Πριν λίγες ώρες έφτασα και ειλικρινά αισθάνομαι άλλος
άνθρωπος. Όχι. Δεν πήγα στο Μεξικό, ούτε στο Ρίο, ούτε στο Μαρόκο, ούτε στο
Μιλάνο που τραγουδάει η Ελένη και γίνεται πανικός! Και μπράβο της Ελένης γιατί
την άκουσα στο Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας πριν λίγες μέρες και πραγματικά σε αυτό
που κάνει είναι εξαιρετική!
Εδώ στον Ωρωπό οι ρυθμοί πέφτουν. Το σπίτι είναι στο
χωριό αλλά δεν με κοιτούν με μισό μάτι οι κάτοικοι. Το αντίθετο συμβαίνει.
Χαμογελούν και λένε και καλημέρα!
Το μαγαζί του κουμπάρου μου του Γιάννη «Side street cafe» έχει τον τέλειο παγωμένο καφέ και
πίνω τον έναν μετά τον άλλον μέχρι να το τερματίσω το νευρικό μου σύστημα και
αρχίζω να χορεύω Μακαρένα.
Η θάλασσα είναι πολύ οκ. Όταν δεν φυσάει ειδικά δεν
θέλεις να βγεις από μέσα. Σου έρχεται να την ρουφήξεις με το καλαμάκι. Έχει
πολλά beach
bar που
τα Σαββατοκύριακα γίνεται χαμούλης. Γι’ αυτό κι εγώ που είμαι έξυπνο παιδί ήρθα
καθημερινή για να χαλαρώσω και να γεμίσω μπαταρίες. Αν μπορούσα θα έμενα εδώ
για όλη μου τη ζωή.
Δυστυχώς δεν γίνεται αυτό. Κάπου εδώ σταματώ. Να είστε
καλά και να αποφεύγετε τα τοξικά άτομα. Ναι, το έχω ξαναπεί και θα το λέω
συνέχεια!
Φιλιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου