Τι νόμιζες; Ότι θα σε ξεχνούσα; Τόσα βιβλία μου έστειλες φέτος
και περιμένω άλλα τόσα! Δεν θα σου έλεγα ένα ευχαριστώ; Είμαι καλό παιδί εγώ
και με μάθανε να μην ξεχνάω!
Βέβαια, τώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές, με όλο το
θάρρος της γνωριμίας μας, θα ήθελα να σου ζητήσω και κάτι ακόμα. Εύκολο για
σένα, πολύ. Μια ζεστή αγκαλιά για τους γονείς μου, τα αδέρφια μου, τα ανίψια
μου και όλους μου τους φίλους που είναι πάντα δίπλα μου και δεν με αφήνουν ποτέ
μόνο. Έχω ξεχάσει τι θα πει «μοναξιά». Αλήθεια.
Άλλη μια μεγάλη αγκαλιά για όλους τους ανθρώπους που
είναι άρρωστοι και πονάνε και υποφέρουν. Για όλους αυτούς που η μοίρα τους τα
είχε αλλιώς γραμμένα.
Και μια τρίτη – τη μεγαλύτερη – σε όλους τους ανθρώπους
που δίνουν μάχες καθημερινά. Με φόβους, με εφιάλτες, με φωνές που δεν υπάρχουν.
Αυτά Άγιε μου Βασίλη. Ζέστανε τις καρδιές τους σε
παρακαλώ. Πες τους λόγια παρήγορα. Κάνε ακόμα μια καλή πράξη αυτά μόνο σου ζητώ.
Σ’ ευχαριστώ πολύ. Καλές γιορτές. Με αγάπη Κωνσταντίνος.
Κλικ Μαρία Γεωργαντά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου