Ούτε και θυμάμαι πόσα χρόνια έχω να ανέβω σε σκηνή. Σκηνή
θεάτρου αληθινού, γεμάτο παρακαλώ με αληθινούς θεατές και τα φώτα δυνατά, όλα πάνω
μου, να μη βλέπω τι γίνεται από κάτω.
Χθες βράδυ πήγα με τον φίλο μου τον Νικόλα στο Θέατρο
Ελυζέ. Ήμασταν καλεσμένοι σε μια μουσικοχορευτική παράσταση. Η διάθεσή μας ανεβασμένη
στο Everest.
Για κακή μας τύχη καθίσαμε στην πρώτη σειρά.
Την παράσταση άνοιξε ένας Μάγος. Αληθινός μάγος. Από
αυτούς που ξέρουν πολύ καλά να μαγεύουν μικρούς και μεγάλους. Έκανε πολύ όμορφα
και εντυπωσιακά κόλπα. Ώσπου…
Ώσπου ήρθε και η δική μου η σειρά. Με ρώτησε το όνομά
μου, το ύψος μου, αν είμαι παντρεμένος, αν είμαι χωρισμένος, ρώτησε πολλά και
διάφορα.
Είχε μαζί του και ένα μοντέλο. Την Κωνσταντίνα. Με ανέβασαν
στη σκηνή, τη βάλαμε να καθίσει σε μία καρέκλα και τη δέσαμε σφιχτά. Και χέρια
και πόδια.
Το κοινό βουβό και ενθουσιασμένο παρακολουθούσε. Τα πόδια
μου έτρεμαν. Τα χέρια μου επίσης. Της κάναμε διάφορα παλαβά και ανεξήγητα.
Δεν θα σας αποκαλύψω άλλα γιατί δεν θέλω να χαθεί η
μαγεία. Εγώ, παρόλο το τρέμουλο, γελούσα, σαν μικρό παιδί.
Αν δείτε μάγο πουθενά, μη φοβηθείτε σας παρακαλώ,
αφεθείτε στη μαγεία του…
Καλημέρα!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου