Βιβλιοπρόταση | Ουίλλιαμ Μ. Θάκερεη | Μπάρρυ Λύντον | Εκδόσεις Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος

 

Εξαιτίας ενός εκπαιδευτικού συστήματος, που σου επέβαλε, με το ζόρι, το διάβασμα, έγινα συγγραφέας, χωρίς να έχω ανοίξει ποτέ τους κλασικούς. Έτσι, βλέποντας έναν σκονισμένο τόμο, με ένα δοξασμένο όνομα πάνω του, κι έναν φημισμένο τίτλο, το μυαλό μου δυσανασχετεί και με σπρώχνει να πάρω στα χέρια μου το τελευταίο κινηματογραφικό περιοδικό.

Και να, που τώρα οι καλοί μου εκδότες, με τις συνηθισμένες τους γενναιόδωρες προτροπές, μου ζήτησαν να γράψω έναν πρόλογο. Μόνο που σκέφτομαι, μα την αλήθεια, ότι για χρόνια ξεζουμίζονται οι συγγραφείς, από ανθρώπους που ακολουθούν σαν κοπάδι τον λονδρέζικο λογοτεχνικό Τύπο, αλλά κι από ανθρώπους, σαν εμένα, που γράφουν αυτές τις παραγεμισμένες, με γνώσεις, πομπώδεις εισαγωγές, τις γεμάτες “λογοτεχνικούς αφορισμούς”, “εξακριβωμένα στοιχεία” κι άξιες υπογραμμίσεων γνώμες. Έτσι, το αναβάλλω κάθε μέρα, πιάνοντας ένοχα το βιβλίο, φυλλομετρώντας τις σελίδες του κι αναλογιζόμενος την επίμοχθη και κατά λέξη ανάγνωση, που πρέπει να κάνω, για να συλλάβω το νόημα των μηνυμάτων του συγγραφέα.

Και, ξαφνικά, μου έτυχε να βρεθώ σε αυτή την καβγατζίδικη χώρα, όπου διαδραματίζεται ένα τμήμα της δράσης του έργου, στην Ιρλανδία. Τελικά, μια γκρίζα, ανεμόδαρτη και βροχερή μέρα άνοιξα το βιβλίο κι υστέρα από σαράντα χρόνια λογοτεχνικής ζωής, διάβασα πως “από την εποχή του Αδάμ υπήρχε κάτι στραβό σ’ αυτό τον κόσμο, αλλά η ρίζα του κακού ήταν πάντα η γυναίκα”. Και τότε πέταξα το κινηματογραφικό περιοδικό. Κι έπιασα την εγκυκλοπαίδεια, για να βρω ποιος, στον δαίμονα, ήταν ο Θακερέη. Ποιος το είχε γράψει τούτο το βιβλίο.

Μια άλλη, βροχερή μέρα, μια βδομάδα αργότερα, στο Μούλλινγκαρ, περιμένοντας στην αίθουσα αναμονής του οδοντογιατρού μου, διάβασα, ότι ο Θακερέη ήταν μέλος της ιρλανδέζικης λέσχης, στο Λονδίνο, και γίγαντας της λογοτεχνίας του αιώνα του.

 

 

 

 Σύντομο βιογραφικό

Ο Ουίλλιαμ Μέηκπης Θακερέη (William Makepeace Thackeray) γεννήθηκε στις 18 Ιουλίου του 1811, στην Καλκούτα της Ινδίας. Ήταν το μοναδικό παιδί του Ρίτσμοντ Θακερέη, ανωτάτου υπαλλήλου της Βρετανικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών, και της Αν Μπήτσερ, κόρης επίσης ανωτάτου υπαλλήλου της Εταιρείας. Η μόρφωση που πήρε -στο περίφημο Τσάρτερχαουζ και στο Κολέγιο της Αγίας Τριάδας του Καίμπρητζ- ήταν άριστη, αλλά διακόπηκε απότομα, όταν ο νεαρός Ουίλλιαμ έχασε στα χαρτιά ένα μέρος των πατρικών δικαιωμάτων του, αποτελούμενο από το τρομακτικό ποσό των είκοσι χιλιάδων λιρών. Στις αρχές της δεκαετίας του 1830, ταξίδεψε στη Γερμανία και γνώρισε τον Γκαίτε, ενώ τα επόμενα τρία χρόνια τα σπατάλησε προσπαθώντας να πάρει πτυχίο νομικής, για να καταλήξει στο Παρίσι, όπου σπούδασε σχέδιο και ζωγραφική. Στο Λονδίνο επέστρεψε το 1837, παντρεμένος με μια φτωχή Iρλανδή, με την οποία απέκτησε τρεις κόρες, και άρχισε αμέσως να δουλεύει ως δημοσιογράφος. Έγραφε ακατάπαυστα για τα γνωστότερα περιοδικά και τις μεγαλύτερες εφημερίδες εκείνης της εποχής. Τα πρώτα κείμενά τους (στο περιοδικό Punch) που τράβηξαν την προσοχή του κοινού, σατίριζαν τον αγγλικό σνομπισμό και αποτέλεσαν αργότερα το περίφημο “Βιβλίο των σνομπ” (“The Book of Snobs”). Το 1840 η κυρία Θακερέη εκδήλωσε νευρική κρίση, από την οποία δεν συνήλθε ποτέ, αν και έζησε περισσότερα χρόνια από τον σύζυγό της. Ο Ουίλλιαμ αναγκάστηκε να στείλει τα παιδιά στη Γαλλία, στη μητέρα του, απ’ όπου επέστρεψαν το 1846 για να μείνουν έκτοτε μαζί του. Το πρώτο μυθιστόρημά του “Κάθριν” (“Catherine”), αν και γράφτηκε για το περιοδικό Fraser’s Magazine, όπου δημοσιεύτηκε σε συνέχειες, κάθε άλλο παρά “λαϊκό ανάγνωσμα” ήταν. Παραβίαζε τις αφηγηματικές συμβάσεις της εποχής του και αντιμετώπιζε τους ήρωες σαν ζωντανά πρόσωπα, χωρίς να εξωραΐζει την ανηθικότητα που τα χαρακτήριζε. Τα επόμενα χρόνια θα γράψει το αντιηρωϊκό μυθιστόρημα “Μπάρρυ Λύντον” (“Βarry Lyndon”) και το θρυλικό “Πανηγύρι της ματαιοδοξίας” (“Vanity Fair”), ξεδιπλώνοντας σε όλο τους το μέγεθος το αφηγηματικό ταλέντο και την διεισδυτικότητα της κριτικής ματιάς του. Ο Θακερέη πέθανε ξαφνικά την παραμονή των Χριστουγέννων του 1863, αφήνοντας πίσω του μερικά από τα σημαντικότερα έργα της ευρωπαϊκής γραμματείας.