ΠΕΝΥ ΠΑΠΑΔΑΚΗ…Συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης

 

Φίλες και φίλοι καλησπέρα. Σήμερα αυτό το όμορφο μεσημέρι του Νοέμβρη μου κάνει την τιμή να είναι μαζί μου μια πολύ αγαπημένη μου φίλη και αγαπημένη συγγραφέας και φίλη η Πένυ Παπαδάκη. Να μιλάμε στον ενικό;

Εννοείται… καλησπέρα Κωνσταντίνε μου.

Καλησπέρα… να πούμε ότι δεν είσαι από την Κρήτη;

Όχι, δεν είμαι από την Κρήτη. Κατ’ αρχάς θέλω να σε ευχαριστήσω πάρα πολύ που μου δίνεις ξανά την ευκαιρία να μιλήσω μαζί σου και να επικοινωνήσω και με τον κόσμο σου. Όχι, δεν είμαι από την Κρήτη, το «Παπαδάκη» είναι το επίθετο του συζύγου ο οποίος ήταν από την Κρήτη. Εγώ είμαι Θεσσαλονικιά. Τιμή μου και καμάρι μου. Μεγαλωμένη όμως στον Πειραιά.

Αν σου δινόταν αυτή τη στιγμή η ευκαιρία θα τα παράταγες όλα να πας να ζήσεις μόνιμα στη Θεσσαλονίκη; Στην παλιά σου γειτονιά;

Θα τα παρατούσα όλα για να πάω να μείνω μόνιμα στην Κρήτη. Ναι, γιατί από τη Θεσσαλονίκη έφυγα τεσσάρων χρονών, δεν έχω μνήμες, δεν έχω βιώματα για να με κρατάει κάτι εκεί, παραδόξως όμως αγαπώ πάρα πολύ την Κρήτη, το παράδοξο δεν είναι ότι την αγαπώ το παράδοξο είναι ότι νιώθω Κρητικιά. Ενώ δεν έχω ζήσει εκεί, δεν έχω προσλαμβάνουσες – ούτε ο άντρας μου ήτανε γέννημα θρέμμα Κρήτης. Παρόλα αυτά την αγαπώ για κάποιο λόγο, δεν ξέρω, μου αρέσει η κουζουλάδα τους, ο αέρας τους, η τρέλα τους, η κουλτούρα τους, το φαγητό τους, οι χοροί τους, τα πάντα.

 

Κατά καιρούς, πολλοί συγγραφείς, γράφουν βιβλία που έχουν σχέση με την Κρήτη. Θα δοκίμαζες σε κάποιο βιβλίο σου να…

Εν μέρη το έχω κάνει στο βιβλίο μου «Παιχνίδια Ζωής». Όπου μία ηρωίδα μου είναι Κρητικιά, και δραπετεύει από την Κρήτη, ζει την ζωή της με έναν μποέμ τρόπο και ξαναγυρίζει στην Κρήτη. Επομένως ναι, έχω αναφερθεί σε αυτό το κομμάτι με αγάπη.

 

Πότε έγινε ουσιαστικά η πρώτη επαφή με το βιβλίο σου «Το ζεϊμπέκικο της Κατίνας»;

Χμ… το ζεϊμπέκικο, αχ! αυτό το ζεϊμπέκικο! Ναι, λοιπόν, ξεκίνησα το 2003. Δηλαδή, όπως καταλαβαίνεις έχουν συμπληρωθεί είκοσι χρόνια που είμαι στο χώρο. Εκδόθηκε το 2004 με έναν πολύ όμορφο και επεισοδιακό τρόπο…

Θα ήθελες να μας τον πεις;

 

Ναι, είχα πάρει πάρα πολλές αρνητικές απαντήσεις από εκδοτικούς οίκους εμένα όμως ως γνήσιο ξεροκέφαλο ον το «όχι» με πείσμωνε. Κι αντί να τα παρατήσω επειδή πίστευα πάρα πολύ σε αυτό που είχα κάνει συνέχιζα να το ψάχνω και να πολεμάω και ο τολμών νικά. Και ο επιμένων νικά. Βρέθηκε στον δρόμο μου ο συγχωρεμένος ο Γιώργος ο Κανελλόπουλος από την «Εμπειρία Εκδοτική» του άρεσε, ζήτησε να βρεθούμε και από εκεί και πέρα ξεκίνησε το ταξίδι το μαγικό της συγγραφής αλλά θέλω να πω κάτι: δεν ξεκίνησα με την προοπτική να γίνω συγγραφέας… άλλο ήταν το δικό μου το ζητούμενο. Δηλαδή δεν ξύπνησα μια μέρα και είπα «Α! Τι ωραία! Τα έχω λύσει όλα και κάθομαι να γίνω συγγραφέας». Ήταν κάτι το οποίο με απασχολούσε χρόνια και έπρεπε να βρω την κατάλληλη χρονική περίοδο που θα ήμουνα πιο ελεύθερη, που θα είχα περισσότερο χρόνο, γιατί η δουλειά μου ήταν φοβερά απαιτητική και δεν μου άφηνε χρόνο, ώστε να μπορέσω να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Ποιο ήταν το όνειρό μου; Να γράψω ένα βιβλίο για την μάνα μου. Γιατί η Κατίνα ήταν η μάνα μου. Ήταν η ηρωίδα μου. Μέσα από το βιβλίο θεωρώ ότι της δίνω την τιμή που της πρέπει – και λίγο λέω – της άξιζε παραπάνω.

 

Υπάρχει και τραγούδι έτσι; Να το πούμε αυτό.

Ναι, υπάρχει ένα τραγούδι σε σύνθεση του Θοδωρή Λαχανά και ερμηνεία της Λένας Αλκαίου που μου έκανε την τιμή να το πει όπως και ο Θοδωρής μου έκανε την τιμή να το συνθέσει, δεν κυκλοφορεί σε cd, είναι σε demo, και όποιος θέλει να το ακούσει μπορεί να μπει στο You tube να το ακούσει «Το Ζεϊμπέκικο της Κατίνας»     

Ναι, και φυσικά ακολουθούν κι άλλα τραγούδια.

Ναι, σε cd πλέον κυκλοφορεί και το «Σου το’ πα θέλει δύναμη» πάλι σε σύνθεση του Θοδωρή Λαχανά και ερμηνεία του Θοδωρή του Νικολάου, ένας εξαιρετικός καλλιτέχνης, μια καταπληκτική φωνή, και τελευταία συνεργασία είναι με την Ειρήνη Βικελή την τραγουδίστρια, καινούργια τραγουδίστρια, σε σύνθεση του Γιάννη Νικολάου το «Χίλιες Φορές Χαλάλι» το οποίο κυκλοφορεί οσωνούπο.

 

Θέλω να σου δώσω συγχαρητήρια γιατί το ακούω συνέχεια. (γέλια)

Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ. Αυτό είναι το ζητούμενο να αρέσει στον κόσμο.

 

Θα αρέσει! Στο λέω εγώ εγγυημένα που είμαι του ελληνικού τραγουδιού δηλαδή ακροατής.

Υπάρχει πολύ μεγάλος ανταγωνισμός στον χώρο του βιβλίου.

 

Υπάρχει πολύ μεγάλος ανταγωνισμός γενικά, όταν είσαι ανταγωνιστικός.

Μάλιστα. Οπότε εσύ δεν παίρνεις θέση σε αυτό το παιχνίδι.

 

Ποτέ δεν πήρα και δεν θα πάρω.

 

Μπράβο, χαίρομαι. Καλά, το ξέρω, απλά να το μάθουν και οι αναγνώστες.

 

