ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΒΑΓΓΕΛΗ ΒΟΥΡΑΖΑΝΗ

 

«ΑΜΑΡΑΝΤΟΣ – ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ» είναι ο τίτλος του νέου σας μυθιστορήματος. Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο λουλούδι;

 

Ήμουν στον παιδότοπο με τις κόρες μου, καλοκαίρι, μεσημέρι, έξω είχαν σωπάσει μέχρι και τα τζιτζίκια. Μπήκε μια κυρία με δυο γλάστρες με κάτι κίτρινα λουλούδια. Τη ρώτησα, τι λουλούδια ήταν και μου απάντησε «αμάραντοι». Εκείνη τη στιγμή ήχησε εντυπωσιακά στ’ αφτιά μου η λέξη «Αμάραντος». Σκέφτηκα ότι θα ήταν όμορφος τίτλος για βιβλίο. Η ιδιότητα του λουλουδιού να διατηρείται στο ακέραιο, ταίριαξε απόλυτα με την υπόθεση του βιβλίου και τον ήρωα, ο οποίος κατά έναν τρόπο οδεύει προς την προσωπική του θέωση και κατακτά την αθανασία.

 

Κατά τη διάρκεια της συγγραφής, ποιος ήταν ο στόχος σας;

 

Στόχο δεν έχω όταν γράφω. Ανάγκες με οδηγούν στο να εκφράζομαι μέσα από το γραπτό λόγο και τα βιβλία μου. Τα τελευταία χρόνια αυτό που βιώνω είναι μία ατελείωτη θλίψη για τα μονοπάτια που ακολουθούν οι νέες γενεές της χώρας μου, η γενική παρακμή που κερδίζει έδαφος μέσα από την υποκουλτούρα της δήθεν τέχνης, οι ορδές ανενημέρωτων νεολαίων που αν τους ρωτήσεις για το χρώμα βρακιού της όποιας influencer θα σου απαντήσουν μέχρι και για το μέγεθος της ακτίνας των δαντελών γύρω από την περιοχή του μπικίνι, αλλά αν τους ρωτήσεις για το Ρωσο-Ουκρανικό ζήτημα, δεν είναι καν σίγουρο αν γνωρίζουν τι είναι η Ρωσία και η Ουκρανία. Ανάγκη μου είναι να παλεύω για μια γενική αφύπνιση μέσα από το έργο μου, αν και πιστεύω ότι με την ελπίδα θα πεθάνω.  

 

Η γραφή σας δεν είναι επιτηδευμένη. Δεν χρησιμοποιείτε δύσκολες εκφράσεις για να εντυπωσιάσετε τους αναγνώστες. Πως το καταφέρνετε αυτό;

 

Όπως μου βγαίνει. Έτσι είμαι στα γραπτά μου και γενικότερα στη ζωή μου. Λέω αυτό που θέλω κι ας υπάρχει κόστος. Το αληθινό δεν αρέσει πάντα, αλλά η ειλικρίνεια εκτιμάται.

 

Ο γιατρός, ο Θοδωρής, είναι φιλόσοφος; Ιδεαλιστής; Τι απ’ όλα;

 

Ένας μορφωμένος άνθρωπος που σκέφτεται, αναλύει, προβληματίζεται. Ένας από τους περίεργους και κατά πολλούς, γραφικός, που δεν πάει με το ρεύμα. Πορεύεται και υπηρετεί τον άνθρωπο. Φιλοσοφία του είναι να μην φιλοσοφεί. Πράττει και πορεύεται. Του αρέσει η ουσία και όχι ο κοινωνικός αυνανισμός τον οποίο έχουμε συνηθίσει και αρεσκόμαστε να επιδιδόμαστε τα τελευταία χρόνια.

 

Τι τον κάνει να ξεχωρίζει από όλους τους άλλους ήρωες που συναντάμε στα μυθιστορήματα;

 

Η αντισυμβατικότητά του νομίζω. Η αθεΐα για παράδειγμα τη στιγμή που ο ίδιος φορά ράσο.

 

Είναι αλήθεια ότι στις μικρές κοινωνίες κάθε σπίτι κρύβει και το δικό του μυστικό;

 

Στις μικρές, στις μεγάλες, στις μεσαίες. Και δεν είναι απαραίτητα κακό. Αρκεί τα μυστικά να μην γίνονται αιτία δεινών για ψυχές ανθρώπων (ειδικά για τις παιδικές ψυχές).

 

Σας δυσκόλεψε κάτι κατά τη διάρκεια της συγγραφής; Και αν ναι τι ήταν αυτό;

 

Τα ωράρια. Είναι δύσκολο να γράφεις κουρασμένος σωματικά, άυπνος, να έχεις να ψάξεις στοιχεία, να διαβάσεις και να αναπτύσσεις μετά απ’ όλα αυτά και τη σκέψη σου. Κατά τ’ άλλα όμως, όλα καλά. Άλλωστε, στο τέλος της ημέρας, η συγγραφή είναι αυτή που γεμίζει τα κενά που αφήνει η καθημερινότα.

 

Το βιβλίο σας σε ποια κατηγορία το κατατάσσετε;

 

Κοινωνικό δράμα; Δεν είμαι σίγουρος… Πείτε εσείς για εμένα καλύτερα.

 

Τι είναι αυτό που σας λένε πιο συχνά οι αναγνώστες;

 

«Ένα θα σου πω, πήγα στη δουλειά με δύο ώρες ύπνο και δε μαγείρεψα»

Εγώ το λέω κι από εδώ, μη με διαβάζετε βράδια αν ξυπνάτε νωρίς!

 

Λογοτέχνης η πεζογράφος; Τι σας αντιπροσωπεύει πιο πολύ;

 

Παραμυθάς! (Έτσι υποστηρίζει η γυναίκα μου…)

 

Σε ποιον συγγραφέα θα θέλατε πολύ να μοιάσετε;

 

Θαυμάζω πολλούς, δεν μπορώ να πω μόνο έναν. Από τους Έλληνες εν ζωή θα πω τους: Ισίδωρο Ζουργό, Έφη Καγξίδου και Ιωάννα Μπουραζοπούλου (την οποία τελευταία ανακάλυψα, το παραδέχομαι κι ας λιθοβοληθώ). Από ξένους θαυμάζω και αγαπώ πάρα πολύ την Όουτς, τον Παμούκ. Προσωπικούς μου, στενούς, φίλους δεν θα συμπεριλάβω, διότι δεν θα καταφέρω να είμαι αντικειμενικός. Από τους εκλιπόντες έχω πολλούς που αγαπώ. Μάρκεζ, Καμύ, Χάρντι, Έσσε, Θαφόν, Καζαντζάκη… Πολλούς. Ας το αφήσουμε, next one… 

 

Τι θα συμβουλεύατε έναν νέο συγγραφέα;

Με θεωρώ πολύ κακό συμβουλάτορα. Και πολύ ειλικρινή, οπότε δεν θα συμβούλευα τίποτα, αφού στο τέλος, αν μοιραστώ τις αλήθειες μου, θα παρεξηγηθώ και θα χαρακτηριστώ κακός. Τι θα συμβούλευα; Να, ας πούμε κάποτε όταν με ρώτησε κάτι ανάλογο μία νεαρά, της απάντησα να βεβαιωθεί ότι είναι συγγραφέας, γιατί και η πεντάχρονη κόρη μου μπορεί να γράφει… Φυσικά δεν θέλησε να μάθει γιατί της το έλεγα αυτό. Απλώς με στόλισε κι αποχώρησε ρίχνοντάς μου και λίγες κατάρες διότι θεώρησε ότι είμαι ένας ψωνισμένος μισογύνης. Δεν έχω ουδεμία ψευδαίσθηση ότι αρκετοί θα πουν ότι το έκανε με το δίκιο της. Η ειλικρίνεια είναι ασυγχώρητο παράπτωμα στις μέρες μας, θα πρέπει να το παραδεχθούμε και να το αποδεχθούμε. Ας μην πολυμιλάμε λοιπόν όσοι δεν καταφέρνουμε να επιδιδόμαστε σε ανεξέλεγκτο χαϊδολόγημα αφτιών.

 

Τι πρέπει να κάνει ένας συγγραφέας για να επιβιώσει στον χώρο των γραμμάτων και των τεχνών;

 

Δουλειά με μηνιάτικο άνω των χιλίων ευρώ αν είναι χωρίς παιδιά και σκυλιά. Κάτι παραπάνω αν ανήκει στη δική μου κατηγορία.

 

Πότε να περιμένουμε το επόμενο βιβλίο σας;

 

Επιφυλάσσομαι αλλά θα πω τέλος του 2024.

Στείλτε το δικό σας μήνυμα στους αναγνώστες του blog.

 

Υγεία, διάβασμα και θα τη βγάλουμε και φέτος…