ΒΙΒΛΙΟ | ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΔΙΠΛΑΡΗ | ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΡΑΠΤΙΚΗΣ | ΕΚΔΟΣΕΙΣ 24 ΓΡΑΜΜΑΤΑ

 

Στο οπισθόφυλλο γράφει…

Το «Εργαστήριο Ραπτικής», είναι ένα μυθιστόρημα που πραγματεύεται τα έργα και τις ημέρες των μοδιστρών των λαϊκών συνοικιών του Πειραιά, ακολουθώντας τις βελονιές τους από το 1947 μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80.

Η Πάτρα – η κεντρική ηρωίδα – και οι φιλενάδες της, ράφτρες κι αυτές, κορίτσια λαϊκά που φιλοδοξούν να έχουν, μέσα από τη δουλειά τους, μια καλύτερη μοίρα από εκείνη που προδιαγράφει η τάξη και η οικονομική τους κατάσταση, τολμούν να ονειρευτούν ένα καλύτερο κόσμο, στον οποίο θα έχουν μέρος ενεργό. Μέσω της δουλειάς τους έρχονται σε επαφή με όλα τα κοινωνικά στρώματα και δημιουργούν έναν καινούργιο τόπο, στον οποίο εμπλέκονται όλοι με όλους, καταργώντας σε κάποιες περιπτώσεις, ακόμα και τις ταξικές διαφορές.

Το «Εργαστήριο Ραπτικής» είναι ένα βιβλίο – πασαρέλα, όπου παρελαύνουν, εκτός της μόδας, οι κοινωνικές αλλαγές, και τα ιστορικά – πολιτικά γεγονότα, σε βάθος τριών δεκαετιών… ένα βιβλίο, που ενώ έχει σε πρώτο πλάνο τις γυναίκες, στην ουσία μιλά για έναν ολόκληρο κόσμο, που χτίστηκε με κόπο μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ή όπως πολύ σοφά σκέφτεται η Πάτρα, «ένα καινούργιο κόσμο, που ράφτηκε από τα κουρέλια του παλιού…»   

 

Λίγα λόγια από μένα…

Σαν σκηνές από ταινία του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου, σε ασπρόμαυρο φόντο με μπόλικες έγχρωμες πινελιές, όμορφες και αποφασισμένες ηρωίδες που κάνουν όνειρα και προσπαθούν να ξεφύγουν από την πεζή καθημερινότητά τους - ανάμεσα στο γέλιο και στο δάκρυ, πάντα δυνατές, πάντα με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Πως να χωρέσουν οι ζωές τους μέσα σε λίγα μόνο τετραγωνικά;

Γεγονότα που στιγμάτισαν την Ιστορία διαδέχονται το ένα μετά το άλλο – ένα ατμοσφαιρικό βιβλίο που σε κρατά – που δεν σε αφήνει να το αφήσεις - που σε παρασέρνει χρόνια πίσω και ζεις όλα αυτά τα ωραία αλλά και τα άσχημα. Άλλωστε όλα μέσα στη ζωή δεν είναι;

Αγγίζοντας τις σελίδες του νόμιζα ότι έπιανα τα υφάσματα και τις ακριβές δαντέλες, έβλεπα τα χρώματα τα φανταχτερά και μύριζα τα αρώματα από μια άλλη χώρα. Περπατούσα κι εγώ σε έναν χωμάτινο δρόμο μαζί με τους ανθρώπους του μόχθου. Όλους εκείνους που κατάφεραν και επέζησαν και κάνουν τα αδύνατα – δυνατά για να ορθοποδήσουν.

Η ιστορία που έπλασε η συγγραφέας Χρυσούλα Διπλάρη φυσικά και δεν απευθύνεται μόνο στο γυναικείο αναγνωστικό κοινό. Πιστεύω ότι πρόκειται για ένα βιβλίο ορόσημο στη συγγραφική της πορεία. Μια πρωτότυπη ιδέα που όμοιά της δεν έχει υπάρξει ποτέ στο παρελθόν. Με εντυπωσίασε αυτό το βιβλίο. Με μάγεψε. Με έκανε να χαμογελάσω αλλά και να δακρύσω. Μόνο η έμπειρη πένα της συγγραφέως θα κατάφερνε κάτι τέτοιο.

Ένα ξεχωριστό βιβλίο - κόσμημα που είμαι σίγουρος ότι θα κατακτήσει τις καρδιές των αναγνωστών όπως κατέκτησε και την δικιά μου.

Φίλη μου! Συγχαρητήρια πολλά που για ακόμη μια φορά έκανες τη διαφορά!