σ’ ένα χωριό της Χαλκιδικής,
Βουρβουρού, ένα μικρό και τριχωτό αγόρι, μπάσταρδο, αγνώστου πατρός και με μάνα
διάσημη, μεγάλη σκύλα, που είχε πάρει τα φύλλα και τα δέντρα και για καλή του
τύχη μια όμορφη μέρα δυο γίγαντες το υιοθέτησαν και τον βγάλανε Ερμή. Τον
πήρανε μαζί τους στην Αθήνα, Βύρωνα, και ο μικρός την ψώνισε για τα καλά. Ζούσε
ευτυχισμένος μαζί με έναν βαρετό και ξενέρωτο τύπο, Βασίλης, και με έναν
ανισσόροπο συγγραφέα, Βλαδίμηρος.
Τα χρόνια του ήταν όλα ευτυχισμένα, ταξίδευε
σε ανατολή και δύση, μέχρι που ξεκίνησε η μεγάλη μετανάστευση. Οι δυο μπαμπάδες
του τον παρέδωσαν σε μια φίλη τους δικηγόρο κι εκείνη τον πήρε μαζί της στο
εξωτικό Άμπου Ντάμπι. Εκεί ξεκίνησε το τσογλάνι να τραγουδάει σκυλάδικά. Ναι,
ναι, πολύ σωστά διάβασες: έμαθε στους τουρίστες να διασκεδάζουν με τα σκυλάδικα
(τουμπερλέκια κι άγιος ο θεός). Άρχισαν να πέφτουν οι προτάσεις από το πουθενά
(αν είναι δυνατόν) και ο μικρός Ερμής από ασήμαντος, τιποτένιος, μηδενικός,
έγινε ο νούμερο ένα απόλυτος σταρ του πλανήτη!!!
Και μπήκε στη ζωή μου για τα
καλά. Και θα είναι πρώτο όνομα στη μαγαζάρα των ονείρων μου. Δεν του αρέσει το
όνομα: «Αστέρια Αθήνας», δεν του αρέσει το μπιφτέκι ούτε τα σεντόνια τα Burberry. Το
ένα του ξινίζει το άλλο του βρωμάει. Ένα πράγμα μόνο του αρέσει: η ξανθούλα
μου! Κινδυνεύω να τη χάσω. Φοβάμαι. Είναι συνέχεια μαζί. Από το πρωί μέχρι το
βράδυ. Δεν του χαλάει κανένα χατίρι. Στα πούπουλα τον έχει. Μη του λείψει
τίποτα…
Ναι, ζηλεύω, κακό είναι; Το
κορίτσι της ζωής μου να είναι στα σούξου μούξου με έναν σκυλά που έχει
καβαλήσει το καλάμι για τα καλά (αλλά)
Αλλά δεν του είπανε του
μορφονιού ότι και το καλάμι κάποια στιγμή σπάει, στην Ελλάδα βρισκόμαστε μη το
ξεχνάμε αυτό, και τότε ο πόνος είναι ανυπόφορος…
Τον μισώ! Τον μισώ! Τον μισώ!
συνεχίζεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου