ΠΕΝΤΕ ΣΤΑ ΠΕΝΤΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ «ΓΕΓΟΝΟΤΑ & ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ»

 

1)    Γεγονότα ή αινίγματα; Τι πραγματεύεται το έργο;

Δέσποινα Μπισχινιώτη: Η παράστασή μας ασχολείται με γεγονότα που είναι αμφίβολο αν όντως συνέβησαν, καθώς και με αινίγματα που μπορούν να απαντηθούν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Άλλωστε, κάθε αίνιγμα είναι ένα είδος γεγονότος και κάθε γεγονός μπορεί να ερμηνευθεί σαν να ήταν αίνιγμα. Ο παρακείμενος της μετοχής «γεγονός» συσχετίζει το τετελεσμένο παρελθόν με το (πάντα αβέβαιο) παρόν, ενώ το αίνιγμα έχει μια δεδομένη ασάφεια, που είναι γεγονός.

Άγγελος Λιάγκος: Γεγονότα… σίγουρα γεγονότα. Αλλά… και αινίγματα! Άλλωστε, κάθε αίνιγμα προκύπτει από κάποιο γεγονός, σωστά; Έτσι λοιπόν, το έργο αφηγείται γεγονότα που κάποιες φορές δίνουν από μόνα τους απαντήσεις στους θεατές κι άλλες (τις περισσότερες μάλλον) τους δημιουργούν ερωτηματικά, μετατρέποντας τη φύση τους από γεγονότα σε αινίγματα. Όπως άλλωστε συμβαίνει και στη ζωή μας…

Μαριαλένα Μπόη: Το έργο μιλάει για τη σημερινή χαώδη πραγματικότητα και καθημερινότητά μας! Μιλάει για ιστορίες και καταστάσεις που μπορεί να έχουμε βιώσει, μιλάει για το «είναι αυτό που φαίνεται ή δεν είναι;».

 

1)    Πως ένιωσες όταν διάβασες πρώτη φορά το ρόλο σου;

Δέσποινα Μπισχινιώτη: Στα «Γεγονότα & αινίγματα» ο Άγγελος, η Μαριαλένα κι εγώ παίζουμε πολλούς ρόλους, τους οποίους ως σκηνοθέτρια έχω μοιράσει με μεγάλη προσοχή στους τρεις μας. Όλους τους ρόλους που ενσαρκώνω τους προσέγγισα με αγάπη, συγκίνηση και πολλή δουλειά.

Άγγελος Λιάγκος: Επειδή το έργο αποτελείται από πολλές μικρότερες ιστορίες, δεν μιλάμε για έναν συγκεκριμένο ρόλο. Ανάμεσα στις ιστορίες υπήρξαν κάποιες που μίλησαν κατευθείαν μέσα μου. Άγγιξαν κι επανέφεραν μνήμες, είτε από πολύ προσωπικά είτε από συλλογικά βιώματα. Στην περίπτωση αυτών των κειμένων, ήταν αρκετά καθαρό από την πρώτη στιγμή τι θα ήθελα να μοιραστώ μέσα από αυτά. Τα υπόλοιπα κείμενα, ειδικά αυτά που φλερτάρουν με το παράλογο, ήρθαν ως «αινίγματα», που δημιούργησαν ερωτηματικά για το τι θέλει να πει ο ποιητής, και κατ’ επέκτασιν εμείς, συνοδευόμενα από ένα χαμόγελο στην αρχή αυτής της αναζήτησης. Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, μετά την ανάγνωση, ανυπομονούσα να ξεκινήσουν οι πρόβες, ώστε να αρχίσουν οι ιδέες να παίρνουν μορφή, και με την οπτική της Δέσποινας (Μπισχινιώτη, σκηνοθέτιδας) να συνδεθούν τα γρανάζια που θα έδιναν κίνηση σε αυτό το, όχι και τόσο συμβατικό, όχημα.

Μαριαλένα Μπόη: Όταν διάβασα πρώτη φορά τους ρόλους μου, ένιωσα μπερδεμένη! Προσπάθησα να καταλάβω κάτι που δεν χρειαζόταν να καταλάβω. Τα περισσότερα κείμενα έχουν να κάνουν με το παράλογο. Οπότε, εγώ προσπαθούσα να καταλάβω τη λογική ενός τρελού, που έχει τη δική του λογική. Όμως, αυτό που δεν κάνει ο τρελός είναι ότι δεν προσπαθεί να καταλάβει τον εαυτό του. Απλώς είναι.

 

 

2)    Πως αντιδρά το κοινό κατά τη διάρκεια της παράστασης;

Δέσποινα Μπισχινιώτη: Κατά τη διάρκεια της παράστασης, το κοινό γελάει και δακρύζει πολύ. Επίσης, κάποιοι/ες θεατές/ριες γνέφουν με το κεφάλι θετικά, όταν μια κατάσταση που παρακολουθούν επί σκηνής τους είναι γνώριμη.

Άγγελος Λιάγκος: Συνήθως στην αρχή είναι διστακτικοί, κάπως σφιγμένοι. Είναι κάτι που βρίσκω φυσιολογικό, καθώς δεν πρόκειται για κάποιο γνωστό θεατρικό έργο που πιθανόν να έχουν ξαναδεί με άλλη σκηνοθεσία ή να έχουν διαβάσει, ή έστω κάτι να έχουν ακούσει γι’ αυτό. Άρα, έχουν πολύ λίγα στοιχεία για το τι πρόκειται να παρακολουθήσουν. Όταν βλέπεις σε κάποιους από αυτούς τους θεατές, κατά τη διάρκεια της παράστασης, να αλλάζει η στάση του σώματός τους, να χαμογελούν ή ακόμη και να γνέφουν σαν να επιβεβαιώνουν ότι τους είναι γνώριμο κάτι που άκουσαν, κάτι που είδαν, τότε καταλαβαίνεις πως κάτι άγγιξες, κάτι μετακίνησες μέσα τους. Κι αυτό είναι σημαντικό.

Μαριαλένα Μπόη: Οι αντιδράσεις του κοινού ποικίλουν. Κάποιοι είναι ουδέτεροι, γιατί παθαίνουν αυτό ακριβώς που έπαθα και εγώ όταν πρωτοδιάβασα το κείμενο! Κάποιοι από αυτούς σκέφτονται «πώς θα ακουστεί τώρα αν γελάσω σε αυτήν την ατάκα» και κάποιοι άλλοι γελάνε με την ψυχή τους, πονάνε με την ψυχή τους.

 

3)    Υπήρξαν δυσκολίες κατά τη διάρκεια των προβών;

Δέσποινα Μπισχινιώτη: Οι πρόβες για τα «Γεγονότα & αινίγματα» ήταν δύσκολες, επειδή η παράσταση χρειάζεται μεγάλη σωματική και νοητική εγρήγορση, καθώς και ετοιμότητα, γιατί οι εναλλαγές διάθεσης και ατμόσφαιρας σκηνής είναι ταχύτατες. Επιπλέον, τα κείμενα είναι πολύ απαιτητικά. Όλες οι δυσκολίες ξεπεράστηκαν, όμως, χάρη στο εξαιρετικά ζεστό κλίμα της ομάδας.

Άγγελος Λιάγκος: Γενικά, υπήρχε πολύ καλό κλίμα. Με τη Δέσποινα και τη Μαριαλένα, όπως και με τους υπόλοιπους συντελεστές, συνεργαστήκαμε με πολλή αγάπη και φροντίδα και προς τα κείμενα και μεταξύ μας. Θεωρώ ότι, όταν καταπιάνεσαι με το παράλογο, έχεις να «σκαλίσεις» λίγο διαφορετικά απ’ ό,τι με κάποιο άλλο κείμενο. Αυτό ίσως να ήταν η μία δυσκολία. Μια άλλη δυσκολία, που πιστεύω την αντιμετωπίζουν οι περισσότερες μικρές (και όχι μόνο) παραγωγές, είναι ότι συνήθως έχεις στη διάθεσή σου πολύ λίγες πρόβες στον χώρο όπου θα γίνει η παράσταση (είτε γιατί «τρέχει» κάποια άλλη παράσταση μέχρι να ξεκινήσετε είτε για διάφορους άλλους λόγους). Έτσι, κάνοντας πρόβες σε έναν άλλον χώρο, κάποια πράγματα (από το «εδώ έχει μία πόρτα» ή το «έχω τόσο χώρο για να κινηθώ») μπορεί να τα υπολογίζεις στο περίπου και να χρειάζονται αλλαγές την τελευταία στιγμή. Βέβαια, μια θεατρική παράσταση, σαν ζωντανός οργανισμός, συνήθως βρίσκει τον τρόπο να (εξ-)ελιχθεί, όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Μαριαλένα Μπόη: Υπήρχαν αρκετές δυσκολίες, όπως σε κάθε ανέβασμα μιας παράστασης, αλλά οι δυσκολίες έρχονται για να τις ξεπερνάμε και να βγαίνουμε πιο δυνατοί, γιατί ο δρόμος ενός καλλιτέχνη είναι Ατελείωτος.

 

4)    Τι σας λένε πιο συχνά οι θεατές;

Δέσποινα Μπισχινιώτη: Ότι δεν περίμεναν να συγκινηθούν τόσο πολύ.

 

Άγγελος Λιάγκος: Οι περισσότεροι θα αναφερθούν σε κομμάτια που τους άγγιξαν, που ένιωσαν να ταυτίζονται. Μας λένε, για παράδειγμα, «ο/η ήρωας/ηρωίδα στην τάδε σκηνή είμαι εγώ…». Ή ότι συγκινήθηκαν. Άλλοι θα σταθούν να συζητήσουμε προβληματισμούς που τους δημιουργήθηκαν σε πράγματα ή καταστάσεις που θίγει η παράσταση. Υπάρχει αρκετή ποικιλομορφία στα κείμενα που απαρτίζουν την παράσταση, γι’ αυτό θεωρώ πως ο κάθε θεατής μπορεί να βλέπει πτυχές του εαυτού ή της ζωής του σε διαφορετικά σημεία.

Μαριαλένα Μπόη: Συνήθως ακούμε πολύ καλά σχόλια. Όμως, κανείς δεν είναι τέλειος και οι παρατηρήσεις του κοινού μάς βοηθούν να πηγαίνουμε ένα βήμα μπροστά.

 

 

 

 

 

 

Ευχαριστούμε πολύ!