Βιβλιοπρόταση | Κωνσταντίνος Μπασούρης | Θλιμμένα ηλιοτρόπια | Εκδόσεις Κούρος

 

Ο Κωνσταντίνος Μπασούρης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1984. Αποφοίτησε από το Τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κρήτης και είναι κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος Ειδίκευσης στην Εγκληματολογία από το Πάντειο Πανεπιστήμιο. Είναι απόφοιτος του Μονοετούς Προγράμματος Εκπαίδευσης Μεταφραστών από το Κέντρο Εκπαίδευσης Μεταφραστών meta|φραση και έχει παρακολουθήσει το Σεμινάριο Ειδίκευσης στον Υποτιτλισμό του ιδίου Κέντρου.

Από τα μαθητικά του χρόνια έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις τέχνες με τη συμμετοχή του σε σχολικές και εξωσχολικές θεατρικές παραστάσεις, καθώς και σε τμήμα εκμάθησης παραδοσιακών χορών. Ερασιτέχνης μουσικός, ασχολείται με τη στιχουργική από μικρή ηλικία. Έχει παρακολουθήσει το Εργαστήριο Συγγραφής των εκδόσεων Αλάτι, καθώς και τα Εργαστήρια Ποίησης και Zappai/Haiku των ιδίων εκδόσεων.

Έχει λάβει μέρος και έχει διακριθεί σε πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Επίσης, συμμετείχε στο Διήμερο Φεστιβάλ «Γιορτή της Ποίησης 2022» από τις εκδόσεις Κέφαλος και το ομώνυμο Λογοτεχνικό Περιοδικό. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί στο ηλεκτρονικό Λογοτεχνικό Περιοδικό «Γράφειν».

Λατρεύει τη μουσική, τη λογοτεχνία και τη γραφή, τα ταξίδια, το θέατρο και την καλλιτεχνική έκφραση εν γένει. Θεωρεί τη λειτουργία της τέχνης ως θεραπεία της ψυχής. Η ποιητική συλλογή Θλιμμένα Ηλιοτρόπια είναι η πρώτη του εκδοτική απόπειρα.

Η συλλογή “Θλιμμένα ηλιοτρόπια” είναι μία σύνθεση σκέψεων, που εκτείνονται σε βάθος χρόνου δύο περίπου δεκαετιών.

Μικρές ιστορίες που ξεδιπλώνονται μέσα από τις λέξεις. Μικρές περιπλανήσεις με φόντο την αναζήτηση, τη φυγή, την απώλεια. Στου χρόνου το αδιάκοπο διάβα

τα στιχουργήματα έγιναν πινελιές που συνέθεσαν ένα ποιητικό πορτρέτο. Με μια βαλίτσα στο χέρι ο μικρός διαβάτης κάνει τα πρώτα του βήματα στον άγνωστο, μεγάλο δρόμο που απλώνεται μπροστά του.

Στο διάβα του πολλούς ανθρώπους συναντά, αποκτά εμπειρίες, δημιουργεί αναμνήσεις.

Ο έφηβος που έγινε, πια, ενήλικος στρέφει το βλέμμα του πίσω, για να αντικρίσει και πάλι στο βάθος του δρόμου το μικρό εκείνο παιδί, να του θυμίζει τον προορισμό του, μια πυξίδα στο ταξίδι του.