ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΕΥΑ ΚΑΡΑΔΗΜΗΤΡΗ

 

«Η ΦΩΛΙΑ ΤΗΣ ΑΛΕΠΟΥΣ» είναι ο τίτλος του νέου σας βιβλίου από την Άνεμος εκδοτική. Μιλήστε μας γι’ αυτό;

Πρόκειται για ένα αστυνομικό θρίλερ με κοινωνικές προεκτάσεις. Πραγματεύεται το καθρέφτισμα της κοινωνίας μέσα από τις μη λειτουργικές σχέσεις που αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας. Τις σχέσεις με τους γονείς, τα παιδιά μας, τον εαυτό μας  και φυσικά τις τοξικές εξαρτήσεις που μας υποβάλουν στο ρόλο του θύματος.                             Η ιστορία διαδραματίζεται στην Ίσπανία.                    Μια τοξικοεξαρτημένη κοπέλα παλεύει να συμβιώσει με τη δεσποτική, δύστροπη μητέρα της που δεν την αποδέχεται. Στο συγκεκριμένο βιβλίο η ζωή της νεαρής  Κριστίνα ανατρέπεται ολοκληρωτικά έπειτα από το θάνατο του αδερφού της. Ένα απρόσμενο τηλεφώνημα την ωθεί στην παρόρμηση  να ανακαλύψει το δολοφόνο του. Κι εκεί όλα καταρρέουν, οι παγίδες είναι ολόγυρα, ακόμη και στις πιο οικείες φωλιές… Μια σειρά από ανεξήγητους φόνους και μια «αλεπού» να παραμονεύει στα σκοτάδια για το επόμενο θύμα. Η σύνδεση της με μια οικογένεια θα της ξυπνήσει μνήμες καθώς θα ταυτιστεί με το δικό τους προσωπικό δράμα. Οι φωλιές ίδιες μα και τόσο διαφορετικές. Η ανάγκη της σύνδεσης τόσο αναγκαία που ξεκινά η ψευδαίσθηση. Σε αυτό το σημείο είναι σημαντικό για μένα να αναφέρω ότι η τοξική συμπεριφορά μαθαίνεται, εκπαιδεύεσαι υποσυνείδητα. Η μοντελοποίηση ανθυγιεινών σχέσεων από τους γονείς θέτει το πλαίσιο για όλες τις μελλοντικές μας σχέσεις.                                                                 

 

Έχουν γραφτεί εξαιρετικές κριτικές για το βιβλίο σας. Πως αισθάνεστε γι’ αυτό;

Η αλήθεια είναι πως νιώθω πολύ όμορφα. Όντως τα σχόλια και οι κριτικές για το συγκεκριμένο βιβλίο με γεμίζουν χαρά κι ευγνωμοσύνη. Με κάνουν να θέλω να εξελιχθώ ακόμη περισσότερο σε λογοτεχνικό επίπεδο, θεωρώ ότι έχω ακόμη να προσφέρω πολλά.

Πρόκειται για αστυνομικό θρίλερ. Πιστεύετε ότι αυτό είναι το είδος της λογοτεχνίας που προτιμάει το αναγνωστικό κοινό;

Πιστεύω πως είναι ένα αρκετά δημοφιλές είδος όχι μόνο στη χώρα μας. Το κοινό το ξεχωρίζει όταν συνδυάζει έντονη πλοκή, μυστήριο και ωραία λογοτεχνική πένα. Προσωπικά το λατρεύω όχι μόνο σε βιβλία αλλά και στον κινηματογράφο.

Πως και διαλέξατε την Ισπανία;

Έχω μια  αδυναμία στην Ισπανία, αγαπώ την κουλτούρα της και φυσικά τον ισπανικό κινηματογράφο. Όνειρο μου κάποια στιγμή να ταξιδέψω στο Γουαδαλέστ, το μέρος που κέντρισε τόσο πολύ το ενδιαφέρον μου ώστε να το εντάξω τελικά  ως κεντρικό τόπο στην ιστορία του βιβλίου μου.

Τι είναι αυτό που κάνει την κεντρική ηρωίδα του βιβλίου ξεχωριστή;

Στο συγκεκριμένο βιβλίο όλα τα πρόσωπα είναι ήρωες- αντιήρωες, θύτες και θύματα, όλοι αναφέρουν την ιστορία τους κι εκφράζουν έντονα την προσωπικότητα τους. Η συγκεκριμένη ηρωίδα, η νεαρή Κριστίνα είναι ένα ιδιαίτερο πλάσμα. Μια ταραγμένη ψυχή που ενσωμάτωσε αρνητικές μνήμες από παιδί. Ενήλικη με παιδικά τραύματα σε μια μπερδεμένη πορεία ζωής πέφτει μονίμως σε παγίδες ή τις στήνει μόνη της;…                                           Η Κριστίνα έχει μια ιδιαίτερη σύνδεση με την αλεπού. Είναι το ζώο τοτέμ της, ο πνευματικός της καθοδηγητής, ένα ανεξίτηλο τατουάζ στον αυχένα της. Είναι μια ψυχή παγιδευμένη στο χωροχρόνο που προσπαθεί να εναρμονιστεί με την πραγματικότητα. Στο μυαλό της επικρατεί το χάος κι εκεί είναι το ρίσκο. Πρέπει να μείνει μακριά από τη φωλιά της αλεπούς. Αυτό που ψάχνουμε μπορεί να μην είναι αυτό που μας ωφελεί, ίσως είναι εκείνο που θα μας καταστρέψει.

Σας δυσκόλεψε κάτι κατά τη διάρκεια της συγγραφής;

Η αλήθεια είναι πως το τέλος με παίδεψε λίγο. Μου αρέσει να λυτρώνω τους ήρωες μου, όχι πάντα με έναν ευχάριστο τρόπο. Συνήθως τους δίνω αυτό που τους αξίζει. Στη ζωή τίποτε δεν είναι δεδομένο, έτσι και στις υποθέσεις των βιβλίων. Το τέλος στα βιβλία μου έχει μια παράδοξη λογική. Είναι πάντα απρόβλεπτο και δίκαιο, έστω κι αν φαινομενικά, με την πρώτη ματιά  κάποιος  δυσκολεύεται να το αντιληφθεί. Το τέλος εμπεριέχει πάντα μια βαθιά κρυμμένη αλήθεια.

Το βιβλίο σας ενώ είναι μεγάλο σε όγκο δεν είναι καθόλου βαρετό. Πως το πετύχατε αυτό;

Αυτό  είναι κάτι που επιθυμώ κι εγώ σαν αναγνώστρια. Ο κόσμος όταν βλέπει ένα βιβλίο μεγάλο σε όγκο συνήθως αποθαρρύνεται ως προς την ανάγνωση. Πάντα λέω πως χρειάζεται μέθοδος για να διαβάσεις ένα μεγάλο βιβλίο. Φυσικά υπάρχουν αναγνώσματα που διαβάζονται μονορούφι, εάν το κατάφερα αυτό χαίρομαι πολύ. Μου αρέσει να βάζω τον αναγνώστη ολογραμματικά μέσα στην ιστορία του βιβλίου, σαν κάποιος αποστασιοποιημένος παρατηρητής να βουτάει στη ροή. Δε μου αρέσει να κάνω κοιλιά στην ιστορία, θέλω τα γεγονότα να τρέχουν με έναν ρυθμό όπου ο αναγνώστης να αγωνιά για την επόμενη σελίδα. Χρειάζεται τέχνη και τεχνική.

Τι είναι για σας επιτυχία;

Επιτυχία για μένα είναι να ακούω ότι συγγραφικά εξελίσσομαι. Μου αρέσει να ακούω από ανθρώπους που έχουν διαβάσει προηγούμενα βιβλία μου ότι έχω υπερβεί τον εαυτό μου. Μου αρέσει η πρόοδος κι αυτό είναι κάτι που το χτίζω. Επιτυχία για μένα είναι ο χρόνος που αφιερώνουν οι αναγνώστες για την κριτική τους. Είναι πολύτιμο και μοναδικό να στέκονται στο βιβλίο σου, να αναλύουν το ύφος και να ξεδιπλώνουν το συναίσθημα και τη γεύση που τους άφησε. Είναι υπέροχο και τους ευχαριστώ!

Πιστεύετε ότι διαβάζουν οι Έλληνες;

Φυσικά. Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί μεγάλη άνοδος. Το παρατηρώ σχεδόν παντού. Στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα καφέ, υπάρχει πάντα ένα βιβλίο σε αρκετά χέρια. Το παρατηρώ μέσα από το διαδίκτυο και μέσα από τον περίγυρο μου. Η ανάγνωση είναι μια διαφυγή, ένα ταξίδι χωρίς να χρειάζεσαι εισιτήριο. Να προσθέσω σε τούτο το σημείο πως θα πρέπει να εστιάσουμε σε αναγνώσματα νέων συγγραφέων καθώς υπάρχουν αξιόλογες πένες που μπορούν να μας εκπλήξουν και πραγματικά δε έχουν τίποτα να ζηλέψουν από Έλληνες ή ξένους καταξιωμένους συγγραφείς.

«Ό,τι καταπιέζεις επανέρχεται με φόρα για να σε διαλύσει». Πιστεύετε ότι ισχύει κάτι τέτοιο;

Σαφέστατα και το υποστηρίζω. Η καταπίεση κάθε είδους είναι σα μια κλωτσιά στο στομάχι, ο οργανισμός έχει την τάση να διώχνει ότι είναι μη ωφέλιμο. Η αλήθεια μας πάντα θα εκτοξεύεται, τα απωθημένα μας, οι ατολμίες μας πάντα θα βρουν τον τρόπο να βγουν στην επιφάνεια ώστε να σου δώσουν ένα μάθημα να αγαπήσεις περισσότερο τον εαυτό σου. Εάν το αντιληφθείς νωρίς και δράσεις κατάλληλα το κόστος είναι χαμηλό. Ο πόνος προέρχεται πάντα από την παραίτηση, διότι πρώτα νοσεί ο νους κι έπειτα το σώμα. Αντιστεκόμαστε στην αλλαγή και καταπιέζουμε την αλήθεια μας γιατί έτσι εκπαιδευτήκαμε. Καιρός λοιπόν να αλλάξουμε αυτό το λανθασμένο μοτίβο.

Στείλτε το δικό σας μήνυμα στους αναγνώστες του blog.

Πρέπει να μάθουμε να ξετρυπώσουμε από τη φωλιά τη δική μας αλεπού, εκείνη που μας τρώει πριν προλάβει να μας χορτάσει. Να μάθουμε να χτίζουμε φωλιές χωρίς αγκάθια, κι όταν τις χτίζουμε να μάθουμε ότι έχουμε δύο εξόδους όπως και δύο επιλογές. Μία να μπαίνουμε και μία για να βγαίνουμε κι αυτό είναι το απόλυτο δικαίωμα μας. Ότι είναι οικείο δε σημαίνει πως είναι ωφέλιμο, αντιδρούμε στην αλλαγή γιατί πονάει. Ο άνθρωπος αλλάζει μέσα από τον πόνο ή την αγάπη.

Ας διαλέξουμε το δρόμο της αγάπης, πρωτίστως του εαυτού.

Ευχαριστώ θερμά!