ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΕΝΑΣ ΔΙΣΚΟΣ ΣΕΡΒΙΡΙΣΜΑΤΟΣ. ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΝΕΑΝΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ

Και όποιος δεν έχει κρατήσει δίσκο στα νεανικά του χρόνια – λίγο δύσκολο - δεν θα καταλάβει αυτό το κείμενο. Γιατί δούλευα. Μια ζωή. Από πολύ μικρός. Δεν ήθελα να σε καμία περίπτωση να γίνω βάρος στους γονείς μου. Μπορώ να πω ότι μέχρι ενός σημείου τα κατάφερα. Θυμάμαι ότι ήμουν μαθητής Γυμνασίου και τα καλοκαίρια δούλευα ως σερβιτόρος στην ψησταριά στην Πλατεία Κρήνης στη Νίκαια.

Μετά το στρατό που μπήκα στη δραματική σχολή έπιασα δουλειά στο ξενοδοχείο ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ. Δούλευα – εργαζόμουν πάρα πολλές ώρες. Σε μεγάλες δεξιώσεις. Ξύρισμα κάθε μέρα. Στολή και φυσικά άσπρα γάντια.  Αλλά δεν με ένοιαζε. Αμειβόμουν πολύ καλά. Λίγο αργότερα σε ένα café στο Κολωνάκι. Με βάρδιες. Πότε πρωί. Πότε βράδυ. Σκότωμα αλλά πολύ καλά μπουρμπουαρ. Μετά στο Cape Sounio της Grecotel και μετά και μετά και μετά... 

Μέχρι που πάτησα τα τριάντα και είπα ως εδώ! Τα πόδια μου δεν άντεχαν άλλο. Η μέση μου διαμαρτυρόταν από την ορθοστασία. Δεν ήθελα άλλο τη νύχτα. Με είχε τσακίσει. Σήμερα. Ευτυχώς όλα καλά. Σήμερα γράφω βιβλία και αυτό με κάνει πραγματικά ευτυχισμένο. Το μήνυμα. Δεν υποτιμάμε ποτέ αυτούς που μας σερβίρουν. Δεν είμαστε ανώτεροί τους. Είναι και αυτοί άνθρωποι όπως όλοι μας.

Καλή εβδομάδα.