Όχι. Ποιόν να ανταγωνιστώ; Ο μόνος ο οποίος μπορώ να ανταγωνιστώ είναι ο εαυτός μου. Αν μπορώ να είμαι καλύτερος άνθρωπος, καλύτερη συγγραφέας, καλύτερος φίλος, καλύτερη μητέρα, καλύτερη γιαγιά. Αυτοί είναι οι τίτλοι μου. Το να γίνω καλύτερη συγγραφέας πάλι για μένα – όχι για κανέναν άλλον – είναι τιμή μου και πραγματικά ευχαριστώ όλους μα όλους τους αναγνώστες που με φτάσανε στο σημείο που με φτάσανε γιατί πραγματικά και αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι οι συγγραφείς είμαστε απλά κάποιοι γραφιάδες που καθόμαστε και γράφουμε γιατί είναι αυτός ο τρόπος να επικοινωνήσουμε – να βγάλουμε τα εσώψυχά μας. Αλλά αν αυτό δεν έχει έναν αποδέκτη ακόμα κι αν ο αποδέκτης ασκεί κριτική  - όχι εμπαθή κριτική – σκληρή κριτική που αυτό σε κάνει να είσαι και καλύτερος, αυτός λοιπόν ο αποδέκτης που είναι ο αναγνώστης είναι αυτός που τελικά σε φτάνει σε ένα σημείο. Ψηλό, χαμηλό, δεν έχει σημασία. Του οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ και οφείλουμε να κατεβάζουμε το κεφάλι μπροστά του. Ταπεινά. Ταπεινά.

 

Έχω να πω ότι σε όλες τις παρουσιάσεις των βιβλίων σου όλα αυτά τα χρόνια και έχω έρθει σε όλες γίνεται το αδιαχώρητο. Πώς εισέπραξες όλη αυτή την αγάπη όλου αυτού του κόσμου; Την περίμενες δηλαδή;

 

Δεν την περίμενα… δεν την περίμενα όχι για κανέναν άλλον λόγο γιατί – κι εδώ μπαίνει και ένα ψυχολογικό κομμάτι μου – δεν μπορούσα ποτέ να καταλάβω τον τρόπο που γίνεται η αποδοχή της αγάπης. Με ποιον τρόπο γίνεται η αποδοχή της αγάπης. Προσπάθησα πάρα πολύ να φτάσω σε μια ηλικία ώστε να καταλάβω ότι η αποδοχή της αγάπης είναι ακόμα και το «είμαι εδώ». Είναι ένα τηλέφωνο. Είναι ένας καφές με έναν φίλο. Τώρα, σε ότι αφορά το κομμάτι αυτό που λες των παρουσιάσεων πραγματικά τελευταία παρουσίαση που έγινε ήταν εξαιρετική από άποψη κόσμου όντως εισέπραξα πάρα πολύ μεγάλη αγάπη και εισπράττω ακόμα από τους αναγνώστες και όχι μόνο και από τους ομότεχνους τους οποίους ευχαριστώ. Θεωρώ ότι ότι δίνεις στην ζωή παίρνεις. Όταν αγαπάς – αγαπιέσαι. Όταν μισείς – μισιέσαι.

 

Τώρα θα πιάσουμε το αγαπημένο μου βιβλίο σου – καλά – κάτι είπα τώρα - όλα τα βιβλία σου τα αγαπώ – κι εγώ και η μαμά και το ξέρεις – για την «Πολυξένη» να μου πεις δυο λόγια.

 

Την «Πολυξένη» την αγάπησα κι εγώ. Πάρα πολύ. Δεν σου κρύβω Κωνσταντίνε ότι μέσα στην Πολυξένη είναι πολλά δικά μου κομμάτια…

Να το πάρω ως αποκλειστικότητα αυτό;

Ναι, να το πάρεις, γιατί ίσως είναι η πρώτη φορά που το λέω. Όσοι με ξέρουν από παιδί και είναι λίγοι οι άνθρωποι που με ξέρουν από παιδί – κυρίως η οικογένειά μου – ξέρουν πάρα πολύ καλά σε τι πράγμα αναφέρομαι. Κομμάτια που ήταν δικά μου και μου τα στέρησαν. Αυτή όμως ήταν η μαγιά. Όλο το υπόλοιπο ήταν αποκύημα της φαντασίας μου. Πως γεννήθηκε η ιδέα. Με το αν όλοι οι άνθρωποι δικαιούνται τη συγχώρεση. Εάν με μια «συγγνώμη» διαγράφονται όλα. Εάν έχεις το δικαίωμα να καταχράζεσαι εκτός από υλικά πράγματα την ψυχή ενός παιδιού και να απαιτείς στο τέλος όχι απλά να μη ζητάς συγγνώμη να απαιτείς και περισσότερα. Αυτό με έτρωγε πάρα πολλά χρόνια – μεγαλώνοντας διαπιστώνω πως πολλοί άνθρωποι λειτουργούν έτσι – θεωρούν δεδομένη και την παρουσία σου δεδομένο ότι και να κάνουν θα τους δώσεις συγχωροχάρτι… θεωρούν δεδομένο ότι μπορούν να σε πληγώνουν για να νιώθουν μάλλον αυτοί κάπως καλύτερα μέσα τους. Ποιο δυνατοί. Από εκεί ξεκίνησε λοιπόν η Πολυξένη. Στην πορεία την αγάπησα τόσο πολύ μα τόσο πολύ – όχι ότι δεν έχω αγαπήσει όλες μου τις ηρωίδες – όλες μου τις ηρωίδες τις έχω αγαπήσει – όλους μου τους ήρωες – γιατί με ξέρεις πολύ καλά ότι τα βιβλία μου δεν απευθύνονται μόνο σε γυναικείο κοινό αλλά και στο αντρικό κοινό… τώρα αν μου πεις εμένα ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο δεν μπορώ να ξεχωρίσω.

Ένα;

Κοίταξε, εκτός συναγωνισμού και για τους λόγους που προανέφερα είναι το ζεϊμπέκικο της Κατίνας. Αλλά θέλω να πω και κάτι άλλο. Με βάση το ζεϊμπέκικο. Ξεκίνησα να γράφω το ζεϊμπέκικο για τους λόγους που προανέφερα, και είπα that’s it! Αυτό ήθελα να κάνω και το έκανα. Μετά δεν ξέρω πως εξελίχθηκε η κατάσταση και φτάσαμε στα οχτώ βιβλία και τα οποία πήγανε εξαιρετικά καλά. Δεν ξέρω πως έγινε όλο αυτό. Μάλλον ενεργοποιήθηκε κάποιος κρουνός μέσα στο μυαλό μου στην ψυχή μου… φαίνεται ότι είχα πάρα πολλά πράγματα να πω… τα είπα, τα έβγαλα, ουφ! Ξαλάφρωσα.

 

 

 

 

Κλείνοντας την όμορφη κουβέντα μας θέλω να στείλεις ένα μήνυμα στον εγγονό σου τον Γιώργο και σε όλα τα παιδιά του κόσμου.

Θα κλείσω με τον Γιώργο, θα ξεκινήσω με όλα τα παιδιά του κόσμου, όλα τα παιδιά του κόσμου θέλω να είναι ευτυχισμένα, και να μη φοβούνται. Γιατί αυτά που βλέπω τελευταία στο διαδίκτυο με παιδιά να τρέμουν γιατί σκάνε οι βόμβες δίπλα τους, με παιδιά λαβωμένα, με παιδιά σκοτωμένα, με παιδιά πνιγμένα, δεν τα αντέχω. Όσοι ευθύνονται θα ήθελα για μια στιγμή και μόνο να νιώσουν το ίδιο στο πετσί τους, τον ίδιο τρόμο τον ίδιο φόβο, την ίδια εγκατάλειψη, και μόνο τότε θα καταλάβουν. Δεν θέλω να υπάρχει παιδί που πεινάει, δεν θέλω να υπάρχει παιδί που πονάει, δεν θέλω να υπάρχει παιδί να είναι άρρωστο, δεν θέλω να υπάρχει παιδί που να φοβάται. Δεν μπορώ! Με πληγώνει αφάνταστα! Σε ότι αφορά τον εγγονό μου αυτό που του αφήνω σαν παρακαταθήκη είναι να είναι ευτυχισμένος να είναι γερός και να κάνει στην ζωή του αυτό που θα τον κάνει ευτυχισμένο. Ότι και να είναι αυτό.

 

Κι άμα σου πει «Γιαγιά Πένυ! Θέλω να γίνω συγγραφέας!»                      

Αν αυτό τον κάνει ευτυχισμένο τότε θα κάνει κι εμένα ευτυχισμένη.

Πένυ μου μια πολύ αγαπημένη μου φίλη μου έχει πει δεν λέμε «ευχαριστώ» λέμε «σ’ αγαπώ».

 

Καλά λέει η φίλη σου… σ’ αγαπώ!