Η ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ

Βασικά μου φάνηκε ότι κράτησε έναν αιώνα. Κάθε μέρα, όταν σχολάω, για να πάω στο ζεστό και φιλόξενο σπιτάκι μου, περνάει μια ώρα σίγουρα για να μην πω και δυο. Η εβδομάδα μια χαρά ξεκίνησε. Με θετική ενέργεια και θετική σκέψη. Όλα πλας. Με πήγε η θεία μου η αγαπημένη στο σταθμό της Αγίας Μαρίνας, μπήκα στο μετρό, έφτασα Ευαγγελισμό, όχι ευτυχώς δεν μπήκα μέσα, πήρα το λεωφορείο και πήγα στη σχολή. Σήμερα ετοιμάσαμε το Πασχαλινό Μπαζάρ με εικόνες και λαμπάδες και φανταστικά είδη δώρων σε πολύ ουάου τιμές. Μετά τη μία το μεσημέρι μπήκα πάλι στο λεωφορείο και πήγα στην Ομόνοια στου Βενέτη. Έφαγα μια σαλάτα και παρήγγειλα ένα καφεδάκι. Και πιάνει μια βροχή. Φθινοπωρινή. Μια βροχή που στα μέσα του Απρίλη δεν κολλάει με το όλο σκηνικό. Μια βροχή. Το είπα αυτό. Ανοίξανε οι ουρανοί και άρχισε να ρίχνει καρέκλες και τραπέζια και όλη την ΙΚΕΑ μη σας πω. Μετά από λίγα λεπτά ήρθε και ο φίλος μου ο Πάνος και μιλούσαμε για το νέο του βιβλίο το οποίο πρόκειται να κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις Πνοή. Οι Εκδόσεις Πνοή ξέρουν από καλά βιβλία και το σημαντικότερο: έχουν βιβλία για όλα τα γούστα. Και μετά. Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε. Κατεβήκαμε να πάρουμε το τρένο. Φουλ το τρένο. Περιμέναμε το επόμενο. Ήρθε το επόμενο. Επιβιβαστήκαμε. Εκείνος κατέβηκε Πετράλωνα. Εγώ στο τέρμα. Με παίρνει η μανούλα μου στο κινητό. Βράχηκες; Με ρωτάει. Καθόλου! Της απαντάω. Και περίμενα μαζί με τους 300 του Λεωνίδα στη στάση του λεωφορείου. Και να βλέπω τον χάρο να έρχεται να με πάρει. Παπί έγινα. Πάπια πλουμιστή. Και σε ρωτάω αγαπητέ αναγνώστη. Γιατί να μην πάρω μαζί μου μια ομπρέλα; Η Μαίρη Πόππινς είναι πιο έξυπνη από μένα; Ας πρόσεχα! Καλά να πάθω! Το ίδιο κάνει.-