑΙΣΘ ΔΙΑΤΑΡ Κ ΑΥΤΟΚΑΤ ΣΥΜΠΕΡΙΦ: ΜΥΘΟΣ!



  


Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

Jumming Funkers LIVE 31 01 2015

οι Jumming Funkers στο πρώτο τους LIVE για το 2015 στην καρδιά της Αθήνας...


ΣΑΒΒΑΤΟ 31/1/2015

CABARET VOLTAIRE

ΜΑΡΑΘΩΝΟΣ 30 ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ


θα είμαστε όλοι εκεί...

Ενός λεπτού σιγή για όσους δολοφόνησαν από αγάπη…

Άλλο να το διαβάζεις και άλλο να το έχεις μπροστά σου ολοζώντανο. Οφείλω να ομολογήσω ότι ο Δημήτρης Καρατζιάς έκανε πάλι το θαύμα του (και πολύ καλά έκανε). Μας παρουσιάζει ακόμα μία άρτια από όλες τις πλευρές και καλοδουλεμένη παράσταση τις «Μικρές Ιστορίες Φόνων» στον γνωστό σε όλους μας πολυχώρο Vault. Ένας πολυτάλαντος θεατρικός συγγραφέας ο Παναγιώτης Μπρατάκος με το μαγικό του ραβδάκι ζωγραφίζει ήρωες (χάρτινους ή μη δεν έχει σημασία): Δολοφόνους, Θύματα και Μάρτυρες. Οι ίδιοι μονόλογοι αλλά ταυτόχρονα και τόσο διαφορετικοί με κοινό παρανομαστή έναν φόνο ή και περισσότερους. Κείμενα δυνατά που μας καθήλωσαν. Κάποιες στιγμές μας έκαναν να γελάμε, άλλες μας έκοψαν το βήχα απότομα και άλλες δακρύσαμε. Πολύ.










Ασύλληπτη σκηνοθεσία από τον Δημήτρη Καρατζιά, τα τραγούδια της παράστασης και την πρωτότυπη μουσική σύνθεση έγραψε ο Μάνος Αντωνιάδης και μια πλειάδα ηθοποιών που μας μάγεψαν με τις ερμηνείες τους. Εγώ προσωπικά είδα και τις δυο version και δεν μπορούσα να ξεχωρίσω τι είχε περισσότερη δύναμη: τα κείμενα; ή η υποκριτική των πρωταγωνιστών; Ο ένας καλύτερος από των άλλον. Σπάνιο φαινόμενο…











Συντελεστές: Συγγραφέας Παναγιώτης Μπρατάκος, Σκηνοθεσία Δημήτρης Καρατζιάς, Πρωτότυπη μουσική / τραγούδια παράστασης Μάνος Αντωνιάδης, Στίχοι τραγουδιών Παναγιώτης Μπρατάκος/Μάνος Αντωνιάδης, Σκηνικά Τόνια Αβδελοπούλου, Κοστούμια Ζωή Μολυβδά Φαμέλη, Αξεσουάρ Λία Μπάρμπα, Φωτισμοί Βαγγέλης Μούντριχας, Φωτογραφίες παράστασης Τάσος Σκλαβούνος (studio Μελενίκου 31), Αφίσα παράστασης Σίμος Παπαναστασόπουλος, Παραγωγή Vault


ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ

Σαββατοκύριακο: Μυρτώ Γκόνη, Τζένη Διαγούπη, Πολ Ζαχαριάδης, Βάνα Παρθενιάδου,  Τριανταφυλλιά Ταμπαλιάκη, Δώρα Χρυσικού, Στέλιος Ψαρουδάκης, Νίκος Γκέλια

Δευτερότριτο: Νίκος Γκέλια, Τζένη Διαγούπη, Γιάννης Καραούλης, Δήμητρα Κολλά, Αλεξάνδρα Κόνιακ, Ιωάννα Πηλιχού, Δώρα Χρυσικού, Γιώργος Σεϊταρίδης

Πολυχώρος VAULT

Μελενίκου 26 Βοτανικός
Κρατήσεις/ πληροφορίες
213 035 6472  6945 993870
  



La Strada @ Victoria Theater

Αυτή η παράσταση μας πέταξε στο δρόμο. Είδαμε ανθρώπους που πεινούν, που θέλουν να επιβιώσουν, που διάλεξαν το δρόμο για όλη τους τη ζωή ή η ζωή τους πέταξε στο δρόμο. Χειροκροτήσαμε, ενθουσιαστήκαμε, συγκινηθήκαμε πολύ. Ο Βασίλης Νικολαίδης σκηνοθέτησε το La Strada των Tullio PinelliBemardino Zapponi από την ομώνυμη ταινία του Fellini.

Μετάφραση και Διασκευή ο θίασος. Σκηνικός χώρος και κοστούμια Γιάννης Μετζικώφ. Επιμέλεια κίνησης – Χορογραφία Κωνσταντίνος Μίχος. Μουσική Λεωνίδας Μαριδάκης. Visuals Ανδρέας Τρούσσας, Βοηθός σκηνοθέτη Ευγενία Μαραγκού, Φωτογραφίες Γεωργία Σιέττου – Στέλιος Δανιήλ. Art work – illustration Κωνσταντίνος Γεωργαντάς Επιμέλεια Παραγωγής Δημήτρης Κομνηνός.

Πρωταγωνιστούν οι:

Κάτια Γέρου
Θανάσης Κουρλαμπάς
Νίκος Νίκας
Ευγενία Μαραγκού
Έφη Κόντα
Κίμων Παντερής
Λεωνίδας Μαριδάκης
Μέλιος Κατσαμάκης

Παραστάσεις: Τετάρτη 19:30
Πέμπτη έως Σάββατο 21:00 & Κυριακή 20:00

Τελικά, είναι ο «δρόμος» το περιθώριο ή μήπως μια μικρογραφία της κοινωνίας που ζούμε σήμερα;

Θέατρο VICTORIA
Μαγνησίας 5 & Γ’ Σεπτεμβρίου 210 8233125



Leonardo’s Ring 2ος Χρόνος Επιτυχίας

Πέρσι το είδαμε στην πρεμιέρα και μας άρεσε πολύ. Αν και μεγάλο σε διάρκεια (σχεδόν τρείς ώρες) μας άρεσε. Φέτος αλλάξανε πολλά. Και οι ηθοποιοί αλλά και η διάρκεια της παράστασης. Ήταν πολύ πιο μαζεμένο και με μεγαλύτερη ενέργεια. Ένα δαχτυλίδι ταξιδεύει μέσα στο χρόνο.

Ο Γιώργος Λιβανός βάζει την υπογραφή του, σκηνοθεσία/επεξεργασία ελεύθερη απόδοση κειμένου/σχεδιασμός φωτισμών, σε ένα ιδιαίτερο έργο με απαιτήσεις που πραγματικά σοκάρει. Φυσικά δεν είναι το γυμνό αυτό που σοκάρει αλλά το ίδιο το κείμενο και η ιστορία. Οι ηθοποιοί αξίζουν χίλια συγχαρητήρια γιατί δώσανε τον καλύτερό τους εαυτό.

Παίζουν με σειρά εμφάνισης: Αργύρης Σαζακλής, Κωνσταντίνος Μούτσης, Απόστολος Κρίτσας, Γιάννης Τσιώμου, Γιώργος Γαστεράτος, Νίκος Χαλατζίδης και ο Παύλος Φαλούτσος. Ακούγεται η φωνή του Φίλιππου Κωνσταντίνου.

Παραστάσεις κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:10 στο Studio Κυψέλης, Σπετσοπούλας 9
Τηλ. 210 8819571


ΑΥΣΤΗΡΑ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ

Τ’ αρχίδια μου θα πάρεις!!!

Όσοι από εσάς είδατε την παράσταση FIT στο θέατρο Victoria θα γνωρίζετε πάρα πολύ καλά ποιος λέει αυτή τη φράση. Εγώ δεν βρίζω ποτέ είμαι καλό παιδί και από σπίτι σε αντίθεση με το «κακό παιδί» τον διάσημο Nicky Silver του οποίου το έργο παίζεται με μεγάλη επιτυχία για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στο κέντρο της Αθήνας.

Σας παρακαλώ θερμά να δείτε αυτήν την παράσταση γιατί λέει πολλά. Μετάφραση και Διασκευή ο Δημήτρης Κομνηνός, σκηνικά και κοστούμια ο Γιώργος Λυντζέρης, πρωτότυπη μουσική Ανδρέας Τρούσσας, βοηθός σκηνοθέτη Χάρης Τζώρτζης, φωτογραφίες Γεωργία Σιέττου και Στέλιος Δανιήλ, art work illustration Κωνσταντίνος Γεωργαντάς.

Πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί:
Σταμάτης Ζακολίκος
Ζώγια Σεβαστιανού
Πάνος Ροκίδης και ο
Στέλιος Ψαρουδάκης

Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15 στο θέατρο Victoria Μαγνησίας 5 & Γ’ Σεπτεμβρίου
Τηλ: 210 8233125

Πρέπει να την έχω δει ή πέντε ή έξι φορές…


Δεν έχει καμιά σημασία γιατί κάθε φορά που την βλέπω μου αρέσει και πιο πολύ!

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

BANG BANG - MONOPHONICS NEW HD

JUMMING FUNKERS LIVE!!!

           ΣΑΒΒΑΤΟ 31 01 2015
ΟΙ Jumming Funkers live @ Cabaret Voltaire...




ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ...

ΕΣΕΙΣ?

Fredo Cappuccino Μέτριο: Βίκυ Τσιανικα

3-2-1-Αυλαία!!! Επεισόδιο 1

Konstantinos ioakeimidis

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

ΓΕΛΙΑ ΜΕΧΡΙ ΔΑΚΡΥΩΝ @ VAULT

Το βράδυ της Παρασκευής είχαμε την τιμή να παρακολουθήσουμε μια ξεκαρδιστική κωμωδία με την υπογραφή του Αντώνη Τσιπιανίτη και πρωταγωνίστρια την Φανή Παλιούρα σε σκηνοθεσία Σταμάτη Πατρώνη.





« Η καθαρίστρια του Lifestyle», λοιπόν, δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι παίζεται με μεγάλη επιτυχία. Ένα σύγχρονο, έξυπνο, καλογραμμένο και γρήγορο κείμενο και μια κωμικοτραγική ηρωίδα η Πελαγία που ονειρεύεται να γίνει το μεγάλο ΝΑΙ με πρότυπο της ποια άλλη; Την Ελένη Μενεγάκη φυσικά. Θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές. 

ΠΡΟΣΟΧΗ! Αυτή τη παράσταση δεν πρέπει να τη χάσει κανείς.

Κάθε Παρασκευή στον πολυχώρο VAULT 

Μελενίκου 26 Βοτανικός

απόψε στις 24:00 τα μεσάνυχτα

ΕΧΩ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΝΕΡΙΤ 105.8 ΖΩΝΤΑΝΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ "ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ ΣΤΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ" ΜΕ ΤΗ ΒΙΚΥ ΤΣΙΑΝΙΚΑ

Που είχα μείνει;

Α, ναι! Σ’ εκείνο το μεγάλο καλοκαίρι, αυτό που πέρασε δηλαδή. Μου φάνηκε ατέλειωτο γιατί προσπαθούσα κάθε μέρα, ίδρωνα και μέσα μου και έξω.

Ήθελα να βάλω ένα πρόγραμμα, να μπούνε τα πράγματα σε μια τάξη, να είναι ο χειμώνας μου πιο ωραίος από το καλοκαίρι. Διακοπές πουθενά. Μπάνια στη θάλασσα μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ξενύχτια, κραιπάλες, ποτά εις τον κύβο. Αυτά δεν σταματάνε ποτέ. Θα βαρεθώ και μετά θα πεθάνω.

Το βιβλίο μου βγήκε. Οκ. Τρέξιμο για το καινούριο βιβλίο το οποίο δεν έφτασε σε κανένα βιβλιοπωλείο. Το κλάμα του μου έκανε την καρδιά χίλια κομμάτια. Στη συνέχεια μπήκε στη ζωή μου μια φίλη. Αληθινή φίλη. Το βλέμμα της μου έλεγε «Ήρθα για να μείνω» και ευτυχώς έμεινε. Την έχω ανάγκη και τη χρειάζομαι. Κι εκείνη εμένα. Έτσι νομίζω.

Στη συνέχεια (πάντα υπάρχει συνέχεια) ένα έργο κρυμμένο στο συρτάρι. Η DIVA μου. Ο Βαγγέλης μου μίλησε για την Ντόρα κι εγώ ήθελα έναν ταλαντούχο σκηνοθέτη. Κάποιον να μη το «κάψει». Το είπα στον φίλο μου τον Κώστα κι εκείνος δέχτηκε. Αρχίσαμε τις πρόβες. Τρέξιμο, αγωνία και όσο περνούσαν οι εβδομάδες περισσότερο τρέξιμο. Ευτυχία, για όλους μας. 

Την πρώτη του Δεκέμβρη έγινε η μεγάλη πρεμιέρα στο Cabaret Voltaire στο Μεταξουργείο. Η χαρά μου. Αληθινή χαρά. Ήρθανε όλοι μας οι φίλοι και οι συγγενείς. Όλοι ενθουσιασμένοι.

Οι εχθροί βγάλανε μαχαίρια. Η ζήλεια τους τους πρόδωσε. Μωρέ δεν πάνε στο διάολο;

Την επιτυχία την είχαμε στο τσεπάκι. Ωραία παράσταση. Πάρα πολύ ωραία. Το αποτέλεσμα άρτιο. Με το παραμικρό έβαζα τα κλάματα. Από χαρά πάντα.

Και έγραφα τις νύχτες, πάντα τις νύχτες γράφω, το φως της ημέρας βλέπεις δεν με βοηθά και τελείωσα ακόμα ένα βιβλίο λίγο πριν τελειώσει ο χρόνος.

Να έρθει ο καινούριος να με βρει ντούρο, δυνατό, άντρα βαρβάτο, και όμως…

Οι παραστάσεις τελείωσαν, παράπονο δεν έχω, η τύχη ήταν με το μέρος μας, και ο κόσμος όμως. Μας έσφιγγαν στην αγκαλιά τους…

Τώρα που είπα αγκαλιά. Αυτό μου λείπει. Τώρα. Τη θέλω εδώ και τώρα. Μια αγκαλιά κι ένα ζεστό φιλί. Να θυμηθώ πως είναι δυο καυτά χείλη όταν με αγγίζουν.

Μπορώ να την έχω; Παρακαλώ;