Βρέχει στη φτωχογειτονιά…

Όχι απλά βρέχει… καρέκλες ρίχνει και τραπέζια και πόρτες με πόμολα απ’ όλα! Τώρα που είπα πόμολα ο μικρός Ερμής έχει κλάσει επειδή πρώτον γεννήθηκε καλοκαίρι (οπότε αυτό είναι το πρώτο του Φθινόπωρο) και δεύτερον έξω αστράφτει και βροντά (υπερπαραγωγή). Πάω παρακάτω. Εδώ και αρκετή ώρα ακούμε 80’s Love songs και αντί να χαλαρώνω μπροστά στο κατάλευκο κι αγαπημένο λαπιτόπι μου, εγώ γίνομαι χειρότερα…

Ο Μιχάλης χθες μου είπε ένα ανέκδοτο: η γειτονιά μας δεν είναι φτωχιά! Ναι, δεν βλέπεις τη πισίνα του απέναντι; Την πόρσε του μαλάκα που μένει στον από πάνω όροφο; Τη κυρία Τσούλογλου με τι Gucci τσάντα κυκλοφορεί; Αν δεν κάνω λάθος, και είμαι σίγουρος ότι δεν κάνω λάθος, το Γαλάτσι ποτέ δεν υπήρξε αριστοκρατική περιοχή!

Τα αυτιά μου έχουν βουλώσει και δεν ακούω τίποτα. Γαβγίζει ο σκύλος, τίποτα. Μιλάει ο Μιχάλης πάλι τίποτα. Στον βρόντο πάνε όλα! Πρέπει να πάω στο γιατρό αλλά ο καιρός είναι σκατά και αν βγω από το σπίτι θα γίνω χειρότερα. Επίσης η μύτη βούλωσε και μου κάνει μεγάλη εντύπωση γιατί είναι μεγάλη. Γαλλική δεν τη λες με καμία Παναγία.

Η κοτόσουπα ετοιμάζεται. Αισθάνομαι 100 χρονών. Ετοιμοθάνατος δηλαδή. Η διαθήκη είναι έτοιμη πάντως. Κι έχω αφήσει ένα φινάλε στη μέση (του καινούργιου μου βιβλίου όχι της διαθήκης). Εδώ ο κόσμος καίγεται κι εγώ το χαβά μου. Σε κούρασα με τα δικά μου. Εσύ; Καλά; Αλήθεια, στη δική σου φτωχογειτονιά τι καιρό κάνει;

Υ.Γ1 Έλα για κοτόσουπα… τον δρόμο τον ξέρεις!

Υ.Γ2 Φέρε και μια κούτα Busolvon σε παρακαλώ για το βήχα…