ΑΧ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ΜΟΥ

Πετάς εδώ, πετάς εκεί, πετάς και παραπέρα. Πετάς στη γη, στον ουρανό, πετάς και στον αέρα. Κι ένα βουνό γεμάτο «γιατί» ξαφνικά ορθώνεται μπροστά μου. Γιατί πεταλούδα μου; Γιατί δεν σου αρέσω; Επειδή είσαι πολύχρωμη σαν την άνοιξη κι εγώ είμαι γκρίζος σαν τον ουρανό του φθινοπώρου; Και το γκρίζο έχει τη γοητεία του. Γιατί; Σε ρωτάω! Τι σου έκανα; Μήπως στην έπεσα απότομα και δεν το κατάλαβα; Μήπως κατά λάθος σε πρόσβαλα; Είπα κάτι που δεν έπρεπε; Γιατί ήρθες να μου κλέψεις την καρδιά; Χωρίς να με ρωτήσεις. Εγώ έχω άλλες ασχολίες. Μένω εδώ για να κρατάω συντροφιά στους φιλοξενούμενούς μου. Δεν μπορώ να τρέχω από πίσω σου. Κουράζομαι ο δύστυχος και κάνει και ζέστη. Εσύ ήρθες. Ξαφνικά. Να μου ταράξεις τα ήρεμα νερά. Κι έτσι ξαφνικά πάλι εξαφανίζεσαι. Και χάνεσαι. Πέρα μακριά. Ποιος κλέφτης άνεμος σε πήρε;

Γιατί πεταλούδα μου; Είσαι όμορφη. Είσαι έξυπνη. Είσαι μοναδική. Αν με άφηνες θα άνοιγα τα φτερά μου και θα σε έπαιρνα μαζί μου να πετάξουμε στα βάθη της ανατολής ή στα αστέρια. Βλέπεις πεταλούδα μου; Είμαι και ρομαντικός εκτός από όμορφος. Θα ήμασταν το τέλειο ζευγάρι. Αν με άφηνες θα έγραφα ποιήματα για σένα επειδή ο έρωτας εμπνέει. Μάτια γαλάζια σαν τη θάλασσα. Χείλη κόκκινα σαν τη φωτιά. Ένας άνεμος αντάρτης φύσηξε και μας έφερε πιο κοντά. Είδες; Στα έχει πει άλλος αυτά;

Λένε πως οι καλοκαιρινοί έρωτες δεν κρατάνε για πολύ. Εγώ δεν το πιστεύω αυτό. Θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί. Να κρατούσε συντροφιά ο ένας στον άλλον. Θα πηγαίναμε μαζί στην παραλία και θα κάναμε ηλιοθεραπεία πίνοντας μοχίτο. Και μετά για φαγητό. Και το βράδυ πάλι για ποτό. Και θα βλέπαμε μαζί το φεγγάρι αγκαλιά. Αλλά εσύ δεν με θέλεις γιατί είμαι τζιτζίκι. Τι κακό έχουν τα τζιτζίκια δηλαδή; Δεν μπορώ να σε καταλάβω.

Δηλαδή τα τζιτζίκια δεν έχουνε καρδιά; Δεν έχουνε αισθήματα; Τι μου ζήτησες και δεν το έκανα; Ένα πυροτέχνημα είσαι. Ναι. Αυτό ακριβώς είσαι. Τόσο κράτησε η λάμψη σου. Αν αποφάσιζες να μείνεις στη ζωή μου η λάμψη σου θα κρατούσε για πάντα. Όχι ένα, αλλά χιλιάδες πυροτεχνήματα.

Ξέρεις πεταλούδα μου. Από αυτή τη ζωή όλοι είμαστε περαστικοί. Γεννιόμαστε, μαθαίνουμε να πετάμε, ερωτευόμαστε, ζούμε για κάποια χρόνια και μετά τέλος. Αλλά δεν μου αρέσουνε οι μαύρες σκέψεις. Πώς να το κάνουμε όμως; Κι εσύ, κι εγώ στον ίδιο παρανομαστή είμαστε.

Έλα μικρή μου πεταλούδα να γράψουμε μαζί τη δική μας ιστορία. Για κοίτα τον συγγραφέα! Ξύπνησε το πουλάκι μου, έφτιαξε καφέ, άνοιξε το τετράδιό του και γράφει. Θα μπορούσε να γράψει για μένα. Θα μπορούσε να γράψει για τον έρωτά μας. Γιατί εξαφανίστηκες πεταλούδα μου; Δώσε μου ένα σου σημάδι. Το λέει και το τραγούδι. Ένα σημάδι σου περιμένω. Μέχρι να ξημερώσει θα περιμένω. Θα ξενυχτίσω στα σκαλοπάτια σου. Αυτό είναι άλλο τραγούδι. Έχω και μεγάλο ρεπερτόριο. Πεταλούδα μου. Αχ! Πεταλούδα μου. Περιμένω.