Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2016

Πωλ Ζαχαριάδης… ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Τι ευχήθηκες μόλις άλλαξε ο χρόνος;

      
Ευχήθηκα να νικήσει η αγάπη, αυτό εύχομαι κάθε φορά που αλλάζει ο χρόνος και η ευχή μου αυτή πάντα πιάνει!

Τι θέλεις να πάρει το 2015 (να φύγει και να μη ξανάρθει);

      
Ευχήθηκα να πάρει μαζί του τον πόνο των ανθρώπων…

Αν η ζωή σου γινόταν βιβλίο θα είχε τον τίτλο:

       «
Φως»…γιατί ήταν η πρώτη λέξη που είπα σαν μωρό…



Οι δικοί μου άνθρωποι μου λένε…

          Δικοί μου άνθρωποι είναι όσοι μ΄ αγαπούν και αυτοί μου λένε πάντα: «Προχώρα, μπορείς!»

Στους δικούς μου ανθρώπους λέω…

      
Στους δικούς μου ανθρώπους, σε αυτούς που αγαπώ λέω: « Είμαι εδώ, θα είμαι δίπλα σου για πάντα!»

Ποια η διαφορά ανάμεσα στη ζήλια και στην κακία;

      
Η ζήλια και η κακία είναι δύο δίδυμες αδερφές! Η μία συμπληρώνει τα δεινά που η άλλη φτιάχνει για τους ανθρώπους…και οι δύο μαζί έχουν την ίδια καταστροφική δύναμη και δεν μπορούν να υπάρξουν η μία χωρίς την άλλη…και οι δύο ζουν μέσα στις άρρωστες δυστυχισμένες ψυχές και πεθαίνουν μέσα στις καρδιές που κατοικεί η αγάπη…



Το αύριο είναι καλύτερο απ’ το χθες;

      
Αλίμονο αν το αύριο δεν είναι καλύτερο από το χθες! Στο χέρι μας είναι να είναι καλύτερο πάντα…

Τα πιο δυνατά μου σημεία πιστεύω ότι είναι…

      
Τα πιο δυνατά μου σημεία είναι η αισιοδοξία μου, η πίστη και η εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και στις δυνατότητες του και ότι είμαι καλός φίλος, ξέρω να ακούω και κάνω ό,τι μπορώ για να προσφέρω σε όσους το έχουν ανάγκη…Ακόμα το ότι πιστεύω στην αγάπη και μπορώ να την δεχτώ διότι ξέρω ότι μου αξίζει…έτσι είμαι ικανός να την προσφέρω κι εγώ!

Φτάνεις στον «Αμήν» κάθε φορά που…

      
Φτάνω στο Αμήν κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί να μου πει ψέματα…και το καταλαβαίνω κάθε φορά που αυτός προσπαθεί κάτι τέτοιο…

Τα αγαπημένα μου βιβλία είναι…

      
Συνήθως δεν έχω αγαπημένα βιβλία όπως δεν έχω και αγαπημένα τραγούδια και γενικά μουσική, αυτό εξαρτάται από την κάθε φάση που περνάω στη ζωή μου…αλλά αφού επιμένετε αγαπώ πολύ την «Αυτοβιογραφία ενός Γιόγκι» του Παραμαχάνσα Γιοκανάντα τον «Γλάρο Ιωνάθαν» του Ριτσαρντ Μπαχ και την «Μόμο» του Μίχαελ Έντε! Τα πιο αγαπημένα μου βιβλία όμως είναι εκείνα που θα γράφει αυτός που αγαπώ…




Όταν έχω ελεύθερο χρόνο…

      
Όταν έχω ελεύθερο χρόνο ονειρεύομαι…και ονειρεύομαι ακόμα κι όταν δεν έχω καθόλου ελεύθερο χρόνο…!

Ακούω μουσική κάθε φορά που…

       Ακούω μουσική κάθε φορά που θέλω σαν τρελός να ταξιδέψω και δεν έχω χρήματα…και θέλω να ταξιδεύω πολύ συχνά!

Σκέφτομαι αρνητικά μόνο όταν…

      
Δεν σκέφτομαι αρνητικά ποτέ!

Τα χειρότερα ελαττώματα μου είναι:

      
Είναι πολλά (ευτυχώς)…αυτό όμως που θα ήθελα να μπορέσω να διορθώσω, είναι η αναβλητικότητα μου και ότι ενώ έχω πολύ υπομονή γενικά, νευριάζω εύκολα και ξενευριάζω ακόμα πιο εύκολα και αυτό σοκάρει τους γύρω μου…το δουλεύω συνέχεια αυτό! Α, και αυτό που πια καταφέρνω όλο και πιο πολύ…το να μη μπορώ να πω «Όχι»…



Η τέχνη περνάει κρίση;

      
Κρίση περνάει το ψέμα. Όταν η τέχνη παράγεται από αληθινούς καλλιτέχνες δεν περνάει καμία κρίση…

Η οικονομική κρίση είναι μόδα;

      
Καμία κρίση δεν υπάρχει από μόνη της! Συνήθως συνοδεύεται από πολλών ειδών κρίσεις. Δεν υπάρχει οικονομική κρίση λοιπόν, είναι ένα μεγάλο ψέμα! Η κρίση είναι ανθρωπιστική και αυτό είναι συνδυασμός πολλών…και το να το διακρίνει κανείς αυτό δεν είναι μόδα!

Ο έρωτας είναι ακόμα ζωντανός;

      
Ο έρωτας όταν συνδυάζεται με την αγάπη, δεν πεθαίνει ποτέ!

Υπάρχει αληθινή αγάπη;

      
Μόνο η αληθινή αγάπη είναι αληθινή…υπάρχει κάποια άλλη;

Αγαπημένο παραμύθι;

      
Συνήθως τα παραμύθια έχουν πολύ αίμα και βία, προτιμώ τις ιστορίες που λένε οι καλοί άνθρωποι για την ζωή τους…αλλά αφού επιμένετε και πάλι, αγαπώ πολύ το παραμύθι του «Μικρού Πρίγκιπα»! Για μένα δεν είναι ένα απλό βιβλίο και θα έπρεπε να το λένε στα παιδιά σαν παραμύθι…

Το μεγαλύτερο απωθημένο;

          Είμαι πολύ τυχερός, δεν έχω απωθημένα πια…

Το χειρότερο που σου έχουν κάνει;

 
        Το χειρότερο που μπορεί να μου κάνει κανείς είναι να παίξει με τα συναισθήματα μου! Πιστεύω ότι είναι ό,τι πιο σκληρό και άδικο μπορεί να κάνει άνθρωπος σε άνθρωπο! Τα συναισθήματα μου είναι ό,τι πολυτιμότερο έχω μέσα μου, τα έχω αναθρέψει με πολύ κόπο, πόνο και αγάπη… Κάτι ακόμα που μπορεί και να με κάνει να καταρρεύσω, είναι το να με αδικήσει ο άλλος, έχω πολύ ανεπτυγμένο μέσα μου το αίσθημα του δικαίου για να το αντέξω αυτό…



Συνήθως συχνάζεις…

          Συχνάζω μόνο εκεί που με αγαπούν και αγαπώ…

Σινεμά καθημερινή βράδυ ή καναπέ με dvd και pop corn;

      
Δεν έχω θέμα, αρκεί να έχω παρέα αυτούς που αγαπώ και φυσικά να υπάρχει πολύ pop corn

Clubbing η για φαγητό με φίλους;

          Με καλούς (και μόνο καλούς) φίλους…δεν έχει σημασία το πού…

Η μουσική που σε ταξιδεύει είναι…

      
Χμ…το είπα και πιο πριν δεν έχω αγαπημένη μουσική, εξαρτάται από την περίοδο διανύω. Όμως με ταξιδεύει και μάλιστα χωρίς εισιτήριο η φωνή της Κάλλας…η μουσική της θάλασσας, του αέρα ανάμεσα στα δέντρα και κάθε ήχος τα βράδια στην εξοχή…ναι το παραδέχομαι, είμαι αθεράπευτα ρομαντικός…

Θα σταματούσες το χρόνο μόνο όταν…

          Δεν θα σταματούσα ποτέ τον χρόνο! Γιατί να χάσω την συνέχεια;

Το μήνυμα αισιοδοξίας είναι:

      
Ανοχή, κατανόηση και αγάπη για όλους και προς όλους…και όλα θα πάνε καλά στο τέλος!

Ένα ποίημα ή ένα τραγούδι για το τέλος…

Μα πόση επιμονή πια; Χμ ok λοιπόν:

Κατερίνα Ζαχαριάδου: «H θάλλασά μου» (Mare Nostrum)


Τη μοίρα που γράφτηκε στην παλάμη του αριστερού χεριού μου
τη γνώρισα στον πάγκο ενός πλανόδιου αγοριού
σ’ ένα από τ’ αυγουστιάτικα σοκάκια
που οδηγούν στην Piazza Navona της Ρώμης.

Μου είπε πως η νόνα του ήταν η καλύτερη μάντισσα της Καλαβρίας
και πως τον έμαθε τα μυστικά της τέχνης της
πριν ακόμα φυτρώσει χνούδι στα μάγουλά του.

Όχι ότι πίστεψα πως θα μπορούσε να δει
το μέλλον μου σε μερικές γραμμές,
γιατί ήτανε πια πολύς καιρός που έλεγα πως είχα σπουδάσει
εκείνη την εξίσωση που περιγράφει το χρόνο σ’ έναν κώνο φωτός
και ήξερα πια πως κανένας μας δεν είναι ικανός να δει
αυτό που θα συμβεί.

Μα κοντοστάθηκα γιατί με κέρδισαν τα πονηρά του μάτια
ντυμένα κατάμαυρες βλεφαρίδες
και ακούμπησα πάνω στον πάγκο του πέντε χιλιάδες λιρέτες
μήπως ακούσω κι εγώ ένα ωραίο παραμύθι
μέσα στις τόσες και τόσες άνοστες ιστορίες
που μου πουλάνε με το ζόρι κάθε μέρα
δίχως να έχω όρεξη ούτε και αυτές να πιστέψω.

Έβαλε τότε μέσα στη χούφτα του την ανοιχτή μου παλάμη
και χάιδεψε αφηρημένο με την άκρη του δαχτύλου του
εκείνες τις γραμμές που γεννήθηκαν μαζί μου
και που ήξερα πως είναι μόνο δικές μου.

Σκυθρωπός τότε με ρώτησε
σα χαμένος
αν είχα δει στο συντριβάνι της Navona
εκείνα τα τέσσερα αγάλματα που συμβολίζουνε της Γης
τα τέσσερα μεγάλα ποτάμια:
Δούναβης, Ρίο ντε λα Πλάτα, Γάγγης και Νείλος.

Τα είχα δει του είπα
μια μέρα πριν μέσα στον ήλιο του καλοκαιριού
πίνοντας ένα μικρό καφέ
σ’ ένα από τα ξέσκεπα μαγαζάκια που είναι απέναντί τους.

«Τέσσερις δρόμους θα διαβεί η ζωή σου»,
μου είπε σφίγγοντας γροθιά το χέρι μου μέσα στο δικό του.

«Στο Δούναβη, θα χορέψεις
στο Ρίο ντε λα Πλάτα θα ερωτευτείς
στον Γάγγη θα προσευχηθείς
στον Νείλο μια μέρα θα πονέσεις».

«Μα σε κανένα δεν θα σταθείς
και από κανένα δεν θα ξεδιψάσεις».

Κι εγώ χαμογελούσα και τον άκουγα
σαν μίλαγε ανάμεσα στον κόσμο
που ανυπόμονα πια σπρωχνόταν γύρω μας
για να πάρει σειρά και να κοιτάξει,
μέσα από τα μαγικά παράθυρα των ματιών του
της ζωής τους την πιο απόκρυφη μοίρα.

Μα εκείνος δεν νοιαζόταν
παρά συνεπαρμένο από το όραμα που έβλεπε
με κράτησε σφιχτά και μου είπε
με αγωνία τώρα στη φωνή
πως θα πεθάνω
αν διαλέξω να σταθώ σε ένα από αυτά τα τέσσερα της Γης ποτάμια
και πως θα χαθώ
μ’ όλο που της ζωής μου η γραμμή
έφτανε μέχρι τη ρίζα του καρπού μου.

«Υπάρχει μια θάλασσα», μου είπε
σταματώντας με την ώρα που έκανα να φύγω
γιατί η καρδιά μου είχε ανατριχιάσει.

«Μια θάλασσα που μέσα της χύνονται
όλα της ψυχής τα ατίθασα ποτάμια».

«Άμα τη βρεις μη ξεχάσεις να προσευχηθείς για τη νόνα μου
αυτήν που ποτέ δεν γνώρισες και ούτε θα γνωρίσεις
γιατί και εκείνη είχε χέρι όμοιο με το δικό σου».

Κι εγώ θέλησα να τον ρωτήσω
αν τουλάχιστον εκείνη πρόλαβε να ανταμώσει
τη θάλασσα αυτήν που από τότε ψάχνω
μη μπορώντας να ξεδιψάσω από κανένα ποτάμι

αλλά τον είδα ήδη να κοιτά
απ’ το παράθυρο της μοίρας κάποιου άλλου...

Από την ποιητική συλλογή «Απόηχοι» της Κατερίνας Ζαχαριάδου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ινφογνώμων.




 






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ «ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΗΤΑΝ Ο ΚΑΙΡΟΣ» ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 7 ΑΠΡΙΛΙΟΥ ΚΑΙ ΩΡΑ 18:00 ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ ΒΗΤΑ ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ

  Οι Ιατρικές Εκδόσεις ΒΗΤΑ και ο συγγραφέας Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου   Μια φορά ήταν ο κ...