Για καφέ με τον συγγραφέα Φώτη Καγγελάρη

 

«Μια Ιστορία της Τέχνης - Από τη μεριά της επιθυμίας» ο τίτλος του νέου σας βιβλίου. Τι πραγματεύεται;

Την τέχνη ως συμβιβασμό που προκύπτει από την σύγκρουση μεταξύ επιθυμίας και λογοκρισίας, λογοκρισίας είτε από τον ίδιο τον ψυχισμό του καλλιτέχνη είτε από τις κοινωνικές συνιστώσες. Ωστόσο, παρότι συμβιβασμός- δεν υπάρχει ελεύθερη τέχνη- είναι η μόνη έκφραση που μπορεί να πάει πέρα από την φιλοσοφία και την θρησκεία, να προχωρήσει στο χώρο του άρρητου. 

«Ο αναγνώστης θα κρίνει» σας φοβίζει αυτό;

Το αντίθετο. Επιζητώ την κριτική, την συζήτηση, τα ενάντια επιχειρήματα, τους διαλεκτικούς «τσακωμούς». Είναι καιρός η Ελλάδα να αποκτήσει κριτική σκέψη και να αποβάλλει την νοοτροπία της παρέας και του συμφέροντος τα οποία αποπροσανατολίζουν, μόνο κακό κάνουν στον δημιουργό.

 

 

Πώς έγινε η επιλογή του εξωφύλλου;

Έμεινα έκθαμβος όταν είδα το έργο της Rego  πριν χρόνια και είπα κάποια στιγμή θα το βάλλω εξώφυλλο. Το έργο λέγεται Πόλεμος και αναδεικνύει την καταστροφή του πολέμου, ψυχική και πραγματική, τον θρυμματισμό της παιδικής αθωότητα, σπασμένα παιγνίδια, σπασμένες ψυχές, σπασμένο σύμπαν. Η τέχνη, από τον πόλεμο του συμβιβασμού που λέγαμε, βγαίνει πληγωμένη αλλά υπάρχει, δηλώνει παρουσία, μας βοηθάει να μην πεθάνουμε από πραγματικότητα, όπως έλεγε ο Νίτσε. 

 

Τι σας δυσκόλεψε κατά τη διάρκεια της συγγραφής;

Οι πηγές, η βιβλιογραφία, πράγμα καθόλου εύκολο στην Ελλάδα. Κι ακόμα το γεγονός ότι επαγγελματικά δεν διακονώ την τέχνη παρότι η ψυχοπαθολογία μου έδωσε την βάση να αναπτύξω το επιχείρημα για την τέχνη ως σύμπτωμα.

 

Η τέχνη ως επιθυμία και η επιθυμία ως τέχνη. Αυτά είναι αλληλένδετα;

Ταυτόσημα και συνώνυμα. Δείτε την απάντηση στην πρώτη ερώτηση.

 

Η τέχνη δεν μπορεί παρά να είναι γλώσσα της επιθυμίας. Το πιστεύετε αυτό;

Απολύτως. Και μάλιστα, της ασυμβίβαστης επιθυμίας, εκείνης που δεν έχει άλλο τρόπο να εκφραστεί παρά μεταμφιεσμένη σε τέχνη.

  

Τι έχετε κερδίσει όλα αυτά τα χρόνια στον μαγικό κόσμο της λογοτεχνίας;

Την Συνάντηση με τους αναγνώστες, τον Άλλο, το ραντεβού στον τόπο του νέου βιβλίου, προχωράμε μαζί στη ζωή ανοίγοντας δρόμο στις επιθυμίες μας. Κι ακόμα, γράφοντας, διαφεύγω, κάποιες στιγμές, από την πραγματικότητα κι απολαμβάνω να βρίσκομαι σ’ ένα κόσμο επινοημένο από μένα.

 

Τι θα συμβουλεύατε έναν νέο συγγραφέα;

Να διαβάζει, να ερωτεύεται, να ταξιδεύει.

 

Ποιο είναι το μότο της ζωής σας;

Η εισαγωγή από τον Φάουστ, το «Είναι κάποια νησιά» του Κ. Ουράνη, η Σατραπεία, το «Μην τους ξεσκεπάζετε τους ανθρώπους» του Σ. Ντόμαλη…

 

Στείλτε το δικό σας μήνυμα στους αναγνώστες του blog.

Πότε θα θέλατε να συναντηθούμε, σε ποιο βιβλίο;

 

Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας.

Και εγώ για την τιμή της συνέντευξης.