Αγαπημένο τραγούδι του Θάνου Καλλίρη στα 90’s τότε
που ήμουνα… αλήθεια πόσο ήμουνα; Δεν έχει καμιά σημασία, δεν έχω γενέθλια την
ονομαστική μου εορτή έχω.
Σήμερα, λοιπόν, γιορτάζω εγώ και άλλα πόσα εκατομμύρια
δεν ξέρω. Το γνωρίζω πολύ καλά πως την πρωτιά την έχουν οι Μαρίες και οι
Γιάννηδες και οι Γιώργηδες αυτού του τόπου αλλά, κι εμείς δεν πάμε πίσω…
Όπου Κώστας και μάλαμα! λέει ο λαός και για να το
λέει ο λαός κάτι παραπάνω θα ξέρει. Γι’ αυτό είμαι σίγουρος κόβω το κεφάλι μου.
Δεν είμαι σίγουρος όμως για το πόσοι θα με θυμηθούν.
Αυτό λιγάκι με προβληματίζει. Μου δημιουργεί μια μικρή ανασφάλεια.
Διότι από τη φύση μου είμαι κοινωνικό παιδί και
όλους τους σκέφτομαι και τους νοιάζομαι και τρέχω πάντα με τον τρόπο που μπορώ.
Φυσικά όλα αυτά και ακόμα περισσότερα χωρίς να
περιμένω το παραμικρό αντάλλαγμα. Οι γονείς μας μας μεγάλωσαν έτσι. Να βοηθάμε
τους αδύναμους. Να βοηθάμε αυτούς που έχουν ανάγκη. Να βοηθάμε. Στοπ.
Αποφάσισα να γιορτάσω αυτή τη ξεχωριστή μέρα με την
οικογένειά μου. Με τους υπέροχους γονείς μου και με τ’ αδέρφια μου.
Να με χαίρονται αυτοί που μ’ αγαπούν και με
νοιάζονται. Τους ευχαριστώ που είναι δίπλα μου και δεν θέλουν να μ’ αλλάξουν,
ούτε θέλουν κάτι απ’ τον Κωνσταντίνο αλλά τον ίδιο τον Κωνσταντίνο όπως είναι!
Χρόνια αμέτρητα στους συνονόματους γεμάτα χαρά,
καλοτυχία, χρώματα, μελωδίες, ευχές και όνειρα που δεν πρέπει να παραμείνουν
για πάντα όνειρα…
Το δικό μου όνειρο;
Καλύτερα να το κρατήσω για μένα. Αν το μαρτυρήσω
μπορεί και να μη βγει ποτέ!
Χρόνια Πολλά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου