ΓΙΑ ΚΑΦΕ ΜΕ ΤΗ ΜΑΝΙΝΑ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ

Δεν βρισκόμαστε συχνά με την δασκάλα μου γιατί τρέχουμε και οι δυο, αλλά κάθε φορά που συναντιόμαστε είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Γνωριζόμαστε μια δεκαετία μπορεί και παραπάνω, από τότε που δούλευε σε εκδοτικό οίκο και τους είχα στείλει το βιβλίο μου μαζί με ένα γράμμα. Εκείνη με πήρε τηλέφωνο και βρεθήκαμε από κοντά και μου έκανε δώρο το βιβλίο της «Πώς να γράψεις» το οποίο με βοήθησε πολύ και η ίδια με βοήθησε πάρα πολύ στα πρώτα μου βήματα. Στον καφέ, στην Πανόρμου, που έβρεχε, αλλά εμένα δεν με ένοιαζε καθόλου, ήταν και η Παρασκευή από την σχολή αγιογραφίας, ένα πολύ συμπαθητικό άτομο την οποία την βλέπω κάθε μέρα οπότε προτιμώ να μιλήσω για την δασκάλα μου την οποία βλέπω μια φορά το χρόνο. Και στις παρουσιάσεις των βιβλίων μας βρισκόμαστε αλλά δεν έχουμε το χρόνο να τα πούμε με την ησυχία μας όπως κάνουμε στον καφέ. Και ήρθε. Και παράγγειλε τσάι. Όπως πάντα. Από τότε που τη θυμάμαι τσάι πίνει. Εγώ πάντα καφέ. Σίγουρα έναν. Μπορεί και έναν δεύτερο. Και μιλήσαμε για το νέο της βιβλίο το οποίο μου το έκανε δώρο. ΤΟ (ΣΧΕΔΟΝ) ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΜΙΑΣ 82ΧΡΟΝΗΣ το οποίο διαβάζω με ήλιο η με βροχή στο κρεβάτι μου η μέσα στο μετρό την ώρα που όλοι οι άλλοι είναι χωμένοι μέσα στα κινητά τους τηλέφωνα. Αυτό είναι το 15^ο βιβλίο της δασκάλας μου και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό. Είναι πάρα πολύ καλό το βιβλίο της είναι πάρα πολύ καλή και η ίδια. Μου έμαθε πώς να γράφω. Μου έδειξε πώς να ξεκινήσω να γράψω μια ιστορία. Ίσως και δυο. Είπαμε τα νέα μας. Θυμηθήκαμε τα παλιά. Εκείνα τα ωραία χρόνια που δεν είχαμε και τόσο πολύ άγχος. Και δεν καταλάβαμε πως πέρασε η ώρα. Έτσι γίνεται πάντα όταν περνάς καλά με αγαπημένα πρόσωπα. Περνάει γρήγορα η ώρα. Με ήλιο η με βροχή. Στην Πανόρμου η οπουδήποτε αλλού.