Συνέντευξη με τη συγγραφέα Γεωργία Αντωνίου-Γιαννιώτη

 

«Δαμάζοντας τις Ερινύες» είναι ο τίτλος του βιβλίου σας που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κάκτος. Μιλήστε μας γι’ αυτό.

 

Είναι ο ύμνος σε μια  γυναίκα που διέσχισε τον πλέον αιματηρό αιώνα της ανθρωπότητας  με απίστευτο θάρρος. Η μοίρα επέλεξε να είναι παρούσα σε όλες τις δύσκολες στιγμές. Λαβώθηκε σε προσωπικό επίπεδο, κάηκε από τις φλόγες του πολέμου, όμως δεν έχασε ούτε λεπτό τις αξίες της. Δεν ντράπηκε να λυγήσει. Αλλά ούτε φοβήθηκε και να αντιμετωπίσει την κτηνωδία, κάθε μορφής που την ξετρύπωνε όπου κι αν κρυβόταν. Ο Γολγοθάς που ανέβαινε σε όλη της τη ζωή τη βύθιζε συχνά στα σκοτάδια της απελπισίας. Η δύναμη της ψυχής της όμως κατάφερνε να την ανεβάζει στην κορυφή του.  Να γιατρεύει τις πληγές της και να προχωράει.

 

 

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης;

 

Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη πηγή έμπνευσης να σας αποκαλύψω. Υπάρχουν άπειρες προσλαμβάνουσες πληροφορίες γύρω από τα ταραγμένα χρόνια του εικοστού αιώνα. Ντοκιμαντέρ, ταινίες, αφηγήσεις με  αληθινές ιστορίες, μελέτες…. Δε νομίζω να υπάρχει συγγραφέας που να μη δελεάστηκε να γράψει έστω μια ιστορία για εκείνες τις  εποχές. Κι εγώ φυσικά δεν αποτελώ εξαίρεση.

 

Πόσο χρόνο χρειαστήκατε για να το ολοκληρώσετε;

 

Δεν μπορώ να υπολογίσω με ακρίβεια το χρόνο.   Υπήρχαν εποχές που σταματούσα να γράφω για μεγάλα διαστήματα. Είτε γιατί έπρεπε να ανασυντάξω τις σκέψεις μου, είτε γιατί, πριν προχωρήσω παρά κάτω, χρειαζόταν να βρω στοιχεία  να τα εντάξω στο μυθιστόρημα. Η ανάπτυξη της πλοκής  επίσης ήταν μια  χρονοβόρα δύσκολη εξίσωση που απαιτούσε  λύση. Το χτίσιμο των χαρακτήρων είχε κι αυτό τη δυσκολία του. Αν όμως συμπύκνωνα το χρόνο και η ροή του γραψίματος ήταν σχεδόν συνεχής, θα έκλεβα δύο τουλάχιστον χρόνια από τη ζωή μου  μέχρι να το ολοκληρώσω.

 

Έχετε κοινά χαρακτηριστικά με την κεντρική ηρωίδα;

 

Πάντα ταυτίζεσαι χωρίς να το θέλεις με τους ήρωες που περιγράφεις. Μεταλαμπαδεύεις κομμάτια του εαυτού σου στη δράση τους, στη σκέψη τους. Αν και πρέπει να ομολογήσω πως  η  ηρωίδα μου αποδείχτηκε πολύ πιο θαρραλέα από εμένα.

 

Τι σας δυσκόλεψε κατά τη διάρκεια της συγγραφής;

 

Πολλά με δυσκόλεψαν. Η ιστορία εξελίσσεται σε διαφορετικές εποχές και τόπους. Η Ρωσία του 1919, η Ολλανδία του 1925, η Ελλάδα του 1935,  του 1939, της κατοχής , του 1945, το Βερολίνο του 1960 ήταν  διαφορετικά πεδία δράσης των ηρώων μου.. Πρόκειται για τις πλέον ταραγμένες, γεμάτες αντιφάσεις, περιόδους.  Πόλεμοι, Πολιτικές, ιδεολογικές, και κοινωνικές διαφορές  έθρεψαν μίση που  ταλάνισαν την Ευρώπη, Χρειάστηκε μισός αιώνας μέχρι  να διαμορφωθεί η κοινωνία του σήμερα. Και οι πληγές δεν έχουν ακόμη κλείσει .  Χωρίς το βιβλίο μου να είναι Ιστορικό, χρειαζόταν μελέτη  για να τοποθετήσω επάξια τους ήρωες σε αυτές τις εποχές. Ακόμη και απλά στοιχεία της καθημερινότητας, επειδή δεν τα έζησα, χρειάστηκε να τα αναζητήσω μέσα από πηγές. Ευτυχώς η βιβλιογραφία μας είναι πλούσια. Ανεξάντλητη θα έλεγα.

 

Ποια είναι η Ιωάννα τελικά; Και τι θέλει από τις ζωές των άλλων;

 

Η Ιωάννα από τους άλλους ζητάει μόνο αγάπη. Το οδυνηρό οδοιπορικό της το διανύει  μόνη κι ας έχει  δίπλα της ανθρώπους πρόθυμους να την προστατεύσουν. Της γκρέμισαν δυστυχώς  το όνειρο για μια ανέμελη ζωή, πολύ γρήγορα. Εμπλέκεται σε σκληρά παιχνίδια της μοίρας,  σαν παιδί, σαν έφηβη, σα γυναίκα. Σε μερικές περιπτώσεις αναγκαστικά, σε άλλες από επιλογή. Κάποιες στιγμές νοιώθει να πνίγεται κι άλλες να χάνεται στα σκοτάδια που της έμελε να περπατάει. Είναι όμως δυνατή κι ας φαίνεται στιγμιαία πως λυγίζει. Ένα χέρι αν της απλωθεί, την κατάλληλη στιγμή  σηκώνεται και συνεχίζει. Είναι ικανή να αναγεννιέται από τις στάχτες της.

 

Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον;

 

 Φιλοσοφική ερώτηση, χωρίς τεκμηριωμένη κατά τη γνώμη μου απάντηση.. Μόνο υποθέσεις και θεωρίες υπάρχουν που απασχόλησαν διαχρονικά φιλοσόφους και στοχαστές. Οι αρχαίοι έλληνες δραματουργοί και οι  φιλόσοφοι πίστευαν πως ο άνθρωπος δεν είναι σε θέση να αλλάξει τη μοίρα του και κατά συνέπεια το πεπρωμένο του. Ακόμη κι ο Σωκράτης πίστευε πως το πεπρωμένο κανείς δεν μπορεί να το νικήσει. Ο Αριστοτέλης λίγο διαφοροποιήθηκε αλλά όχι εντελώς. Οι νεότερες απόψεις όμως, τις οποίες  συμμερίζομαι,  λένε πως δεν γίνεται πάντα να παραμερίζουμε την ανθρώπινη ελεύθερη βούληση, μοιρολατρικά σαν να μην υπάρχει στην εξέλιξη των γεγονότων. Για παράδειγμα: Επιβιβάζεσαι σε ένα όχημα όπου ο οδηγός του είναι μεθυσμένος. το όχημα πέφτει στο γκρεμό και οι επιβαίνοντες σκοτώνονται. Θα μπορούσαν κάλλιστα να  μην

επιβιβαστούν και να γλυτώσουν. Είχαν τη δύναμη της επιλογής, να αλλάξουν το πεπρωμένο τους. Ένας βαριά ασθενής, αν εγκαταλείψει την προσπάθεια για ίαση, το πεπρωμένο του τον οδηγεί στο θάνατο. Αν όμως παλέψει ίσως μπορεί να το αλλάξει..

 

Στην περίπτωση της ηρωίδας σας πιστεύετε ότι το πεπρωμένο της θα ήταν διαφορετικό αν άλλαζε τις επιλογές της;

 

Εκεί όπου είχε επιλογές ναι. Δυστυχώς δε γίνεται όμως  όλα να τα προλαβαίνουμε. Δεν  μπορούσε  για παράδειγμα να αλλάξει  την εποχή που έζησε. Εκεί ισχύει πράγματι το  «Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον».

 

Πότε είναι η παρουσίαση του βιβλίου σας;

 

Στις 10 Απριλίου. 19:00 μ.μ.. Στο καφέ των εκδόσεων Κάκτος, Αιόλου 39,

Στο Ιστορικό κέντρο της Αθήνας.

 

Ποιο είναι το μότο της ζωής σας;

 

Ποτέ μη λες ποτέ.

Ποτέ δεν είναι αργά να κυνηγήσεις τα όνειρά σου. ή να βοηθήσεις άλλους να πραγματοποιήσουν τα δικά τους, αυτούς  που αδυνατούν να το πράξουν από μόνοι τους,. Κι αν αντιξοότητες φράζουν το δρόμο σου, πάντα υπάρχει περίσσια δύναμη, κάπου κρυμμένη μέσα σου να τις υπερπηδήσεις.

 

Στείλτε το δικό σας μήνυμα στους αναγνώστες του blog.

 

Η προώθηση της ορθής σκέψης, μέσα από τα λογοτεχνικά κείμενα και τα καλλιτεχνικά δρώμενα τα οποία με πάθος προβάλει ο Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης, είναι αυτό που λείπει στις μέρες μας, ώστε να μη χάσουμε την ταυτότητά μας σαν άνθρωποι. Ο Καρτέσιος το 1637 είπε το περίφημο  «σκέφτομαι άρα υπάρχω» Τον ακούμε;

 

Σας ευχαριστώ πολύ!!