ΠΕΝΤΕ ΣΤΑ ΠΕΝΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΗΘΟΠΟΙΟ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΗ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟ

 

1) Ποιο είναι το ψυχολογικό υπόβαθρο του ρόλου τον οποίο υποδύεστε;

 

Ο Ντιμίτρι Αντρεεβιτς είναι ένας βαθιά τραυματισμένος άνθρωπος που ξεκίνησε τη ζωή του μέσα στη φτώχια στη Ρωσία στις αρχές του 20 αιώνα, βρέθηκε σε μια πλούσια, αριστοκρατική οικογένεια, ως προστατευόμενος ενός σπουδαίου μαέστρου και τελειώνει τη ζωή του ως κατάσκοπος του Σταλινικού καθεστώτος και ως συκοφάντης. Είχε την ευκαιρία να ζήσει μια χαρούμενη και απλή ζωή κοντά σε ανθρώπους που αγαπούσε και τον αγαπούσαν αλλά αυτό του στέρησε το Σταλινικό καθεστώς και γι’ αυτό έζησε απόντας από τη ζωή του. Το Καθεστώς όρισε τη ζωή του κι αυτό τον έχει τραυματίσει βαθιά. Επιπλέον όταν επιστρέφει στο μέρος όπου κάποτε είχε αναγκαστεί να αφήσει πίσω του και δεν βρίσκει την αποδοχή που περίμενε γκρεμίζεται στην αποκτήνωση.

 

2) Ποια κοινά χαρακτηριστικά έχετε με τον ήρωα/ηρωίδα;;;

 

Τη μεθοδικότητα, την κυνικότητα, την κρυψίνοια, την ανάγκη αποδοχής από τους άλλους. Ο Μιτια έχει επιστρέψει στο μέρος όπου είχε περάσει τα παιδικά κι εφηβικά του χρόνια για να θέσει σε εφαρμογή ένα σχέδιο εκδίκησης. Δεν είναι απλά αυτός ο ευχάριστος τύπος που βλέπει το κοινό στην αρχή. Αυτήν την εκδίκηση την έχει σχεδιάσει χρόνια. Εγώ δεν είμαι εκδικητικός καθόλου αλλά όταν θέλω να πετύχω κάτι στη ζωή μου , η όταν παίζω η σκηνοθετώ στο θέατρο, πάντα σχεδιάζω και λειτουργώ μεθοδικά. Στο πλαίσιο αυτό δεν φανερώνω όλες μου τις σκέψεις. Μου αρέσει να έχω πάντα ένα εναλλακτικό πλάνο αν κάτι στραβώσει στον σχεδιασμό. Είμαι λίγο κρυψίνους δηλαδή.

Επίσης έχω  κυνικό και καυστικό χιούμορ όπως και ο χαρακτήρας που υποδύομαι, αλλά εκείνος το κάνει για να φανεί ανώτερος πνευματικά από αυτόν που θεωρεί αντίπαλο του, ενώ εγώ το δείχνω μόνο στους κοντινούς μου ανθρώπους που το ξέρουν και με αποδέχονται για αυτό. Σχετικά με το χιούμορ λοιπόν και για τους δυο μας, είναι ένας τρόπος  να αντλούμε την αποδοχή των ανθρώπων που μας ενδιαφέρουν να είναι κοντά μας αλλά και να λέμε αυτό που μας ενοχλεί χωρίς να προσβάλλουμε.

 

3)Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση του ρόλου;

 

Η σύνδεση του προσωπικό σύμπαντος του ήρωα μου με το πολιτικό σύστημα που διαχειρίζεται τη Ρωσία στο έργο μας. Να περάσει στο κοινό η ιδέα ότι ένα ολοκληρωτικό σύστημα, διακυβέρνησης, οπουδήποτε στον κόσμο, καταστρέφει ψυχές ανθρώπων, περιορίζει τις επιλογές των πολιτών. Η Δημοκρατία χρειάζεται επαγρύπνηση και διεκδίκηση. Είναι κάτι που εμείς οι Ευρωπαίοι το έχουμε ξεχάσει και θεωρούμε δεδομένη την ύπαρξη της. Για αυτό και εκπέμπουμε σε μια κατ’ επίφαση Δημοκρατία που ικανοποιεί τις ανάγκες του μεγαλύτερου κομματικού ακροατηρίου, περιορίζοντας τις συνθέσεις των αντιθέσεων με μικρότερες κοινωνικές ομάδες πολιτών μέσα στο ίδιο το κράτος. Η υγιής Δημοκρατία κάνει συγκερασμούς κι όχι αποκλεισμούς.

 

4)Πώς αισθάνεστε που παίζετε σε ένα τόσο δύσκολο έργο;;

 

Κάθε ηθοποιός επιδιώκει να παίξει σύνθετους και απαιτητικούς ρόλους. Ο ηθοποιός είναι ένα πλάσμα που υπάρχει στη σκηνή συγχρόνως ως ο εαυτός του και ο ρόλος. "Είναι" και "φέρει" το ρόλο σε μια ταυτόσημη χρονικότητα. Αυτό το παιχνίδι είναι ακόμη πιο ενδιαφέρον όταν ο ρόλος έχει αντιθέσεις και κενά που καλείται ο ηθοποιός να συμπληρώσει, γιατί μέσα από αυτή την ταυτόχρονη ύπαρξη επί σκηνής εξελίσσει και προεκτείνει τελικά τον εαυτό του.

 

5) Τι σας λένε πιο συχνά οι θεατές;;;

 

Θα πω ευγενικά, χωρίς να χρησιμοποιήσω χαρακτηρισμούς, ότι γίνομαι εξαιρετικά αντιπαθής στο τέλος του έργου στο κοινό. Τα επίθετα και τα ουσιαστικά που μου λένε περιστρέφονται γύρω από αυτήν την εντύπωση που έχουν για τον ρόλο μου. Εφόσον λοιπόν δεν μένουν απαθείς και τους ερεθίζει κάτι συναισθηματικά πρωτίστως και εγκεφαλικά δευτερευόντως, το θεωρώ επιτυχία της παράστασης.

 

 

 

 

Ο Χρυσοβαλάντης Κωστόπουλος στο ρόλο του Ντιμίτρι Αντρεεβιτς στην παράσταση «Ο Ψεύτης ήλιος» στο θέατρο Αγγέλων Βήμα κάθε Παρασκευή & Σάββατο 20:00