ΒΙΒΛΙΟ | ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΟΥΡΑΖΑΝΗΣ | ΑΜΑΡΑΝΤΟΣ - ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ | Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ | ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΑΡΦΗ

 

  Οι ερωτήσεις «τι κρύβεται πίσω από την ιστορία σου;» ή «από πού αντλείς την έμπνευση για τις ιστορίες σου;» είναι χιλιοειπωμένες και ισάριθμες φορές απαντημένες θαρρώ από τους περισσότερους. Το να μιλήσουμε όμως για το τι διαδραματίζεται μέσα μας καθ’ όλη τη διαδικασία της «γέννησης» της ιστορίας και καθώς αυτή ξεδιπλώνεται, δεν συνηθίζεται. Δεν είμαι σίγουρος γιατί δεν την κάνουν στους συγγραφείς και χαίρομαι που ήταν ο Κωνσταντίνος αυτός που μου έδωσε την πάσα και το βήμα να μιλήσω για το διάστημα αυτό, της μυθοπλαστικής κύησης του καταλήγει στο τελείωμα ενός έργου.

   Αυτό που ονόμαζα «ανάγκη» να γράψω τον «Αμάραντο», το τελευταίο μου βιβλίο, ας μου επιτραπεί ένας πιο ειδικός όρος. «Γαμώτο». Αυτή η λέξη αντικατοπτρίζει πλήρως την ψυχική μου κατάσταση όσο το βιβλίο προχωρούσε και οι σελίδες γέμιζαν.

   «Γαμώτο» επειδή η Ελλάδα λησμονεί ήρωές της, όπως ο Παναγιώτης Σπύρου. Λοιδορεί αγίους εν ζωή, όπως ο Παπα-Χρήστος (ΠαπαΠΑΟΚ). Αγνοεί τους τελευταίους «Μοϊκανούς» φιλοσόφους της, όπως τον Δημήτρη Λιαντίνη και τους μνημονεύει μόνο μετά θάνατον.

   «Γαμώτο» για όλη την κοινωνική παρακμή που παράχθηκε αλόγιστα από πολιτικούς φορείς και ανθρώπους που είχαν τη δύναμη να γυρίσουν το ποτάμι-Ελλάδα προς θετικά πρόσημα κι όμως, είτε κατόπιν συντονισμένου σχεδίου, είτε βολέματος, κατάντησαν την χώρα του Καζαντζάκη και του Ρίτσου σε Βαλκάνια άκρη των τράπερ και της βίζιτας έναντι I-phone.

   «Γαμώτο», επειδή όσο και να παλέψω, αλτρουιστές και βαθιά συνειδητοποιημένοι ανθρωπιστές, σαν τον Θοδωρή Αμάραντο, θα υπάρχουν μόνο σε λογοτεχνικά αναγνώσματα.

   Πέραν των «γαμώτο» όμως που πηγάζουν από την πολιτική και κοινωνική μου ιδεολογία, τις αξίες και τις ανεπάρκειες της περί εαυτού ψυχής μου, μέσα απ’ τον Αμάραντο, κατάφερα να καθρεφτιστώ και να λογαριαστώ με τον ελαττωματικό Βαγγέλη. Τον άνθρωπο που δεν ζητάει βοήθεια, που αυτοτιμωρείται βουβά, που υπομένει μέχρις εσχάτων όσα δεν θα πρέπει άνθρωποι να βιώνουν και να δέχονται, που νευριάζει και φωνάζει για να ξεσπάσει όταν πια συσσωρευτούν όσα η ιδιοσυγκρασία του αδυνατεί να μεταβολίσει. Μέσα από τον Αμάραντο μπήκα στη διαδικασία μιας καθημερινής αυτοκριτικής. Σε πολλές σκηνές που έγραψα, έκλαψα. Δυνατά. Ειλικρινά. Και όταν πια αποδόμησα παντελώς την «θεϊκή» υπόσταση του πρωταγωνιστή μου, είδα εμένα. Τότε λυτρώθηκα και συναντήθηκα ξανά με την ελπίδα.

   Αυτό όμως ήταν το νεφελώδες κομμάτι του διαστήματος που ο γραφόταν ο Αμάραντος. Υπάρχει και το κομμάτι με τα χαμόγελα και τα χρώματα.

   Ιδιαίτερα ενδιαφέρον υπήρξε το κομμάτι που έπρεπε να εντοπίσω τον «μικρό Σταύρο» από τη Λάρισα, το παιδί που ο Σπύρου έσωσε το 1996 στη Θεσσαλονίκη, όταν έφτασε με μια μεταλλική βέργα εντός του σώματός του, καρφωμένη από την καρωτίδα να απολήγει στην κεντρική αορτή. Για όσους δεν ξέρουν ή δεν θυμούνται την ιστορία, αρκεί να πατήσουν στο google τις λέξεις «Σταύρος-Παναγιώτης Σπύρου» και θα τους εμφανιστεί το κείμενο με τίτλο τη θρυλική ατάκα του δεύτερου, «Όχι ρε πούστη Χάρε, δεν θα το πάρεις το παιδί». Βάλ’ τε τον εαυτό σας στη θέση του Σταύρου. Το τηλέφωνό σας χτυπάει είκοσι έξι χρόνια μετά το συμβάν και ένας που συγγραφέας σε ρόλο ντετέκτιβ, να σας ρωτάει, «Είστε ο μικρός Σταύρος του κειμένου που επέζησε από εκείνο το αλησμόνητο χειρουργείο που έφερε εις πέρας ο Σπύρου;» Σοκαριστικό. Συνέβη όμως. Και ήταν ένα συναίσθημα που δεν έζησα και δεν πιστεύω ότι θα ξαναζήσω τη στιγμή που βρέθηκα στη Λάρισα και αγκαλιάστηκα μαζί του, έναν από τους ήρωες του βιβλίου μου ουσιαστικά.

   Φανταστείτε τον γλυκό γίγαντα της Θύρας-4, τον ΠαπαΠΑΟΚ μας, να διαβάζει για τον εαυτό του μέσα στο βιβλίο, να συγκινείται με όσα γράφω εκεί μέσα για εκείνον και με δάκρυα στα μάτια και τη φωνή να ψελλίζει, «ευχαριστώ…»

   Ο Αμάραντος με στοίχειωσε. Με αγρίεψε και μου υπενθύμισε πόσο σκληρός έχω υπάρξει στη ζωή μου, κυρίως με τον εαυτό μου. Και δίχως να το υπολογίσω, με χάραξε βαθιά. Ίσως να είναι και μια όμορφη ιστορία, ευφάνταστη και ανατρεπτική. Στο τέλος όμως θα πρέπει να το παραδεχθώ και να το αποδεχθώ ότι ο Αμάραντος είναι ο κινητήριος μοχλός μου στο να συνεχίζω στις ανηφόρες που μου βάζει η ζωή ή θέτω ορισμένες φορές ο ίδιος στον εαυτό μου.

   Ελπίζω να αποτελέσει κινητήριο μοχλό και γι’ άλλους, γι’ αναγνώστες που θα τον κατανοήσουν και θα τον αγαπήσουν…

 

   Καλή χρονιά σε όλους

   Υγεία… Τα υπόλοιπα ακολουθούν από μεγάλη απόσταση