Σήμερα νωρίς το μεσημέρι – ένας συγγραφέας δεν
ξυπνάει ποτέ πρωί – με ξύπνησαν οι ξαδέρφες μου. Ήρθαν να μου πουν τα κάλαντα. Και
πολύ καλά έκαναν. Η μαμά μου τους έδωσε καραμέλες. Όπως κάνουμε στα μικρά παιδιά.
Σηκώθηκα από το κρεβάτι και έφτιαξα καφέ. Μετά έφαγα και ήπια και δεύτερο καφέ.
Στη συνέχεια σκέφτηκα να βγω να περπατήσω. Να πάω μέχρι τον Άγιο Δημήτρη να
ανάψω ένα κερί. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη. Βέβαια το να περπατάς στην ανηφόρα φορώντας
μάσκα δεν ήταν ότι πιο εύκολο. Στο γυρισμό μπήκα και στο Δράμι για να πάρω
πατατάκια. Ήθελα κάτι αλμυρό το αγόρι. Και τώρα κάθομαι και γράφω. Και σκέφτομαι
αν αυτό το 2020 έφερε τίποτα καλό. Άνθρωποι φύγανε από τη ζωή μου και άλλοι
άνθρωποι ήρθανε για να μείνουν. Κυκλοφόρησε το έκτο μου βιβλίο. Και η μαμά είχε
ατύχημα. Δυστυχώς το χέρι της πονάει ακόμα. Τώρα θέλω να σας ευχηθώ. Να είσαστε
όλοι καλά. Να μη δίνετε σημασία σε μικροπράγματα. Να αποφεύγετε τα τοξικά
άτομα. Να κάνετε μια λίστα με στόχους και με όλα αυτά που θέλετε να καταφέρετε
τη νέα χρονιά. Μη ξεχνάτε το πιο σημαντικό. Είμαστε όλοι δυνατοί. Πετύχαμε πολλά
και θα πετύχουμε ακόμα περισσότερα. Αντέξαμε πολλά. Ακόμα και τα πιο δύσκολα. Υπομονή
χρειάζεται μόνο. Καταιγίδα είναι όλο αυτό που ζούμε το οποίο κάποια στιγμή θα
τελειώσει και θα βγει ο ήλιος. Χρόνια πολλά και καλή χρονιά με υγεία και αγάπη.
Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου