Και όμως ο τίτλος είναι original.Και στο ξακουστό νησί
απόλαυσα τις διακοπές μου, παρουσίασα και το βιβλίο μου, και πάνω στην πόρτα
είχαμε συνέχεια το κλειδί. Καλό;
Έζησα κι αυτήν την εμπειρία στα 33 μου χρόνια. Οκ,
δεν είμαι 33 αλλά σχεδόν 34 αλλού είναι το θέμα. Έζησα, λοιπόν, σ’ ένα φιλόξενο
σπίτι, λίγο πιο έξω απ’ την Ερμούπολη, με ασφάλεια. Με το κλειδί να είναι
συνέχεια πάνω στην κλειδαριά. Σαν να φωνάζει «Παρακαλώ περάστε ελεύθερα». Και οι
άλλοι της παρέας δεν είχανε πρόβλημα, οπότε γιατί να έχω εγώ;
Δεν το σκεφτόμουν, το είχα συνηθίσει από τις πρώτες
κιόλας μέρες κι έπειτα: Τι να μου κλέψουν; Το πορτοφόλι που το είχα πάντα μαζί
μου ή το laptop?
Το πολύ πολύ να αποκτούσα ακόμα έναν φανατικό αναγνώστη ο οποίος μετά από λίγες
ώρες θα το επέστρεφε στη θέση του. Βιβλίο: μεγάλη υπόθεση!
Άσε που στο σπίτι είχαμε πολλών ειδών κατοικίδια που
θα ορμούσαν όλα μαζί στον ανυποψίαστο κλέφτη και δεν θα ήξερε από πού να φύγει.
Όταν λέω κατοικίδια δεν εννοώ γατούλες και σκυλάκια.
Πάντως εδώ δεν το ρισκάρω. Δεν θα το τολμούσα. Δεν έχω
κατοικίδια αλλά έχω ότι πολυτιμότερο στη ζωή μου. Τους γονείς μου και τη μεγάλη
μου αδερφή. Χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχα. Κι αν κανένα βράδυ ξεχάσω το κλειδί
στην πόρτα σίγουρα κάτι θα με βασανίζει…
Αν ξαναγυρνούσα κάποια στιγμή στο νησί το πρώτο
πράγμα που θα έλεγχα θα ήταν αν το κλειδί είναι πάνω στην πόρτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου