Θυμάμαι…

 

Θυμάμαι…

…όταν ήμουν παιδί… ζωγράφισα ένα ουράνιο τόξο… και το έντυσα με τα πιο όμορφα χρώματα.

Θυμάμαι… όταν πηγαίναμε με τα αδέρφια μου στο σχολείο… δυο ώρες ποδαρόδρομος… αλλά δεν μας ένοιαζε.

Θυμάμαι… εκείνο το αστέρι που έπεσε και πρόλαβα να κάνω μια ευχή… να κάνω μια μεγάλη οικογένεια.

Θυμάμαι… τον πρώτο μου έρωτα… τα χάδια… το πρώτο φιλί!

Θυμάμαι… την ημέρα του γάμο μου… το νυφικό μου… τον άντρα μου να λάμπει από ευτυχία… λίγες ώρες αργότερα το μακρινό ταξίδι… σε θάλασσες και βουνά.

Θυμάμαι… το κλάμα των παιδιών μας όταν ήταν μωρά… αργότερα το σπίτι μας να γεμίζει από χαρά.

Κι άλλα… κι άλλα πολλά θυμάμαι… τώρα όμως ήρθε η ώρα… η στιγμή… όλα όσα θυμάμαι να βγουν στο φως!

Τώρα που είμαι ζωντανή και όχι αύριο… 

 

ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