ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΦΟΙΒΟ ΚΑΡΑΚΙΤΣΟ

 

Το νέο σας βιβλίο έχει τίτλο ΄΄Αναζητώντας έναν άλλο κόσμο΄΄. Μιλήστε μας γι’ αυτό.

Το ενδιαφέρον μου εστιάζονταν πάντα γύρω από την συμπεριφορά του ανθρώπου και γύρω από τους ανεξακρίβωτους θα έλεγα σκοπούς της ύπαρξής μας. Όλοι έχουμε μια γενικότερη οπτική και συλλογιστική επάνω στα πράγματα αλλά ακόμα στις στιγμές της βαθιάς διανόησης δεν έχει υπάρξει μια ουσιαστική και τελική απάντηση - όποιο νοητικό ξετύλιγμα και να ακολουθήσουμε - του τι πραγματικά αναζητάει ο άνθρωπος στη ζωή του και ποιος είναι ο πραγματικός σκοπός της ύπαρξης του. Το δικό μου ενδιαφέρον λοιπόν υπήρξε πάντα αυτό. Το βιβλίο μου ‘Αναζητώντας έναν άλλο κόσμο΄ ακόμα και από τον τίτλο του δείχνει πως ουσιαστικά βρισκόμαστε σε μια αναζήτηση ενός άλλου κόσμου, μιας άλλης διάστασης για την ύπαρξη μας και αυτό γιατί οι άνθρωποι ζούμε υπνωτισμένοι κάτω από την αναπάντεχη ορμή μας για τη δύναμη, και βέβαια κάτω τους υπνωτισμούς που μας επιβάλει η σημερινή ζωή ξεκινώντας από την εκπαίδευση που δεχόμαστε από την μικρή μας ηλικία, μέχρι όλα αυτά που σήμερα θεωρούμε κανονική ζωή, με τα άγχη, τα βάρη, τις λύπες, τα πένθη κτλ. αλλά και με την τρομακτική καταπίεση της παραγωγής και της οικονομίας που καθορίζουν την οικονομική μας ύπαρξη, καταστάσεις που λειτουργούν στο τέλος ως πολλαπλές επιστρώσεις που μας υπνωτίζουν βαριά. Και αυτό που συμβαίνει είναι πως στο τέλος ξεχνάμε ποιοι πραγματικά είμαστε, ξεχνάμε ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο έχουμε έρθει σε αυτή τη ζωή, και βέβαια ξεχνάμε να είμαστε καλοί, να αγαπάμε και να χαιρόμαστε κάθε στιγμή της ζωής μας.

Ποια είναι τα κυριότερα πάθη των ανθρώπων;

Αρχικά θα ήθελα να αποενοχοποιήσω τα πάθη γιατί πολλοί νομίζουμε πως πρόκειται για κάτι κακό. Τα πάθη είναι το χρώμα της ζωής μας, είναι ο αέρας στα πανιά μας, είναι αυτά που δίνουν ομορφιά και νόημα στην ύπαρξη μας αρκεί να τα ελέγχουμε και όχι να μας ελέγχουν. Το ζήτημα είναι αυτό, να γίνουμε εμείς κύριοι και όχι υπηρέτες.

Μελετώντας κάνεις τον άνθρωπο λοιπόν μπορεί να εντοπίσει  πολλά και διάφορα πάθη, σαρκικά, ψυχικά, πνευματικά, κατοχής, κτήσης, υπεροχής και άλλα, αυτό που στέκεται στο τέλος του δρόμου όμως, ο τελικός στόχος και σκοπός, η τελική απόβλεψη όλων των ενεργειών μας - τουλάχιστον αυτών που έχουν να κάνουν με την οντική μας ύπαρξη και όχι με την καθημερινή μας λειτουργία - είναι πάντα η δύναμη.

Το ζήτημα είναι πως όλη αυτή η ενέργεια για τη δύναμη έφτασε να γίνει κυρίαρχη και μάλιστα πλέον σε τέτοιο βαθμό που μετέτρεψε το θέλω να είμαι και πράττω από την κανονική πορεία της φυσικής μας ύπαρξης - με το να επιλέγει δηλαδή κάνεις θέσεις για τη φυσική του επιβίωση - δίνοντας του τη μορφή του μεγαλείου της δύναμης ενός εγώ που πλέον ζει μόνιμα στην αναγνώριση και στις καλές γνώμες των άλλων. Τώρα αυτό δημιουργεί έναν δικό το ασυνείδητο πυρήνα που φτάνει να παίρνει όλη την ενέργεια του είναι μας προς το μέρος του και εκεί είναι που πλέον οι θελήσεις μας δεσμεύονται. Νομίζουμε πως τα θέλω μας είναι ελεύθερα και πως είναι δικά μας όμως δεν είναι καθόλου.

Το ζήτημα είναι πως όλη αυτή η ορμή μας για την δύναμη δεν είναι στο τέλος τίποτα περισσότερο από μία παρέκκλιση, από μία παρανόηση, από μια βαριά παρεξήγηση θα έλεγα. Ουσιαστικά ο Θεός Δημιουργός έβαλε μέσα μας το όργανο της δύναμης, αυτή την υπέροχη συσκευή της αναζήτησης της δύναμης, όχι για τους σκοπούς που νομίζουμε, για να κερδίζουμε σε βαθμό καταλληλότητας, για να είμαστε ανώτεροι, για να έχουμε δύναμη, για να κερδίζουμε τις καλές γνώμες, για να είμαστε ο ένας καλύτερος από τον άλλον κτλ. αλλά για να έχουμε την ορμή και να αναζητάμε διαρκώς την αθανασία μας, να αναζητάμε τη δυνατότητα που έχουμε σαν όντα να ενωθούμε με την ανείπωτη ενέργεια. Αυτή όμως είναι μία πολύ δύσκολη κατανόηση που χρειάζεται πολύ προσωπική εργασία για να την πλησιάσει κανείς.

Σας κούρασε η έρευνα που κάνατε για να γράψετε το βιβλίο;

Η μελέτη του ανθρώπου, της συμπεριφοράς του και των σκοπών του - ξεκινώντας πρώτα από την δική μου προσωπική αυτοπαρατήρηση - αλλά και όλων των μυστηρίων που μας περιβάλλουν, είναι μία διαδικασία ζωής. Δεν έχει αρχή μέση τέλος, δεν έχει πρόγραμμα, δεν έχει ωράριο. Έχει μόνο ομορφιά και νέες ανακαλύψεις οι οποίες σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να πει κανείς πως του τραβάνε ενέργεια παρά μόνο του δίνουν.

Είναι αλήθεια ότι οι δυσκολίες που συναντάμε μπροστά μας μάς κάνουν πιο δυνατούς;

Όχι πάντα, δεν συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους. Το ζήτημα είναι μέσα από τις δυσκολίες ή καλύτερα θα πω μέσα από τις ευκαιρίες που μας δίνει ζωή να αυξάνεται ο βαθμός της συνείδησης μας. Μόνο τότε μπορεί πραγματικά κανείς να κερδίσει. Μόνο μέσα από την αναβάθμιση της συνείδησης του και μέσα από την βαθύτερη προσέγγιση του εαυτού του. Να μπαίνεις μέσα στη στιγμή, να έχεις επίγνωση, να τη ζεις συνειδητά και να μην κάνεις τίποτε μηχανικά. Οι δυσκολίες είναι προκλήσεις τις οποίες όμως πρέπει κανείς να τις εκμεταλλεύεται, να μαθαίνει από αυτές και να επεκτείνει τα όρια του για να γίνεται αυτό που εσείς λέτε πιο δυνατός. Αλλά στην ουσία του να γίνεται ένας άνθρωπος που γνωρίζει λιγότερο κι αισθάνεται περισσότερο. Η γνώση από μόνη της σε αυτή την κατάσταση που περιγράφω δεν έχει ιδιαίτερη αξία. 

Υπήρξε κάποια περίοδος στη ζωής σας που είπατε «Τα παρατάω»;

Μα πως θα μπορούσα να πω κάτι τέτοιο. Αυτό θα σήμαινε πως γνωρίζω κάθε φορά τι θα συμβεί παρακάτω. Η ζωή μας είναι μία διαδρομή, ένα υπέροχο ταξίδι, το οποίο είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε χωρίς να γνωρίζουμε ακριβώς ποιοι θα είναι οι σταθμοί, ποιες θα είναι οι αφίξεις και ποιες οι αναχωρήσεις. Πρέπει μόνο να απολαμβάνουμε την διαδρομή, ή τουλάχιστον να προσπαθούμε κάθε φορά να την κάνουμε όσο πιο ευχάριστη γίνεται. Και να δεχόμαστε κάθε τι που μας συμβαίνει ακριβώς όπως είναι, πάντα με αγάπη και κατανόηση. Πώς να παρατήσω κάτι λοιπόν όταν δε γνωρίζω που ακριβώς πηγαίνω. Δεν μου έχει συμβεί λοιπόν να πω πως τα παρατάω, τουλάχιστον ποτέ όσο είμαι συνειδητός. 

Ποιο είναι το «κλειδί» της ευτυχίας;

Αν δώσω μία συγκεκριμένη απάντηση σε αυτή την ερώτηση το μόνο που θα κάνω είναι να σας υπνωτίσω. Κάτι το οποίο λέω συνεχώς πως πρέπει να αποφεύγουμε, να υπνωτιζόμαστε. Και αυτό γιατί θα σας οδηγήσω σε συγκεκριμένες κοινές λογικές σκέψεις, σε ένα συνηθισμένο νοητικό ξετύλιγμα του τύπου το κλειδί της ευτυχίας είναι αυτό, είναι το ένα, είναι το άλλο κτλ. Δεν νομίζω πως υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση γι’ αυτό. Το σημαντικότερο είναι να βαθαίνει κάνεις μέσα στον εαυτό του, και να προσπαθεί να συναντήσει και να ξαναθυμηθεί τον εαυτό του - ο σύγχρονος άνθρωπος έχει ξεχάσει ποιος πραγματικά είναι -, να απορρίπτει όλες τις δότες γνώσεις και να προσπαθεί να συναντήσει την αλήθεια και την ευτυχία μέσα του. Όλες οι απαντήσεις που ζητάμε βρίσκονται από πριν εκεί. Και να αγαπάει βέβαια. Αν μπορούσα να δώσω μόνο μια συμβουλή για την ευτυχία θα ήταν αυτή. Ο άνθρωπος πρέπει πρώτα να αγαπάει.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε μέσα από το βιβλίο σας;

Ότι έχουμε τη δυνατότητα να είμαστε αθάνατοι. Έχουμε τη δυνατότητα σαν όντα να προκαλούμε την Θεία ύπαρξή μας και να γινόμαστε αθάνατοι. Είναι μια δοσμένη δυνατότητα από τον δημιουργό μας αυτή την οποία και πρέπει να αξιοποιήσουμε. Δεν εννοώ βέβαια φυσικά αθάνατοι. Η σημαντικότερη αποκάλυψη που γίνεται στο βιβλίο μου είναι αυτή, ο άνθρωπος είναι ένα ον αιώνιο απλά δεν το γνωρίζει.

Ο Θεός μας έχει δώσει όλη αυτή την ορμή που συζητήσαμε πιο πάνω για την δύναμη όχι για να προχωράμε προς τα έξω και να κάνουμε όλες αυτές τις εγωιστικές παραγωγές του εαυτού μας που ανέφερα πριν - να λέμε πως είμαστε οι καλύτεροι να κερδίζουμε δύναμη, υπεροχή, να μας χειροκροτάνε κτλ. - αλλά το αντίθετο για να προχωράμε προς τα μέσα βαθιά στην εμπειρία του εαυτού μας και να φτάνουμε εκεί που πλέον το Εγώ και ο Χρόνος σταματάνε.

Η Αθανασία βέβαια θέλω να πω εδώ δεν είναι για όλους.

Τελικά ποιος είναι ο σκοπός της ζωής μας;

Η βασική μας προδιαγραφή είναι να είμαστε καλοί, να αγαπάμε, και να χαιρόμαστε κάθε στιγμή της ζωής μας.

 

Σας ευχαριστώ πολύ για τον πολύτιμο χρόνο σας!

ΠΑΜΕ ΘΕΑΤΡΟ | H Μαντόνα με το γούνινο παλτό του βραβευμένου Σαμπαχατίν Αλί σε σκηνοθεσία Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη στο Alhambra Art Theatre

 

                                     Σαμπαχατίν Αλί

                          Η Μαντόνα με το Γούνινο Παλτό

                             Θεατρική απόδοση: Έφη Βενιανάκη

                                Alhambra Art Theater

                                  Στουρνάρη 53, Αθήνα

                                      2105220120

              Από 13 Φεβρουαρίου και μόνο 18 παραστάσεις

                         Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00

 

Η βραβευμένη σκηνοθέτιδα (βραβείο Κάρολος Κουν σκηνοθεσίας) Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη ανεβάζει για πρώτη φορά στη σκηνή το συγκλονιστικό μυθιστόρημα με την παγκόσμια απήχηση «Η Μαντόνα με το Γούνινο Παλτό» σε θεατρική απόδοση της Έφης Βενιανάκη.

Μια ιστορία αγάπης για τρία πρόσωπα

Η Μαντόνα με το Γούνινο Παλτό είναι μια έντονη ιστορία αγάπης και απώλειας, επίκαιρη και διαχρονική, καθώς αφορά όλα εκείνα που θέλουμε να πούμε, όλες τις σκέψεις που κάνουμε και δεν μοιραζόμαστε, όλα τα ανείπωτα, που μας πνίγουν και τελικά μας οδηγούν σε έναν συμβολικό ή και όχι μαρασμό. Τρεις χαρακτήρες μπλέκονται ψυχαναλυτικά σε ένα παιχνίδι ενηλικίωσης και ωρίμανσης. Καλούνται να μάθουν να ζουν τις στιγμές, να συλλαβίζουν τις αλήθειες της ζωής, να μας μυήσουν στα μυστικά του ανιδιοτελούς έρωτα και τελικά στα μυστικά της ίδιας της ζωής.

Περίληψη: Ένας συνεσταλμένος Τούρκος, ο οποίος δυσκολεύεται να βρει νόημα στη ζωή, φεύγει, μετά το τέλος του Μεγάλου Πολέμου, για το Βερολίνο, με σκοπό να μαθητεύσει στο εμπόριο αλλά και να ανακαλύψει τη ζωή. Όντας ερασιτέχνης ζωγράφος, εκεί στους πολυσύχναστους δρόμους της πόλης, στα ενδιαφέροντα μέρη και μουσεία, στα περιβόητα καμπαρέ, θα γνωρίσει μια όμορφη γερμανίδα καλλιτέχνιδα, η οποία θα του αλλάξει τη ζωή. Η σχέση τους θα μεταμορφώσει και θα στοιχειώσει και τους δυο για πάντα.

Σκηνοθεσία: Η σκηνοθεσία θα επιχειρήσει να φωτίσει τη συναισθηματική πορεία και τις ψυχολογικές διακυμάνσεις των τριών ηρώων, με στόχο να τονιστεί η ανεξέλεγκτη και αμφίσημη δύναμη του έρωτα. Μέσα σε ένα σύγχρονο παραστατικό περιβάλλον, όπου η εποχή και ο τόπος λειτουργούν μόνο συνειρμικά/συμβολικά/ως μπακραουντ, η ιστορία ταξιδεύει στο χρόνο για να μας μιλήσει για τη μεταμορφωτική δύναμη του έρωτα αλλά και για την τεράστια δύναμή του να καθορίζει τις ζωές των ανθρώπων. Άλλωστε οι ιστορίες είναι εκείνες που μας μυούν σε μια κοινωνική στάση εν δυνάμει ανθρώπινη, αντιρατσιστική και βαθιά πνευματική.

 

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη

Θεατρική απόδοση: Έφη Βενιανάκη

Πρωτότυπη μουσική: Κώστας Νικολόπουλος

Σκηνικά-Κοστούμια: Γιώργος Λιντζέρης

Επιμέλεια κίνησης-Χορογραφία: Ματίνα Κωστιάνη

Βοηθός σκηνοθέτη: Δανάη Παπακωνσταντίνου

Επιμέλεια φωτισμών: Γιώργος Αγιαννίτης

Φωτογραφίες: Πέτρος Μακρής

 

Ηθοποιοί: Βίκυ Διαμαντοπούλου, Φώτης Καράλης, Βασίλης Τριανταφύλλου

Παίζει ζωντανά ο μουσικός: Ανδρέας Γυφτάκης

 

Συμπαραγωγή ομάδα Anima και Alhambra Art Theater

 

Η παράσταση επιχορηγείται από το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού

 

«Η ΒΡΕΓΜΕΝΗ ΛΑΓΑΝΑ» του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗ

 

Μια φορά κι έναν πολύ βροχερό καιρό ήταν η Δευτέρα. Η συγκεκριμένη Δευτέρα δεν ήταν σαν όλες τις άλλες. Είχε και όνομα και ιδιότητα. Την λέγανε «Καθαρή Δευτέρα». Είχε την τιμητική της επειδή σηματοδοτούσε το τέλος της Αποκριάς και την αρχή της Σαρακοστής.

 

Τη Σαρακοστή οι άνθρωποι κάνουν νηστεία και ετοιμάζονται για το Πάσχα. Ξεκινούν τη νηστεία τη Καθαρή Δευτέρα πετώντας χαρταετούς στον ουρανό, πίνοντας κρασί, χορεύοντας και τρώγοντας τα διάσημα «Σαρακοστιανά». Γαρίδες, χταποδάκια, καλαμάρια, μύδια, φασόλια, ελιές, κρεμμύδια αλλά και τουρσί και ταραμοσαλάτα.

 

 

Όλα αυτά βέβαια με τη συνοδεία ζεστής Λαγάνας που τη φτιάχνουν στο φούρνο. Εκείνο το πρωί, της Καθαρής Δευτέρας, έβρεχε πάρα πολύ. Δεν έφταιγε η Δευτέρα αλλά ο Μάρτης, ο πιο αναποφάσιστος μήνας του χρόνου, που δεν ξέρει τι του γίνεται.

 

Ο μπαμπάς φόρεσε ένα αδιάβροχο και πήγε στο φούρνο για να αγοράσει Λαγάνα. Ξέχασε όμως να πάρει μαζί του ομπρέλα και όταν έφτασε στο φούρνο οι σακούλες λόγω της ημέρας είχανε τελειώσει. Ο μπαμπάς δεν γινόταν να επιστρέψει σπίτι χωρίς Λαγάνα γιατί το απαιτούσε η παράδοση.

 

Έτσι, μόλις έφτασε σπίτι, η κακομοίρα η Λαγάνα είχε γίνει μούσκεμα. Όλα τα άλλα Σαρακοστιανά προσπαθούσαν να την παρηγορήσουν γιατί ήταν στεναχωρημένη και έκλαιγε.

 

Μόλις πλησίασε η ώρα του φαγητού της είπε η ταραμοσαλάτα: - Δεν υπάρχει λόγος να κλαίς. Σε λίγο θα αρχίσουν να τρώνε και όλοι μας θα καταλήξουμε στα στομάχια τους. Αυτή είναι η μοίρα μας! Τότε η Λαγάνα σταμάτησε να κλαίει, σκούπισε τα δάκρυά της και χαμογέλασε.

Το ίδιο βροχερό βράδυ της ίδιας Καθαρής Δευτέρας η ταραμοσαλάτα, που πια δεν υπήρχε, αποδείχτηκε ότι είχε απόλυτο δίκιο. Όλα μα όλα τα νηστίσιμα και διάσημα σαρακοστιανά είχαν καταλήξει στα στομάχια των ανθρώπων.

 

 

Και ζήσαμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα. 

  

ΚΛΙΚ ΜΑΡΙΑ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑ     

 

  

ΑΦΩΝΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΟΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΡΥΣΤΑΛΛΗ ΣΤΟ ΠΑΖΑΡΙ ΒΙΒΛΙΟΥ!!!

 

Τετάρτη απόγευμα, ανεβήκαμε με τη φίλη μου και συγγραφέα, Χρυσούλα Διπλάρη στο κέντρο της Αθήνας για να κάνουμε μια μεγάλη και όμορφη βόλτα. Μετρό Μοναστηράκι και από εκεί με τα πόδια μέχρι την πλατεία Κλαυθμώνος. Εκεί, για λίγες μέρες ακόμα, διεξάγεται το παζάρι βιβλίου, όπου οι αναγνώστες μπορούν να βρουν χιλιάδες βιβλία όλων των ειδών, και οι συγγραφείς – καλή ώρα όπως εγώ – τα ίδια τους τα βιβλία. Τα πνευματικά μου παιδιά σε πολύ χαμηλές τιμές. Περπατήσαμε και χαζεύαμε τίτλους βιβλίων, εξώφυλλα και εκδοτικούς οίκους. Κάποια στιγμή είδα μια συμπαθητική κοπέλα να χαζεύει τα βιβλία μου. Οπλίστηκα με θάρρος και της είπα:

-             Αυτό να πάρετε! Είναι εξαιρετικό!

-       Κι εσείς που το ξέρετε; μου απαντάει με χαμόγελο

-              Μα είμαι ο συγγραφέας του βιβλίου! Κοιτάξτε τη φωτογραφία στο βιογραφικό! Δεν είμαι ίδιος;

-       Αλήθεια; Ε, τότε να το πάρω! Αλλά θέλω να μου το υπογράψετε. Έχετε μαζί σας στυλό;

Στυλό δεν είχα μαζί μου. Επιεικώς απαράδεκτος. Πού πάω στον πόλεμο χωρίς όπλα; Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην φίλη μου Χρυσούλα για την υπομονή της και ένα ακόμα πιο μεγάλο ευχαριστώ σε εκείνη την άγνωστη συμπαθέστατη αναγνώστρια που μου έκανε την τιμή να αγοράσει το βιβλίο μου.

 

 

Παράταση έως την Κυριακή των Βαΐων για την παράσταση «Φελίτσε και Λίλυ: Ένας άνθρωπος ανάμεσα σε ανθρώπους» / Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:15 στο VAULT

 

Παράταση λόγω επιτυχίας

μέχρι

την Κυριακή των Βαΐων

για την παράσταση

 

 Φελίτσε και Λίλυ
Ένας άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους

της Ελένης Καρασαββίδου

Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου

Ερμηνεύουν:
Δήμητρα Βαμβακάρη, Δήμητρα Σύρου, Έλενα Τυρέα

 

VAULT Theatre Plus/Πολυχώρος Vault
(Μελενίκου 26, Γκάζι-Βοτανικός)

Οι παραστάσεις συνεχίζονται κάθε
Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.15

 

«Οι βόμβες βόμβες και η ρούμπα ρούμπα»

Λόγω αυξημένης προσέλευσης η παράσταση του έργου της Ελένης Καρασαββίδου «Φελίτσε και Λίλυ: ένας άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους» που παρουσιάζεται στον Πολυχώρο Vault σε σκηνοθεσία Κατερίνας Πολυχρονοπούλου, συνεχίζεται κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.15 μέχρι την Πέμπτη 06 Απριλίου

Ερμηνεύουν (αλφαβητικά) η Δήμητρα Βαμβακάρη, η Δήμητρα Σύρου και η Έλενα Τυρέα.

Λίγα λόγια για το έργο

Βερολίνο 1942. Δυο γυναίκες συναντιούνται. Μια Εβραία και μια Γερμανίδα, παντρεμένη με αξιωματικό των Ναζί. Έχει τέσσερα αγόρια. Έχει τιμηθεί από τον Φύρερ γιατί έφερε στη ζωή τέσσερεις μελλοντικούς στρατιώτες. «Που θα μάθουν να σκοτώνουν χωρίς πρόβλημα, αγόρια στην ηλικία τους».

Δυο γυναίκες συναντιούνται και μια μεγάλη αγάπη γεννιέται. Σ’ ένα Βερολίνο όπου έξω έπεφταν οι βόμβες βροχή και μέσα οι άνθρωποι χόρευαν και ερωτεύονταν απελπισμένα. «Οι βόμβες βόμβες και η ρούμπα ρούμπα». Μνήμες, επιστολές, ανατροπές στη σκιά του φασισμού που εξαφανίζει ανθρώπινες ζωές, στο όνομα του «πολιτισμού».

Όλη η ζωή της Γερμανίδας Ναζί, της Λίλυ, οι 18 μήνες που έζησε με την Εβραία Φελίτσε. Και συνεχίζει να ζει μαζί της όλη την υπόλοιπη ζωή της. Με τις αναμνήσεις της, τις ενοχές της, στην αέναη προσπάθεια να κατανοήσει αυτό το τεράστιο και αναπάντητο "γιατί;" Γιατί κάποιοι αποφασίζουν για τις ζωές μας; Γιατί μας επιβάλλουν πώς και με ποιους θα συνυπάρξουμε; Ποιος έχει ορίσει πώς θα ζουν οι γυναίκες, οι φυλές, όλοι όσοι έχουν άλλες επιλογές ζωής, οι διαφορετικοί; Και ποιος βάζει μέτρο σύγκρισης για διαρκή ρατσιστικό διαχωρισμό; Ποιος και γιατί αποφασίζει για το μέλλον των παιδιών, των χωρών, των πολιτισμών;

Μια παράσταση που ξυπνά συναισθήματα και γεννά σκέψεις, με αφορμή μια αληθινή ιστορία αγάπης που γεννιέται σε ένα τραυματικό ιστορικό πλαίσιο… την ιστορία της Φελίτσε και της Λίλυ.

Σκηνοθετικό Σημείωμα:

Μια Γερμανίδα παντρεμένη με αξιωματικό των Ναζί και μια Εβραία συναντιούνται στο Βερολίνο του 1942 και μια μεγάλη αγάπη γεννιέται στη σκιά του ναζισμού και μιας πόλης που βομβαρδίζεται στο όνομα του «πολιτισμού και της τάξης». Σε μια σκοτεινή εποχή, όπου Εβραίοι, ομοφυλόφιλοι, διαφορετικοί, άνθρωποι με αναπηρία δολοφονούνταν, περιουσίες καταστρέφονταν, παιδιά σκοτώνονταν γιατί είχαν την ατυχία να γεννηθούν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, σ’ αυτό τον τόπο.

Μια αληθινή ιστορία που ενέπνευσε την Ελένη Καρασαββίδου, ερευνώντας την μέσα από το βιβλίο της Erica Fischer, την ταινία Aimee and Jaguar αλλά και την επικίνδυνη άνοδο της ναζιστικής απειλής και των ρατσιστικών επιθέσεων παγκοσμίως. Επιθέσεις εναντίον γυναικών, ομοφυλόφιλων, ανθρώπων με αναπηρία, ανθρώπων με κάθε είδους ιδιαιτερότητα. Η άρρωστη μανία για εξουσία και κέρδος κάποιων, διαμορφώνει συνειδήσεις εκπαιδεύοντας ανθρώπους να σκοτώνουν συνανθρώπους τους, να ασκούν κάθε μορφής βία χωρίς να σκέφτονται πως αύριο θα έρθει και η δική τους σειρά. Διαστρεβλώνουν την αλήθεια φανατίζοντας, χειραγωγώντας. Ένας «θαυμαστός καινούριος κόσμος», που αποφασίζει ποιος θα επιζήσει και ποιος όχι, ποια χώρα θα επιβιώσει και ποια θα ισοπεδωθεί, ποια κουλτούρα και ποια γλώσσα θα επικρατήσουν. Ένας παραλογισμός χωρίς τέλος. Που ακόμα και σήμερα, γιορτάζουμε θλιβερές επετείους και δημιουργούμε αλλού, σε άλλα σημεία του πλανήτη που καταστρέφουμε, άλλες οδυνηρές επετείους.

Και η ιστορία συνεχίζεται και θα συνεχίζεται όσο η παιδεία, η ιστορία, τα ΜΜΕ, κατευθύνουν συνειδήσεις και διαπράττουν εγκλήματα καθημερινά, από την κλιματική αλλαγή, τους πυρηνικούς εξοπλισμούς, την καταστροφή ιστορικών πολιτισμών και άρα της συλλογικής μνήμης, τις μαζικές καταστροφές χωρών και τη δολοφονία παιδιών.

Μια παράσταση αγάπης, μνήμης, ενοχής.

Κατερίνα Πολυχρονοπούλου

Συντελεστές:

Κείμενο: Ελένη Καρασαββίδου

Δραματουργική επεξεργασία - Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου

Σκηνικά-Κοστούμια: Αγγελίνα Παγώνη

Μουσική-Σχεδιασμός ήχου: Μαρία Βουμβάκη

Χορογραφίες – Κινησιολογία: Αναστασία Γεωργαλά

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριάνθη Κολιάκη

Σχεδιασμός φωτισμών: Χριστίνα Φυλακτοπούλου

Φωτογραφίες: Αγγελίνα Παγώνη

Trailer: Στέφανος Κοσμίδης

Επικοινωνία: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας

Παραγωγή: ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ – VAULT

 

Ερμηνεύουν: (αλφαβητικά)

Δήμητρα Βαμβακάρη

Δήμητρα Σύρου

Έλενα Τυρέα

 

Έγραψαν για την παράσταση:

«Με το έργο της Ελένης Καρασαββίδου να είναι μια γερή γροθιά στο στομάχι, επιστρέφουμε στην Τραγωδία μέσα από ένα δρόμο διαφορετικό από εκείνον που ακολούθησε η Δύση, της μιμικής ανα-παράστασης, φτιάχνοντας έτσι το σύγχρονο αστικό δράμα. […] Η σκηνοθεσία της έμπειρης Κατερίνας Πολυχρονοπούλου στο θέατρο Vault (χορογραφίες-κινησιολογία της Αναστασίας Γεωργαλά), που υπογράφει επίσης τη δραματουργική επεξεργασία, διέκρινε τα τρία επίπεδα του έργου, το πολιτικό, το ερωτικό, το θεατρικό, τονίζοντας ιδιαίτερα το τελευταίο, και τα έδωσε διαπλεγμένα, τηρώντας πάντα την κρίσιμη απόσταση αναπνοής μεταξύ τους. Με συνδετικό στοιχείο το πάθος, για την ελευθερία, την τέχνη και, κυρίως, τον έρωτα... […] Οι τρεις νέες ηθοποιοί δίνουν δόκιμα και διακριτά κάθε μία τον δίδυμο ρόλο της. Η Δήμητρα Σύρου προσεγγίζει “δωρικά” την ηλικιωμένη Λίλυ και το ανεστραμμένο είδωλό της στον θεατρικό καθρέφτη. Η Δήμητρα Βαμβακάρη σμιλεύει “λυδικά”, από φως και σκότος, τη νεαρή σάρκινη Λίλυ. Και η Έλενα Τυρέα πλάθει με χώμα και ουρανό “αιολικά” τη Φελίτσε και τη “σκιά” της». [Λέανδρος Πολενάκης, Η Αυγή]

«Η Δήμητρα Σύρου, αποδίδει με μια σταθερότητα  την εικόνα της ηλικιωμένης Λίλυς και της μνήμης που μένει ανεξίτηλη, μαζί και τα συναισθήματα. Η Έλενα Τυρέα στο ρόλο της Φελίτσε, τόσο γυναίκα. Τόσο μυστηριώδης και ερωτεύσιμη από τη Λίλυ, ένα πλάσμα – πόθος, ενσαρκώνει το πάθος για να δραπετεύσουν και οι δύο από τη ναζιστική δίνη. Η Δήμητρα Βαμβακάρη στο ρόλο της Λίλυ, έρχεται σταδιακά στην ωριμότητα την κοινωνική, την πολιτική και συναισθηματική. Μια παράσταση με εκπληκτική ατμόσφαιρα, λεπτή και μελετημένη σκηνοθεσία της Κατερίνας Πολυχρονοπούλου και με εξαιρετικές ερμηνείες». [Μαρία Μαρή | Theatromania.gr]

«Πρόκειται για μια παράσταση που κυριολεκτικά καθηλώνει. Η σκηνοθεσία της Κατερίνας Πολυχρονοπούλου, το κείμενο της Ελένης Καρασαββίδου, οι ερμηνείες, τα φινετσάτα ρούχα, η μουσική, ο φωτισμός, οι αέρινες χορογραφίες, όλα μαζί και το καθένα ξέχωρα, μεταφέρουν το θεατή στην καρδιά της λαίλαπας του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου μα και στην ψυχή όσων είχαν υποστεί το αποτρόπαιο πρόσωπο του». [Μαίρη Μαθιουδάκη | Pastafloramag.gr]

«Η σκηνοθέτης, Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, φέρνει, με έναν ιδιαίτερο τρόπο, τους θεατές μέσα στην ατμόσφαιρα της εποχής. Η Έλενα Τυρέα, στον ρόλο της Felice, της διπλά διωκόμενης, Εβραίας και ομοφυλόφιλης, σαγηνεύει με την υποκριτική της δεινότητα. Η Δήμητρα Βαμβακάρη, ως Lilly, ερμηνεύει επιτυχώς τον απαιτητικό ρόλο της μητέρας, της συζύγου Ναζί αξιωματικού και της ερωμένης πολλών άλλων. Και η εξαιρετική Δήμητρα Σύρου, ερμηνεύει τον ρόλο της Lilly, σε μεγάλη ηλικία, όπου μέσα από την ανάγνωση της ερωτικής αλληλογραφίας τους, εξελίσσει τη σχέση τους, από την ελπιδοφόρα αρχή μέχρι το οδυνηρό τέλος». [Έλενα Χατζοπούλου | SinwebRadio]

«Ένα εκπληκτικό πακέτο σε ένα όμορφο και ζεστό χώρο. Αλήθειες όπως πρέπει να λέγονται. Απλά, λιτά απέριττα. Εκπληκτικά. Μην το χάσετε». [Νάσος Κονίτσας | Νoizy.gr]

«Η σκηνοθεσία αναδεικνύει με τρυφερότητα και ευαισθησία τα δυνατά αισθήματα των δύο γυναικών. Ποιητική σκηνοθεσία, δουλεμένη με λεπτότητα και ευρηματικότητα». [Βίβιαν Μητσάκου | theaterproject365.wordpress.com]

«Επί σκηνής, θα δείτε τρεις υπέροχες ηθοποιούς που με έκαναν να σκεφτώ ότι τελικά, υπάρχει μέτρο λογαριασμού της θεατρικής εμπειρίας. Τουλάχιστον σε αυτή την παράσταση φαίνεται ο πλούτος των εμπειριών τους και το πόσο σταθερά πατούν πάνω στη σκηνή. Πόσο βέβαιες είναι γι’ αυτό που κάνουν και πόσο αποτελεσματικές […] Η σκηνοθέτιδα, Κατερίνα Πολυχρονοπούλου ανιχνεύει και αφουγκράζεται. Μεταλαμπαδεύει και καλλιεργεί. Παραμένει εργάτρια της δραματικής τέχνης με πίστη και αφοσίωση που δε γίνεται να παραβλέψεις. Και σε αυτή την παράσταση θα δώσει τον καλύτερο εαυτό της». [Τζένη Κουκίδου | Koukidaki.gr] 

«Η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου μας δίνει μια από τις καλύτερες σκηνοθεσίες της, αποδίδοντας την ιστορία της Φελίτσε και της Λίλυ σκηνικά, με τόλμη, ευαισθησία, τρυφερότητα, ζηλευτό μέτρο και συναρπαστικές ατμόσφαιρες που ολοκληρώνονται με τους φωτισμούς, τα λιτά αλλά λειτουργικά σκηνικά, τα αξιοπρόσεχτα κουστούμια και τους μουσικούς νυγμούς». [Μαρία Κυριάκη | Epi Skinis.gr]

«Η εξαιρετική κίνηση, οι έξοχες ερμηνείες καθώς και η σκηνοθεσία αλλά και το ίδιο το κείμενο απέδωσαν το ζοφερό κλίμα της εποχής όπου η αγάπη τους ήταν η μοναδική ηλιαχτίδα που τρύπωνε στις ζωές τους. […] Μια παράσταση που μας ταξίδεψε γεννώντας μας υπέροχα συναισθήματα. Έσπειρε το σποράκι της ελπίδας για ένα κόσμο σήμερα που επίσης σκοτεινιάζει. Μια εβδομάδα μετά η καρδιά μας χτυπά ακόμα εκεί, στην μικρή σκηνή του Vault». [Έλενα Γαζγαλή | All4fun.gr]

«Συνταρακτικές οι ερμηνείες των κοριτσιών. Μια από τις ωραιότερες παραστάσεις που έχω δει στη ζωή μου, γροθιά στο στομάχι και όταν την είδα και τώρα που γράφω, τα δάκρυα τρέχουν ασταμάτητα». [Χρύσα Κατσιματίδου | Sinwebradio]

«Εκπληκτικές οι τρεις ηθοποιοί. Ιδιοφυές το εύρημα τού μοιράσματος σε δύο πρόσωπα ενός ρόλου (τής παραζαλισμένης συζύγου τού αξιωματικού των ναζί που ερωτεύεται μία Εβραία λεσβία). […] Έτσι μπορούμε να παρακολουθήσουμε το είναι και το φαίνεσθαι, το πάσχον σώμα και την γαλήνια (μέσα στην τρικυμία της) ψυχή… Εκπληκτικά τα σκηνικά, οι φωτισμοί, τα κοστούμια, η κίνηση, ο χορός, οι παύσεις, οι σιωπές, ο ασθματικός ρυθμός, η ασυμβίβαστη θλίψη, ο πόνος τού αποχωρισμού… πέρα από τα φύλα, πέρα από τις φυλές, πέρα από τις όποιες πεποιθήσεις. Μην το χάσετε!!!» [Κωνσταντίνος Μπούρας | konstantinosbouras.gr]

«Συναίσθημα, αλήθεια, πάθος μα και τραύματα της Ιστορίας θέτει σε πρώτο πλάνο και φωτίζει έξοχα μέσα από τη σκηνοθετική της προσέγγιση η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου σε μια από τις πιο λεπτών χρωμάτων δουλειές που έχει υπογράψει η ίδια τα τελευταία χρόνια. Μια ολοκληρωμένη ματιά και κατεύθυνση της ιστορίας εξ αρχής όπου δίχως φτιασίδια “παίρνει” από το χέρι τον θεατή στον ευαίσθητο αυτό σκηνικό χορό. Σημαντικότατο όπλο της σκηνοθέτιδας, ασφαλώς, είναι η ερμηνευτική της ομάδα την οποία διακρίνει η ομοιογένεια, η ισορροπία και η κοινή διάθεση για “βουτιά” εις βάθος στον πυρήνα του έργου». [Αλέξανδρος Κούρτης | Zappit.gr]

«Η Κατερίνα Πολυχρονοπούλου έχει κάνει ωραία δουλειά ως προς την ανάδειξη του ταλέντου των ηθοποιών της και με όμορφες εικόνες, μας προσφέρει μια λεπτή αισθητική απόλαυση...»  [Νεκτάριος-Γεώργιος Κωνσταντινίδης, Theatredublog.unblog.fr]

«Οι ερμηνείες των τριών κυρίων είναι δυνατές, υποστηρίζουν τους ρόλους τους απόλυτα, συνταρακτικές, πειστικότατες και πλούσιες συναισθηματικά!» [Χρυσούλα Ζαφειράκη | Open Mind]

«Το κοινό χειροκρότησε ξανά και ξανά τις τρεις κυρίες. Ήταν το λιγότερο που μπορούσε να κάνει. Πρόκειται για μία απόλυτα τονωτική ένεση αγάπης. Τίποτα λιγότερο». [Κώστας Κούλης | keysmash.gr]

 

*Η παράσταση είναι ακατάλληλη για ανηλίκους

 

*ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ

 

Info:
Παραστάσεις: Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.15. Διάρκεια: 75′ (χωρίς διάλειμμα)

 

Τιμές εισιτηρίων: 14 ευρώ, 10 ευρώ (Φοιτητές / Σπουδαστές / Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων / ΑμΕΑ / Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας - ΟΑΕΔ), 5 ευρώ (Ατέλειες)

Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/felitse-kai-lily/

 

Πολυχώρος VAULT THEATRE PLUS

FB Page: http://www.facebook.com/VAULTTheatreGr1  

Instagram: vault.theatre.plus (https://www.instagram.com/vault.theatre.plus/?hl=el)

Μελενίκου 26 Γκάζι, Βοτανικός

Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8' περίπου με τα πόδια)

Πληροφορίες (11:00 - 14:00 & 17:00 - 21:00)  : 213 0356472, 6951832070, 6986604174

Προπώληση viva.gr :  https://www.viva.gr/tickets/venues/polyxoros-vault/

Email: vaultvotanikos@gmail.com    

ΜΕΔΟΥΣΑ των Κωνσταντίνου Παλίλη και Μαρίας Αποστολάτου στις 3 Μαρτίου στο Πάνθεον της Πάτρας

 

ΜΕΔΟΥΣΑ

 

    Η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας σε συνεργασία με το Εργαστήρι τεχνών «Θέσπις» φέρνουν στις 3 Μαρτίου στις 21:00, στο θέατρο Πάνθεον, με ελεύθερη είσοδο, την θεατρική παράσταση «Μέδουσα» των Κωνσταντίνου Παλίλη και Μαρίας Σ. Αποστολάτου μετά από μια επιτυχημένη σεζόν στην Αθήνα. Ένας σύγχρονος κοινωνικός μονόλογος με θέμα τη σεξουαλική κακοποίηση των γυναικών που έχει τεθεί υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των φύλων.

 

    Είναι ικανό ένα τραγικό γεγονός να σε μεταμορφώσει σε τέρας; Πόσο εύκολο είναι από θύμα να γίνεις θύτης; Ένας δραματικός κοινωνικός μονόλογος με θέμα τον βιασμό.

Υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων.

 

    Το έργο επηρεασμένο απ’ την ελληνική μυθολογία καθώς και από την σύγχρονη πραγματικότητα, πραγματεύεται την γυναικεία φύση ως ένα άτομο του κοινωνικού συνόλου. Παρουσιάζει τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει μία σύγχρονη γυναίκα ενώ ταυτόχρονα καταδεικνύει τον οικογενειακό κύκλο, την εφηβεία και την ενηλικίωση έτσι όπως οι άνθρωποι την αντιμετωπίζουν οδηγώντας στο συμπεράσματα για το πως θα έπρεπε να την κατανοήσουν.

 

Συντελεστές έργου

Κείμενο: Κωνσταντίνος Παλίλης - Μαρία Σ. Αποστολάτου

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Παλίλης

Ερμηνεία: Μαρία Σ. Αποστολάτου

Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρίλια Μητρούση

Σκηνογραφία: JACOandthemagicbeans

Μουσική Επιμέλεια: Μαρίλια Μητρούση

Φωτογραφία – Έκθεση Φωτογραφίας: Αννίτα Σπιθάκη

Σχεδιασμός Αφίσας: Ηλίας Λαμπρόπουλος

Παραγωγή: Εργαστήρι τεχνών «Θέσπις»

Πληροφορίες – Κράτηση θέσεων: 698 17 60 571

 

Κράτηση θέσης, αυστηρά μέχρι 1/3 στο 698 17 60 571 ή στο t.o.thespis@gmail.com

Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

 

Στο φουαγιέ του θεάτρου φιλοξενείται η έκθεση φωτογραφίας της Αννίτας Σπιθάκη με θέμα «Σεξουαλική κακοποίηση- Μέδουσα»

 

    Μετά το τέλος της παράστασης, θα μιλήσουν για το για το θέμα της έμφυλης βίας/ κακοποίησης, ο αντιπεριφερειάρχης Π.Ε. Αχαΐας κ. Χαράλαμπος Μπονάνος και στελέχη του Συμβουλευτικού Κέντρου του ΚΕΘΙ Πάτρας.