…βομβαρδίζουν το μυαλό μου. Γιατί να είμαι μόνος ανάμεσα
σε χιλιάδες; Οικογένεια, φίλους και γνωστούς; Γιατί να μην μπορώ να τα συνδυάσω
όλα μαζί και δεν είναι και πολλά; Γιατί να μην υπάρχει μια αγκαλιά για μένα να
τα μοιραστώ; Να χαρούμε και οι δυο; Γιατί σε αυτή τη ζωή αλλιώς να τα περιμένω
και αλλιώς η μοίρα μου να τα έχει γραμμένα;
Προσπαθώ να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Προσπαθώ να
είμαι αισιόδοξος. Να πατώ στα πόδια μου μόνος μου, να είμαι δυνατός και να μη
φοβάμαι. Προσπαθώ να σκέφτομαι τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Να μην είμαι αχάριστος.
Όχι, αχάριστος δεν είμαι.
Απολαμβάνω όλα τα δώρα που μου δίνει απλόχερα η ζωή
χωρίς να γίνομαι μίζερος. Χωρίς να ζητώ το κάτι παραπάνω. Απολαμβάνω τις στιγμές
και οι πιο πολλές είναι πολύχρωμες με τους γονείς μου, τα αδέρφια μου, τους φίλους
και τις φίλες μου, τους αναγνώστες μου. Απολαμβάνω τη μοναξιά μου. Κάποια στιγμή
θα βαρεθεί και θα φύγει.
Στο καλό να πάει και να μην ξανάρθει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου