H λέξη Lunar στα Λατινικά σημαίνει φεγγαρόφωτος, ο άνθρωπος που την νύχτα εκπέμπει το δικό του φως, που ξεδιπλώνει τις δικές του αρετές, που ονειρεύεται, που δημιουργεί, που βάζει στόχους με πινελιές φαντασίας. Μια τέτοια προσωπικότητα ήταν και ο δικός μας πρωταγωνιστής αυτού του βιβλίου, με την μόνη διαφορά, ποτέ δεν ανέμισε την σημαία της αναγνωρισιμότητας, της φήμης ή του πλούτου, της ευλογίας και της προστασίας, των συναισθημάτων και των παθών. Ήταν ένας από αυτούς.Καστράτο.
Ήταν ένας από την πλειοψηφία, που η τύχη τους γύρισε την πλάτη, που το κλάμα μπλέχτηκε με το παράπονο, που κάθε γράμμα του ονόματος τους, καλυπτόταν με ξεραμένο παχύ καφετί αίμα, που αν και περνούσε ο χρόνος, αυτό δεν χανόταν. Ήταν μια δεύτερη επιδερμίδα, να θυμίζει, την μαύρη σελίδα της Ιστορίας. Καστράτοι, τα παιδιά με ευνουχισμό πρώτα της ψυχής τους και των λογικών τους που ακολουθούσαν, την αποτρόπαιη πράξη, ενός αργού ολοκληρωτικού θανάτου. Όσα χρήματα και δόξα κι αν κέρδισαν μερικοί ευνοημένοι από την τύχη και την φύση, δεν κατάφεραν να αποδεχτούν μια νέα εικόνα που έλιωνε αργά, μαρτυρικά.
Μεταφερόμαστε στην Ισπανία, σε μια χώρα που γνώρισαν δόξα και τιμές, ολίγοι Καστράτοι, νεαρά παιδιά που ενώ η φύση τους είχε δωρίσει, μια θεική φωνή και αργότερα λατρεία στα όρια ενός ημίθεου, αυτοί αναπολούσαν τους λασπωμένους δρόμους του χωριού τους, τα παιχνίδια με τους φίλους τους, την ζεστασιά της αγκαλιάς των αδελφών τους, αλλά ταυτόχρονα την έλλειψη της μητρικής θαλπωρής, που τα ξερακιανά χέρια της, τα έριχναν στα χέρια ανθρωπόμορφων τεράτων, για να εξοικονομίσουν μερικά ματωμένα χρήματα.
Μια διάσημη συγγραφέας παιδικών παραμυθιών, συνεργάζεται με έναν φίλο της εικονογράφο, παραγγέλνοντας του 11 έγχρωμα σχέδια για το νέο της βιβλίο. Ο εικονογράφος συνεπαρμένος από την δυνατή ιστορία, ανακαλύπτει μια λεπτομέρεια, που τον εξιτάρει και μαγνητισμένος, αποφασίζει να ξεδιπλώσει αυτή την τρομακτική ιστορία. Οι Καστράτοι.
Μετά μια σύντομη έρευνα στο θέμα, με την βοήθεια ενός νεαρού εικαστικού, ανιψιού ενός καλού του φίλου, μαθαίνει την ύπαρξη του τελευταίου Καστράτου εν ζωή. Ζει σε μια πόλη μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά του, τον οποίο φροντίζει ένας περιθωριακός, αγροίκος, άξεστος, συνιδιοκτήτης ενός εστιατορίου, που βασικός σκοπός που εργάζεται περιστασιακά ακόμα, είναι για να έχει την οικονομική δυνατότητα, να συντηρεί, τον Άρχοντα του, όπως τον αποκαλούσε τρυφερά.
Αποφασίζει λοιπόν ο εικονογράφος, να προσπαθήσει να προσεγγίσει τον Lunar τον τελευταίο Καστράτο, όχι μόνο από περιέργεια, αλλά από σεβασμό και ηθική σε αυτή την μοναδική τέχνη, αυτών των υψηλών, έξω από την νόρμα, οκτάβων και του λυρισμού των φωνητικών χορδών.
Μετά πολλές περιπετειώδεις στιγμές, εναλλασσόμενες απο συναίσθημα, βία, σεβασμό, απειλές, υποχωρήσεις και αποδοχές, καταφέρνει να συναντήσει τον Άρχοντα, έναν αφυδατωμένο αδύνατο γέροντα, αδύναμο να ζήσει χωρίς την ανιδιοτελή περιποίηση του ψευδώς κακότροπου και ταυτόχρονα χειροδύναμου άντρα, που μεταμορφωνόταν σε ευαίσθητο υπηρέτη, μετατρέποντας τις αρετές του σε υποταγή. Στον λυρισμό του Ave Maria από την βραχνιασμένη γεροντική φωνή του Lunar, τα δάκρυα του γίνονταν ποτάμι χαράς, μετατρέποντας τον εαυτό του σε φανταστικό βαρκάρη, για να περάσει στην απέναντη όχθη, της αέναης αγάπης, τον δικό του τον μοναδικό Άρχοντα.
Μετά την θλιβερή αλλά γεμάτη απο συναισθήματα συνάντηση τους, στο λεωφορείο του γυρισμού, κοιτώντας έξω από το νοτισμένο τζάμι, διέκρινε μια αχνή φιγούρα με λευκό μανδύα, να τραγουδά Ave Maria και να ανοίγουν τα σύννεφα κάνοντας χώρο για να τον υποδεχτούν.
Η Παγκόσμια Ιστορία, μας έδωσε απλόχερα πληροφορίες για τα καλά, τις επιτυχίες, τις ανακαλύψεις, τις στέψεις Βασιλιάδων και Καρδιναλίων και τόσων άλλων σημαντικών γεγονότων, για να λαμποκοπούν οι χρυσές σελίδες της. Ανάμεσα τους όμως, μια μαύρη σελίδα χάθηκε στην ανωνυμία και στην λήθη. Να λοιπόν, που ήρθε η ώρα να αποκαλυφθεί και γονατίζοντας με σκυμμένα τα κεφάλια μας, να ψιθυρίσουμε ΑΜΗΝ.
