Ο ΚΥΡ ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΥΣΩΝΑΣ της Άννης Παπαθεοδώρου

 

Για τον κυρ Θανάση το καλοκαίρι ήταν η καλύτερη εποχή του χρόνου. Από παιδάκι ένοιωθε έτσι. Οι καλοκαιρινές διακοπές ήταν γι’ αυτόν κάτι σπουδαίο ως μαθητής, ως φοιτητής και μετά ως εργαζόμενος.

Τα τελευταία χρόνια είχε πολύ περισσότερους λόγους να περιμένει το καλοκαίρι. Μάλιστα, όλον τον υπόλοιπο χρόνο μετρούσε τις μέρες που τον χώριζαν από αυτό. Αυτό έκανε η γυναίκα του, η Χαρούλα, όταν ζούσε και αυτό συνέχιζε κι εκείνος σήμερα.

Ο κυριότερος λόγος ήταν βέβαια τα παιδιά του. Το καλοκαίρι είχε πάντα την ευκαιρία να τα δει λίγο, να τα καμαρώσει, να τα γευτεί. Ο Παναγιώτης, ο γιος του έπαιρνε την γυναίκα του, στην άδειά του και ερχόταν να τον δει. Κι έπειτα τον έπαιρναν κι εκείνον και όλοι μαζί πήγαιναν στην Ματινούλα, την κόρη του για να μαζευτεί όλη η οικογένεια. Αυτό ήταν καθιερωμένο να κάνουν από τότε που ξενιτεύτηκαν και τα δυο. Η Χαρούλα όλον τον χρόνο πρόσμενε αυτήν την στιγμή. Την στιγμή της επανένωσης της οικογένειας. Την στιγμή που όλα τα μέλη της θα ήταν στην θέση τους, το ένα δίπλα στο άλλο κι εκείνη δεν θα ένοιωθε πια ανάπηρη και λειψή, όπως ένοιωθε τον υπόλοιπο καιρό.

Η Ματινούλα του ζούσε σε νησί με την οικογένειά της και κάθε φορά του έλεγε: «Έλα να ξεκουραστείς και να πάρεις αέρα πατέρα, να σε δούμε κιόλας». Δεν είχε ανάγκη τον αέρα και την εξοχή ο κυρ Θανάσης. Τα παιδιά του και τα εγγόνια του είχε ανάγκη και αυτά μπορούσε να τα χαρεί το καλοκαίρι.

Όμως είχε κι άλλο λόγο που προτιμούσε το καλοκαίρι ο κυρ Θανάσης και αυτός ήταν το καλοριφέρ. Το καλοριφέρ που έτσι κι αλλιώς είχε πια διακοσμητικό ρόλο. Το καλοριφέρ που όλον τον χειμώνα δεν λειτουργούσε, το κλιματιστικό που δεν άναβε από τον φόβο του λογαριασμού, το μπάνιο που για να κάνει έπρεπε να οργανώσει επιχείρηση θέρμανσης του λουτρού, την παγωμένη του μύτη και τόσα άλλα. Δεν ξεχνούσε ο κυρ Θανάσης πόσο υπέφερε τον χειμώνα τα τελευταία χρόνια.

Το αγαπούσε το καλοκαίρι ο κυρ Θανάσης. Ποτέ δεν γκρίνιαζε για την ζέστη. «Μα δεν σκας χριστιανέ μου;» τον ρώταγε ο Χαρούλα του, όταν φυσούσε και ξεφυσούσε, ίδρωνε και ξεΐδρωνε. «Σκάω γυναίκα» της έλεγε λακωνικά. «Και πως δεν παραπονιέσαι;» απορούσε εκείνη. «Παραπονιέμαι και γκρινιάζω όλον τον χειμώνα για το κρύο» έλεγε αυτός. «Δεν γίνεται να κάνω το ίδιο και για την ζέστη…»

                                                   *****

Τις τελευταίες μέρες, γκρίνιαζε μόνος του. Όχι για το καλοκαίρι, ούτε για τον καύσωνα που ερχόταν κανονικά και με τον νόμο και μάλιστα με όνομα επίσημα δοσμένο από τους ειδικούς. Γκρίνιαζε για την αγωνία και τον φόβο που έβλεπε γύρω του και πρώτα και πάνω από όλα στα ίδια του τα παιδιά που τον είχαν πάρει δεκαπέντε τηλέφωνα. Τα νεύρα κόντευαν να του σπάσουν. Χαιρόταν που τον νοιάζονταν τόσο, όμως καθόλου δεν του άρεσε ο φόβος τους.

«Να προσέχεις πατέρα, έρχεται καύσωνας» ο γιος του.

«Να μην κυκλοφορήσεις καθόλου αυτές τις μέρες» η κόρη του.

«Να ανάψεις το κλιματιστικό. Μην κάνεις οικονομία» ο γιος του.

«Να τρως ελαφρά και να μην κουράζεσαι» η κόρη του.

Αγανάκτησε ο κυρ Θανάσης.

«Ρε παιδιά, δεν είναι το πρώτο καλοκαίρι της ζωής μου» τους είπε.

«Ναι αλλά τώρα θα έχει καύσωνα» ο γιος του.

«Μας έχουν προειδοποιήσει για μεγάλη ζέστη» η κόρη του.

«Ρε παιδιά, πάντα έχει καύσωνες τα καλοκαίρια» ο κυρ Θανάσης.

«Όχι τέτοιους. Έχει αλλάξει το κλίμα» ο γιος του.

«Τώρα θα είναι μεγαλύτερος. Είναι η κλιματική κρίση» η κόρη του.

«Ρε παιδιά, έχω περάσει πολλούς καύσωνες ως τώρα» ο κυρ Θανάσης.

«Τότε ήσουν νέος» η κόρη του.

«Ναι αλλά είχα γέρους γονείς και πεθερικά» ο κυρ Θανάσης.

«Πεθαίνουν άνθρωποι από τον καύσωνα» επέμεινε ο γιος του.

Πολλά ήθελε να τους πει ο κυρ Θανάσης και θα τους τα έλεγε όταν θα βρίσκονταν από κοντά. Τώρα προτιμούσε να τους αφήσει στην ησυχία τους και να μην τους κοντράρει, να μην τους δημιουργήσει μεγαλύτερη έννοια, να μην τους προσθέσει ακόμα μία. Αρκετές είχαν από μόνοι τους.

«Από κάτι πεθαίνουν οι άνθρωποι. Από κρύο, από ζέστη, από ατύχημα, από αρρώστιες. Από κάτι πάντα πεθαίνουν. Κάποιοι πεθαίνουν από φόβο. Εγώ θα πεθάνω από γεράματα. Μην φοβάστε θα προσέχω» κατέληξε τελικά να τους πει.