Βιβλιοπρόταση | Τζέιν Όστεν | Περηφάνια και Προκατάληψη | Εκδόσεις Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος

 

Όταν σε μια επαρχιακή αγγλική πόλη φτάνουν για διακοπές δύο νεαροί και πλούσιοι αριστοκράτες, η μικρή κοινωνία της περιοχής αναστατώνεται και ανάμεσα στις μητέρες που έχουν ανύπαντρες κόρες αναπτύσσεται έντονος ανταγωνισμός για το ποιες θα κερδίσουν τους δυο πολύφερνους γαμπρούς.

Στον ανταγωνισμό συμμετέχουν φυσικά και οι ίδιες οι κόρες, με εξαίρεση τη νεαρή Ελίζαμπεθ, που έξυπνη, όμορφη και ανεξάρτητη καθώς είναι, αρνείται να μπει σε ένα παιχνίδι που το θεωρεί ταπεινωτικό. Αντίθετα, υπερασπίζεται με πείσμα, ευστροφία και ειλικρίνεια τη γυναικεία της αξιοπρέπεια και δίνει ένα καλό μάθημα στον πιο πλούσιο, τον πιο γοητευτικό αλλά και πιο σνομπ από τους δύο νεαρούς αριστοκράτες.

Όμως, από τη σύγκρουση ανάμεσα στο γεμάτο προκαταλήψεις αριστοκράτη και την όλο περηφάνια κοπέλα θα γεννηθεί ένας έντονος και κρυφός έρωτας, που θα οδηγήσει τελικά στο σμίξιμο των δυο τους.

Σύντομο βιογραφικό

Η Τζέιν Όστεν γεννήθηκε το 1775 στο Στίβεντον του Χαμσάιρ, και ήταν η έβδομη από τα οχτώ παιδιά της οικογένειας. Ο πατέρας της, ο αιδεσιμότατος Τζορτζ Όστιν, ήταν πολυμαθής και καλλιεργημένος, και η Τζέιν μορφώθηκε κυρίως στο σπίτι. Διάβαζε ασταμάτητα από παιδί, ιδιαίτερα τα έργα του Φίλντινγκ, του Στερν, του Ρίτσαρντσον και του Σκοτ. Άρχισε να γράφει από πολύ μικρή ηλικία. Έγραψε το “Αγάπη και φιλία” όταν ήταν μόλις δεκατεσσάρων ετών. Ακολούθησε η “Ιστορία της Αγγλίας” στα δεκάξι και το ”Μια συλλογή επιστολών” στα δεκαεπτά. Μετά τον θάνατο του πατέρα της, το 1805, αυτή και η μητέρα της μετακόμισαν στο Σαουθάμπτον, για να εγκατασταθούν τελικά στο Τσότον του Χαμσάιρ το 1809, όπου και έγραψε τα μεγαλύτερα μυθιστορήματά της. Αν και η ίδια έζησε μια πολύ ήσυχη ζωή -δεν παντρεύτηκε ποτέ και σπάνια έβγαινε από το σπίτι- τα έργα της δείχνουν την εκπληκτική της παρατηρητικότητα. Μόνο τέσσερα μυθιστορήματα εκδόθηκαν όσο ζούσε “Λογική και ευαισθησία” (1811), “Περηφάνια και προκατάληψη” (1813), “Μάνσφιλντ Παρκ” (1814) και “Έμμα” (1816) -και όλα εκδόθηκαν ανώνυμα. Σε μια σπάνια έξοδό της από το σπίτι αρρώστησε και πέθανε από τη νόσο του Άντισον το 1817. Δύο ακόμη μυθιστορήματα, το “Πειθώ” και το “Νορθάνγκερ Άμπει” εκδόθηκαν μετά το θάνατό της, το 1818. Το “Σάντιτον”, το μυθιστόρημα που έγραφε όταν πέθανε, εκδόθηκε το 1925.