ΕΛΕΝΗ ΧΩΡΕΑΝΘΗ | ΠΟΙΗΣΗ | ΕΚΔΟΣΕΙΣ Σ. Ι. ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ

 

ΦΡΟΥΡΟΙ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Δυνάστες των λαών

τη ζωή μας ορίζουν

ποιος θα μας σώσει

 

Τρίζει το σύμπαν

ηφαίστεια μαίνονται

κατάρα Θεού

 

Έρχεται ώρα

νεκροί αναστήσονται

προφήτης αιών

 

ΣΤΑ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΤΗΣ ΛΥΠΗΣ

Στα περιθώρια της λύπης

-       να ξερες πόσο μου λείπεις –

ανθίζουν οι ώρες.

Ανατριχιάζουν οι άνεμοι,

φεύγουν οι μπόρες,

οι καιροί αλλάζουν.

              *

Τα φώτα σβήνουν

έρημη η γη.

Καιρός διαβαίνει,

παντού στον κόσμο

λάμνει σιγή.
Ψυχή δεν μένει.

             *

Διαβάζεις τ’ άστρα.

Εφτά ουρανοί

λάμνουν στα μάτια μου.

Εντός μου αναριγεί

-       ρόδο που ανθεί –

φως στα κομμάτια μου.

 

(Απόσπασμα)

Η ΗΛΙΚΙΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ

 

ΠΟΙΗΣΗ

 

«… Την ποίηση για να την αισθανθείς

πρέπει να γονατίσεις ως τη γη

το χώμα της να σκύψεις να φιλήσεις

ν’ αγγίξουν οι ανασασμοί της την ψυχή σου

τα θεϊκά βιολιά

τ’ ασίγαστα

της νύχτας σαν ηχήσουν

το θρόισμα των δακρυσμένων φύλλων

το σιγανό κελάρυσμα του ρυακιού

του αηδονιού το τρυφερό κελάηδημα

τον πόνο του που μελωδεί

στις ρεματιές

μέσα στις φυλλωσιές βαθιά κρυμμένο

τα «μινυρίσματα πτηνών χειμαζομένων»

ύμνους επιταφίους ψάλλοντα

και στιχηρά ιδιόμελα

δοξαστικά

 

Ποίηση είναι η ζωή πάνω στη γη

την αναγγέλλει το στερέωμα

μ’ όλα τ’ αστέρια τ’ ουρανού

κι όλα τα θαύματα

μεγάλα και μικρά

που ξεπερνούν

τα όρια του μυαλού»