ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΣΩΤΗΡΗ ΠΑΠΑΣΚΟΥΛΗ

 

«ΤΟ ΜΠΑΡ ΣΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ» είναι ο τίτλος του νέου σας βιβλίου. Μιλήστε μας γι’ αυτό.

O τίτλος του βιβλίου είναι κάτι σαν την κεντρική ιδέα γύρω από την οποία προσπάθησα να μαζέψω τις σκέψεις μου. Εκείνη τη περίοδο που ξεκίνησα να το γράφω ήταν ήδη η πρώτη καραντίνα σε ισχύ, το 2020, και μάλλον αυτό ακριβώς είχα στο μυαλό μου. Ήθελα ένα κρυφό μπαρ και ένα κόσμο να ξεφύγω. Φυσικά τα συναισθήματα ήταν τόσο «χωμένα» εκείνο το καιρό που δεν έμειναν εκεί οι εμμονές μου. Επεκτάθηκαν και σε έναν κόσμο που τον αισθανόμουν παράλληλο.

Μια αδιάκριτη ερώτηση στην οποία αν θέλετε φυσικά απαντάτε. Ποια είναι η σχέση σας με το αλκοόλ;

Στο παρελθόν πολύ κακή. Χρειαζόμουν αλκοόλ για να βγω από το σπίτι. Είχε θέμα. Τώρα νομίζω ότι δεν με ενδιαφέρει και τόσο. Έχει αποφορτιστεί ένα μεγάλο κομμάτι εκείνων των συναισθημάτων, οπότε μπορώ να επικεντρωθώ και σε άλλα πράγματα. Απλά αν θέλω να πιώ τώρα το κάνω ήρεμα. Μερικές φορές, νιώθω σαν να με κοιτάζει από μια γωνία ο παλιός εαυτός έτοιμος να μπει στη σκηνή, αλλά είμαι οκ.

Πόσο δύσκολο είναι για έναν συγγραφέα να γράψει ολόκληρο βιβλίο σε πρώτο πρόσωπο;

Για μένα ήταν πολύ εύκολο και αυτόματο το να γράφω σε πρώτο πρόσωπο. Αυτό που δεν είχα δοκιμάσει ποτέ ήταν να βγω από έμενα. Να μιλήσω για κάτι άλλο.

Ποιο είναι το σύμπαν του ήρωα;

Μια ανώνυμη πόλη, ένας ανώνυμος ήρωας. Νομίζω ότι είναι όλα σαν να κυλούν σε όνειρο. Ένα πολύ μεγάλο και βαρύ όνειρο που θέλει πολύ υπομονή και συγκέντρωση για να μη χαθείς.

Ο λόγος σας είναι ποιητικός και οι περιγραφές σας μοναδικές! Πως το καταφέρατε αυτό;

Σε ευχαριστώ πολύ Κωνσταντίνε. Δεν έχω ιδέα πως, απλά τα έγραφα όπως τα ένιωθα.

Στην αφιέρωση γράφετε: «Στις νύχτες που έχασα τον εαυτό μου. Ευτυχώς, τον βρήκα ξανά.» Πόσο επικίνδυνη μπορεί να είναι η νύχτα τελικά;

Θυμάμαι εκείνη την εποχή που δεν είναι και τόσο μακριά. 3 Χρόνια πίσω μόλις. Βρισκόμουν σε μια συνθήκη ζωής που μου είχε επιβληθεί εμμέσως, και δεν μιλάω για τη καραντίνα. Μιλάω για τη συνεχή μάχη με οριακή κατάθλιψη και αγωνία, και άτομα που δεν έπρεπε ποτέ να έχω κοντά μου. Η νύχτα και ο κακός εαυτός είναι πολύ επικίνδυνα στοιχεία. Αν δεν ήμουν τόσο τυχερός, θα είχα φάει πολύ ξύλο, θα είχα πρόβλημα. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό όσων αφορά αυτά που γλίτωσα.

Πόση φαντασία βάλατε σε αυτό το βιβλίο; Ποια είναι τα κοινά σας χαρακτηριστικά με τον πρωταγωνιστή της ιστορίας;   

Για να το γράψω αυτό το βιβλίο, κάθε φορά έμπαινα σε μια κατάσταση μετάβασης. Ήμουν κάπου μεταξύ ονείρου και διαύγειας. Έμπαινα στο κόσμου μου μέσα μου, και τον έπλαθα ζωντανά εκείνη τη στιγμή, πειραματικά. Όλο το βιβλίο αυτό είναι ένα πείραμα. Είναι πολύ δύσκολο να το ακολουθήσει και να το νιώσει κάποιος γιατί με τη παραμικρή απόσπαση της προσοχής χάνεσαι. Ήμουν τόσο συγκεντρωμένος όταν το έγραφα. Τα στοιχεία του χαρακτήρα μου, οι σκέψεις μου, και όλα όσα με απασχολούσαν τότε και παλιότερα πέρασαν μέσα στο χαρακτήρα. Το πρώτο πρόσωπο έχει αυτή την ιδιότητα ταύτισης που μπερδεύει καμιά φορά.

Τι σας δυσκόλεψε κατά τη διάρκεια της συγγραφής;

Όταν τελείωνα, ένιωθα σαν να είχα βγει από λαγούμι. Δεν μπορώ πχ σήμερα να κάτσω να το διαβάσω σήμερα. Λεω όνειρο συνέχεια, αλλά το θυμάμαι σαν εφιάλτη. Που και αυτά όνειρα είναι. Απλά όπως είχε πει μια φίλη, μπουκάλες οξυγόνου. Χρειάζονται μπουκάλες οξυγόνου.

Τι είναι αυτό που σας μαγεύει στον κόσμο της δημιουργικής γραφής;

Δεν ξέρω. Απλά ξέρω ότι αν δεν ζω στη φαντασία μου, δεν ζω.

Στείλτε το δικό σας μήνυμα στους αναγνώστες του blog.

Κλείστε το ινστα, αποβλακώνει τελείως.