ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΟΔΗΓΩΝ ΤΑΞΙ

Τελειώνει και αυτή η εβδομάδα. Πράγμα που σημαίνει ότι φτάνουμε στο τέλος της σιγά σιγά. Ήτανε δυνατή η εβδομάδα από όλες τις απόψεις. Δραστηριότητες στο φουλ. Εδώ κι εκεί από πολύ νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. Και επειδή η κούραση με είχε καταβάλει αναγκάστηκα και πήρα ταξί. Τρείς φορές ήταν αρκετές για να μου υπενθυμίσουν τους λόγους που αποφεύγω να χρησιμοποιώ τα κίτρινα οχήματα με τη φωτεινή ένδειξη από πάνω. Αφήνω τον πρόλογο και μπαίνω κατευθείαν στο ψητό.

Οδηγός νούμερο ένα. Διαδρομή Αττικό Νοσοκομείο – Αιγάλεω. Χρόνος 10 λεπτά.

Όμορφος, δεν λέω, και καθαρός. Το αμάξι στην πένα. Στο ραδιόφωνο ο δημοσιογράφος ήτανε από την Θεσσαλονίκη και έβγαζε όλο του το κόμπλεξ με το γνωστό θέμα: Σουβλάκι – Καλαμάκι. Ποιο είναι το σωστό και ότι όλη η υπόλοιπη Ελλάδα το λέει λάθος. Και χωρίς να ρωτήσω τον οδηγό. Και χωρίς να με ρωτήσει ούτε εκείνος άρχισε το παραλήρημα. – Κατάλαβες ρε φίλε; Οι άνθρωποι είναι κομπλεξικοί! Με ακούς που σου μιλάω; (αλλού εγώ εν τω μεταξύ). Έχουνε μεγάλο πρόβλημα με το σουβλάκι. Δεν θέλουν να το λέμε καλαμάκι. Γιατί καλαμάκι λέμε μόνο εκείνο που ρουφάμε τον φραπέ. Κατάλαβες φίλε μου; - Κατάλαβα. Το μαρτύριό μου ευτυχώς δεν κράτησε πολύ. Πλήρωσα και κατέβηκα από το ταξί. Την αγαπάω την Θεσσαλονίκη. Είναι κομμάτι της καρδιάς μου. Θα την επισκεφθώ τον Μάιο χωρίς κανένα ίχνος κόμπλεξ.  

Οδηγός νούμερο δυο. Διαδρομή Αιγάλεω – Νίκαια. Χρόνος 20 λεπτά. 200 κιλά στο κάθισμα του οδηγού. Η κοιλιά να τρίβεται στο τιμόνι. Το μαρτύριο ξεκίνησε με το που μπήκα. – Βαρέθηκα ρε φίλε! 28 ολόκληρα χρόνια στο τιμόνι. Όταν ήμουνα νέος δεν με ένοιαζε. Να! Τον βλέπεις τον μαλάκα; Θα αρχίσω τις Παναγίες και τα καντήλια μου φαίνεται. (Για καλό δικό του δεν τις άρχισε). Δεν μπορώ άλλο. Κουράστηκα. Με τη γυναίκα μου κοιμόμαστε χώρια. Ο γιός μου έχει μπλέξει με μία πολύ μεγαλύτερή του. Γραμμένους μας έχει. Η κόρη μου μάλλον έχει πέσει στα ναρκωτικά. Αλλά γι’ αυτό δεν είμαι απολύτως σίγουρος. Και μπλα μπλα μπλα μέχρι που με λυπήθηκε ο καλός Θεούλης και φτάσαμε έξω από το σπίτι μου.

Οδηγός νούμερο τρία. Διαδρομή Αττικό Νοσοκομείο – Κατάστημα Jumbo στη Θηβών στο Αιγάλεω. Χρόνος 10 λεπτά. Στο ένα χέρι το τσιγάρο. Στο άλλο χέρι το κινητό. Με το που μπήκα άρχισε:- Μη μου πεις ότι είσαι δημόσιος υπάλληλος; Ε; μήπως είσαι γιατρός; Ιατρικός επισκέπτης; Έχεις ασθενή στο νοσοκομείο και πήγες να τον δεις; Ευτυχώς όχι του απάντησα. – Δεν μου είπες, με τι ασχολείσαι; (τα θέλει ο κώλος του). – Συγγραφέας είμαι! – και τι γράφεις; Με ρωτάει. – βιβλία του απαντάω. Ναι, το κατάλαβα. Τι βιβλία; Να επιμένει αυτός. – Άρλεκιν, τσόντες, πως τα λένε στα Ελληνικά. – Αααααα… έκανε αυτός, το βούλωσε ευτυχώς για μένα και με άφησε εκεί που του είπα.

Κατάλαβες φίλε αναγνώστη; Κατάλαβα να λες!