Στο οπισθόφυλλο γράφει:
Παραμονή Χριστουγέννων 1920 και το χιόνι είχε
αποκλείσει τα περισσότερα χωριά. Αυτή την ευλογημένη ημέρα γεννήθηκε η Ειρήνη.
Όμως την ώρα που τα μάτια της αντίκριζαν το φως, η μάνα της ξεψυχούσε. Δυο
ορφανά άφησε πίσω της η αδικοχαμένη μάνα, που ο πατέρας, άκαρδος και
επιπόλαιος, ένιωθε πως του ήταν βάρος και τα εγκατέλειψε στο ίδρυμα. Η Μοίρα
χαμογέλασε στην Ειρήνη οδηγώντας τη στην αγκαλιά μιας στοργικής και πλούσιας
οικογένειας, ενώ ο αδελφός της έζησε τη σκληρότητα της απόρριψης και της
φτώχειας, χωρίς όμως ποτέ να ξεχάσει…
Η Ειρήνη έζησε παραμυθένια παιδικά χρόνια και σαν
μεγάλωσε, γνώρισε τον έρωτα και την αγάπη. Η ζωή, όμως, είναι μικρή και
απρόβλεπτη και είχε άλλα σχέδια για αυτήν.
1940. Οι κατακτητές εισβάλλουν στην πατρίδα μας,
σπέρνοντας παντού τον τρόμο και γκρεμίζοντας τις ζωές των ανθρώπων που τόλμησαν
να ονειρευτούν ένα καλύτερο αύριο. Η Ειρήνη χάνει ό,τι αγαπούσε περισσότερο σε
αυτόν τον κόσμο και μέσα σε ένα γερμανικό φορτηγό μεταφέρεται μαζί με άλλους
κρατούμενους στη Θεσσαλονίκη και από εκεί στο κολαστήριο του Άουσβιτς. Σε ένα
ταξίδι μακρινό με προορισμό το άγνωστο, αναπολεί κάθε στιγμή της ζωής της, ό,τι
της χάρισε απλόχερα και ό,τι της στέρησε χωρίς οίκτο…
Τα σταυροδρόμια της Μοίρας, όμως, κάνουν τους
ανθρώπους που αγαπιούνται πολύ να ανταμώνουν… Γιατί αν η βαλίτσα της ζωής
μείνει γεμάτη με όνειρα, βρίσκεις το θάρρος να ξεπεράσεις ακόμα και τον εαυτό
σου, για να αντικρίσεις ξανά εκείνον που αγάπησες πραγματικά.
Μια ιστορία αληθινής αγάπης σε μια πορεία ζωής όπου οι
μνήμες παραμένουν ακόμα ζωντανές…
Η άποψή μου:
Υπάρχουν πολλές κατηγορίες βιβλίων. Μια είναι αυτή που
στη μέση το παρατάς γιατί αρχίζει να γίνεται βαρετό. Μια άλλη είναι αυτή που το
διαβάζεις για να δεις που το πάει ο συγγραφέας και μια άλλη είναι αυτή που δεν
μπορείς να αφήσεις το βιβλίο από τα χέρια σου! Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει
και το βιβλίο της Μαρίας Γαβριελάτου με τίτλο «Τα σπασμένα φτερά της νιότης μου».
Πρόκειται για ένα συναρπαστικό ταξίδι που μιλάει για τη δύναμη της αγάπης. Η μοίρα
των ηρώων παίζει το δικό της παιχνίδι με τους δικούς της ρόλους και κανόνες. Όλοι
περπατάνε πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί μια λάθος κίνηση και αυτό θα σπάσει. Η συγγραφέας
με την έμπειρη πένα της υφαίνει έναν λογοτεχνικό ιστό όπου ο κάθε αναγνώστης
παρακολουθεί με μεγάλη αγωνία. Προσωπικά ήθελα να μάθω τι γίνεται παρακάτω. Δεν
με άφησε να σκεφτώ τίποτα άλλο. Μίσησα κάποιους ήρωες. Αγάπησα κάποιους άλλους.
Χαμογέλασα, δάκρυσα… πολλά τα συναισθήματα διαβάζοντάς το. Ένα μεγάλο μπράβο
στη συγγραφέα. Σας το προτείνω. Διαβάστε το. Ανυπομονώ για το επόμενο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου