ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ

Το σπίτι του Αυτοκράτορα Ανδριανού – νομίζω έτσι τον λένε στο έργο που παίζει στο θέατρο – έχει πέντε δωμάτια. Δυο επάνω και τρία κάτω. Είναι όλα ίδια. Άσπρα. Με κόκκινα κάγκελα για να διαφέρει από όλα τα άλλα. Επίσης έχει δεμένα καλάμια για να έχουν σκιά οι από κάτω. Τις περισσότερες φορές εκεί πάω και αράζω και αν έχει πολύ ζέστη αρχίζω το τραγούδι και τους χαλάω την ησυχία. Αλλά δεν με νοιάζει. Δηλαδή συγγνώμη. Οι μύγες δεν τους ενοχλούν; Που είναι και βρωμιάρες. Τα κουνούπια; Που τσιμπάνε κιόλας. Εγώ είμαι ένα μικρό – σε μέγεθος πάντα – κι αθώο τζιτζίκι με ονοματεπώνυμο για να μη ξεχνιόμαστε.

Τα δωμάτια του Αυτοκράτορα – πρέπει άμεσα να θυμηθώ το όνομά του δεν γίνεται να τον αποκαλώ σε όλο το βιβλίο έτσι τον χριστιανό – είναι πολύ άνετα. Έχω μπει μέσα. Διακριτικά και αθόρυβα. Ξύλινα παραδοσιακά κρεβάτια. Ντουλάπα για τα ρούχα. Μπάνιο με καυτό νερό και κουζινικά σε περίπτωση που πεινάσουν οι τουρίστες να μπορούν να μαγειρέψουν κάτι πρόχειρο να μην τρέχουν στο λιμάνι μέσα στη νύχτα.

Το ομορφότερο και το πιο σπουδαίο απ’ όλα είναι η θέα. Το πρωί όταν βγαίνει ο ήλιος δεν έχω ιδέα τι γίνεται γιατί κοιμάμαι του καλού καιρού μαζί με τους τουρίστες. Την ώρα όμως που γίνεται το ηλιοβασίλεμα το σκηνικό είναι σκέτη μαγεία. Ένας πελώριος ήλιος χαρίζει απλόχερα τα απαλά χρώματά του στον ουρανό και δίνει τη θέση του στο φεγγάρι με τα χιλιάδες αστέρια. Θα ήθελα να ταξιδέψω μέχρι το φεγγάρι αλλά φοβάμαι τα ύψη. Γιατί μπορεί να είμαι τζιτζίκι με φτερά αλλά είμαι και κομματάκι δειλός. Ο άνθρωπος μπορεί να τα κατάφερε αλλά περάσανε πολλά χρόνια για να συμβεί αυτό.

Η θάλασσα είναι κοντά στα δωμάτια του Αυτοκράτορα που δεν θυμάμαι ποιο είναι το κανονικό του όνομα. Είναι τόσο κοντά που οι τουρίστες κυκλοφορούν συνέχεια με τα μαγιό τους. Κατεβαίνουν μόνο πέντε σκαλάκια και μπλούμ και μέσα στο νερό.

Το νερό της θάλασσας είναι πεντακάθαρο. Νομίζεις ότι μπορείς να το πιείς άμα διψάσεις πολύ. Αλλά βλακεία είπα. Δεν μπορείς γιατί έχει πολύ αλάτι. Και ψαράκια έχει που κολυμπούν ευτυχισμένα και γαργαλάνε τις πατούσες των κολυμβητών. Το νερό νομίζω ότι έχει πολύ καλή θερμοκρασία γιατί όλοι αυτοί οι επισκέπτες όταν μπαίνουν πλατσουρίζουν με τις ώρες και ξεχνάνε να βγουν. Όλοι. Όλοι εκτός από έναν. Έναν δίμετρο συγγραφέα, φίλο του Αυτοκράτορα, ο οποίος επισκέφθηκε το νησί για πρώτη φορά και αντί να κολυμπάει στα όμορφα νερά όπως κάνουν όλοι οι άλλοι συνέχεια τρώει και κοιμάται. Αυτός γεννήθηκε κουρασμένος. Κόβω τα φτερά μου!