Ο τίτλος θα μπορούσε να ήταν «η
Ιστορία ενός πικραμένου συγγραφέα» αλλά συγγραφέας μπορεί να είμαι καθόλου μα
καθόλου πικραμένος όμως. Συνήθισα πια. Χθες, λοιπόν, ημέρα Κυριακή, ξύπνησα με
πολύ ανεβασμένη διάθεση. Βγήκα από το σπίτι, είδα και τον ήλιο και είπα: - Αυτή
είναι μέρα για βόλτα με το ποδήλατο…
Πήγα σπίτι, έφαγα σπέσιαλ
παστίτσιο από τα χεράκια της μανούλας μου για να πάρω δυνάμεις και καβάλησα το
ποδήλατό μου με κατεύθυνση το κέντρο της Αθήνας. Φυσικά το σακίδιο στη πλάτη
ήτο γεμάτο με αφίσες, αυτοκόλλητες ταινίες και διαφημιστικά φυλλάδια της παράστασης…
Η πρώτη στάση έγινε Ιερά οδός
και Σπύρου Πάτση γωνία. Εκεί δεν είχα βάλει. Η επόμενη στάση κέντρο καράκεντρο
στη Σόλωνος. Ανέβηκα όλη τη Σόλωνος. Κόλλησα σε όλη τη Σόλωνος μέχρι που έφτασα
Κολωνάκι. Έρημο το Κολωνάκι. Όλη η ιστορία τα γνωστά καφέ με τα βούτυρα να
πίνουνε αλκοόλ. Δεν βαρέθηκαν;
Κόλλησα σε όλη τη Σκουφά μέχρι
κάτω χαμηλά εκεί που αρχίζουν τα Εξάρχεια. Οι δρόμοι δεν είχαν φως εκεί. Μετά από
δυο λεπτά μπαίνω στην αγαπημένη «Πρωτοπορία» για να χαζέψω βιβλία και να
αγοράσω μια όμορφη ατζέντα για το νέο έτος…
Χωρίς να συστηθώ (για να πιάσει
το κόλπο) ρώτησα τον ευγενέστατο υπάλληλο αν υπάρχουν τα βιβλία μου. Με κοίταξε
με γουρλωμένα μάτια. Λογικό. Μετά με ρώτησε τον εκδοτικό οίκο. Κάτι πάτησε στο computer αλλά πάλι δεν βρήκε τίποτα…
Στο τέλος με ρώτησε το
ονοματεπώνυμο του συγγραφέα. Τους το είπα. – Όχι, λυπάμαι πολύ, δεν τον ξέρουμε…
Εντάξει, ήμουνα σίγουρος, απλά ήθελα να επιβεβαιωθώ, σας ευχαριστώ!
Έβαλα τα γέλια… τι άλλο να
έκανα;
Χρόνια Πολλά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου