Συνέντευξη με τον συγγραφέα Γιάννη Αδελιανάκη

 

«ΤΟ ΝΑΜΑ» είναι ο τίτλος του νέου σας βιβλίου που κυκλοφορεί από την Άνεμος εκδοτική. Μιλήστε μας γι’ αυτό.

Το Νάμα είναι ένα βιβλίο με πλούσια ποικιλία θεμάτων. Τα κύρια θέματα με τα οποία καταπιάνομαι σε αυτό είναι η ενδοοικογενειακή βία, η ομοφυλοφιλία, η πορνεία και τα ναρκωτικά! Όλα βρίσκονται στην καθημερινότητά μας χρόνια και χρόνια και το καθένα από αυτά έχει τη δική του θέση στην κοινωνία. Αυτή τη ''θέση'' των πραγμάτων προσπαθούν να ορίσουν και οι δύο κεντρικοί ήρωες του βιβλίου, ο Ιάκωβος και η Κάτια. Δύο εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι που προσπαθούν να ξεφύγουν από τα παιδικά μέχρι και τα εφηβικά και μετεφηβικά τραύματά τους, με όπλα την ελπίδα, την αγάπη και τη δική τους ''πίστης''. Το μοναδικό στοιχείο που συνδέει τις δύο παράλληλες ιστορίες που διαβάζει ο αναγνώστης( αυτή του Ιάκωβου και αυτή της Κάτιας), είναι το κρασί της Θείας Κοινωνίας, το νάμα.

Είναι δυο ιστορίες. Συνδέονται μεταξύ τους; Και αν ναι πως;

Όπως ανέφερα και πιο πάνω, η μόνη σύνδεση των ηρώων είναι το κρασί αυτό. Δε γίνεται αληθινά να πω περισσότερα διότι θα προδοθεί όλη η ιστορία και θα ήθελα ο αναγνώστης να μην είναι προετοιμασμένος για αυτό! Ο Ιάκωβος είναι ένας ομοφυλόφιλος άνδρας που μεγαλώνει στην Κομοτηνή τη δεκαετία του '90, που σίγουρα οι εποχές ήταν πολύ πιο διαφορετικές σε σχέση με σήμερα- όσον αφορά τη σεξουαλικότητα και την αποδοχή αυτής. Η Κάτια από την άλλη είναι μια γυναίκα δυναμική, που κυνηγά την ευτυχία και τη λύτρωση από όπου κι αν αυτή προέρχεται, είτε αυτό σημαίνει να αποδράσει από την Αθήνα για την Κρήτη, είτε να κάνει στροφή στην καριέρα και να γίνει χορεύτρια... Βλέπουμε πως οι δύο πρωταγωνιστές έχουν εντελώς διαφορετικές ζωές που όμως προχωρούν παράλληλα και, ίσως, με κάποιον τρόπο καταφέρουν να συναντηθούν.

Πως πήρατε την απόφαση να γράψετε ένα τόσο σκληρό βιβλίο;

Πάντα γράφω και αποφασίζω να εκδώσω κάποιο έργο μου όταν έχω κάτι να πω. Σκέφτηκα πως θα ήταν πολύ σκληρό μέσα σε ένα βιβλίο να συμπεριληφθούν τόσα πολλά κοινωνικά ζητήματα και παράλληλα δύσκολο για τον αναγνώστη να έρθει αντιμέτωπος με όλα αυτά! Αλλά από την άλλη εκτός από σκληρό, αυτό το εγχείρημα θα ήταν και βαθιά αληθινό. Δυστυχώς, ακούμε καθημερινά για τόσες γυναικοκτονίες, για τόσες απόπειρες βιασμών, κακοποίησης, σωματεμπορείας. Ο Ιάκωβος και η Κάτια παίρνουν θέση απέναντι σε όλα αυτά και προσπαθούν να δώσουν ένα τέλος.

 

Πιστεύετε πως υπάρχει βία στις μέρες μας;

Θα ήταν αρκετά ρομαντικό να απαντήσει όχι, σε σημείο που θα άγγιζε το όριο της αναισθησίας. Υπάρχει βία, ναι. Και σίγουρα όχι μόνο σωματική... Παρατηρώ μια υποχώρηση τα τελευταία χρόνια από την πλευρά των ανθρώπων που τη δέχονται. Είναι μόνο καλό να μιλάς για ό,τι σου συμβαίνει και όταν χρειάζεται να ζητάς βοήθεια!

 

Το bulling είναι μόδα τελικά;

Νομίζω πως αυτή η μόδα ξεπερνιέται σιγά σιγά... Ο κόσμος έχει μάθει να μιλά και ο ''άλλος'' κόσμος να φοβάται και να σκέφτεται μια και δυο φορές τις πράξεις του πριν κάνει κάτι. Όλα ξεκινούν από εμάς. Θα πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας να αποδέχονται τη διαφορετικότητα και τα δικαιώματα όλων. Πρέπει να στραφεί ο κόσμος στο διάβασμα, στην παρατήρηση, την ακοή! Υπάρχει ελπίδα...

 

Σε ποια κοινωνία ζούμε;

Ζούμε σε μια κοινωνία ταλαιπωρημένη. Με αβέβαιο μέλλον και οικονομική και επαγγελματική αποκατάσταση για τους νέους, με τα ενοίκια στο Θεό, με covid, με καραντίνες, με αποστάσεις, με ''ατυχήματα'' στα Τέμπη, με πνιγμούς... Και δικαίως θα με ρωτήσεις πώς γίνεται λοιπόν να ''υπάρχει ελπίδα''; Εδώ σίγουρα έρχεται στην επιφάνεια ο ρομαντισμός!

 

Πως συνδυάζετε την υποκριτική με την δημιουργική γραφή;

Αυτά τα δύο συνδέονται απόλυτα για εμένα. Για να παίξεις κάτι ίσως θα ήταν απαραίτητο να έχεις ένα κείμενο μπροστά σου, όχι πάντα βέβαια. Οι δύο αυτές τέχνες συνδέονται διότι άμεσο και κοινό στόχο έχουν τον άνθρωπο. Μέσω της υποκριτικής μπορείς να έρθεις κοντά με καταστάσεις και βιώματα που ούτε ήξερες πως μπορείς να ''κουβαλήσεις'' ή ίσως με βιώματα που ο ίδιος αποφεύγεις. Καταλαβαίνεις καλύτερα τους ανθρώπους και τις πράξεις τους νομίζω. Και μπορείς έτσι να συγχωρείς. Το ίδιο συμβαίνει και με τη συγγραφή.

 

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Δεν έχω κάποιο μικρό κοντινό στόχο, ίσως μόνο πως θα ήθελα να κάνω αρκετές μέρες διακοπές φέτος στα νησιά! Τα μελλοντικά μου σχέδια γενικότερα είναι να φτιάξω το δικό μου χώρο τέχνης, με αίθουσες για θεατρικά εργαστήρια, βιβλιοθήκη, χώρους για πρόβες, παραστάσεις και παρουσιάσεις. Α, και να χτίσω ένα μικρό καφενείο επάνω στη θάλασσα.

 

Στείλτε το δικό σας μήνυμα στους αναγνώστες του blog.

Να είστε αληθινοί. Δεν υπάρχει κάτι άλλο που έχεις να κάνεις για να σε αγαπούν και να σε αγαπάς.

Σας ευχαριστώ!