ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ 24 ΓΡΑΜΜΑΤΑ

 

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΑΛΚΟΥΡΑ «ΤΟ ΥΨΩΜΑ»

 

Λίγα λόγια για το βιβλίο

 

Ένα «σ’ αγαπό» γραμμένο με όμικρον, ένα όμικρον που δεν έγινε ποτέ ωμέγα. Έτσι όπως ήταν κι αυτή η αγάπη. Ίσως όμως το όμικρον ήταν αυτό που κράτησε αυτή την ιστορία ζωντανή. Δεν την έφθειρε ο χρόνος, δεν την κατέστρεψε η ζωή. Ο κύκλος αυτός έκλεισε μέσα του όλη την Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας που διαμόρφωσε τα γεγονότα, τις επιλογές, τις πράξεις,

πολλές φορές και τα συναισθήματα των ηρώων.

Οι άνθρωποι με τα διαφορετικά βλέμματα και τις μεγάλες καρδιές είναι εκεί, ζουν τον Μεγάλο Πόλεμο, παίρνουν μέρος στη Μικρασιατική Εκστρατεία, βιώνουν το καθεστώς του Μεταξά, μετράνε τις πληγές του πολέμου, ζουν τις μεγάλες στιγμές της Αντίστασης, δοκιμάζονται στον Εμφύλιο, κρίνονται στη Χούντα και τερματίζουν τον κύκλο τους στη Μεταπολίτευση.

Όλα αυτά χώρεσαν μέσα σ’ εκείνο το όμικρον. Άλλωστε το ωμέγα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα σπασμένο όμικρον.

 

ΕΙΡΗΝΗ ΓΑΒΡΙΛΑΚΗ «ΜΑΘΗΜΑΤΑ Tango»

Κοίτα με εδώ.

Στο ηλιακό πλέγμα, εντάξει. Σε κοιτάζω. Με κοιτάζω. Με βλέπω να βάζω το χέρι μου στο ηλιακό πλέγμα μου και να ταράζομαι.

Και ν’ απορώ. Και να φοβάμαι. Και να συγκινούμαι. Και να μου κόβεται η ανάσα. Ειδώλιο σε στάση σεβίζοντος, στην κορυφή ενός βουνού, σε μια σπηλιά,στην προθήκη ενός μουσείου, ταυτόχρονα παγωμένο “εγώ” και αντικείμενο. Εσένα δεν σε βλέπω. Αφαιρούμαι, με τη σκέψη στο δικό μου ηλιακό πλέγμα, στο κέντρο του σώματος. Ξέρω πως η παρατήρηση των άλλων έχει οδηγήσει το χέρι μου ν’ ακουμπήσει εκεί, σεβίζουσα.

………..

 

Σκέφτομαι διακεκομμένους ρυθμούς σαν τον ρυθμό του tango.

Από το σπίτι στο γραφείο. Από το γραφείο στο σπίτι. Από το  σπίτι στο άλλο σπίτι, της κόρης μου. Από το σπίτι στο νοσoκομείο. Από μηχάνημα σε μηχάνημα. Από τα σαράντα στα πενήντα. Από τα πενήντα στα εξήντα. Από τον Άννα στον Καϊάφα. Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη. Από χωρίον εις χωρίον. Από βαθείας νυκτός. Από όχθη σε όχθη. Από το έχω στο δεν έχω.

Από το θέλω στο δεν θέλω. Από το μπορώ στο δεν μπορώ. Από νύχτα σε νύχτα. Από μέρα σε μέρα

ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ

«ΤΑ ΦΡΑΓΚΟΣΥΚΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ»

 

λίγα λόγια για το έργο

 

Το απόγευμα έκαναν πάλι μια βόλτα στην πόλη. Περπάτησαν μέσα στα στενά δρομάκια και έφτασαν στο κάστρο· ανέβηκαν τις σκάλες, περπάτησαν κατά μήκος του κάστρου και μετά, από μια μικρή πόρτα, βρέθηκαν μπροστά στην παραλία. Η αμμουδιά απλωνόταν επί διακόσια, ίσως τριακόσια μέτρα, οι τουρίστες ήταν ακόμα εκεί. Έφτασαν στο τέρμα της παραλίας και τότε, δίπλα στα βράχια, πέσανε πάνω σε μια αποικία από φραγκοσυκιές. «Για δες, φραγκοσυκιές!», είπε ο Μανόλης. «Η αυλή μας ήταν γεμάτη φραγκοσυκιές», συμπλήρωσε ο πατέρας χαμογελώντας. Έφερε στον νου του τα ατελείωτα παιχνίδια με τα παιδιά στην αυλή και τον κίνδυνο που διέτρεχαν, σπρώχνοντας ο ένας τον άλλον, μην έπεφταν πάνω σε καμιά φραγκοσυκιά! «Και είναι τόσο νόστιμα τα ρημάδια!», είπε ο πατέρας. «Ο παππούς τα έκοβε με τα χέρια», είπε ο Μανόλης και άπλωσε τα χέρια του για να κόψει ένα-δυο. «Μη, θα αγκυλωθείς! Στάσου, έχω σουγιά!», του φώναξε ο πατέρας, αλλά ο Μανόλης είχε κιόλας κόψει το πρώτο φραγκόσυκο, χωρίς να αγκυλωθεί, και το έδωσε στον πατέρα.